Morgunblaðið - 26.09.2006, Blaðsíða 32

32 ÞRIÐJUDAGUR 26. SEPTEMBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Kristín Sveins-dóttir fæddist í
Stórutungu í Bárð-
ardal, 9. apríl 1921,
og ólst þar upp. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsi Akraness 18.
september síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Sveinn
Pálsson og Vilborg
Kristjánsdóttir.
Kristín var yngst
fjögurra systkina,
sem nú eru öll látin,
hin eru: Margrét, f.
18.11. 1916, Páll, f. 24.12. 1911,
Anna Guðrún, f. 2.9. 1908.
Kristín kynntist Garðari Hall-
dórssyni, f. 8.9. 1924, þá nemanda
á Hvanneyri þar sem hún var
starfsstúlka. Þau opinberuðu trú-
lofun sína á sumardaginn fyrsta
1944.
Börn Kristínar og Garðars eru:
Gígja, f. 18.9. 1944, Gunnar Þór, f.
7.1. 1948, Alda, f. 26.11. 1949,
Svavar, f. 27.1. 1952, Sveinn Vil-
berg, f. 20.5. 1954, Ingimar, f.
18.12. 1959, og Halldór, f. 8.11.
1961.
Kristín stundaði
nám við Alþýðuskól-
ann á Laugum í S.-
Þing. og síðar
Kvennaskólann á
sama stað. Að loknu
námi Garðars á
Hvanneyri árið
1944 flytjast þau að
Hríshóli í Reykhóla-
hreppi, uppeldis-
heimili hans og hófu
búskap þar. Síðar
stofnuðu þau nýbýl-
ið Hríshól 2 og
bjuggu þar til ársins
1968, þá fluttu þau til Akraness
þar sem þau hafa átt heima síðan.
Kristín starfaði við fiskvinnslu
fyrstu árin á Akranesi, en varð
síðar dagmóðir og tók einnig að
sér hlutverk fósturforeldris
barna á vegum félagsmála-
stofnunar bæjarins um nokkurra
ára skeið.
Síðustu árin sem Kristín var
útivinnandi var hún við heim-
ilishjálp hjá öldruðum.
Kristín verður jarðsungin frá
Akraneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Elsku mamma mín.
Ég verð bókstaflega að minnast
þín í nokkrum orðum, sérstaklega
þar sem þú kvaddir þetta líf á afmæl-
isdaginn minn 18. september og ert
kistulögð á afmælisdegi Kristjáns
Óskars dóttursonar þíns, 22. septem-
ber. En hann lést í bílslysi 22. maí
1999, og hefði því orðið 25 ára þennan
dag. Er hægt að tengja okkur þrjú
betur saman milli heima? Þetta er
kannski engin tilviljun.
Ég var þeirrar gæfu aðnjótandi að
eiga þig að í rúm 60 ár. Fyrst bjugg-
uð þið pabbi á Hríshóli í Reykhóla-
sveit og uppvaxtarárin voru yndisleg
í sveitinni, alltaf nóg að gera í leik og
starfi.
Við erum 7 systkinin svo það var
oft fjör. Síðan flytjið þið pabbi til
Akraness 1968 og þá er ég að byrja
minn búskap hér, þannig að þú varst
alltaf í seilingarfjarlægð og það var
frábært.
Ég þakka þér fyrir að fæða mig í
þennan heim þó harður sé. Ég þakka
þér fyrir að leiða mig fyrstu sporin og
reisa mig upp þegar ég datt á haus-
inn. Ég þakka þér fyrir að setja
plástur á meiddið, hugga litla stúlku
og gefa henni pelann sem seint var
sleppt. Ég þakka þér fyrir að kenna
mér mun á réttu og röngu og sjá það
jákvæða og góða í fari annarra og
fyrirgefa brestina. Ég þakka þér fyr-
ir að vera alltaf til staðar, ekki kröfu-
hörð, ekki ágeng, bara til staðar. Ég
þakka þér fyrir að segja mér frá þín-
um æskudögum og uppátækjum í
Stórutungu í Bárðardal, en þangað
leitaði hugur þinn oft á fyrstu árun-
um fyrir vestan. Ég þakka þér fyrir
að vera börnunum mínum góð og
skemmtileg amma. Ég þakka þér
fyrir allt sem ég lærði af þér í sam-
bandi við heimilishald, svo sem að
baka brauð, kökur, kleinur, gera slát-
ur, sauma út og prjóna og margt
fleira.
