Morgunblaðið - 04.04.2007, Blaðsíða 41

Morgunblaðið - 04.04.2007, Blaðsíða 41
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 4. APRÍL 2007 41 ✝ Lárus Zophoní-asson fæddist á Akureyri 22. desem- ber 1928. Hann lést á hjúkrunarheim- ilinu Seli á Akureyri 27. mars síðastlið- inn. Foreldrar hans voru Zophonías Árnason, f. 8. ágúst 1897, d. 16. ágúst 1978 og Sigrún Jónsdóttir, f. 5. des- ember 1902, d. 5. apríl 1988. Bróðir Lárusar, samfeðra, er Davíð Þór Zophoníasson, f. 25. febrúar 1934. Stjúpfaðir Lárusar var Elías Tómasson, f. 1894, d. 1971. Stjúpsystkini eru Jóhannes Elíasson, f. 1920, d. 1975, og Jó- hanna Elíasdóttir, f. 1925. Lárus kvæntist 4. febrúar 1950 Júlíu Garðarsdóttur frá Felli í Glerárþorpi, f. 8. janúar 1932. Foreldrar hennar voru Garðar Júlíusson, f. 20. júlí 1901, d. 20. febrúar 1986, og Sigurveig Jóns- dóttir, f. 15. september 1901, d. 19. júní 1989. Synir Lárusar og Júlíu 30. mars 1982, og Kristján Stefán, f. 2. febrúar 1991. Þráinn og Bryn- dís skildu. Eiginkona er Þurý Bára Birgisdóttir, f. 24. janúar 1970. Lárus ólst upp á Akureyri. Hann var í fóstri hjá Karli Óla Nikulás- syni og Valgerði Ólafsdóttur til 8 ára aldurs en eftir það ólst hann upp hjá móður sinni og stjúpföður. Hann varð gagnfræðingur frá Gagnfræðaskóla Akureyrar og lærði bókband hjá POB og hann starfaði við þá iðn meðfram öðrum störfum til í yfir 50 ár. Hann hóf störf við Amtbókasafnið á Ak- ureyri 1962 og starfaði þar allt til 1998 þegar hann lét af störfum fyrir aldurs sakir. Amtsbókavörð- ur 1972–1996. Lárus var virkur fé- lagi í Lúðrasveit Akureyrar í nærri 50 ár þar sem hann lék á trompet. Hann var félagi í Rotaryklúbbi Akureyrar. Eftir Lárus liggja nokkrar greinar í blöðum og tíma- ritum um sögu Akureyrar og fé- lagasamtaka á Akureyri. Seinustu árin átti hann við heilsubrest að stríða og dvaldi á hjúkrunarheim- ilinu Seli á Akureyri seinustu tvö og hálft árið. Útför Lárusar verður gerð frá Akureyrarkirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 13.30. eru: 1) Garðar, f. 26. júlí 1950. Eiginkona hans var Katrín Ragnarsdóttir, f. 31. október 1951. Dætur þeirra eru Júlía, f. 2. júní 1970, og á hún 2 börn og Jónína, f. 13, apríl 1973 gift Vigni Sigurðssyni, f. 18 júní 1967 og eiga þau 3 dætur. Garðar og Katrín skildu. Sam- býliskona er Guðrún Ragna Aðalsteins- dóttir, f. 16. febrúar 1955. 2) Karl Óli, f. 2. júlí 1952. Eiginkona er Þórdís Þorkels- dóttir, f. 22. október 1952. Dætur þeirra er Tinna Mjöll, f. 17. febr- úar 1982, og Sólveig Margrét, f. 17. janúar 1985. 3) Þráinn, f. 15. apríl 1962. Eiginkona var Bryndís Árnadóttir, f. 10. september 1962. Dóttir þeirra er Sigrún Jóhanna, f. 12. apríl 1983, og á hún eina dótt- ir. Þráinn og Bryndís skildu. Sam- býliskona var Ingibjörg Helga Baldursdóttir, f. 28. mars 1963. Synir þeirra eru Lárus Stefán, f. Þegar ég frétti hvernig lát Lár- usar frænda míns bar að datt mér í hug eftirfarandi vers úr sálmi Matthíasar Jochumssonar: Dæm svo mildan dauða, Drottinn, þínu barni, eins og léttu laufi lyfti blær frá hjarni, eins og lítill lækur ljúki sínu hjali, þar sem lygn í leyni liggur marinn svali. (Matthías Jochumsson.) Við Lárus vorum systkinasynir og ég hef alltaf verið stoltur af því að geta talað um hann sem minn besta og tryggasta vin, allt frá því við vorum smástrákar. Það er óþarfi að telja hér upp mannkosti Lárusar eða lífshlaup, það þekkja þeir mæta vel sem voru honum