Morgunblaðið - 25.05.2007, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2007 33
mömmu Grétu að skoða nýfædda
barnið var ljósmóðir fyrir utan,
ströng á svip, og spurði hver ég væri.
Ég flýtti mér að segjast vera systir
Grétu. Ljósmóðirin ætlaði að malda í
móinn en skipti svo um skoðun og
hleypti mér inn. Þá fékk ég að sjá
hana nýkomna í heiminn, svo undur-
fallega.
Ég og fjölskylda mín höfum fengið
að eiga margar samverustundir með
Emmu Katrínu og allri fjölskyld-
unni. Eftir að mín eigin börn fædd-
ust léku þau sér mikið við Emmu og
Greip og dáðust ákaft að Baldvini
stóra bróður. Kata, fjögurra ára, leit
upp til Emmu og tók hana sér mjög
til fyrirmyndar.
Emma var svo ótrúlega lifandi
stelpa, hugrökk, glöð, endalaust
sjálfsörugg en samt viðkvæm. Átti
margar vinkonur, stóra fjölskyldu,
alltaf líf og fjör í kringum hana. Svo
mörgum þótti vænt um hana Emmu
og því eru margir sem eiga núna um
sárt að binda.
Ein dæmisaga af sjálfsöryggi
Emmu og því að hún gafst aldrei upp
er að þegar hún kom til okkar í heim-
sókn í Garðastrætið náði hún í tafl-
borð og taflmenn og settist galvösk
fyrir framan Lárus og bað um skák.
Þó að hún tapaði alltaf endurtók hún
leikinn aftur og aftur og aftur.
Elsku fallega, hugrakka fjöl-
skylda, á þessum erfiða tíma á með-
an Emma var veik hafið þið sýnt
ótrúlegan styrk og síðustu vikur og
daga Emmu var hún umvafin ást og
gleði. Vefsíðan sem Gréta bjó til
hjálpaði okkur hinum að fylgjast
með hvar sem við vorum í heiminum,
hvort sem það var í Chicago, Malaví,
Svíþjóð eða Reykjavík. Heimasíðan
varð líka að tæki til að gleðja Emmu
því að hún las kveðjurnar sínar á
hverjum degi og fékk þannig kveðjur
og stuðning frá fleirum en ella.
Gréta, þú ert snillingur að hafa haft
styrk og úthald í að skrifa á hverjum
degi svo fallegan og lýsandi texta.
Á okkar heimili hafa verið miklar
umræður síðustu vikuna um hvar
Emma er núna og erum við fjöl-
skyldan sannfærð um að Emma sé
engill á himnum. Hún er vernd-
arengillinn okkar og hún fylgist með
okkur öllum þaðan. Það besta er að
núna líður henni ekki lengur illa, hún
er auðvitað fullfrísk og glöð og eitt
vitum við og það er að hún er fín um
hárið. Kvöldið áður en hún skildi við
ákvað hún að fá sér hárgreiðslu og
var mikið fyrir því haft, því hún var
auðvitað sárkvalin, en hún var alveg
ákveðin og lét sig hafa það. Þegar ég
kvaddi hana um kvöldið var hún
komin með fínar fastafléttur eins og
hún væri að undirbúa sig fyrir veislu
og rúmum hálfum sólarhring síðar
var hún farin og komin í veislu með
hinum englunum.
Að kveðja hana Emmu í dag er svo
óskaplega sárt en hún lifir í hjarta
okkar. Það hafa verið forréttindi að
þekkja hana alla ævi. Andlát Emmu
minnir mann á að lífið er stutt og
hvetur okkur hin til að vera góð við
þá sem okkur þykir vænt um og nýta
tímann vel.
Elsku Gréta og Gísli, það er von,
vonin er lífið sjálft.
Tanya, Lárus, Mikael,
Katrín og Lilla.
Við kveðjum nú litlu vinkonuna
okkar, Emmu Katrínu. Eftir lifir
minningin um kraftmikla, glaðværa
og óvenjugreinda stúlku. Iðulega var
Emma miðpunktur athyglinnar enda
var hún bæði opinská og orðheppin.
Fallega brosið leyndi ekki nýju full-
orðinstönnunum, hjá glæsilegu
stúlkunni sem var alveg að verða níu
ára.
Síðustu vikurnar voru erfiðar en
Gréta og Gísli gerðu allt til að gleðin
fengi að ráða ríkjum á litlu stofunni á
Barnaspítalanum. Við dáumst að
styrk þeirra og nærgætninni sem
þau sýndu þegar þau bjuggu Emmu
bestu aðstæður sem unnt var á erf-
iðum tímum. Þar nutu þau góðs
stuðnings starfsfólks spítalans sem
lagði mikla alúð í að hlúa að Emmu
litlu og styðja við bakið á foreldr-
unum.
Til að varðveita minningu Emmu
nutum við aðstoðar Héðins Unn-
steinssonar sem setti saman eftirfar-
andi kveðju:
Til Emmu
Þitt glaðværa eðli, þín gefandi hönd,
gladdi okkar hjörtu, batt vináttubönd.
En böndin ei rofna þó burt fari önd
og berst síðan tær yfir frelsarans lönd.
Við munum þig ávallt og minningin þín
með okkur lifir, er stjarna sem skín.
Þinn kærleikur ríkti svo heill og svo hlýr.
Hann í oss lifir og að eilífu býr.
Við vottum foreldrunum Grétu og
Gísla, bræðrunum Baldvini og
Greipi, fjölskyldunni allri og vinum
okkar dýpstu samúð og óskum þess
að Guð veiti þeim styrk í þeirra
miklu sorg.
