Morgunblaðið - 19.04.2007, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 2007 47
Nú er komið að því
að kveðja elskulegan
afa okkar. Afi var
stór, flottur og um-
fram allt virðulegur
maður sem var sí-
brosandi og fullur af lífsgleði sem
smitaði út frá sér. Hann var mikill
húmoristi, sem sífellt var að grínast
og gantast. Að vera nálægt afa
veitti manni öryggi og hlýju enda
hafði hann mjög sterka þægilega
nærveru.
Sárt er til þess að hugsa að eiga
ekki lengur að þau afa og ömmu
sem ávallt voru svo stór hluti af lífi
okkar og fjölskyldunnar allrar. Afi
var hornsteinn fjölskyldunnar og
alltaf var hægt að leita til hans.
Honum var mjög umhugað um að
öllum liði vel í leik og starfi og
fylgdist vel með því sem við barna-
börnin tókum okkur fyrir hendur.
Afi var yndislegur maður og erum
við þakklát fyrir allar stundirnar
sem við fengum með honum. Við
söknum hans sárt en minning hans
lifir í hjörtum okkar.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Ásdís Halla, Örlygur og Hjalti.
Andlát móðurbróður míns, Þor-
valdar Lúðvíkssonar, kom þeim
sem til þekktu ekki á óvart eftir ríf-
lega tveggja ára erfið veikindi. En
líkn var það honum ekki. Hann
horfði ætíð fram á veginn og hafði
áætlun fyrir komandi dag.
Þorvaldur var alinn upp fyrir
austan fjall, á Eyrarbakka og Sel-
fossi, sonur virts læknis, yngstur
þriggja systkina. Systur hans tvær
lifa bróður sinn.
Þorvaldur var ungur maður þeg-
ar ég man fyrst eftir honum, Skóla-
piltur, staðsettur einhvers staðar
milli okkar barnanna og þeirra full-
orðnu. Hann bjó um skeið á heimili
foreldra minna þegar hann var í
menntaskóla. Hann var glaður í
háttu, myndarlegur á velli og kvik-
ur í hreyfingum. Einhvern veginn
var hann mér ímynd þeirra sem
Þorvaldur Lúðvíksson
✝ Þorvaldur Lúð-víksson fæddist
á Eyrarbakka 23.
september 1928.
Hann lést 2. apríl
síðastliðinn og var
útför hans gerð frá
Háteigskirkju 12.
apríl.
landið skyldu erfa.
Hann var vinmargur
og sitja enn mörg
andlit í huga mér frá
þessum tíma. Þor-
valdur hafði sérstakt
skopskyn, einkum og
sér í lagi varðandi
nafngiftir, uppnefni,
sem oft virtust eins
og út úr kú en án
meinfýsni. Hann var
stríðinn án þess að
vera rætinn, hann var
ákaflega skemmtileg-
ur og hafði góða nær-
veru. Það var eftirsóknarvert að
umgangast hann og jafnvel að
verða skotspænir hans. Í því lá
ákveðin upphafning, að minnsta
kosti fyrir yngstu kynslóðina.
Ég naut hans á þessum árum,
hann kynnti skáklistina fyrir mér
og aðstoðaði í lestrarnámi. Þó að
þolinmæði væri kannski ekki hans
sterkasta hlið gekk sú samvinna
bærilega. Þorvaldur var örlátur
maður í víðum skilningi. Minnist ég
þess að hann gaf mér sjálfblekung,
mér til upplyftingar, þegar ég lá í
einni barnapestinni, rétt farinn að
draga til stafs. Þótti mér, barninu,
mikið til koma að vera treyst fyrir
slíku verkfæri.
Með árunum breyttist sýnin á
manninn. Bak við léttleikann bjó al-
varlega hugsandi maður með
sterka siðferðiskennd, sem gekk
sem rauður þráður gegnum afstöðu
hans til manna og málefna. Þor-
valdur var ræðinn og skemmtilegur
heim að sækja, hreinskiptinn og
hollráður og feikilega minnugur.