samferða á lífsleiðinni. Að loknu ævistarfinu hugðist Lárus sinna áhugamálum sínum af krafti og njóta ævikvöldsins með Júllu sinni og fjölskyldunni. En heilsan brást og líf hans tók aðra stefnu en hann hafði ákveðið. Hann tók því sem að honum var rétt með sínu eðlislæga æðruleysi og prúðmennsku, vel studdur af þeim sem honum voru kærastir. Síðustu árin dvaldi Lár- us á hjúkrunarheimilinu Seli og þar átti hann góða vist hjá ein- stöku starfsfólki sem hann þreytt- ist aldrei á að hrósa. Við áttum þar saman margar góðar stundir við spjall og upprifjun á ýmsu skemmtilegu, því Lárus hélt and- legri heilsu og fylgdist vel með. Þegar við Unnur heimsóttum hann síðast var hann að lesa og hann hafði á orði að hann væri sennilega orðinn vitlaus ef hann gæti ekki lesið. Það er líklega rétt, því bæk- ur voru hans ævistarf, líf hans og yndi. Að leiðarlokum þakka ég Lárusi fyrir allt sem við deildum í gleði og sorg, einlæga vináttu hans, stuðning og trúnað sem aldr- ei brást. Við hjónin biðjum Guð að blessa minningu Lárusar og send- um Júlíu og fjölskyldunni allri hlýjar samúðarkveðjur. Árni Valur Viggósson. Öll vitum við að það kemur að því að við kveðjum þessa jarðvist okkar, en þegar kallið kemur, og það snertir einhvern nákominn, þá verður það samt sem áður oftast óvænt og snöggt, maður er óviðbú- inn breytingunni. Þannig var það með okkur þegar við fréttum lát Lárusar þriðjudaginn 27. mars sl. Þegar við hittum hann síðast var hann léttur í tali og með gam- anyrði á vörum, þrátt fyrir sína miklu fötlun og skerta hreyfigetu. Minni hans var óskert og áhugi á hinum ýmsu fróðleiksgreinum var mikill, þannig að ætíð var hægt að leita til hans ef eitthvað þurfti að rifja upp. Í gegnum starf sitt á Amtsbóka- safninu þurfti hann að kynna sér fjölbreytt málefni og margbreyti- lega þætti í lífi og sögu íbúa þessa lands og var geta hans til að vinna úr þeim fróðleik alveg einstök. Í tímaritum og bókum birtust fróð- legar greinar eftir hann t.d. um upphaf byggðar á Oddeyri, um byggð í Glerárþorpi, einnig skrif- aði hann sögu Lúðrasveitar Ak- ureyrar. Við Lárus vorum búnir að vera vinir og samferðamenn um langan tíma, allt frá fyrri hluta síðustu aldar eða um sextíu ára skeið. Nokkuð samtímis hófum við að æfa með Lúðrasveit Akureyrar, síðar tengdumst við nánum fjöl- skylduböndum þegar við kvænt- umst systrum frá Felli í Glerár- þorpi. Samskipti fjölskyldnanna urðu mjög mikil og náin, því börn okkar voru á líkum aldri og áhuga- málin því oft samtengd. Sameig- inleg ferðalög og útilegur með börnunum, þar sem allur farangur, tjöld og útbúnaður voru í farang- ursgrindinni á toppnum á bílunum, voru tíðir atburðir um langt skeið og gáfu síðar á ævinni oft tilefni til ánægjulegrar upprifjunar á löngu liðnum atburðum. Lárus hafði mjög mikla ánægju af því að ferðast, bæði innanlands og utan og það var gaman að ferðast með honum, því hann var ótæmandi fróðleiksbrunnur um fólk og lands- hætti. Ótal samverustundir í gleði og sorg og sameiginlegir stóratburðir í lífi fjölskyldnanna verða ætíð til að minna okkur á góðar og minn- isverðar liðnar stundir. Öll tengsl okkar við Lárus og fjölskyldu hans voru góð og traust á þann veg sem talið er að sönn vinátta eigi að vera. Við andlát Lárusar viljum við færa Júlíu, son- um hennar og öðrum afkomendum og ástvinum einlægar samúðar- kveðjur og þökkum þær stundir sem við höfum átt með henni og Lárusi og fjölskyldunni allri á