Morgunblaðið - 27.01.2007, Blaðsíða 48

48 LAUGARDAGUR 27. JANÚAR 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Ólafur Árnasonfæddist á Húsa-
vík 24. október
1904. Hann lést á
heimili sínu að
Lindarsíðu 4 á Ak-
ureyri 21. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Árni Hem-
mert Sörensson
bóndi á Kvíslarhóli
á Tjörnesi, f. 1.11.
1861, d. 6.6. 1915 og
Björg Sigurpáls-
dóttir, f. 4.1. 1869,
d. 25.10. 1944. Systkini Ólafs eru:
Guðný, f. 1889, d. 1985, Sigurpáll,
f. 1891, dó ungur, Sigurður, f.
1894, d. 1897, Sören, f. 1895, d.
1973, Sigurður, f. 1897, d. 1990,
Hólmgeir, f. 1899, d. 1980, Rósa,
dó ung, Rósa, f.
1906, d. 1977, Þor-
valdur, f. 1908, d.
1975, Sigurpáll, f.
1911, d. 1932, Guð-
rún Hólmfríður, f.
1913, d. 1996 og Jón
f. 1915.
Ólafur var
ókvæntur og barn-
laus.
Ólafur nam bú-
fræði að Hólum í
Hjaltadal og síðan
mjólkurfræði í Dan-
mörku. Hann bjó á
Akureyri og starfaði sem mjólk-
urfræðingur við Mjólkursamlag
KEA í rúm 40 ár.
Ólafur verður jarðsunginn frá
Húsavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Fyrstu minningar um Ólaf föður-
bróður okkar tengjast árlegum
komum hans til Húsavíkur þar sem
hann gekk á milli og heimsótti
systkini sín sem flest bjuggu þar.
Framganga þessa góðlega og hæg-
láta manns bar vott um hlýleika, lít-
illæti og mikla nægjusemi.
Óli bjó lengstan hluta ævi sinnar á
Akureyri þar sem hann starfaði sem
mjólkurfræðingur. Hann bjó alla tíð
einn, naut aldrei húshjálpar og sá al-
veg um sig sjálfur, allt til dauða-
dags, þá orðinn 102 ára að aldri.
Heimili hans einkenndist af einfald-
leika og alltaf var hreint og snyrti-
legt í kringum Óla, enda snyrti-
mennskan honum í blóð borin.
Óli var lánsamur að halda góðri
heilsu þrátt fyrir mjög háan aldur,
hélt bæði sjón og heyrn, hugsunin
var skýr og minnið brást honum
aldrei. Hann las og fylgdist vel með í
fjölmiðlum og hafði sterkar skoðanir
á mönnum og málefnum. Meðal þess
sem hann veitti sér var að kaupa
áskrift að enska boltanum, þá orðinn
100 ára gamall, en hann naut þess
mjög að horfa á knattspyrnu í sjón-
varpi og Liverpool var hans lið.
Þótt Óli væri einrænn maður og
héldi ekki nánu sambandi við
marga, hafði hann mikinn áhuga á
að fylgjast með og spurði gjarnan
frétta af skyldfólki sínu. Oft kom
það okkur á óvart hvað hann var vel
með á nótunum þegar hann heyrði
eða sá í fjölmiðlum minnst á skyld-
menni sín, t.d. í tengslum við þátt-
töku í íþróttum. Það fór ekki fram
hjá honum.
Óli hafði mikinn áhuga á veiði-
skap, en veiðar á hreindýrum, laxi
og rjúpum stundaði hann um langt
árabil. M.a. hélt hann nákvæma
rjúpnadagbók um allar þær 1870
rjúpur sem hann og veiðifélagi hans
á Akureyri veiddu á árunum 1957–
1990. Stórkostleg lesning það. Á síð-
ustu árum hefur það verið okkur
dýrmætt að fá einstaka tækifæri til
að hlusta á Óla rifja upp gamla tíma
og segja frá lífi sem við þekktum svo
lítið en hann mundi svo vel.