Þorvaldur gekk í hjónaband með
Ásdísi Ólafsdóttur og saman
bjuggu þau heimili sem einkenndist
af látleysi, hlýju og þægilegu við-
móti. Var því líkast að maður væri
einn af heimilisfólkinu en ekki gest-
ur. Þau eignuðust fimm börn, sem
eiga fjölda afkomenda. Held ég að
þau hjónin hafi aldrei unað sér bet-
ur en með allan skarann í mat og
mörg læri í ofninum. Ásdís lést fyr-
ir um ári og hafði þá hjúkrað Þor-
valdi af stakri fórnfýsi, sjálf fár-
sjúk. Þorvaldur var síðustu tvö árin
öðrum háður um líkamlega færni,
leshæfni hafði skerst verulega en
hann hélt sínu góða minni og gerði
það honum auðveldara að fylgjast
með atburðum líðandi stundar,
einkum og sér í lagi hag sinnar
stóru fjölskyldu sem hann lét sér
ætíð mjög umhugað um. Naut hann
stuðnings barna sinna til hinstu
stundar og var til þess tekið hve
annt þau létu sér um hann í veik-
indum hans.
Að leiðarlokum kveð ég elskuleg-
an frænda minn með þökk fyrir
allt.
Lúðvík Ólafsson.
Kunningsskapur okkar Þorvald-
ar hófst er hann gegndi stöðu fram-
kvæmdastjóra sjúkrasamlags
Reykjavíkur. Hann sat í næsta her-
bergi á sama gangi í húsi Gjald-
heimtunnar, Tryggvagötu 28,
Reykjavík.
Ólíkt höfðumst við að. Þorvaldur
greiddi götu borgarbúa og lækna
en ég lagði „stein í götu“ borgarbúa
með því að innheimta skatta og
skyldur fyrir ríki og borg, m.a. til
að standa undir sjúkrasamlaginu.
Eftir að Þorvaldur varð gjald-
heimtustjóri 1992 höfðum við dag-
lega umgengni. Má segja að þau
samskipti hafi verið ánægjuleg frá
upphafi til loka ævidaga hans. Ekki
verður annað sagt en að mér hafi
komið elju- og vinnusemi Þorvaldar
nokkuð á óvart. Hann mætti fyrst-
ur alla daga og alltaf tímanlega. Þó
að fyrirrennari hans, Guðmundur
Vignir Jósefsson, sá mikli sóma-
maður, hafi einnig verið mikill
vinnuþjarkur, þá gaf Þorvaldur
honum ekkert eftir í dugnaði og
vinnusemi.
Það kom á óvart hvað Þorvaldur
var snöggur að tileinka sér nýj-
ungar eins og tölvutæknina og þá
ekki síður hæfileiki hans við að um-
gangast samstarfsfólk og virkja
það til aukinna afkasta og verka.
Hann var glaðsinna, uppörvandi
og afburða minnugur og nákvæmur
í öllum bréfaskriftum. Hann ritaði
knappan stíl og vandaði jafnan mál-
far sitt. En hið talaða orð sparaði
hann ekki því hann kunni ógrynni
sagna af mönnum og málefnum.
Þorvaldi var gefinn eiginleiki,
sem ekki er svo algengur en nýtist
lögmönnum vel í öllum störfum sín-
um. Hann var næmur fyrir eigin-
leikum annarra og þ.a.l. afburða
mannþekkjari. Og ekki spillti fyrir
hinn mikli ættfræðiáhugi. Engan
mann hef ég þekkt sem var jafn
glöggur á ættir manna sem Þor-
vald.
Þorvaldur var mikill áhugamaður
um íþróttir og sérstaklega knatt-
spyrnu. Hann var sérstaklega fróð-
ur um íslensku liðin og leikmenn fé-
laganna enda sat hann í aganefnd
KSÍ og lyfjaeftirlitsnefnd ÍSÍ um
áraraðir. Fyrir þau störf var hann
sæmdur gullmerki ÍSÍ.
Þrátt fyrir mikinn húmor og
galsa mátti oft greina djúpa hugsun
og meiningu í tilsvörum Þorvaldar
ef því var að skipta. Athugsemdir
hans áttu það til að vera alvarlegar
en þó stuttar og markvissar og
þurfti viðmælandinn bæði að
þekkja aðstæður, menn og málefni
frá öllum hliðum til að botna þær.
Þetta m.a. gerði það að verkum að
hann varð mönnum fljótt minnis-
stæður.