liðn- um áratugum. Sigurður, Laufey og börn. Látinn er Lárus Zóphoníasson fyrrverandi amtsbókavörður. Hann helgaði Amtsbókasafninu starfskrafta sína óskipta allt frá árinu 1963 þegar hann var ráðinn aðstoðarbókavörður þar til hann lét af störfum fyrir aldurs sakir í árslok 1998. Ekki einasta var Lárus bóka- vörður af guðs náð heldur einnig afburða bókbindari og sér starfa hans merki víða í Amtsbókasafn- inu um ókomin ár. Hvers götu vildi hann greiða og einskis lét hann ófreistað í því að hjálpa safngestum að finna það sem leitað var að, hvort heldur það var stórt eða smátt. Hann var bókfróður með af- brigðum, vel heima í bæði fagur- og fagbókmenntum og var ósínkur á að miðla þekkingu sinni og reynslu. Hann fylgdist af megni með þeirri þróun og breytingum sem áttu sér stað í heimi bókasafnanna og reyndi að innleiða nýjungar og breytingar í starfsemi Amtsbóka- safnsins eftir því sem kostur var. Samstarfsfólki sínu var hann mildur stjórnandi og aldrei heyrði ég hann byrsta sig né brýna raust- ina við nokkuð af sínu fólki. Það var ekki að ósekju að Gísli Jónsson talaði um þau Júlíu sem „bónda og húsfreyju“ og víst voru þau hjúum sínum góðir húsbændur. Fyrir hönd Amtsbókasafnsins votta ég Júlíu, sonum þeirra og af- komendum samúð okkar og þökk- um fyrir gott og gjöfult starf. Hólmkell Hreinsson amtsbókavörður. Ég var ung og óreynd þegar ég hóf starf mitt á Amtsbókasafninu. Lárus tók á móti mér með þeirri hlýju sem honum var eðlislæg. Ég kannaðist við hann, hafði verið fastagestur á Amtinu frá því að ég fór að geta lesið og leitaði gjarna til hans þegar mig vantaði hjálp. Endar þessi bók vel? Deyr einhver í þessari? Mig vantar bók handa mömmu með þremur andlitum á? Lárus var alltaf jafn þolinmóður. Þegar ég hóf starf á safninu tók hann mig undir sinn verndarvæng og þar var ég allt þar til hann lét af störfum vegna aldurs. Hann kenndi mér ákaflega margt – um bækur og um fólk. „Ef þú veist ekki svarið við því sem þú ert spurð um settu þá upp gáfusvip og komdu svo á bak við og spurðu okkur hin“. – Okkur hin, – þar var sko ekki í kot vísað, þvílíkt úrvals starfslið sem hann hafði. Lárusi tókst að skapa bæði skemmtilegt og heppilegt and- rúmsloft á safninu sem gerði starfsfólkinu kleift að njóta sín. Jafnframt tókst honum að skapa aðstöðu fyrir fræðimenn sem nutu sín í þessu góða andrúmslofti og fyrir vikið varð safnið og sam- félagið ríkara. Á áreynslulítinn hátt gerði hann safnið að menning- arstofnun. Lárus var góður fagmaður, fær bókbindari, vel að sér í „bókfræði“ og þekkti bækurnar sínar út og inn. Lárus var nú reyndar aldeilis ekki einn. Hann var þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa hana Júlíu sína hjá sér í vinnu jafnt sem einkalífi. Það er ómetanlegt að hafa feng- ið að vinna með þeim. Ég votta Júlíu, sonum hans og þeirra fólki öllu einlægar samúðar- kveðjur. Hólmfríður Andersdóttir. Lárus Zophoníassonfást við og vildi ræða málin, endareyndist það vera svo að hann var allt- af með á hreinu hvað var að gerast hjá fólkinu hans. Ekki stóð á hvatning- unni til okkar, bæði í leik og starfi. Það hefur verið mikil gæfa að fá að kynnast slíkum öðlingsmanni og er hann sannarlega góð fyrirmynd okk- ar sem lifum hann. Valdimar og eiginkona hans Stein- unn eignuðust fimm börn og barna- börnin eru orðin níu. Í mörg ár var það föst venja að öll fjölskyldan fór í mat til Valdimars og Steinunnar á sunnudögum. Þá var farið