Morgunblaðið - 15.12.2006, Qupperneq 45

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 15. DESEMBER 2006 45
hafði hún mikið yndi af því að mála.
Og þegar afkomendur okkar verða
eldri munu þeir ekki trúa því að við
áttum ömmu sem bjó í litlu koti við
hliðina á okkur, hjólaði á reiðhjólinu
sínu með blóm í körfu og fallegan
blómahatt á höfði. Að við áttum
ömmu sem stoppaði í sokkana okkar,
bakaði flatkökur og bjó til bestu
kleinur í heimi. Þau munu halda að
við séum að segja þeim ævintýri en
þetta er allt dagsatt.
Karl og Gunnar.
Alltaf var það notalegt að koma í
Kotið til ömmu. Hún var höfðingi
heim að sækja. Oftar en ekki var ilm-
ur af nýbökuðum kleinum eða flat-
kökum sem tók á móti okkur.
Það voru fastir liðir að skoða fjöl-
skyldumyndirnar, sem eru ófáar á
veggjum, hillum og borðum. Hún var
stolt af afkomendum sínum og sá til
þess að allir ættu sinn stað í mynda-
safninu.
Hún var einstaklega góðhjörtuð
og gjafmild. Þegar hún kom í heim-
sókn hafði hún meðferðis eitthvað til
að gleðja okkur, nýbakaðar kleinur,
konfekt eða aur sem hún laumaði í
vasa okkar þannig að lítið bæri á.
Amma var ótrúlega glaðlynd, trúði
alltaf á hið góða í lífinu og gat séð
björtu hliðarnar á hinum erfiðustu
málum.
Fór stundum fram úr sér. En tók
sjálfa sig ekki of alvarlega og gat
hlegið að öllu saman.
Hún var trúrækin, fræddi okkur
um biblíusögurnar, kenndi okkur
bænir og fór með okkur í sunnudaga-
skólann.
Í minningunni var amma alltaf á
ferðinni, brosandi á hjólinu sínu.
Hún hafði alltaf tíma til að spjalla
við okkur, hafði mikinn áhuga á því
sem við vorum að fást við og hvatti
okkur óspart áfram.
Elsku amma, þín er sárt saknað.
Við vitum að þú ert komin á góðan
stað þar sem fer vel um þig.
Hlýjar minningar um þig munu
lifa meðal okkar um ókomna tíð.
Björgvin og Sigurður.
Gengin er góð kona, Guðfinna
Ólafsdóttir. Maður hittir ekki marga
á lífsleiðinni sem líkjast Finnu.
Finna, eins og hún var alltaf köll-
uð, var góðmennskan uppmáluð, svo
ljúf, hafði þægilega nærveru, og al-
veg einstaklega gjafmild. Á æskuár-
um mínum minnist ég þess að hafa
ófáa sunnudagana farið með foreldr-
um mínum og bróður í bíltúr út á
Álftanes í kaffi til Finnu ömmu og
Kalla afa. Þar var alltaf tekið vel á
móti okkur. Þar reiddi Finna fram
nýbakaðar kleinur og flatkökur sem
hún bakaði sjálf og voru þær allra
bestu í heimi, að ógleymdri heima-
tilbúinni kæfu, sem var sú albesta.
Þar átti maður ljúfar stundir yfir
kræsingum og spjalli. En það var
ekki fyrr en ég og Kristín Sunna
fluttum út á nes að ég kynntist henni
Finnu fyrir alvöru og hennar mann-
kostum af eigin raun. Þar vorum við
nágrannar og mjög stutt á milli. Þeg-
ar ég var nýflutt á nesið kom Finna
færandi hendi með fullt box af ilm-
andi kleinum, og súkkulaði handa
Kristínu Sunnu. Hún kom aldrei
tómhent eftir það. Þegar maður brá
sér af bæ, og þegar heim var komið,
þá var oftar en ekki plastpoki á hurð-
arhúninum með einhverju góðgæti í,
eða fallegur blómvöndur snyrtilega
lagður á tröppurnar. Þá vissi maður
strax hver hafði komið á meðan, því
svona gerði enginn nema Finna. Hún
hugsaði alltaf svo fallega til okkar,
sem mér þótti svo vænt um. Hún
spurði alltaf frétta og hafði einlægan
áhuga á að vita hvernig fjölskyldan
hennar öll hafði það bæði í leik og
starfi. þegar Finna kom til okkar í
kaffi eða borðaði með okkur, þá
spjölluðum við stundum langt fram á
kvöld um heima og geima. Oft var
glatt á hjalla og mikið hlegið og hafði
ég einstaklega gaman af að hlusta á
hana segja frá. Hún hafði frá svo
mörgu skemmtilegu að segja um
liðna tíð. En ekki voru allar minning-
arnar góðar, því lífið fór ekki alltaf
um hana mjúkum höndum. Hún
hafði upplifað mikinn missi og voru
því margar minningarnar ljúfsárar.