Ég þakka þér fyrir að segja ekki
oft „Þetta sagði ég þér,“ þó ég hefði
rangt fyrir mér. Ég þakka þér fyrir
að ég var ekki skilnaðarbarn, ekki
lyklabarn eða kom að tómu húsi, sís-
vöng, þreytt og köld og enginn
heima. Þú varst alltaf til staðar. Ég
þakka þér fyrir allar okkar samveru-
stundir í lífinu, öll þriðjudagskvöldin
sem við sátum við útvarpið og hlýdd-
um á „lífsaugað“ með Þórhalli Guð-
mundssyni og þú vildir alltaf bjóða
mér upp á ostaköku, ávexti og rjóma.
Gestrisni þín var einstök og þú varst
svo heppin að hafa yndislega heim-
ilishjálp sem bakaði kleinur og snúða
eins og þú óskaðir.
Þú varst alltaf árrisul og laukst
flestu fyrir hádegi.
Ég þakka þér fyrir góða skapið og
æðruleysið sem aldrei brást sama
hversu lasin þú varst. Þennan eig-
inleika vil ég gjarnan tileinka mér þó
áliðið sé.
Alltaf varstu svo innilega þakklát
fyrir allt sem gert var fyrir þig, sama
hvað lítið það var.
Ég kveð þig mamma, en sé um svið
að sólskin bjart þar er,
sem opnar hlið
að fögrum frið,
og farsæld handa þér.
Því lífs er stríði lokið nú,
en leiðina þú gekkst í trú
á allt sem gott og göfugt er
og glæðir sálarhag.
Það ljós sem ávallt lýsti þér,
það lýsir mér í dag.
Ég kveð þig, mamma, en mildur blær
um minninganna lönd,
um túnin nær og tinda fjær,
mig tengir mjúkri hönd,
sem litla stúlku leiddi um veg,
sú litla stúlka – það var ég,
og höndin – það var höndin þín,
svo hlý og ljúf og blíð.
Ég kveð þig, elsku mamma mín,
en man þig alla tíð.
(Rúnar Kristjánsson.)
Guð gefi pabba og okkur öllum
sem elskuðu hana, styrk í þessari
sáru sorg sem nú sækir að.
Þín elskandi dóttir
Gígja.
Mamma mín,
ég minnist þín
að morgni dags er sólin skín
og sendir birtu á sæ og jörð
og sveipar stafagulli fjörð.
Þú straukst mér í bernsku um brá,
blítt og hlýtt varð allt að sjá,
allt svo hljótt og undur rótt
þá yfir færðist nótt.
Mig þú signdir mjúkri hönd,
myrkrið hvarf í draumalönd.
Tilveran eitt ljúflingslag
leikur í minni sérhvern dag.
Þau eru liðin þessi ár,
og þínar hafa lokast brár.
Í mínum huga ertu enn,
að þér hændust dýr og menn
sem ekki mikils máttu sín.
Svo minnast vil ég alltaf þín.
(Helga Finnsdóttir)
Þín dóttir
Alda.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Elsku amma, takk fyrir allt saman.
Elsku afi, Guð styrki okkur öll.
Ásgeir, María og börn.
Kristín Sveinsdóttir
✝ Alice Gyða Ein-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 21.
nóvember 1928.
Hún lést á Landspít-
alanum við Hring-
braut 15. september
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Einar Einarson mál-
arameistari og
kaupmaður á Vega-
mótum á Seltjarn-
arnesi, f. 6. júlí 1892
, d. 27. desember
1945 og Anna Pál-
ína Loftsdóttir húsmóðir, f. 7. maí
1900, d. 5. júní 2000. Uppeldis-
bróðir Gyðu, sonur Önnu, er Karl
Bergmann Guðmundsson fyrrv.
skipulagsstjóri Landsbankans, f.
12. nóvember 1919, kvæntur Höllu
Jónsdóttur húsmóður.
Gyða giftist árið 1955 Ólafi Guð-
björnssyni framreiðslumeistara, f.
í Reykjavík 19. ágúst 1925. Hann
kvæntur Ingibjörgu Jóhannes-
dóttur hárgreiðslumeistara, synir
þeirra eru Jón Axel, f. 1993 og
Andri Geir, f. 1995. Sonur Gyðu og
Kristins Magnússonar er Einar
Örn bankastarfsmaður, f. 1949,
kvæntur Áslaugu Stefánsdóttur
lífeindafræðingi, börn þeirra eru
Anna Margrét, f. 1975, Kolbrún, f.
