Morgunblaðið - 14.10.2006, Blaðsíða 40

✝ Kristinn Jó-hannes Guð-
jónsson fæddist á
Hjallatúni í
Tálknafirði 1. jan-
úar 1946. Hann
lést á gjörgæslu-
deild Landspít-
alans við Hring-
braut hinn 7.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
Kristins voru Guð-
jón Guðbjartsson,
f. 5. maí 1916, d.
12. nóvember 1993,
verkamaður o.fl., og Gyða Jó-
hannesdóttir, f. 1. nóvember
1922, d. 18. maí 2002, húsmóðir
og starfaði einnig sem verka-
maður. Bræður Kristins eru Sig-
urberg Guðjónsson lögfræð-
ingur, f. 11.3. 1947, kona hans
er Bjarney S. Njálsdóttir, f. 7.9.
1947, og eiga þau þrjú börn;
Guðmundur Sævar Guðjónsson,
f. 22.7. 1948, kona hans er Sig-
ríður Bjarnadóttir, f. 2.10. 1949,
og eiga þau þrjú börn, og; Ólaf-
ur Grétar Guðjónsson, f. 7.9.
1953, kona hans er Sigríður G.
Sigurbjörnsdóttir, og eiga þau
þrjú börn.
fyrri samböndum. Þau eru Ei-
ríkur Axel Hafþórsson, f. 28.4.
1976, kona hans er Björg
Ágústa Kristinsdóttir, f. 17.11.
1981, og Eva Björg Árnadóttir,
f. 31.5. 1985, kærasti hennar er
Hlynur Gauti Ómarsson, f.
27.10. 1981.
Kristinn ólst upp í Hjallatúni á
Tálknafirði hjá ömmu sinni og
afa, Kristínu og Jóhannesi.
Hann starfaði og lærði á
Tálknafirði. Hann kláraði vél-
stjórapróf þar árið 1967. Haust-
ið 1984 fór hann í Stýrimanna-
skólann og nam hann þar 1.stig
í skipstjórnun. Hann flutti til
Patreksfjarðar. Þar starfaði
hann sem sjómaður í fjölda ára.
Árið 1994 fluttist fjöldskyldan í
Skipasund í Reykjavík og bjó
þar í níu ár. Fyrst starfaði
Kristinn sem viðgerðamaður hjá
Celcíus í um þrjú ár. Síðan fór
hann að vinna hjá Jóni Ás-
björnsyni hf. eða Fiskkaupum,
þar sem hann var vélstjóri og
síðar meir stýrimaður, þangað
til hann veiktist sem var árið
2003–2004. Þá hætti hann að
mestu leyti störfum sínum hjá
Fiskkaupum. Síðustu tvö árin
voru spítalavistir hans tíðar þar
sem líðan hans var mismunandi
og fór sífellt hrakandi. Undir
það síðasta hafði hann verið á
spítalanum samfleytt í marga
mánuði.
Útför Kristins var gerð föstu-
daginn 13. október.
Fyrri kona Krist-
ins er Lovísa Guð-
mundsdóttir, f. 6.6.
1946. Þau skildu.
Börn þeirra eru: 1)
Thelma B. Krist-
insdóttir, f. 20.6.
1966, maður hennar
er Hallór Leifsson,
f. 17.7. 1966. Dætur
þeirra eru Lovísa
Karítas, f. 28.4.
1985, og Ída María,
f. 26.7. 2000. 2)
Hólmfríður
Lovísudóttir, f. 23.5.
1969, maður hennar er Almar
Jóhannesson, f.6.4. 1960. 3) Guð-
jón Kristinsson, f. 25.3. 1980,
unnusta hans er Guðrún Dóra
Ingvarsdóttir, f. 29.1. 1980.
Kristinn giftist Sigurlín
Skaftadóttur 30.6. 1993. Hún er
f. 7.7. 1955. Þau eiga einn son
saman, Kristin Ólaf, f. 26.7.