Þorvaldur hafði trú á æskunni og
treysti ungum mönnum oft fyrir
miklu í vinnunni þannig að þeir
gátu átt það til að fara fram úr sér.
Hann hafði gaman af breyskleika
annarra og oft var um það rætt
okkur til upplyftingar og skemmt-
unar.
Þorvaldur var pólitískur í meira
lagi og eldhugi á því sviði. Leit á
pólitík eins og skákíþrótt, þar sem
hver leikur skipti máli og gat haft
úrslitaáhrif um framgang. Ekki var
hann samt að troða pólitík uppá
okkur vini sína, en fáa hef ég þekkt,
sem hafa haft jafnmikið pólitískt
innsæi og hann.
Hann hafði þann eiginleika að
geta flokkað menn hvar þeir stóðu í
pólitík án þess að spyrja þá beint
um pólitíska afstöðu.
Þorvaldur þótti góður málflytj-
andi enda annálaður fyrir yfir-
burðakunnáttu í réttarfari. Aldrei
var komið að tómum kofunum hjá
honum í þeim efnum.
Síðustu árin hafa verið þrauta-
ganga veikinda og þau bundin mikl-
um erfiðleikum fyrir hann og að-
standendur. Eiginkonu sína, Ásdísi
Ólafsdóttur, missti hann fyrir rúmu
ári síðan og vafalaust tók það á
Þorvald hversu hratt það gerðist.
Undirritaður vill með þessum lín-
um þakka fyrir allar þær ánægju-
legar stundir sem vinnufélagi til
margra ára og síðar vini. Þær
stundir voru skemmtilegar, fróð-
legar og fjörugar. Fyrir það ber að
þakka nú að leiðarlokum.
Sennilega mæli ég fyrir munn
margra, þegar Þorvaldur er kvadd-
ur að þar hafi farið svipmikill og
merkur samtíðarmaður. Megi Guð
styrkja börn og barnabörn Þor-
valdar Lúðvíkssonar og aðra að-
standendur á þessari erfiðu sorgar-
og kveðjustund.
Magnús Björn Brynjólfsson.
Lengi stóð hin góða vinátta okk-
ar Þorvaldar eða nánar tiltekið hátt
á sjöunda áratug. Við hittumst
fyrst í 1. bekk Gagnfræðaskóla
Reykvíkinga (Ágústarskólanum) og
tókst þá strax með okkur þessi
langa og góða vinátta. Við urðum
svo gagnfræðingar upp úr 2. bekk
þessa sama skóla. Þannig fylgd-
umst við að drjúgan hluta mennta-
brautar, ýmist sem bekkjarbræður
eða skólabræður, eða allt fram að
háskólanámi.
Næst lágu svo leiðir okkar sam-
an í 3. bekk Menntaskólans í
Reykjavík eða „uppi í hæðunum“
eins og einn stærðfræðikennari
gagnfræðaskólans orðaði það. Og
stúdentsprófi lukum við svo frá MR
vorið 1949 eða sama vorið og 30.
mars-óeirðirnar urðu.
Vinátta okkar Þorvaldar var frá-
bær og traust og þannig eru nú
minningarnar gullinu betri rifjaðar
upp og þakkaðar, þegar samfylgd
okkar Þorvaldar er á enda. Þar er
efst í huga trygglyndi hans og gam-
ansemi. Og ekki skal gleymast að
bæta við greiðvikninni og hjálp-
seminni.
Gamansamt atvik kemur í hug-
ann. Það gerðist heima hjá dr. the-
ol. Jakobi Jónssyni, en hann varð
reyndar síðar doktor í gamansemi
guðspjallanna. Séra Garðar Svaf-
arsson kenndi okkur biblíusögur
Tangs í „gaggó“ og svo tók séra
Jakob við með sama fag og sömu
bók í 3. bekk í MR. Urðum við því
býsna vel að okkur í þessum fræð-
um.
En atvikið heima hjá doktornum
var þetta: Við vorum þar á fundi í
Bræðralagi (trúmálafélagi). Þor-
valdur fór á sínum tíma í stærð-
fræðideild og ég í máladeild. Séra
Jakob notaði því tækifærðið og
spurði Þorvald: „Hvers vegna fórst
þú í stærðfræðideild en ekki mála-
deild með allan þinn guðfræðiá-
huga?“ Það stóð ekki á svarinu frá
Þorvaldi: „Það gerði ég til þess að
eiga auðveldara með að reikna út
fjarlægðina til Guðs!“ Var svarinu
fagnað með kröftugu lófataki. Veik-
indi sín bar Þorvaldur með mikilli
karlmennsku og einnig þá sorg, er
hann missti eiginkonu sína Ásdísi
Ólafsdóttur í fyrra. Þegar Þorvald-
ur starfaði sem hæstaréttarlög-
maður veitti ég þeim góða eigin-
leika hans oft athygli, hvað honum
lét vel að sætta ólík sjónarmið.
En fyrst og fremst man ég Þor-
vald sem hinn skarpa og velgreinda
mann ávallt tilbúinn með gaman-
söm og hnyttin tilsvör. Hann var
sannur höfðingi í lund. Sannarlega
er það eftirsóknarvert og gefandi
að kynnast slíku fólki og eignast
trausta vináttu þess. Það bæði lífg-
ar upp og lýsir upp umhverfi sitt.
Ógleymanleg atvik voru það – al-
veg nýlega er Ólafur Börkur Þor-
valdsson kom tvisvar á heimili okk-
ar Eddu með föður sinn. Með þeim
feðgum var líka Pétur Guðfinnsson
samstúdent okkar Þorvaldar. Við
þau tækifæri voru margar myndir
teknar. Ein er þó kannski þeirra
merkust og sýnir okkur Þorvald
kveðjast. Hún gæti heitið síðasta
kveðjan. Við þessi leiðarlok eru nú
allar þessar minningar þakkaðar og
blessaðar. Einnig sendi ég öllu nán-
asta fólki Þorvaldar einlægar sam-
úðarkveðjur og bið Guð að blessa
alla, sem honum voru kærastir,
sem og alla, er sakna hans mest.
Hið eilífa ljós lýsi honum.
Páll Pálsson prestur.
Morgunblaðið birtir minningar-
greinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegn-
um vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morg-
unblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari
upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningar-
grein á útfarardegi verður hún að
berast fyrir hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Ef útför
hefur farið fram eða grein berst ekki
innan hins tiltekna skilafrests er
ekki unnt að lofa ákveðnum birting-
ardegi. Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Lengd | Minningargreinar séu ekki
lengri en 3.000 slög (stafir með bil-
um - mælt í Tools/Word Count).
Ekki er unnt að senda lengri grein.
Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og
votta þeim sem kvaddur er virðingu
sína án þess að það sé gert með
langri grein. Ekki er unnt að tengja
viðhengi við síðuna.
Undirskrift | | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir
greinunum.
Minningargreinar
✝
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
HÓLMFRÍÐUR JÓNA ÁGÚSTSDÓTTIR,
andaðist á hjúkrunarheimilinu Eir þriðjudaginn
11. apríl.
Jarðarförin fer fram frá Lágafellskirkju föstudaginn
20. apríl kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kittý M. Jónsdóttir, Elías Skúlason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskuleg móðir okkar, amma og langamma,
ELÍN SIGDÓRA GUÐMUNDSDÓTTIR,
Arnartanga 25,
Mosfellsbæ,
síðast til heimilis
á hjúkrunarheimilinu Víðinesi,
lést fimmtudaginn 5. apríl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent á Bergmál
eða aðrar líknarstofnanir.
Sólveig Þorleifsdóttir,
Erla Þoreleifsdóttir
og fjölskyldur þeirra.
✝
Ástkær eiginkona mín,
HULDA PÉTURSDÓTTIR,
Vogatungu 73,
Kópavogi,
lést á heimili sínu mánudaginn 16. apríl.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórhallur I. Einarsson.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
JÓN VILHELM ÁKASON
frá Djúpavogi,
dvalarheimilinu Höfða,
Akranesi,
andaðist á Sjúkrahúsi Akraness mánudaginn
16. apríl.
Jarðarförin auglýst síðar.
Halla Jónsdóttir,
Hanna Jónsdóttir, Ingólfur Hrólfsson,
Alda Jónsdóttir, Eyþór Guðmundsson,
Axel Jónsson, Margrét Gísladóttir,
Áki Jónsson, Bryndís Tryggvadóttir,
Jóhann Jónsson, Sigríður Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.