1990 og eiga þau eitt barnabarn.
Sonur Ólafs frá fyrri sambúð er
Jóhann Valgarð bókbindari, f.
1948.
Gyða ólst upp á Vegamótum á
Seltarnarnesi. Ólafur og Gyða hófu
sinn búskap í Reykajvík, bjuggu
síðan um áratugaskeið á Akureyri.
Eftir það fluttu þau á Seltjarnarnes
og síðustu þrjátíu árin bjuggu þau í
Hafnarfirði. Lengi starfaði Gyða
með eiginmanni sínum við fram-
reiðslustörf, auk þess sem hún var
þerna á tímum strandferðaskip-
anna. Lengst af starfaði hún við
verslunarstörf, bæði á yngri árum
og síðar eftir að börnin voru upp-
komin.
Útför Gyðu fer fram frá Frí-
kirkjunni í Hafnarfirði í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
er sonur Guðbjörns
Ásmundssonar frá
Gerðakoti á Álftanesi
og Kristbjargar
Jónsdóttur sem fædd
var á Krókhúsum á
Rauðasandi. Börn
Gyðu og Ólafs eru:
Guðbjörn Steinþór
sjómaður, f. 1956,
sambýliskona Ásta
María Janthnam.
Anna Elísabet lög-
reglumaður, f. 1958,
gift Kristjáni Sig-
urmundssyni for-
stöðumanni, börn þeirra eru Ólaf-
ur Halldór, f. 1977 og Edda, f.
1995, og eiga þau eitt barnabarn.
Ólafur Rúnar kjötiðnaðarmeistari,
f. 1961, kvæntur Oddnýju Krist-
insdóttur húsmóður, dætur þeirra
eru Alma Rún, f. 1982, Eva Dögg,
f. 1984 og Gyða Björk, f. 1993 og
eiga þau eitt barnabarn. Helgi Þór
matreiðslumeistari, f. 1962,
Mig langar í nokkrum orðum að
minnast tengdamóður minnar, Gyðu
Einarsdóttur.
Ég hitti Gyðu fyrst fyrir rúmum
aldarfjórðungi þegar Anna Elísabet
dóttir hennar kynnti mig fyrir for-
eldrum sínum. Mér var tekið elsku-
lega en með nokkurri varfærni. Enda
var mikið í húfi þar sem maðurinn
gerði tilkall til dóttur þeirra og þar að
auki Ólafs Halldórs, fyrsta barna-
barnsins, sem þá var kominn á fjórða
ár. Það er skemmst frá því að segja að
það gekk ágætlega að koma sér í
mjúkinn hjá verðandi tengdaforeldr-
um og hafa samskipti okkar verið
traust og farsæl alla tíð.
Eins og með mörg samheldin hjón
er vart hægt að tala um annað án þess
að hitt sé nefnt í sama mund. Þannig
var með Gyðu og Óla. Þau voru svo
sannarlega eitt í gegnum súrt og
sætt. Gyða var gyðjan hans Óla og
hann hefur borið hana á höndum sér í
gegnum árin með óbilandi ást og um-
hyggju. Helsta áhugamál þeirra eftir
að ég kynntist þeim voru ferðalög inn-
anlands. Þannig tengdu þau saman
fjölskylduna og áhugann á að skoða
landið. Eru margar sumarhúsaferðir
minnisstæðar, sérstaklega frá fyrstu
árunum okkar Önnu Lísu, þegar
gjarnan var farið í Vaglaskóg. Þá
skemmti stórfjölskyldan sér vel, mik-
ið var sungið og rökrætt og Gyða
hrókur alls fagnaðar.