1994, og ættleiddi hann dóttur
Sigurlínar, Betsý Árna Krist-
insdóttur, f. 22.8. 1983. Maður
hennar er Stefán Þór Stef-
ánsson, f. 1.8. 1979, sonur þeirra
er Steinþór Kristinn Stefánsson,
f. 14.4. 2004. Kristinn gekk í
föðurstað börnum Sigurlínar úr
Elsku Kiddi (pabbi). Ég veit
ekki hvar ég á að byrja. Ég er búin
að vera svo frosin síðustu daga síð-
an þú fórst frá okkur og trúi ég því
varla að þú sért farinn. Ég er alltaf
á leiðinni upp á spítala í heimsókn
til þín, en fatta síðan að ég get það
ekki. Það er svo sárt að sjá þig
ekki meira, sjá þig ekki verða
ánægðan og hissa þegar ég kem
inn um dyragættina hjá þér á spít-
alanum og heyra þig segja: „Nei,
Eva mín, þú komin,“ og tala um
allt sem okkur datt í hug hverju
sinni. Það var alltaf svo gott að sjá
þig, sama hvert ástand þitt var.
En núna á ég svo mikið af minn-
ingum um okkur sem eru svo dýr-
mætar. Þú hefur verið pabbi minn
síðan ég var pínkulítil, alveg síðan
pabbi minn dó tókstu við okkur
fjölskyldunni og við fluttum á
Patró til þín. Það var æðislegt, þú
varst svo góður við okkur öll. Allt-
af þegar þú komst af sjónum kom-
um við alltaf og sóttum þig og það
var líka stuð að fara með þér í róð-
ur.
Eitt sem ég man svo vel var þeg-
ar við fórum í útilegu í Bjarkar-
lund, ég, þú mamma og Betsý. Þær
fóru að sofa langt á undan okkur
og síðan dönsuðum við langt fram
á nótt við Sálina. Oh, það var svo
gaman. Svo eru svo margar minn-
ingar sem ég á til um okkur öll að
ég gæti skrifað heila bók.
En allt breyttist þegar þú veikt-
ist. Það er ólýsanlegt hvað einn
maður er mikið kraftaverk og gat
þolað eins og þú gerðir. Það gæti
enginn annar gert. Ég hélt alltaf í
vonina að núna myndi allt lagast
en það gerðist ekki.
Við vitum að núna líður þér vel
og ert hættur að þjást og ert með
englunum og passar okkur fjöl-
skylduna.
Þín verður alltaf sárt saknað,
elsku pabbi.
Þín dóttir
Eva Björg.
Kristinn Jóhannes
Guðjónsson
40 LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 2006 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Ég hef séð ísbjörn
deyja á túninu í
Skjaldarbjarnarvík á Ströndum. Ég
stend við gluggann við hlið ömmu og
við tökum andköf þegar blóðið spýt-
ist úr skepnunni yfir snjóhvítt túnið.
Langafi minn, Guðjón, gengur að
dýrinu og stjakar við því með hlaup-
inu. Ég hef séð þennan björn svo oft.
Fyrst þegar ég var drengur,
kannski sex ára, uppi á háalofti í
Hafnargötu í Bolungarvík og amma
er að svæfa mig, og svo síðast á
sjúkraheimili á Akranesi þar sem
amma mín bjó síðustu ár ævi sinnar.
Þá var ég orðinn nokkuð fullorðinn
en amma ennþá lítil falleg stúlka.
Ísbirnir hafa í gegnum tíðina ekki
aðeins bjargað litlum veiðimanna-
Anna Jakobína
Guðjónsdóttir
✝ Anna JakobínaGuðjónsdóttir
fæddist í Skjald-
arbjarnarvík á
Ströndum hinn 6.
október 1913. Hún
lést á dvalarheim-
ilinu Höfða 4. októ-
ber síðastliðinn og
var útför hennar
gerð frá Akra-
neskirkju 13. októ-
ber.
samfélögum á Græn-
landi. Áður fyrr var
mikill fengur í slíkri
skepnu í harðbýlum
sveitum þar sem kjör
voru kröpp. Og einn
góðan veðurdag legg-
ur ísbjörn land undir
fót, þrammar þungum
skrefum eftir ísbreið-
um Grænlands eða
Svalbarða til þess að
bjarga fjölskyldu við
nyrstu byggð á
Ströndum. Ísbjörninn
stendur gegnt lang-
afa, ég og amma erum í glugganum.
Selur klýfur sjóinn og horfir forvit-
inn að landi. Fjöllin eru snarbrött og
hrikaleg og inni í fjörðunum sogar
djúpið fjöllin til sín og þeytir þeim
upp á yfirborðið og svo hleypir
langafi af. Og allt er breytt. Langafi
kaupir bát og leigir jörð í Þaralát-
ursfirði og flytur frá Skjaldarbjarn-
arvík þar sem hann hafði búið við
kröpp kjör ásamt fjölskyldu sinni.