En aldrei heyrði maður hana kvarta.
Það var yndislegt að fá að kynnast
henni Finnu. Ég geymi í hjarta mínu
allar góðu minningarnar frá liðnum
samverustundum okkar, og þakka
henni af alhug vináttu og góð-
mennsku við mig og Kristínu Sunnu.
Ljúft er að minnast hennar.
Steinþóra.
Guðfinna var einstaklega hlý og
gefandi kona. Gefandi elsku og ást-
úð, ekki bara ættingjum, heldur öll-
um sem hún þekkti. Og sérstaklega
félagslynd og glaðvær. Þegar Sig-
urður bróðir minn kynntist dóttur
hennar, Sigríði, með framtíð í huga,
tók hún okkur, í Sigga fjölskyldu,
samstundis inn að hjarta. Ég minnist
dásamlegra máltíða, sem hún eldaði
á gömlu kolaeldavélinni í litla húsinu
á Álftanesinu. „Elskan, komdu inn
og hlýjaðu þér.“ Hún á stjái og þjón-
andi, vildi að öllum liði vel. Og and-
rúmsloftið í litla eldhúsinu í Gerða-
koti gaf góða tilfinningu um að lífið
væri gott. Þar var kærleikur.
Börn og barnabörn voru fjársjóð-
urinn hennar, og henni öðlaðist sú
gæfa að hafa dæturnar í kringum sig
í nærliggjandi húsum, með óendan-
lega umhyggju.
Samúðarkveðjur til afkomenda, og
þakklæti fyrir þetta mikla ljós sem
Finna skilur eftir sig.
Dóra Thoroddsen.
Látin er okkar félagskona og heið-
ursfélagi Guðfinna Ólafsdóttir. Hún
var í kvenfélaginu í áratugi og starf-
aði í mörgum nefndum, meðal annars
í 14 ár sá hún um fermingarkyrtlana
og færði börnin í þá fyrir fermingu.
Kvenfélagið hélt oft kökubasar á ár-
um áður og eru ógleymanlegar klein-
urnar hennar Finnu og flatkökurnar.
Einnig tók hún alltaf þátt í laufa-
brauðsbakstri sem var fjáröflun fyrir
félagið á þeim tíma.
Minning okkar um Finnu er sér-
staklega ljúf, hún var hlý og trúuð
kona, brosmild og góður vinur. Finna
var listræn og féll aldrei verk úr
hendi, hún prjónaði, saumaði og mál-
aði myndir.
Á 70 ára afmæli Finnu hinn 25.
febrúar 1997 var hún gerð að heið-
ursfélaga Kvenfélags Álftaness.
Finna sótti nær alla kvenfélags-
fundi, frá því að hún gekk í kven-
félagið, á meðan heilsa hennar leyfði
og á síðasta fundinum sem hún sat
var hún heiðursgestur okkar á 80 ára
afmæli Kvenfélagsins í apríl sl. Ekki
lét hún sig vanta á þorrablótin, ferða-
lögin eða aðrar skemmtanir sem fé-
lagið stóð fyrir, enda var hún mjög
félagslynd.
Hún var góður félagi og við minn-
umst hennar með þökk og virðingu
Guð blessi minningu Guðfinnu
Ólafsdóttur.
Fyrir hönd Kvenfélags Álftaness,
María Birna Sveinsdóttir,
formaður.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Mig langaði með örfáum orðum að
minnast Guðfinnu Ólafsdóttur eða
Finnu sem lést hinn 10. desember
síðastliðinn. Mér hlotnaðist sá heiður
að fá að kynnast Finnu fyrir tæpum
sjö árum og þá strax var ljóst að
þarna var á ferð tilgerðarlaus og
hógvær kona. Finnu skorti hvorki
lífsgleði né kærleik sem hún óspart
sýndi þeim sem stóðu henni næst.