Blessuð sé minning Óla frænda.
Sigurgeir, Björg,
Guðmundur og Ásdís.
Ólafur Árnason
✝ Ástvaldur Ósk-ar Tómasson
fæddist í Garðs-
horni á Höfð-
aströnd 31. ágúst
1918. Hann lést á
Dvalarheimili aldr-
aðra á Sauðárkróki
20. janúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Tómas Geir-
mundur Björnsson,
bóndi á Spáná í
Unadal o.v., f. 3.5.
1873, d. 4.5. 1951,
og Ingileif Ragn-
heiður Jónsdóttir, f. 12.6. 1877,
d. 14.5. 1959. Ástvaldur átti sex
eldri systur sem allar eru látnar,
en þær voru: Sigríður, f. 11.6.
1903, Elín Helga, f. 11.12. 1904,
Hjörtína, f. 25.8. 1906, Kristjana
Guðrún, f. 2.12. 1908, Ingibjörg
Halldóra, f. 28.10. 1911, og Jóna
Margrét, f. 14.10. 1913.
Hinn 26. september 1947
kvæntist Ástvaldur
Svanfríði Steins-
dóttur, f. 18.10.
1926. Foreldrar
hennar voru Steinn
Leó Sveinsson, f.
17.1. 1886, d. 27.11.
1957, bóndi á
Hrauni á Skaga, og
Guðrún Sigríður
Kristmundsdóttir, f.
12.10. 1892, d.
24.10. 1978. Börn
Ástvaldar og Svan-
fríðar eru: 1) Steinn
Gunnar, f. 7.3.
1948. 2) Tómas Leifur, f. 23.5.
1950. 3) Björn Sævar, f. 9.7.
1953. 4) Ingimar Rúnar, f. 20.12.
1959. 5) Ragnheiður Guðrún, f.
8.8. 1964. Barnabörn þeirra
hjóna eru tólf og barna-
barnabörnin tólf.
Útför Ástvaldar verður gerð
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.30.
Með sorg í hjarta og tár á kinn. Ég
sit við gluggann og hugsa til þín. Í
huganum fletti ég myndaalbúmi lífs
þíns. Myndirnar renna mér fyrir
hugskotssjónum ein af annarri og
hlýjar minningar streyma fram. Ég
man, ég man. Það er svo margs að
minnast að ég gæti setið hér og skrif-
að um það heila bók. Það verður
kannski síðar. Einkum er það tvennt
sem stendur mér skýrast fyrir hug-
skotssjónum. Þú og ást þín á hest-
unum, þú og ást þín á sveitinni.
Sveitinni okkar, Blönduhlíðinni. Ást-
in sem ég hef svo ríkulega fengið í
arf frá þér. Þú lýsir ást þinni á
Blönduhlíðini best í vísunum þínum.
Lít ég yfir liðna tíð
lítið þó að sjái.
Byggðina í Blönduhlíð
best ég man og þrái.
Bjart er yfir Borgarhól,
blærinn strýkur kinnar
þegar á vori vermir sól
vanga Hlíðarinnar.
Bjart er yfir Blönduhlíð
blómum skrýdd er jörðin
þegar sól um sumartíð
sveipar Skagafjörðinn.
(Ástvaldur Tómasson)
Ást þín á hestunum, ó, já. Gamli
Brúnn er þar fremstur flokki meðal
jafningja. Sjálf man ég ekki eftir
honum en hef oft heyrt um hann tal-
að. Fullviss er ég um að hann hefur
komið skeiðandi á móti þér. Þá hefur
þú verið fljótur á bak honum og nú
skeiðið þið félagar fram alla Blöndu-
hlíð. Þú alsjáandi á ný og báðir gleið-
brosandi. Varla má á milli sjá hvor
brosir breiðar þú eða Gamli Brúnn.
Kannski að þið kyrjið saman „ég
berst á fáki fráum“.
Dagurinn kveður, mánans bjarta brá
blikar í skýjasundi.
Lokkar í blænum, leifur augum frá,
loforð um endurfundi.
Góða nótt, góða nótt,
gamanið líður fljótt,
brosin þín bíða mín,
er birtan úr austri skín.
Dreymi þig sólskin og sumarfrið,
syngjandi fugla og lækjarnið.
Allt er hljótt, allt er hljótt,
ástin mín, góða nótt.
(Ási í Bæ)
Elsku pabbi. Það voru forréttindi
að eiga þig fyrir pabba. Hjarta mitt
þrútnar af stolti er ég hugsa til þín. Í
hjarta mínu geymi ég allar góðu,
hlýju og yndislegu minningarnar um
þig. Þar átt þú stórt pláss. Elsku
pabbi, takk fyrir allt. Megi allar góð-
ar vættir vaka yfir þér. Faðir minn
sofðu rótt.
Þín dóttir
Ragnheiður (Radda).
Elskulegur tengdafaðir minn er
látinn og vil ég með fáum orðum
þakka honum samfylgdina. Það eru
liðin yfir 20 ár síðan ég kynntist þér
fyrst, vinalegum og kátum karli, sem
ég kunni strax mjög vel við. Ég
komst líka að því að það voru fleiri en
ég sem kunnu vel við þig, þú varst
vinmargur, gott var að rabba við þig,
en oft hafði hver sína skoðun á mál-
unum.
Minningarnar frá fyrstu árum
mínum í Kelduvík með þér og Fríðu
eru yndislegar. Reykjavíkurstelpan
heillaðist af öllu þar og þú hafðir
gaman af að sjá mig brasa við eitt-
hvað sem ekki var neitt merkilegt,
bara bras, til dæmis þegar ég útbjó
blómareitinn með villtu plöntunum
úti á miðju túni. Þú spurðir oft
hvernig mér gengi með blómareitinn
og varst þá dálítið kíminn, en reyndir
að vera alvarlegur, þar sem þetta var
merkilegt fyrir mér. Og svo þegar
sögunarverksmiðjan mikla var sett
af stað, þá var nú hávaði og læti,
kannski heldur of mikið myndafárið í
mér, en allt í lagi að gera þetta að
stórviðburði ef fólk vildi það.
Þessi ár sem þú varst með fulla
sjón hefðu þurft að vera fleiri, en þú
tókst öllu með jafnaðargeði og fannst
mér þú alveg sérstaklega skapgóður
maður.
Þakka þér fyrir samveruna, Valdi
minn, og vonandi hefurðu það „ljóm-
andi gott“ þar sem þú ert núna.
Svanfríði tengdamóður minni
votta ég innilega samúð mína og
vona að hún verði sterk núna sem áð-
ur, til að takast á við söknuðinn og
það tómarúm sem nú myndast.
Börnum þeirra votta ég líka ein-
læga samúð mína og veit að þau
geyma vel minninguna um góðan
föður.
Kristín Rós.
Þótt við vitum að allt hafi sinn
tíma í veröld okkar þá var það mér
mikið áfall þegar ég frétti af andláti
hans afa sem lést háaldraður síðast-
liðinn laugardag, 88 ára að aldri. Ég
hef alla tíð verið mikill afastrákur og
hef verið stoltur af því. Afi Ástvaldur
var yndislegur maður. Með honum
og Fríðu ömmu á Sauðárkróki á ég
margar af mínum dýrmætustu
æskuminningum. Það var mér alltaf
tilhlökkunarefni að heimsækja þau
og dvelja hjá þeim fyrir norðan. Með
þeim leið mér ætíð vel.
Ástvaldur afi var mikill barnakarl
og hafði einstakt dálæti á sínum
barnabörnum og barnabarnabörn-
um. Hann var hjartahlýr og einlæg-
ur og gaf mikið af sér þann tíma sem
hann eyddi með okkur. Hann lét mér
alltaf líða sem ég væri uppáhalds-
barnabarnið og ég veit að okkur öll-
um barnabörnunum leið þannig í
nærveru hans.
Hestar skipuðu ríkan þátt í lífi afa.
Margar þeirra minninga sem ég á
um hann eru tengdar hestum og
hestamennsku. Margar skemmtileg-
ar sögur spruttu af ævintýrum okkar
með hestunum hans sem ég mun
rifja upp við mín börn á góðri stund.
Oft blés mótvindur í lífsbaráttunni
hjá þeim afa og ömmu en afi var
harðduglegur maður og laghentur,
en sú vinnusemi tók líka sinn toll af
honum. Hann hafði aðdáunarvert
jafnaðargeð og nægjusemi hans var
einstök. Það lýsir sér einna best í því
hvernig hann tókst á við það að
missa sjónina fyrir um fimmtán ár-
um. Aldrei var hægt að merkja trega
eða biturð út í þau kjör sem lífið bauð
honum. Enda vissi afi í hverju hin
raunverulegu verðmæti voru fólgin.
Eftir að hann missti sjónina varð
hann æ meira ósjálfbjarga eftir því
sem árin liðu. Amma Fríða annaðist
hann af miklum dugnaði og mun
lengur en hún hafði þrek til. Það
starf sem hún innti af hendi í umönn-
un hans var einstaklega óeigingjarnt
og verður seint ofmetið.
Ég minnist afa míns fyrir þann
kærleika sem hann sýndi mér. Fyrir
þann höfðingja og heiðursmann sem
hann hafði að geyma og fyrir hans
hlýju og rólegu nærveru sem hann
hafði alla tíð.
Það er mér mikils virði að hafa
heimsótt afa og ömmu norður ein-
ungis viku áður en hann kvaddi
þennan heim. Afi Ástvaldur kenndi
mér margt og ég hef vonandi lært
mikið af honum. Genginn er sóma-
maður sem mér þótti vænt um og
mun sakna. Blessuð sé minning
hans.
Brynleifur Birgir Björnsson.
Við munum alltaf eftir því þegar
við vorum á Hólaveginum og fórum í
einn skemmtilegasta feluleik sem við
höfum farið í. Við földum okkur und-
ir borði og hlógum svo mikið að auð-
vitað fannstu okkur strax.
Við viljum þakka þér, afi Valdi,
fyrir allar ánægjustundirnar á Hóló
og í Kelduvík með þessari litlu sögu
og ljóði:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur
(Úr Hávamálum)
Birna og Sandra.
Lífið rennur sem lækur
með lygnu og djúpan hyl,
grefur sér farveg og fellur
um flúðir og klettagil.
Við bakkana beggja megin
blandast hin tæra lind
uns lækurinn orðinn er allur
annarra spegilmynd.
Þannig kemst skáldið úr Blöndu-
hlíðinni Sigurður Hansen að orði í
fyrra erindi í ljóði sínu „Lækurinn“.
Ugglaust hefur Ástvaldur Tómasson
einnig virt fyrir sér lækina skoppa
niður Blönduhlíðarfjöllin öll þau ár
sem hann bjó í þeirri góðu sveit
Akrahreppnum. Stundum ærsluðust
lækirnir í vorleikjum eða kveinkuðu
sér í klakaböndum vetrarins, rétt
eins og mannsævin sem þarf að tak-
ast á við margbreytilegar aðstæður á
leið sinni frá vöggu til grafar. Nú er
lækurinn hans Valda kominn að ós-
um eftir langt og gifturíkt rennsli og
hann kvaddi þennan heim sáttur við
sitt jarðneska líf. Valdi bjó yfir
mörgum mannkostum og einn þeirra
var hin létta lund sem hann deildi
með okkur hinum, og kom best í ljós
öll þau ár sem hann lifði í algeru
myrkri eftir að sjónin gaf sig. Það
hlýtur að hafa verið mikið áfall fyrir
mann eins og Ástvald sem var ein-
staklega handlaginn og hafði mörg
áhugamál, að finna skímuna minnka
stöðugt og þar með starfsgetuna. En
þessu mótlæti mætti hann af æðru-
leysi, dyggilega studdur af Fríðu,
ættingjum og vinum, sem með ein-
stakri alúð og ræktarsemi styttu
honum stundir og bjuggu gott ævi-
kvöld. Það var gaman að koma til
þeirra Fríðu á Hólaveginn, fá sér
kaffibolla og deila fréttum því Ást-
valdur fylgdist vel með og ekki þótti
honum verra ef viðkomandi gat
spjallað um hross og hestamennsku
sem voru hans líf og yndi enda var
hann bráðlaginn hestamaður og átti
hross allt til lokadags þrátt fyrir að
hafa ekki komist á bak í allmörg ár.
Ræddi hann gjarnan um hestakaup
og brask og glotti svo stríðnislega út
í annað, þeim megin sem pípan var
ekki, ef dræmt var tekið undir. Það
er gott að minnast þessa heimilis-
brags og afstöðu til mótlætis í lífinu,
því stundum finnst okkur allt vera
svo sjálfsagt.
Lækurinn minnir á lífið
lindin er tær og hrein
í fljótið ber hann öll fræin
sem falla af næstu grein.
En fljótið er lífsins ferja
er flytur með þungum straum
ljóðið um lindina tæru,
lækjarins óskasdraum.
(Sig. Hansen)
Elsku Fríða, fjölskylda og afkom-
endur. Um leið og við minnumst af
virðingu og þakklæti, vináttu og
samferðar með Ástvaldi þá biðjum
við ykkur blessunar á sorgarstund.
Rögnvaldur, Guðlaug, synir
og fjölskyldur.
Ástvaldur
Óskar Tómasson
Við kveðjum látinn
félaga og góðan vin.
Vegir okkar og Torfa Freys Al-
exanderssonar skárust haustið
1997 þegar við urðum bekkjar-
Torfi Freyr
Alexandersson
✝ Torfi Freyr Al-exandersson
fæddist í Reykjavík
12. september 1973.
Hann lést á heimili
sínu í Varsjá í Pól-
landi hinn 13. des-
ember síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Fella- og
Hólakirkju 8. jan-
úar.
félagar í Stýrimanna-
skólanum. Torfi var
einn af þeim sem
stóðu upp úr sem
einstakar manneskj-
ur, óhætt er að segja
að við kunnum strax
ákaflega vel við pilt-
inn.
Á krossgötum sem
þessum reikar hug-
urinn yfir gömul
kynni og hvað stend-
ur upp úr í minning-
unni.
Torfi var skarpgáf-
aður heimspekingur, ófáum stund-
unum vörðum við í spjall um allt
milli himins og jarðar, Torfi hafði
skoðanir á öllu sem óneitanlega
gæddu umræðuna skemmtilegri
blæ.
Torfi var góður vinur, einstak-
lega hjálpsamur og jákvæður, allt-
af leið okkur betur eftir að hafa
talað við Torfa.
Torfi var sérstaklega skemmti-
legur sögumaður sem áttaði sig
fullkomlega á því, eins og hann
sagði sjálfur, að góð saga ætti
aldrei að gjalda sannleikans, enda
kunni hann að ýkja. Hann var
einnig góður hlustandi sem er í
raun það sem fullkomnar góðan
sögumann.
Elsku Torfi, þakka þér fyrir all-
ar góðu stundirnar, allar hvatning-
arræðurnar og allt það góða sem
við minnumst þín fyrir.
Við sendum Renötu, dætrum og
fjölskyldu innilegar samúðarkveðj-
ur.
Guð gefi ykkur styrk í sorginni.
Guðmundur Þórir Sigurðs-
son, Stefán Álfsson.