Við amma höldumst í hendur við
gluggann. Hún lítil og ég stór. Ég
man þegar hún byrjaði að missa
minnið. Fyrst í stað gleymdi hún
hvar hún hafði lagt frá sér hluti og
að lokum endaði hún í Skjaldar-
bjarnarvík þar sem við stöndum nú
við gluggann og horfum á björninn
deyja.
Ég bjó hjá afa, ömmu og pabba í
nokkur ár. Amma mín gekk mér í
móður stað. Ég var hjá þeim á
Dröngum og Seljanesi öll sumur þar
til ég var þrettán ára. Amma las fyr-
ir mig á hverju kvöldi þar til ég sofn-
aði. Hún færði mér kakó í rúmið.
Þegar faðir minn hóf svo sambúð
með fósturmóður minni var ég orð-
inn svo fordekraður að þegar mér
var fengið það hlutverk að raða
skónum og taka til í herberginu
mínu strauk ég að heiman. Hún
varði mig þegar ég þurfti á því að
halda. Ég var klaufskur við matar-
borðið eins og flestir Strandamenn
og þegar ég skreytti dúkinn með
uppstúf eða sel og einhver af bræðr-
um pabba sagði: „Getur þú ekki
haldið matnum á disknum, dreng-
ur,“ sagði amma: „Hann er nú örv-
hentur greyið.“
Og þegar manneskja deyr ólmast
minningarnar óreiðukenndar í höfð-
inu og ég man þegar amma kenndi
mér að lesa, þegar hún náði í mig til
Reykjavíkur og við sigldum til Ak-
ureyrar og þaðan á Strandirnar,
þegar hún fylgdi mér í skólann, þeg-
ar hún horfði á mig frá útidyrahurð-
inni hvern einasta dag sem ég gekk
frá Hafnargötunni að Grunnskólan-
um í Bolungarvík. Ég man eftir
henni halda á mér og syngja fyrir
mig, ég man eftir henni að prjóna,
ég man mjúkar hendur hennar og
hljómfagra röddina, fegurðina og
glaðværðina í augunum og ég man
eftir sögunni um músina sem beit
hana í fingurinn og kramdir þú ekki
þessa mús, amma? Nei, hún talaði
mjög fallega um þessa mús og hún
talaði um þessa mús og þennan ís-
björn á meðan við vorum í fjörunni á
Dröngum að tína sprek í eldinn, og
sólin var að setjast og sólrákin náði
upp í landsteina og krían var þarna
á sveimi að kljúfa djúpið upp á við
með síli í gogginum og amma sagði:
„Ég hef aldrei drepið neina lifandi
veru um ævina, nema flugu og það
var óvart.“
Amma mín var um tíma mamma
mín og ég sakna hennar, í raun byrj-
aði ég að sakna hennar fyrir ein-
hverjum árum og var svolítið af-
brýðisamur út í þennan ísbjörn
þegar hún gat ekki lengur framkall-
að minningarnar sem við áttum
saman. En sagan af ísbirninum var
góð, og ég er þakklátur örlögunum
að senda ömmu þennan ísbjörn.
Fleira var það ekki í bili, elsku
amma mín, ég bið að heilsa í bæinn.
Kristjón Kormákur Guðjónsson.
Nú eru allar systurnar fjórar úr
hópi níu barna hjónanna Guðjóns og
Önnu í Skjaldarbjarnarvík á Strönd-
um látnar. Strandadrottningin eins
og hún birtist í mínum huga, Anna
Jakobína Guðjónsdóttir, féll frá fyrir
viku. Anna á Dröngum dvaldi síð-
ustu æviár sín á Dvalarheimilinu
Höfða á Akranesi. Þar naut hún um-
hyggju og heimsókna barna sinna.
Hún var 94 ára þegar hún lést.
Sá sem þetta ritar heimsótti
frænku sína Önnu á Dröngum síð-
astliðið vor, og eins og ávallt var hún
glaðleg og blíð. Á seinni árum fannst
mér að hún líktist ömmu minni meir
og meir, eins og Anna Jónasdóttir
amma mín frá Skjaldarbjarnarvík er
í minni mínu frá æskuárum.
Anna Jakobína var falleg kona.
Hún gat vissulega verið ákveðin þó
jafnan væri stutt í bros og blíðu í
fari hennar. Reyndar finnst mér að
það hafi verið einkenni allra systk-
inanna úr Skjaldarbjarnarvík eins
og ég man þau. Það var stutt í glað-
værð og létta lund hjá þeim öllum,
þó ég eigi óljósa minningu um Guð-
mund Óla föðurbróður minn sem
lést af slysförum langt um aldur
fram við bjargsig á Hornströndum.
Anna eignaðist 14 börn. Fimm
með fyrri manni sínum Samúel, og 9
börn með seinni manni sínum
Kristni Jónssyni. Ég heimsótti þau
hjónin Önnu og Kristin oft þegar
þau bjuggu í Bolungarvík. Þar var
rökræðan oft mjög skemmtileg og
fyrir mig fróðleg. Nú fækkar því
fólki með hverju árinu sem bjó og
lifði sínu lífi á Norður-Ströndum.
Þar fellur burt úr okkar þjóðlífi dug-
legt og kjarkmikið fólk. Vonandi
höfum við börn fólksins af Ströndum
fengið kosti þeirra og glaðværð í arf.
Frændum mínum og frænkum,
börnum Önnu á Dröngum, færi ég
samúðarkveðjur. Guð blessi ykkur
öll.
Guðjón Arnar Kristjánsson.
Hrefna systir var
einungis einu og hálfu ári eldri en
ég og þótt við værum ólíkar á
margan hátt vorum við mjög nánar
í uppvextinum og hélst náið sam-
band með okkur alla tíð, eins þótt
hún flytti í annan landshluta.
Hrefna var vel gefin og gekk vel í
skóla, hún var félagslynd og átti
gott með að kynnast fólki og átti
þar af leiðandi stóran vina- og
kunningjahóp. Hún var tónelsk
með afbrigðum og söng um tíma í
kór Laugarnesskóla.
Það er margs að minnast nú þeg-
ar ég kveð systur mína, sem stóð
mér næst í uppvextinum, en upp úr
stendur hversu raungóð hún var
þegar einhver bágindi gerðu vart
við sig hjá fjölskyldu eða vinum.
Hún hafði góða kímnigáfu og gát-
um við oft hlegið dátt af litlu tilefni
og var hún jafnan hrókur alls fagn-
Hrefna
Guðjónsdóttir
✝ Hrefna Guðjóns-dóttir fæddist á
Brekastíg 14 í Vest-
mannaeyjum 21.
janúar 1940. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 30. sept-
ember síðastliðinn
og var útför hennar
gerð frá Akureyr-
arkirkju 12. októ-
ber.
aðar þegar við syst-
urnar fjórar hittumst
í sumarbústað ár
hvert síðustu árin.
Þrátt fyrir mátulegt
kæruleysi voru and-
leg málefni henni
hugleikin og las hún
hvað hún gat um þau
málefni og ræddi þau
við hvern sem heyra
vildi. Hún var mjög
bókelsk og lestrar-
hestur hinn mesti og
man ég ekki eftir
henni öðruvísi en með
bók í hendi eða á náttborðinu og
ósjaldan skellti hún upp úr þegar
hún sat eða lá við lestur. Börn og
heimili voru henni eitt og allt, en
Smári og hún nutu og njóta barna-
láns og stoltari móðir og amma en
Hrefna er vandfundin.
Fyrir um tveimur árum greindist
Hrefna með ólæknandi sjúkdóm,
sem nú hefur haft betur. Þrátt fyrir
erfiðar rannsóknir og spítalalegur
hélt hún reisn sinni og talaði um
sjúkdóminn eins og hvert annað
verkefni til að kljást við, hvað hún
og gerði með bjartsýni og einurð.
Hrefna trúði staðfastlega á fram-
haldslíf og vil ég trúa að nú líði
henni vel í annarri veröld.
Ég kveð þig, kæra systir, með
söknuði, en söknuður Smára,
barnanna og barnabarnanna er þó
mestur. Við hjónin vottum þeim
okkar innilegustu samúð.
Sigríður Guðjónsdóttir (Sísi).
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Minningargreinar
Minningarkort
535 1825
www.hjarta.is 5351800
Útfararþjónusta
Davíðs ehf.
Vaktsími 896 6988
Davíð Ósvaldsson
útfararstjóri
Óli Pétur Friðþjófsson
framkvæmdastjóri