Morgunblaðið - 19.04.2007, Blaðsíða 50

50 FIMMTUDAGUR 19. APRÍL 2007 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Benni var hneigður
til lista og fór ótroðnar
slóðir í sköpun sinni.
Hann var drifkraftur í
félagslífi Menntaskól-
ans við Sund þar sem
leiðir okkar lágu saman. Okkur
rennur seint úr minni gamanleikur
sem leikfélagið Frímann, þá annað
tveggja leikfélaga skólans, setti á
svið haustið 1997 með Benna í
broddi fylkingar. Verkið var samið
fáeinum stundarfjórðungum fyrir
sýningu og til að gefa sýningunni
virðulegan blæ var kallaður til
blaðagagnrýnandi frá Morgun-
blaðinu. Í umsögn um verkið sem
birtist 21. nóvember sama haust
sagði að kveikjan að verkinu hefði
verið heimsmetstilraun í skjótum
aðdraganda að frumsýningu leik-
verks. Síðan sagði meðal annars:
„Leikgleðin var mikil, svo mikil að
jaðraði við galsa. Á stundum var
textinn og samtölin svo samheng-
islaus að absúrdískustu verk Iones-
cos sjálfs eru hreinustu viðvanings-
verk í samanburði. Þótt Þrír
hörpudiskar fóru í fjallgöngu sé ekki
verk sem markar tímamót í íslenskri
leikritun er það góð áminning um að
hjakk í sama fari, sömu „klassísku“
verkin sýnd aftur og aftur, lítið sem
ekkert breytt frá einni uppfærslu til
þeirrar næstu, er bezta leiðin til að
ganga af leikhúslífi dauðu. Frímenn-
ingar voru ekkert að reyna að vera
eitthvað sem þeir eru ekki. Þeir
voru bara að gera grín, aðallega að
sér, og leyfðu öðrum að sjá.“ Annar
okkar, sem þetta skrifum, var einn
leikenda en hinn fylgdist með úti í
sal ásamt öðrum áhorfendum sem af
viðbrögðum að dæma þótti gjörn-
ingurinn vera tilraunarinnar virði og
vel það. Þessi ógleymanlega kvöld-
stund var vottur þess að Benni gat
fyrirhafnarlítið skemmt fólki og ef-
laust hefur hrifning gagnrýnandans
orðið til þess að rýni hans varð
vandaðri en efni stóðu til. Úr henni
má lesa einkenni hugsandi og um-
fram allt skemmtilegrar persónu
sem eins og marga listamenn hendir
nýtur ekki ævinlega skilnings sam-
ferðafólks.
Svona er lífið, við deyjum.
(Eugéne Ionesco)
Eiríkur Áki Eggertsson og
Stefán A. Svensson.
Það sem maður upplifir sig lítinn
og máttvana á svona stundum.
Benni er farinn og eftir situr sorgin.
Það eina sem hægt er að gera er að
minnast góðu stundanna sem voru
ótal margar. Benni fékk fólk alltaf
til að hlæja með sínum oft á tíðum
stjarnfræðilega óviðeigandi húmor.
Hann fékk vini sína til að gera hluti
sem þeir héldu að þeir væru ekki
færir um og mig hvatti hann ótal
sinnum áfram þegar ég hélt mig
ekki geta meira. Hann gat gert
hversdagslegustu hluti að hátíð, oft-
ast með einhverjum fíflagangi.
Hann lét alla finnast þeir vera sér-
stakir, enda svo einstakur sjálfur að
mig sem líffræðingi langaði oft að
lýsa honum sem sérstakri tegund,
aðskildri afgangi mannkyns.
Það var alltaf hægt að treysta á
Benna þegar lífið var að sliga mann.
Ekki það að spádómsperlur hans
leystu vandann. Þvert á móti. Það
var heldur að hann smækkaði
vandamálin og setti þau í rétt sam-
hengi með því að benda á spaugilegu
hliðina á þeim, og ef það var engin
slík hlið þá bjó hann hana til. Þessi
hæfileiki gerði hann að trúnaðarvini
svo margra. Þessir trúnaðarvinir
sitja nú og syrgja og bera allir þá
Benedikt Ingi
Ármannsson
✝ Benedikt Ingi Ár-mannsson fædd-
ist í Reykjavík 27.
apríl 1978. Hann lést
sunnudaginn 1. apríl
síðastliðinn og var
jarðsunginn frá
Langholtskirkju 12.
apríl.
hljóðu ósk í brjósti að
hafa getað gert það
sama fyrir hann og
hann gerði fyrir þá,
að gera honum kleift
að hlæja að vanda-
málinu.