Finna skilur eftir sig sterka og sam-
heldna fjölskyldu sem ávallt sýndi
Finnu einlæga umhyggju og ég veit
að hún var ákaflega stolt af ykkur
öllum. Elsku Sigga, Siggi, Kalli, Vala
og Gunni. Ykkur og fjölskyldum ykk-
ar votta ég mína dýpstu samúð. Megi
minningin um góða móður, tengda-
móður, ömmu og langömmu vera
ykkur hið milda leiðarljós. Ég kveð
þig, elsku Finna mín, og hafðu þakk-
læti fyrir góð kynni.
Hvíl þú í friði.
Bjarney S. Annelsdóttir.
✝ María SonjaHjálmarsdóttir
(Sonja) fæddist í
Laukhella á eyjunni
Senja í Norður-
Noregi 9. júlí 1936.
Hún varð bráðkvödd
á heimili sínu föstu-
daginn 8. desember
síðastliðinn. For-
eldrar Sonju voru
Hjalmar Tinus
Svendsen, f. 14.5.
1907, d. 29.7. 1998
og Anna Margrethe
Svendsen, f. 10.3.
1916, d. 3.11. 1992. Systkini Sonju
eru Else Jensine Möller, f. 10.2.
1935, Arvid Martin Svendsen, f.
16.1. 1942, Astrid Antonsen, f. 9.2.
1946, Jarle Andreas Svendsen, f.
28.7. 1948, Bjorn Helge Svendsen,
f. 22.8. 1950, Arnulf Hjalmar
Svendsen, f. 2.8. 1953, Stein Erik
Svendsen (Bror), f. 6.9. 1957 og
Ann Hjördis Svendsen (Lillemor),
f. 25.7. 1962.
Eiginmaður Sonju er Kristján
Ragnar Finnbogason, f. 3.7. 1941.
Foreldrar hans voru Finnbogi
Björnsson, f. 1.5. 1898, d. 1978 og
Salvör Kristjánsdóttir, f. 20.10.
1903, d. 1989.
Sonja giftist árið 1957 Hauki
Pétri Gíslasyni, f. 19.5. 1933, d.
þeirra eru, Sigurður Freyr, Runný
og Hrefna Björk.
Synir Kristjáns eru Kristinn
Finnbogi, f. 29.4. 1963, hann á
fimm börn og eitt barnabarn og
Jón Brynjar, f. 5.2. 1969, sambýlis-
kona Júlíanna Ingimarsdóttir.
Fósturdóttir Sonju og Kristjáns er
María Sonja Thorarensen, f. 9.4.
1974, sambýlismaður hennar er
Thomas Rognli, sonur þeirra er
Viljar. María á eina dóttur af fyrra
sambandi, Huldu Margréti.
Sonja ólst upp á eyjunni Senju til
tólf ára aldurs en flutti þá til föð-
ursystur sinnar í Osló vegna veik-
inda sinna. Þar stundaði hún nám
sem barnasjúkraliði (barnepleier).
Hún kom til Íslands árið 1955 sem
au pair hjá Birnu og Leif Muller.
Dvaldi hún hjá þeim hjónum í góðu
yfirlæti þar til hún stofnaði sitt eig-
ið heimili. Hún og Kristján stofna
heimili að Hlíðarvegi á Ísafirði árið
1973. Fyrstu tvö árin bjuggu þau
að Hlíðarvegi 27 en fluttu þaðan á
Hlíðarveg 12 sem var heimili
þeirra eftir það.
Sonja stundaði ýmis störf á Ísa-
firði, var m.a. forstöðukona á leik-
skólanum Hlíðarskjóli en lengst
starfaði hún við mötuneyti Mennta-
skólans á Ísafirði. Fyrsta árið var
hún matráðskona en eftir það var
hún með rekstur mötuneytisins í 17
ár þar til hún hætti vinnu árið
1998. Sonja var virk í félagsstarfi
Kiwanis-kvenna, Sinawik á Ísafirði
og var einnig í kvenfélaginu Hlíf.
Útför Sonju verður gerð frá
Vídalínskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.
30.9. 1993. Þau
skildu. Börn Sonju og
Hauks eru: 1) Anna
Kristín, f. 5.8. 1957,
sambýlismaður Þor-
steinn Sigtryggsson.