yfir það helsta sem var á baugi og oft voru fjörugar umræður og mikið hlegið. Ég held að Valdimar hafi notið sér- staklegra þessara stunda. Við Ásta höfum haft fyrir sið í nokkur ár að bjóða fjölskyldum okkar til veislu á gamlárskvöld. Þegar allir hinir fóru á brennuna áttum við Valdi- mar góðar stundir saman. Þá rædd- um við málin og fengum okkur stóra væna vindla, en þetta var eini tími ársins sem mátti reykja á heimilinu. Það er erfitt að hugsa sér gamlárs- kvöld án Valdimars en ég er sann- færður um að hann verði áfram með okkur í anda. Það er mikill missir að Valdimari fyrir okkur öll en þó mest fyrir Stein- unni eiginkonu hans. En sem huggun veit ég að hann er stoltur af þessum fína hóp sem hann skilur nú eftir sem mun halda uppi minningu hans og virða allt það sem hann kenndi okkur. Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé lof fyrir liðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stríð. (V. Briem) Kristján Gunnar Valdimarsson. Ég kveð kæran vin minn og mág, Valdimar Björnsson með söknuði, genginn er traustur og góður dreng- ur. Kynni mín af Valda hófust fyrir rúmum 56 árum þegar systir mín Steinunn kom með mannsefnið sitt og kynnti Valda fyrir foreldrum mínum. Í minningunni kemur ætíð fram þessi hressi andblær sem alltaf fylgdi Valda hvert sem hann fór. Þá var Valdi í Stýrimannaskólanum og ákveðinn í því að gerast stýrimaður á skipum Eimskips og því varð ekki haggað, þó Valdi hafi áður lokið prófi frá Verslunarskóla Íslands, var hann ákveðinn að ganga í fótspor föður síns og bræðra og gerast sjómaður. Valdi starfaði um árabil hjá Eimskip sem stýrimaður og skipstjóri og einnig sem yfirverkstjóri á vinnusvæði Eim- skips við höfnina í Reykjavík. Þar gerði hann miklar breytingar sem urðu til þess að innivera skipa varð mun styttri en áður tíðkaðist. Það má geta þess til gamans að skipverjar voru lítt hrifnir af þessum breyting- um því þá fækkaði dögum sem þeir höfðu heima. Valdi stofnaði ásamt vini sínum Þóri Jónssyni og fleirum Skipafélagið Bifröst og var um skeið skipstjóri þar. Valdi varð síðan skipstjóri hjá Skipa- félaginu Nes um nokkurra ára skeið eða þar til að hann varð fyrir því áfalli að fá heilablóðfall 59 ára gamall. Þeg- ar Valdi var að vinna sig upp úr veik- indum sínum sýndi hann einurð og hörku gagnvart sjálfum sér svo að eftir var tekið. Má nefna að þegar hann komst á fætur eftir langa legu stundaði hann það að ganga frá Markarflöt í Garðabæ, þar sem fjöl- skyldan bjó, upp að Vífilsstöðum og til baka. Á gönguferðum þessum féll hann oft við og hruflaði sig bæði á höndum og fótum. Vegfarendur buðu aðstoð sína en hann neitaði allri að- stoð, hann var að æfa sig, hann ætlaði að standa einn og óstuddur. Valdi varð fyrir mörgum áföllum af völdum blóðtappa en neitaði ætíð að gefast upp og sýndi aftur og aftur hvað í hon- um bjó. Valdi var mikill skíðamaður á yngri árum og var virkur félagi í Skíðadeild KR. Valdi og félagar hans reistu skíðaskálann í Skálafelli í frístundum sínum. Þegar færi gafst frá störfum fór hann á skíði með fjölskyldunni og tók oft fleiri með. Dóttir mín og sonur nutu kennslu hans í brekkum Skála- fells en þar voru hans uppáhalds- skíðabrekkur. Valdi og Steina byggðu sér hús og framtíðarheimili í Smá- íbúðahverfinu og eignuðust fimm börn, fjórar dætur og einn son, sem öll voru alin upp í Heiðargerðinu. Á námsárum mínum bjó ég í fimm ár hjá systur minni og mági og er ég ætíð