Á svona stundum
er munaður að trúa á
Guð og himnaríki. Sú
vissa að Benni öðlist
sálarró á himnum
gerir þessa erfiðu
vordaga aðeins bjart-
ari og erfitt er að
ímynda sér Benna á
nokkrum öðrum stað en við him-
neskt veisluborð með Jesú, Pétri og
Móður Theresu í spili sem Benni
fann sjálfur upp. Í þessu spili vinnur
enginn og það tapar enginn. Eina
markmiðið er að gera smá grín að
hinum og enn meira að sjálfum sér,
gleyma sér og hlæja þangað til
magavöðvarnir geta ekki meir.
Tryggvi Gunnarsson.
Ég get sagt með hreinni samvisku
að ég hef aldrei hitt annan mann
eins og Benna. Og að sama skapi
efast ég um að ég muni nokkurn
tímann gera það aftur. Mér varð það
ljóst fljótlega eftir að ég kynntist
honum í London fyrir rúmum tveim-
ur árum að þarna væri afar sér-
stakur maður á ferð. Mér hreinlega
blöskraði hversu gáfaður hann var
en á sama tíma var augljóst að hann
hafði enga almennilega útrás fyrir
þær ótrúlegu gjafir sem náttúran
hafði gefið honum. Hann var því
stöðugt leitandi, eins og þotuhreyfill
án farartækis til að knýja áfram.
Samtöl við Benna voru alltaf líf-
leg, upplífgandi og djúp. Við eydd-
um löngum stundum bara í það að
sitja og kjafta um líf okkar, þá sem
okkur þótti vænt um og framtíðina.
Það var mikið hlegið og við vorum
báðir ófeimnir við að vera gjörsam-
lega heiðarlegir hvor við annan. Í
góðu sem slæmu. Þannig byggðist
mikið traust okkar á milli og við leit-
uðum hvor til annars með það sem
við treystum ekki öllum fyrir.
Styrktum hvor annan á tíma sem við
vorum báðir að reyna að ná jafnvægi
á nýjan leik.
Hann átti sér fáa ramma og vegna
þessa átti hann það til að hugsa sig í
og úr vandræðum. Ég hef það á til-
finningunni að hann hafi verið of-
urnæmur sem tilfinningavera. Þann-
ig gerði Benni allt um of. Elskaði of
sterkt, dæmdi of harkalega, tók
hluti of nærri sér en var hamingju-
samasti maður í heimi þegar hann
náði að fylla hjarta sitt gleði. Sjálf-
skipaður hrókur alls fagnaðar. Það
var aldrei dauður tími í kringum
þennan mann.
Hann var kannski ekki eins og
fólk er flest en hann var ljúfur sem
lamb. Þannig var ekki hægt að finna
mann sem var jafn reiðubúinn til
þess að fórna eigin tíma í aðra.
Hann var alltaf til staðar þegar
maður þurfti á honum að halda. Af
sama skapi reyndi ég að gefa allt
það sem ég hafði að gefa á móti til
hans. Ég veit að hann vissi að ég var
vinur sem hann gat alltaf leitað til
og talað við.
Ég á eftir að sakna þín heilmikið,
elsku vinur minn. Mér þótti afar
vænt um þig. Hvíl í friði.
Birgir Örn Steinarsson.
Þegar skrifa skal minningargrein
um Benedikt Inga Ármannsson þá
verður maður að passa sig á því að
ritskoða sig vel. Ef það var eitt sem
Benni var þekktur fyrir þá var það
að ögra fólki með drepfyndnum og
jafnframt svörtum húmor. Allt frá
því ég kynntist honum fyrst, í leik-
félagi Menntaskólans við Sund árið
1998, þar til hann kvaddi svo ótíma-
bært þennan heim, þá hlógum við
saman. Sjaldan var neitt svo alvar-
legt að ekki var hægt að gera grín
að því en þó var einnig alltaf hægt
að snúa gríninu yfir í alvarlegri um-
ræðuefni án þess að blásið væri úr
nös. Þannig eru bestu minningar
mínar af Benna; þegar við keyrðum
2 saman upp í sveit eftir stúdents-
prófin mín; þegar við ætluðum í
blautbolskeppni í Nauthólsvíkinni
en hættum við því hún var tóm; öll
uppátækin í skálaferðum með Thal-
íu og Stúdentaleikhúsinu o.s.frv. Ei-
líf gleði og kátína, sem þó var
grundvölluð á traustri vináttu og
sameiginlegri virðingu.