Börn Önnu eru María
Sonja, Drífa Birgitta,
Birgir Árni, Pétur
Þór, Örvar Ingi og
Jón Þorberg. Anna á
fimm barnabörn. 2)
Gísli Hjálmar, f.
29.11. 1959, börn
hans eru Mortan
Holm, Daníella Holm
og Elísa Ósk. Gísli á eitt barna-
barn. 3) Halldór Sveinn, f. 24.2.
1961, kvæntur Sigurlaugu R. Hall-
dórsdóttur. Börn þeirra eru Krist-
ján Ragnar, Gautur Ívar, Halldór
Geir og Sonja Marý. Halldór og
Sigurlaug eiga eitt barnabarn. 4)
Birna Guðbjörg, f. 12.6. 1963, sam-
býlismaður Þröstur Eiríksson, son-
ur þeirra er Eiríkur Hrafn. Börn
Birnu af fyrra hjónabandi eru
Andri Fannar, Rannveig, Stefán
Haukur og Margrét Marsibil.
Birna á eitt barnabarn.
Sonja giftist árið 1968 Sigurði
Guðjónssyni, f. 18.11. 1940. Þau
skildu. Dóttir þeirra er Guðrún
Hrefna, f. 29.8. 1969, sambýlis-
maður Ólafur Högnason. Börn
Elsku tengdamamma, það er
margs að minnast þegar litið er til
baka nú þegar tengdamóðir mín
María Sonja er látin.
Ég kom inn í fjölskylduna 1978 að-
eins 16 ára þegar ég og núverandi
maðurinn minn Halldór byrjuðum
saman. Ég kunni strax vel við þig og
náðum við vel saman frá byrjun. Sér-
staklega er mér minnisstætt þegar
ég fór með þér til Noregs 1981 ásamt
Kristjáni Ragnari syni okkar Hall-
dórs sem var aðeins eins og hálfs árs,
þegar móðir þín veiktist alvarlega,
en til allrar hamingju batnaði henni
eftir að við komum. Þá datt þér í hug
að fara og heimsækja elstu dóttur
þína Önnu, sem bjó þá í Malmö í Sví-
þjóð, fyrst við vorum á annað borð
komnar út. Við ákváðum að fara með
lest frá Tromsö og niður til Malmö
það var erfitt en skemmtilegt ferða-
leg, rugluðumst einu sinni á vögnum
en kom ekki að sök, til Malmö kom-
umst við fyrir rest, þreyttar og
ánægðar. Á þessu ferðalagi bund-
umst við órjúfanlegum böndum sem
aldrei bar skugga á. Alltaf varst þú
tilbúin að hjálpa okkur og vildir allt-
af vera að gauka einhverju að okkur.
Þá er mér það minnisstætt hvað þú
varst stolt og glöð þegar við skírðum
dóttur okkar Sonju í höfuðið á þér.
Þér var alltaf mjög annt um börnin
okkar og þú fylgdist vel með hvernig
þeim gekk. Eins var ég mjög glöð
hvað krakkarnir okkur voru hænd að
ykkur Kristjáni og höfðu alltaf mjög
gaman af að heimsækja ykkur á Ísa-
fjörð eftir að við fluttum suður. Eftir
að þú misstir heilsuna var aðdáun-
arvert hvað Kristján hugsaði vel um
þig og hversu væntumþykjan var
mikil hjá ykkur báðum.
Elsku Sonja mín, ég og mín fjöl-
skylda viljum þakka þér fyrir allt
það sem þú hefur gert fyrir okkur og
við vitum að þér líður vel þar sem þú
ert nú. Þá viljum við votta Kristjáni
okkar innilegustu samúð, hans miss-
ir er mikill. Þín tengdadóttir,
Sigurlaug.
Nú skilja okkar leiðir, elsku amma
mín.
Ég er farinn að sakna þín mikið og
get ekki lýst fyrir þér hversu erfiður
þessi tími er fyrir mig. Þú hefur allt-
af verið í miklu uppáhaldi hjá mér og
mun minning þín ávallt vera í hjarta
mér. Ég er svo ánægður að ég hafi
náð að tjá þér hversu mikla væntum-
þykju ég bar til þín um síðustu
páska, þegar að ég dvaldi hjá þér og
afa.