þakklátur þeim fyrir árin í Heið- argerði. Það var oft glatt á hjalla og gleði hjá systur minni og börnum þeg- ar Valdi var að koma heim úr löngum ferðum á sjónum. Seinustu árin bjó Valdi ásamt Steinu sinni í Sóltúni og naut hann krafta starfsfólks sem sýndi honum mikla umönnun og alúð. Ég veit að þar var borin mikil virðing fyrir Valda og var hann hvers manns hugljúfi þar á bæ. Þökk sé starfsfólki Sóltúns. Kæra systir og börn, ykkar harmur er mikill en minningin lifir um ástrík- an eiginmann og góðan föður. Guð blessi minningu Valdimars Björnssonar. Ari Guðmundsson. Upp skal á kjöl klífa köld er sjávardrífa. Þannig yrkir Þórir jökull í Íslend- inga sögu Sturlu Þórðarsonar. Í ljóðinu minnist höfundur á kjölinn sem er undirstaða allra úthafssiglinga en norrænir menn eru taldir höfund- ar hans og urðu þannig fyrstir sjófar- enda til að sigla án landsýnar. Ef hægt er að færa þessar línur til nútímans þá er efst í huga líf og starf Valdimars Björnssonar. Hann var sjómaður af lífi og sál. Undirstaða lífsstarfs hans var dugnaður, kraftur og einbeitni í bland við góðar gáfur og menntun. Fyrst Verslunarskóli Íslands og síðar skip- stjórnarnámið. Valdimar hóf ungur störf hjá Eimskipafélagi Íslands. Nokkrum árum síðar starfandi stýri- maður og skipstjóri. Á þessum árum eru miklir um- brotatímar í vöruflutningum lands- manna. Sundahöfn er að taka við af gömlu vesturhöfninni og gámar að taka við af lestarflutningi. Þetta kallar á nýja hugsun hvað varðar skip og búnað. Þar kemur að sögu sem aldrei hefur verið sögð. Fleyg eru orð Valdimars „Skip skulu sigla“. Á mannamáli þýða þau að skip- in áttu ekki að liggja í höfn dögum saman við lestun og losun. Til starf- ans voru fengnir tveir þekktir skip- stjórar hjá Eimskip, þeir Sigurður Jóhannsson og Valdimar Björnsson. Þetta voru stórhuga drengskapar- menn. Á nokkrum árum tókst þeim með fulltingi Eimskipafélagsins að umbreyta allri hugsun og starfshátt- um, þannig að losun og lestun skipa varð eins og til var ætlast. Í aldamótaljóðum Einars Bene- diktssonar segir: Sjá hinn ungborna líð, vekur storma og stríð leggur stórhuga dóminn á feðranna verk. Þó Sigurður og Valdimar hefðu ekki afrekað annað í lífinu þá munu verk þeirra nýtast framtíðinni sem meiriháttar framfaraspor í verk- menntun þjóðarinnar. Nú sigla skip- in! Þegar Valdimar lauk sínu um- samda verkstjórastarfi tók hann aftur við skipstjórnarstörfum hjá Eimskip og starfaði sem slíkur í nokkur ár. Þessu næst réðst hann sem skip- stjóri á Bifröstina, sem rekin var af samnefndu félagi. Skip þetta var hið fyrsta sinnar tegundar í eigu Íslend- inga, sem hægt var að aka farartækj- um beint um borð. Þetta var ný tækni sem hentaði framtíðarsýn og hugsun Valdimars. Skipið gat flutt 200 bíla í senn og tók aðeins nokkrar klukku- stundir að skipa þeim fjölda að eða frá borði. Þegar Bifröstin var seld lauk farsælum skipstjórnarferli Valdi- mars. Eftir það starfaði hann í nokkur ár við eigið fyrirtæki. Fyrir nær 20 árum fékk Valdimar heilablæðingu, en því fylgdi lömun í fæti og heft tján- ing. Dugnaður Valdimars við að ná tök- um á sjúkdómnum og einhverjum bata var næsta ómanneskjulegur, langtímum saman gekk hann hvern einasta dag, í hvaða færð eða veðri sem var. Á sorgardegi eru Steinunni og afkomendum færðar innilegustu samúðarkveðjur. Blessuð sé minning Valdimars Björnssonar. Þórir Jónsson.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.