Miðvikudaginn 28. mars var ég á
göngu í miðbænum og ég rekst á
Benna í Austurstrætinu. Ég hafði
ekki hitt hann í dágóðan tíma, að-
eins talað við hann í síma, og voru
miklir fagnaðarfundir. Það vildi svo
skemmtilega til að leiðir okkar lágu í
sömu átt og við gengum saman í ca.
10 mínútur. Við ræddum saman um
skólann hjá mér, vinnuna hans
Benna og við slógum á létta strengi.
Við skildum á horni Þingholtstrætis
og Bjargarstígs, töluðum um að við
ættum að fá okkur kaffi saman í
næstu viku og kvöddumst. Þetta var
í síðasta skiptið sem hittumst. Í dag
situr ennþá í mér þessi göngutúr
okkar og er ég þakklátur fyrir að
hafa átt með Benna náðugt augna-
blik, þar sem við hlógum og spjöll-
uðum líkt og svo oft áður í gamla
daga. Þannig minnist ég Benna, sem
gleðigjafa, sem trausts vinar, sem
mannsins sem var til í allt og fram-
kvæmdi það. Ég veit að þú
skemmtir þér, hvar sem þú ert, og
skemmtir öllum öðrum í leiðinni. Ég
mun sakna þín, elsku vinur.
Hannes Óli Ágústsson.
Mig langar að skrifa minningar,
en síðan finnst mér þær ekki koma
neinum við. Mig langar að skrifa
hvað hefði orðið, en svo varð ekkert.
Mig langar að láta í ljós hversu mik-
ið ég kunni að meta vin minn, en
bæði hann og þeir sem eiga að vita
það, vita það nú þegar, og restin,
sem pissaði á hann, þarf ekki að vita
neitt um það. Mig langar bara til að
spóla til baka, því þetta er vitlaus
endir á alveg rosalega góðri mynd.
Bless elsku vinur minn, og takk
fyrir að vera allt sem þú varst. Ég
splæsi kaffi næst.
Áfram Ísland.
Ólafur Pétur.
Alvarleg efni er ekki unnt að skilja án hlægi-
legra né andstæður yfirleitt án andstæðna.
(Platon)
Elsku Benni.
Manstu þegar þú komst í heim-
sókn til okkar á Haraldsgötuna vor-
ið 2004. Þú og Adda og Ísabella
Ronja og Sara. Þegar þú lékst við
mig feluleik og tókst mig í flugferð
um alla stofuna, þegar að við nuffg-
uðum á okkur sportröndina og sung-
um hálft kvöldið fyrir utan Stengade
30 „Fáskrúðsfjörðuuuur!“.
Manstu eftir göngutúrunum um
alla Kaupmannahöfn. Við strák-
arnir, ég, þú, Þráinn og Ísabella
Ronja lítil í vagninum. Það er fyndið
að mér finnst lífið sjaldan hafa verið
eins áhyggjulaust og þá, bara við á
röltinu að tala saman um allt og ekki
neitt. Við skoðuðum Hafmeyjuna og
Kristjaníu og enduðum eitt skiptið á
Roberts Café þar sem við tókumst á
við áskoranir hvors annars við mis-
munandi undirtektir kaffihúsagesta.
Mér er sérstaklega minnisstætt
hvað þú hlóst óstjórnlega þegar að
ég varð við áskorun ykkar, senni-
lega af því að það hló enginn annar.
Elsku kúturinn minn, ég mun allt-
af hugsa til þín með bros á vör.
Takk!
Sindri Birgisson.
Elsku Benni minn, nú þegar þú
ert farinn hugsa ég mikið hvað ég er
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér á þinni stuttu en litríku ævi.
Þegar ég hugsa um allar góðu minn-
ingarnar sem þú gafst okkur læðist
bros í gegnum tárin en mikið er sárt
að þurfa að kveðja þig, elsku vinur.
Ljósið í myrkrinu er Ronja litla sem
að ég veit að þú vakir yfir og vernd-
ar öllum stundum. Þín er sárt sakn-
að og ég mun aldrei gleyma þér.
Takk fyrir allt.
Sara.
Minning mín um Benna, fyndn-
asta mann sem ég þekkti, er fjöl-
þætt og margbrotin. Grilltaktar
fram á morgun í Alviðru, öfugt
Fimbulfamb, frjálslega ráðnar
krossgátur, ævintýralegar sögur af
sjómönnum og uppskipurum,
stjörnubjört en óskýr nótt á þilfari
króatískrar ferju, fjölsóttir en efnis-
skrárlausir tónleikar á jazzbar, um-
deilt siguratriði í hæfileikakeppni
þar sem peysu er breytt aftur í kind,
Benni og Ylfa með álpappír á höfð-
inu í tveggja manna Kings, trampól-
ínsumar, skilaboðin þegar Ronja
fæddist, margar langar samræður
um alls konar ígræðslur, ágræðslur
og aflimanir í misgagnlegum til-
gangi, hugleiðingar um ormakisur,
ferðalög, matarboð, samdrykkjur,
spilakvöld og ótal óskilgreindar
samverustundir – svo fátt eitt sé
nefnt. Af nógu er að taka og vafa-
laust gæti ég skrifað margar síður.
Hér hyggst ég hins vegar nota tæki-
færið til að útkljá gamalt deilumál.
Í Búdapest, þegar við áttum þar
leið um, var boðið upp á gosbrunna-
sýningu með tónlist úr nýlegum og
klassískum stórmyndum. Ég viðraði
strax efasemdir og úrtölur, en Benni
og aðrir samferðamenn okkar sóttu
það stíft að við létum þetta ekki
framhjá okkur fara. Eftir hálfsdags
ómak við að hafa uppi á staðnum og
koma okkur þangað, auk býsna ríf-
legs aðgangseyris, tókum við okkur
sæti í fámennri stúku við jaðar yf-
irgefins skemmtigarðs. Í meira en
eina og hálfa klukkustund fylgd-
umst við með vatni spýtast upp úr
pípum í óljósu samhengi við tónlist
úr Hringadrottinssögu, Stjörnu-
stríði og sjónvarpsþáttunum Dallas
sem barst okkur úr hljóðkerfi í
fjarska. Ég minnist þess að hafa
sagt við Benna að ég myndi aldrei
fyrirgefa honum þetta. En nú vil ég
sem sagt brjóta odd af oflæti mínu
og segja: Allt í góðu, félagi. Mér
þykir vænt um þig og mun alltaf
þykja vænt um þig. Og ég er óend-
anlega þakklátur að hafa náð að
segja þér það áður en þú fórst.
Hvíldu í friði, vinur minn.
Friðgeir Einarsson
Benedikt Ingi, eða Benni boy eins
og ég kallaði alltaf frænda minn, er
dáinn. Hann var elsti sonur Ebbu
systur og Ármanns. Það var mér
mikil gleði og ánægja að eignast
Benna boy sem frænda, hann hafði
allt til að bera sem stóri frændi ósk-
aði sér að nýr fjölskyldumeðlimur
hefði. Benni boy var skemmtilegur,
uppátækjasamur, litríkur og fjöl-
hæfur einstaklingur, það stóð hon-
um fátt fyrir þrifum. Hann var alltaf
til í leikinn! Við höfum átt góðar
stundir saman; smíðað kassabíla
sem aldrei fóru nógu hratt, klifið
fjöll sem aldrei voru nógu há og sagt
sögur sem aldrei voru nógu svæsn-
ar.
Benni boy var glaður og aldrei
sparsamur á að deila gleðinni með
öðrum. Stærsta og dýrmætasta
augnablikið í lífi Benna boy var þeg-
ar hann eignaðist dótturina Ísabellu
Ronju, hún var honum allt. Hann
var upptekinn af rétti einstæðra
feðra og var einlægur stuðnings-
maður Félags ábyrgra feðra. Benni
boy kenndi okkur hinum sem tökum
því sem sjálfgefnum hlut að um-
gangast börnin okkar óhindrað, að
það eru engin sjálfgefin réttindi.
Benni boy skilur eftir sig góðar
minningar og sáran söknuð. Margir
eiga um sárt að binda. Ég votta
systur minni og mági, Ebbu og Ár-
manni, mína dýpstu samúð, missir
þeirra er mikill. Þau hafa alla tíð
staðið við bak sonar síns, séð hann
og virt eins og hann var. Erna Kar-
en, Dóra Steinunn og Ármann Ingvi
hafa misst kæran bróður. Ásthildur,
unnusta Benna boy, hefur misst
elskulegan lífsförunaut og Ísabella
Ronja misst ástríkan og skemmti-
legan pabba. Megi allir góðir guðir
veita ykkur styrk á erfiðum tímum,
og minningin um Benedikt Inga ylja
ykkur um ókomin ár.
Blátt lítíð blóm eitt er,
ber nafnið „Gleymdu ei mér“.
Væri ég fleygur fugl,
flygi ég til þín.
Svo mína sálu nú
sigraða hefur þú,
engu ég una má,
öðru en þér.
Ingólfur.
Að skrifa nokkur orð í skugga
ótímabærs fráfalls Benna er ekki
auðvelt. Þetta er ekki eitthvað sem
er manni eðlislægt, þegar hvorki
ævi mín né Benna nær þrjátíu árum.
En þó eru manni skrifin kær því
Benni skildi eftir sig margar góðar
minningar. Benni var öllum þeim
sem hann hittu eftirminnilegur frá
fyrstu kynnum, og hann smitaði alla
í kringum sig af ótrúlegu sjálfs-
trausti. Það gustaði alltaf af Benna
því persóna hans var óvenju hæfi-
leikarík, orkumikil og öflug. Sé mið-
að við menntaskólaárin, höfðu sam-
skiptin milli okkar minnkað
undanfarin ár, en maður frétti alltaf
öðru hvoru af Benna og hitti á förn-
um vegi. Og þó það hafi staðið í
skugganum af fyrri kynnum, þá er
þungt að hugsa til þess, að eiga ekki
eftir að hitta hann né heyra á ný.
Það sem eftir stendur er þó það sem
Benna tókst. Honum tókst það sem
margir hafa reynt en fáum hefur
tekist, því Benni skilur þannig við,
að hann er öllum þeim sem hann
þekktu ógleymanlegur maður. Með
þessum orðum kveð ég þennan vin
minn og votta fjölskyldu hans mína
dýpstu samúð.
Ragnar Árni Sigurðarson.
Benni var góður vinur minn á
menntaskólaárunum og við brölluð-
um ýmislegt saman. Hann var tíður
gestur á heimili mínu þar sem ég bjó
í foreldrahúsum og það er óhætt að
segja að engin lognmolla hafi verið í
kringum hann. Hann hafði lag á að
hrífa fólk með sér í alls konar sprell
og uppátæki hans voru margvísleg.
Við áttum þó einnig stundir þar sem
við ræddum um lífið og tilveruna af
mikilli alvöru og fyrir þær stundir
mat ég vináttu okkar mest.
En eins og gengur urðu fundir
okkar strjálli þegar hin svokölluðu
fullorðinsár tóku við og leiðir skildu.
Ég hitti Benna tvisvar sinnum af til-
viljun eftir að Ronja litla fæddist og
fékk að sjá litlu dótturina og hvað
hann var stoltur pabbi. Í seinna
skiptið, áreiðanlega fyrir meira en
ári töluðum við um að hittast endi-
lega með dætur okkar beggja og
bera saman bækur um barnauppeldi
Benni var gæddur þeim
magnaða eiginleika að, þrátt
fyrir að eiga fleiri vini en
flestir, geta látið manni líða
eins og maður væri besti vin-
ur hans.
Fáir eru líka jafnduglegir
við að segja vinum sínum
hversu vænt þeim þykir um
þá.
Ég mun alltaf sakna
Benna.
Katrín Atladóttir.
Elsku Benni minn. Mikið
er ég fegin að hafa fengið að
njóta þeirra forréttinda að
eiga þig sem vin. Ég á eftir
að sakna þín svo ofsalega
mikið en sem betur fer á ég
svo ótal margar fallegar
minningar um þig sem ég
mun geyma alla tíð.
Takk fyrir allt, ég mun
aldrei gleyma þér.
Þín
Ylfa.
Við viljum minnast vinar
okkar með örfáum orðum.
Elsku vinur okkar Benni
kvaddi þennan heim alltof
snemma. Hann var ein-
stakur, ekki eins og fólk er
flest. Opinn, fjörugur, hlýr,
kannski smáhýr – sem var í
lagi þar sem hann var nú
Benni.
Hvíl í friði, elsku vinur.
Sjáumst þegar þar að kem-
ur.
Sölvi, Sóley og Lína.
HINSTA KVEÐJA