Ég hef alltaf notið þess að koma
inn á ykkar hlýja heimili fyrir vestan
og hefur það alltaf verið sem mitt
annað heimili í mínum huga. Það er
mér nú efst í minni, setning sem að
þú sagðir mér: „Þegar að ég fer þá
ætlar afi að koma og búa hjá þér,“ og
finnst mér leiðinlegt að viku eftir að
ég eignast mitt eigið heimili þá koma
englarnir og taka þig frá okkur. Ég
lofa, elsku amma mín, að ég skal sjá
um að afa líði alltaf vel hjá mér og er
honum ávallt velkomið að dvelja hjá
mér. Vertu sæl, amma mín, megi
Guð og englarnir sem ég sendi þér,
fylgja þér til friðar og mun ég hitta
þig í bænum mínum þar til að við
sjáumst næst.
Þitt barnabarn, Gautur Ívar.
Gautur Ívar Halldórsson
Það voru jól og ég var 15 ára. Það
var eldri maður í heimsókn hjá
ömmu og afa sem tók úr sér tenn-
urnar rétt áður en við borðuðum
jólasteikina. Fyrr um daginn hafði
hann klárað hárspreyið hennar
ömmu við raksturinn. Ég held að
amma hafi ekki þekkt hann sérstak-
lega en hann var vinur vinkonu
hennar og hún bauð þeim vestur um
jólin.
Þessi litla saga segir svolítið um
ömmu. Það voru allir velkomnir til
ömmu. Það gerðist líka alltaf eitt-
hvað áhugavert í kringum ömmu.
Spyrjið hvern sem þekkti hana og sá
hinn sami getur sagt skemmtilega
sögu.
Amma var mikil manneskja. Hún
hlúði vel að sínum, sérstaklega þegar
á reyndi. Hún hlúði reyndar líka vel
að þeim sem voru ekki hennar. Ætt-
ingi, vinur eða ókunnugur, það skipti
ekki máli.
Ömmu þótti ákaflega vænt um
rósir og þegar ég var krakki, ákvað
ég að gleðja hana með því að gefa
henni rósir. Ég reif þær allar, heldur
höstuglega, úr garðinum hennar.
Amma þakkaði mér vel fyrir þessa
gjöf en grét síðar. Þegar ég var lítill
kallaði ég hana ömmu Ástin, sem er
þegar öllu er á botninn hvolft, amma
í hnotskurn.
Amma Ástin, ég verð ævinlega
þakklátur fyrir þær stundir sem við
áttum saman. Minning þín mun ætíð
lifa í hjarta mínu.
Andri F. Guðmundsson.
Seztu hérna hjá mér,
systir mín góð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát af því,
að mamma ætlar að reyna að sofna
rökkrinu í.
Mamma ætlar að sofna.
Mamma er svo þreytt.
– Og sumir eiga sorgir,
sem svefninn getur eytt.
Sumir eiga sorgir,
og sumir eiga þrá,
sem aðeins í draumheimum
uppfyllast má.
Í kvöld skulum við vera
kyrrlát og hljóð.
Mamma ætlar að sofna,
systir mín góð.
(Davíð Stefánsson.)
Elsku mamma, missirinn er mikill
og söknuður stór.
Hin langa þraut er liðin,
nú loksins hlauztu friðinn,
og allt er orðið rótt,
nú sæll er sigur unninn,
og sólin björt upp runnin
á bak við dimma dauðans nótt.
Fyrst sigur sá er fenginn,
fyrst sorgar þraut er gengin,
hvað getur grætt oss þá?
Oss þykir þungt að skilja,
en það er Guðs að vilja,
og gott er allt, sem Guði er frá.
Nú héðan lík skal hefja,
ei hér má lengur tefja
í dauðans dimmum val.
Úr inni harms og hryggða
til helgra ljóssins byggða
far vel í Guðs þíns gleðisal.
(Valdimar Briem.)
Við elskum þig, hvíldu í friði.
Maria Sonja, Guðrún og
fjölskyldur í Noregi.
María Sonja
Hjálmarsdóttir
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skilafrestur | Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Myndir | Ef mynd hefur birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa notuð
með minningargrein nema beðið sé
um annað. Ef nota á nýja mynd er
ráðlegt að senda hana á mynda-
móttöku: pix@mbl.is og láta um-
sjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar