Morgunblaðið - 27.01.2007, Blaðsíða 55

|laugardagur|27. 1. 2007| mbl.is
staðurstund
Jónas Sen gagnrýnir tónleika
Sinfóníuhljómsveitar Íslands í
Háskólabíói á Myrkum mús-
íkdögum. » 56
dómur
Arnar Eggert Thoroddsen
fjallar um veglega þrjátíu ára
afmælisútgáfu af Stuð-
mannaplötunni Tívolí. » 57
af listum
Lögin í öðrum riðli Söngva-
keppni sjónvarpsins, sem fer
fram í kvöld, eru kynnt til leiks
ásamt flytjendum. » 56
sjónvarp
Íslensku kvikmyndirnar Börn
og Foreldrar eftir Ragnar
Bragason eru á ferð og flugi um
heiminn. » 57
kvikmyndir
Þóra Þórisdóttir dæmir sýningu
Þorsteins Gíslasonar, To Think/
Do Think, í DaLi gallery á Ak-
ureyri. » 58
dómur
Eftir Arnar Eggert Thoroddsen
arnat@mbl.is
Þeir Þröstur og Krummi voruvant við látnir þettafimmtudagskvöld og þvífór svo að áðurnefndir þre-
menningar hittu á blaðamann á
gamla góða Hressingarskálanum.
„Við erum að senda lög á milli okk-
ar yfir Netið núna,“ segir Frosti en
nú er í gangi eftirvinnsla með upp-
tökumönnunum í Los Angeles sem
eru þeir Joe Barresi (Tool, Queens of
the Stone Age, Melvins, Jesus Liz-
ard) og Husky Hoskulds (Steinar
Höskuldsson), Íslendingur sem hef-
ur unnið með t.d. Noruh Jones, Fan-
tômas, Tom Waits og Elvis Costello.
„Þetta er hægt en öruggt ferli,“
segir Frosti. Bjössi og Bjarni eru á
því að þetta sé mun betra vinnulag
en þeir áttu á von á.
„Einhvern veginn er auðveldara
að koma hlutunum í gegn skriflega,“
segir Bjarni. „Í staðinn fyrir að allir
séu að gjamma hver ofan í annan.“
Og þeir félagar segjast hæst-
ánægðir með Husky.
„Magnaður gaur,“ segir Frosti.
„Hann hefur átt heima þarna í fimm-
tán ár og veit ekkert hvað er að ger-
ast hérna, veit ekki hvað 10–11 er.
Við komumst í kynni við hann í gegn-
um Einar Örn (Ghostigital, þar sem
Frosti er gítarleikari). Hallur Ing-
ólfsson hafði líka bent okkur á hann,
að hann hefði tekið upp Fantômas og
Peeping Tom, verkefni sem Mike
Patton hefur staðið að. Okkur fannst
það mjög spennandi.“
Víkingar
Strákarnir voru á besta stað þarna
í Los Angeles, Hollywood Boulevard
á næsta horni.
„Þetta var mjög sérstakt allt sam-
an,“ segir Bjössi. „Í fyrsta lagi
þekktum við upptökustjórann ekki
neitt, og við vorum því í umhverfi
sem við vorum ekki vanir. En við
vorum hins vegar geysivel æfðir. Þá
vorum við auðvitað saman öllum
stundum.“
Þessi mikla nálægð sem hljóm-
sveitastússi fylgir gerir oft og iðu-
lega út af við þær. En hér er Mínus
enn, níu árum eftir stofnun.
„Það er hægara sagt en gert að
láta svona hluti ganga upp,“ segir
Frosti. „En ef menn eru nógu þol-
inmóðir, umburðarlyndir og farnir
að læra hver inn á annan þá gengur
þetta upp. Þetta er mesti galdurinn
við það að halda úti hljómsveit; að
geta verið saman og að halda sér
saman. Það er fullt af hljómsveitum
sem gefa út eina góða plötu og starfa
kannski í tvö, þrjú ár. Trikkið er að
geta látið þetta ganga í lengri tíma.
Það að hljómsveitin skuli enn vera
starfandi er í raun ótrúlegt, það sem
hefur gengið á gæti hæglega fyllt
bók.“
Dagskráin var stíf úti í LA, menn
voru í hljóðveri frá tíu til tíu alla
daga. Hljómsveitin fékk tvo frídaga
og annan þeirra nýtti hún til að
heimsækja upptökustjórann fræga
Ross Robinson, sem hefur m.a. tekið
upp Korn, Slipknot og At the Drive-
In. Hann á sjö milljón dollara villu á
Venice Beach og þar dvöldu þeir fé-
lagar í góðu yfirlæti. Robinson hefur
verið Mínusaðdáandi lengi, eða allt
frá því að hann heyrði fyrsta demó-
diskinn sem var gerður áður en
sveitin tók þátt í Músíktilraunum.
Síðasta plata Mínuss, Halldór
Laxness, kom út hér á landi 2003, en
erlendis 2004. Af mörgum er þetta
talin besta rokkplata Íslandssög-
unnar og á þessum árum voru með-
limir Mínuss mikið í umræðunni hér-
lendis.
„Þetta er mjög hættulegur staður
að vera á, sé maður að reyna að vera
tónlistarmaður,“ álítur Frosti. „Sum-
ir geta misst sig út í einhverjar glorí-
ur sem eru þeim ekki hollar. Okkur
líður vel með það núna að vera sem
lengst frá þeim stað. Og nýja platan
verður ekki spiluð á FM957. Næsta
plata þar á eftir verður svo enn
lengra frá slíku. Við erum þegar
farnir að tala um næstu plötu á eftir
þessari, hvað hún verður allt öðru-
vísi.“
Bjössi segir að á þessu umrædda
tímabili hafi þeir allir verið í steik.
„Við túruðum ofsalega mikið og ferð-
uðumst ofsalega mikið. Þetta var
svakalegt. Og svo þegar við komum
heim skulduðum við milljón.“
Bjarni segir þá að þeir hafi verið
miklir víkingar á þessum tíma. „Við
vorum með ólæti hvert sem við fór-
um. Og vorum alltaf „Íslendingar“.
Ef einhver heyrði okkur rífast blind-
fulla á íslensku varð hann skelkaður.
Við vorum ekki bannaðir af
ákveðnum tónleikastöðum, heldur
heilli tónleikastaðakeðju. Einnig var
okkur úthýst af Hróarskeldu og fleiri
stöðum. Það er nóg að ganga fram af
fólki erlendis með því að tala ís-
lensku hátt og skýrt. Þá heldur fólk
að maður sé einhver geðsjúklingur
að rífast.“
Mínus hefur þannig frá fyrstu tíð
borið með sér sterka gengis-áru.
Þegar þeir unnu Músíktilraunir árið
1999 mátti heyra saumnál detta er
þeir mættu í hljóðprufu. Hér var
harðsvíraður og þéttur hópur á ferð
og á þessum tíma bar sveitin höfuð
og herðar yfir aðrar íslenskar rokk-
sveitir. Það var einfaldlega enginn
sem stóðst þeim snúning.
„Þetta hefur alltaf verið við á móti
öllum hinum,“ segir Bjarni og Frosti
heldur áfram:
„Já, við höfum alltaf fundið sterkt
fyrir alls kyns mótbárum og höfum
því komist upp á lagið með að snúa
bökum saman. Þegar við stofnuðum
hljómsveitina vorum við bara ein-
hverjir strákar sem voru óvelkomnir
í öllum partíum. Þannig að við vorum
bara í æfingahúsnæðinu að drekka
úr landabrúsa eða hvernig sem það
var. Þannig hefur þessi gengisára
orðið til. Við erum hver úr sínu út-
hverfinu en við kynntumst í gegnum
áhuga á rokki. Þannig tengdumst við
saman upphaflega.“
Það var því tónlistin sjálf sem
leiddi þá saman, frekar en að þetta
væru bekkjarfélagar sem byrjuðu að
djamma úti í skúr.
„Við urðum vinir eftir á,“ segir
Bjössi. „Menn leituðu í upphafi hver í
annan vegna tónlistarhæfileika. Það
var það sem skipti meginmáli. Tón-
listin skipti öllu, maður fórnaði öllu
fyrir hana og er ennþá að því. Og
þessi hópur er iðulega sammála um
hvert stefna beri með hana.“
Frosti tekur undir þetta, og rifjar
upp þegar hann sá Spitsign á tón-
leikum. Bjarni og Bjössi voru í þeirri
sveit ásamt Smára Tarfi og Bóasi (nú
í Reykjavík!) og einnig lék Ívar, upp-
runalegur bassaleikari Mínuss, all-
lengi með Spitsign.
„Þá hugsaði maður: við verðum að
fá þennan trommuleikara og þennan
gítarleikara í bandið okkar. Þannig
var það bara (hlær).“
Svik
Mínus var í upphafi slengt í harð-
kjarnasenuna íslensku, eðlilega, og
álitin einslags leiðtogi hennar. Með-
limir voru þó fljótir að losa sig undan
slíkum stimplum. Margir ráku
Englar og djöflar
Bræður „Við ætlum að halda áfram að gera plötur eins lengi og við höfum burði í það,“ segir Frosti að lokum. „Það skiptir engu máli hversu vel þær eiga
eftir að ganga. Bara að þær verði til, og að við séum ánægðir. Það er það eina sem skiptir máli.“
Rokksveitin Mínus dvaldi í Los Angeles í desember og tók upp nýja plötu. Sveitin hefur lítið verið í sviðsljós-
inu undanfarið. Arnar Eggert Thoroddsen fór því yfir stöðu mála ásamt þeim Frosta, Bjarna og Bjössa
» „Það að hljómsveitinsé enn starfandi er í
raun ótrúlegt, það sem
hefur gengið á gæti
hæglega fyllt bók.“