Eftirmæli mín um Gyðu eru þau að
hún hafi verið yndisleg, frjálsleg og
ákveðin í sínu. Hún vildi öllum vel, var
örlát og umhyggjusöm gagnvart sín-
um nánustu. Það var auðvelt að leita til
hennar og hún var ekki aðeins móðir
og amma, heldur einnig mikill vinur og
trúnaðarmaður. Ólafur Halldór átti
gjarnan athvarf hjá ömmu og afa
fyrstu árin sín og átti hann ávallt stórt
rúm í hjarta ömmu sinnar. Það var
yndislegt og fallegt samband þeirra á
milli. Trúði hann henni fyrir sínum
leyndustu og villtustu draumum og
raunum, sem Gyða meðtók af óend-
anlegum skilningi. Það voru mikil við-
brigði og missir fyrir Óla Halldór og
einnig Önnu Lísu þegar minnisglöpin
og annar heilsubrestur fór að hrjá
Gyðu síðustu árin. Þetta hafði auðvitað
einnig þau áhrif að yngri börnin í fjöl-
skyldunni, eins og Edda mín, fengu
ekki tækifæri til að upplifa ömmu og
langömmu eins og þau eldri muna
hana. En gæskan til þeirra allra og
brosið voru til staðar til síðasta dags.
Þegar ég segi að Gyða hafi verið
frjálsleg þá á ég við að hún var svo
fordómalaus og óbundin af kreddum
og aldri í samskiptum sínum við fólk.
Heimili hennar og Óla stóð alltaf opið
fyrir vinum barna þeirra og Gyða átti
trúnað þeirra margra. Þá var það
aðdáunarvert að fylgjast með henni
þegar hún vann um tíma við af-
greiðslustörf á Hlemmi. Þar þjónaði
hún fjölbreytilegri flóru mannlífsins
af einskærri lipurð og elsku, hvort
sem um var að ræða baldin ungmenni
eða ógæfusamt útigangsfólk.
Gyða var sannarlega föst á sínu og
gat verið kröfuhörð, sérstaklega
gagnvart tengdaföður mínum. Mín
reynsla af þeirra sambandi er að Óli
hefur alltaf tekið það sem sjálfsagðan
hlut að geðjast gyðjunni sinni og upp-
fylla allar óskir hennar eftir bestu
getu.
Við Gyða vorum ekki alltaf sam-
mála, en virtum skoðanir hvort annars
og ágreiningsmálin voru aldrei af þeim
toga að skugga bæri á okkar góða sam-
band tengdamóður við hennar eina
tengdason. Sem dæmi má þó nefna að
okkur greindi á um uppeldi, en Gyðu
fannst við vera ströng í uppeldi barna
okkar og fara of stíft eftir kenningum
og fræðum þroskaþjálfans. Á léttari
nótunum tókumst við á um menning-
argildi sjónvarpsstöðva. Hún var ein-
lægur aðdáandi Stöðvar 2 og vildi helst
ekki horfa á annað, en mér hefur alltaf
fundist RÚV uppfylla nægilega mínar
þarfi fyrir sjónvarpsefni. Sameiginlega
höfðum við Gyða áhuga á að leggja
kapla og ráða krossgátur og undum við
stundum saman við slíka áráttu. Eitt af
því sem Gyða stóð fast á var að búa í
sinni íbúð þar til yfir lyki, enda heima-
kær. Þau voru sammála um þetta
hjónin og þrátt fyrir stöðugt þverrandi
heilsu hjá báðum og átakanlegan skort
á þjónustu við hæfi tókst þeim að halda
heimili sitt á Miðvanginum til þessa
dags. Þessar aðstæður hafa mikið
reynt á Óla tengdaföður minn og við
höfum ábyggilega ekki gert okkur
nægilega grein fyrir því álagi sem
hann hefur mátt þola þegar Gyða var
mikið veik heima. En hann tók þær
byrðar á sig af trúfestu og miklum vilja
fremur en mætti.
Nú er komið að lokum þessarar
jarðvistar hjá elskulegri tengdamóð-
ur minni. Ég bið algóðan guð að
blessa minningu Gyðu Einarsdóttur.
Ég er þakklátur fyrir að hafa fengið
að kynnast henni og eiga með henni
þessa vegferð. Ólafi tengdaföður mín-
um bið ég blessunar um ókomin ár.
Þau verða ekki án Gyðu, því minn-
ingin um hana mun ávallt vera með
honum og okkur öllum sem unnum
henni og áttum hana að.
Kristján Sigurmundsson.
Amma er farin og ég mun sakna
hennar mikið. Ég er elsta barnabarn-
ið og frá unga aldri var ég mjög mikill
„ömmu strákur“ og hún gerði allt sem
hún gat til að gera prinsinn sinn
ánægðan.
Ég man eftir því er ég var lítill, þá
fór ég oft með ömmu og afa í sum-
arbústaði.
Það var hápunktur sumarsins því
þar fékk ég nánast allt sem ég vildi.
Minnisstæðar eru ferðirnar í Húsafell
þar sem öll fjölskyldan hittist ár eftir
ár. Það eru minningar sem gleymast
seint. Á táningsaldri var alltaf gaman
að fá að gista heima hjá þeim á Hring-
brautinni. Þá fékk ég alltaf að labba út
á myndbandaleigu, taka spólur, fá
hamborgara sem amma gerði og vaka
lengi. Er ég varð eldri hætti ég ekki að
heimsækja þau og var alltaf jafn gam-
an að sjá hana ömmu brosa þegar ég
kom. Amma var hamingjusöm þegar
sonur minn, fyrsta langömmubarnið
fæddist. Henni þótti svo vænt um
hann. Á tímabili var vinnutími minn
þannig að ég var laus á morgnana. Fór
ég þá oft fjórum sinnum í viku til
þeirra og þau stjönuðu við mig og
amma sagði að það væri engin fyrir-
höfn. Síðustu dagana sem hún lifði
heimsótti ég hana upp á spítala. Dag-
inn áður en hún lést var ég hjá henni
með afa og hún var svo hress. Við töl-
uðum mikið saman og áttum góða
stund. Ég sagði við hana áður en ég fór
að ég elskaði hana og hún sagðist elska
mig. Daginn eftir kom ég til hennar um
kvöldmatarleytið og þá átti hún erfitt
með að tala. Því sagði ég við hana
„Ekki vera mikið að tala, ég skal bara
tala fyrir okkur bæði“ og sat hjá henni
og sagði henni hvað væri að gerast hjá
mér. Þetta sama kvöld hringdi
mamma og bað mig að koma upp á
spítala. Og kvaddi hún þetta kvöld.
Ég þakka fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman. Ég veit að ég á
eftir að sakna hennar mikið.
Ólafur Halldór.
Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum
það yrði margt, ef telja skyldi það.
Í lífsins bók það lifir samt í minnum
er letrað skýrt á eitthvert hennar blað.
Ég fann í þínu heita stóra hjarta,
þá helstu tryggð og vináttunnar ljós.
Er gerir jafnvel dimma vetur bjarta
úr dufti lætur spretta lífsins rós.
(Margrét Jónsdóttir.)
Með þessum ljóðlínum kveðjum
við okkar kæru vinkonu með söknuði
en jafnframt þakklæti fyrir einlæga
vináttu og allar góðu stundirnar sem
við áttum saman.
Elsku Óli,við sendum þér börnum
þínum og fjölskyldum innilegustu
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning mætrar konu.
Kristín og Rúnar
Það kemur margt upp í hugann við
lát æskuvinkonu minnar Gyðu. Við
byrjuðum í Mýrarhúsaskólanum á
Seltjarnarnesi átta ára gamlar, síðan
í Landakoti og vorum einnig ferm-
ingarsystur. Hún var frá Vegamót-
um en ég frá Bjargi, svo stutt var á
milli. Þarna voru hnýtt vinabönd sem
entust ævina alla, þó oft væri vík
milli vina. Þegar gamli vinkvenn-
ahópurinn stofnaði saumaklúbb vor-
um við flestar farnar að búa og
komnar með börn. Þá var oft kátt á
hjalla og gaman að hittast. Sigrún
systir mín og Gyða bjuggu um tíma á
Akureyri, vegna vinnu manna sinna.
Þá skruppum við til þeirra allur hóp-
urinn í heimsókn, en mig minnir að
ekki hafi mikið verið saumað í það
sinn. Eftir Akureyrardvölina fluttu
Ólafur og Gyða á Nesið og bjuggu
þar í nokkur ár, en fluttu svo til
Hafnarfjarðar þar sem þau hafa búið
síðan. Nú síðast í fallegri íbúð með
stórkostlegu útsýni, þar sem þeim
leið mjög vel. Veikindi Gyðu síðasta
árið voru erfið, en Óli hugsaði vel um
sína konu. Þau áttu miklu barnaláni
að fagna, eignuðust yndisleg börn og
barnabörn sem voru ömmu og afa til
mikillar gleði.
Ég sendi Óla og öllum börnunum
og fjölskyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur.
Góð kona er kvödd.
Björg Ísaksdóttir.
Gyða Einarsdóttir