Auður, Ásdís Halla, Ásta,
Halldóra, Hanna Birna,
Inga Dóra, Jóhanna María,
Ragnheiður Elín og
Þorgerður Katrín.
Þeir segja þig látna, þú lifir samt
og í ljósinu færð þú að dafna.
Því ljósi var úthlutað öllum jafnt
og engum bar þar að hafna.
Frá litlu hjarta berst lítil rós,
því lífið þú þurftir að kveðja.
Í sorg og gleði þú senda munt ljós,
sem að mun okkur gleðja.
(Guðmundur Ingi Guðmundsson)
Elsku Gréta, Gísli, Baldvin, Greip-
ur og aðrir aðstandendur, ég bið
þann Guð sem huggar að vaka yfir
ykkur í sorg ykkar, megi ríkidæmi
minninganna um yndislega stúlku
styrkja ykkur.
Elísabet Pálmadóttir (Lísbet).
Í tæpa tvo mánuði fylgdumst við
með baráttu Emmu Katrínar fyrir
lífi sínu. Baráttu sem ljóst var orðið
nokkru áður en henni lauk að ekki
gæti farið nema á einn veg. Sorgin
og vanmátturinn eru allt að því
óbærileg og horft er niður í hyldýpi
tilgangsleysis. Á sama tíma er ekki
hægt annað en að fyllast aðdáun á
þeim ótrúlega krafti, dugnaði og
æðruleysi sem einkenndi þessa litlu
manneskju þar sem hún tókst á við
sársauka og aðstæður sem enginn
ætti nokkurn tíma að þurfa að ganga
í gegnum. Við trúðum því kannski
aldrei alveg að vonin væri farin –
enda þá ekki mikið eftir. Fréttin að
nú væri öllu lokið var því reiðarslag,
þrátt fyrir að við hefðum haft vitn-
eskju um það í tæpa viku að ekkert
fleira væri hægt að gera. Vonin er líf-
seig, þótt búið sé að bannfæra hana,
hún lætur ekki að sér hæða og grær
innra með okkur þótt að jarðvegur-
inn sé vart til staðar.
Náskyld voninni er trú okkar á að
hlutirnir hljóti að hafa tilgang. Við
getum ekki sætt okkur við að barn
eins og Emma sé einfaldlega tekið
frá okkur í fullkomnu tilgangsleysi.
Hún sem var svo lífsglöð og dugleg,
ljúf og á sama tíma framtakssöm, ein
af þeim sem framtíðin beið eftir með
útbreiddan faðminn. Þær þjáningar
sem Emma og fjölskylda hennar
hafa þurft að ganga í gegnum og sú
sorg og sá söknuður sem fráfall
hennar ber með sér geta ekki annað
en haft tilgang. Þótt ekki sé hann
annar en að leiða huga okkar að kær-
leikanum og mikilvægi manngæsku
og vináttu. Gréta og Gísli hafa verið
fastir punktar í tilveru okkar þriggja
frá því við vorum undir tvítugu.
Aldrei hefur nokkurn skugga borið á
þá vináttu, börnin okkar allra hafa
kynnst hvert öðru og góðu sambandi
verið haldið, þrátt fyrir að öll höfum
við búið til lengri og skemmri tíma á
hinum ólíklegustu stöðum veraldar-
innar. Það hefur alltaf verið tilhlökk-
unarefni að hitta hópinn þegar sem
flestir hafa verið staddir á landinu,
eiga saman skemmtilegar stundir og
skapa góðar minningar. Einhvern
veginn var það þannig að þegar ein-
hvern vantaði í hópinn þá var það
vegna þess að hann var í útlöndum
og það skipti ekki öllu máli – hann
yrði bara með næst.
Barátta Emmu og fjölskyldunnar
hefur orðið til þess að við skiljum enn
betur en áður hversu ótrúlega mikils
virði góðir vinir eru okkur – þeir eru
okkar önnur fjölskylda, næring sem
sálin getur ekki blómstrað án.
Þegar við misstum Emmu þá
misstum við eitt af okkar börnum,
við verðum aldrei söm aftur. Elsku
vinir, Gréta, Gísli, Baldvin og Greip-
ur. Sorg ykkar er mikil en minning
um fallega og bjarta stúlku lifir í
hjörtum okkar allra.
Sigfríður, Elín, Eiríkur
og fjölskyldur.
Það er drungalegur vordagur.
Golan leikur um kinn og í loftinu eru
væntingar um hlýindi og bjarta sum-
ardaga. Þá berast tíðindin, Emma
Katrín er farin úr þessu jarðlífi. Það
er eins og himnarnir opnist, úrkom-
an skellur á með látum, það hefur
ekki rignt jafnkröftuglega um langa
hríð.
Emma Katrín var nemandi minn.
Hún hóf nám í píanóleik fyrir tveim-
ur árum, þá sjö ára, og mætti viku-
lega í tíma með mömmu sinni.
Það er svo merkilegt að í nemend-
um á maður alltaf smápart, og mér
fannst ég eiga sérstaklega mikið í
Emmu, ekki síst þar sem ég hafði
fylgst með henni frá fæðingu. Gréta
og Gísli, vinafólk systur minnar, leit-
uðu til mín um kennslu fyrir bráð-
gera dóttur sína. Var mér ljúft að
verða við þeirri bón.
Að hitta barn vikulega og spila
með því og spjalla við það gefur oft
ótrúlega sterk tengsl. Emma Katrín
hafði sérstaklega sterka nærveru.
Hún hafði góða greind og var fljót að
læra. Vildi nú lengi vel bara taka það
í sínar hendur hvað hún spilaði fyrir
mig og í hvaða röð. Það var nú svolít-
ið skemmtilegt, en auðvitað þurfti
hún að læra að það er kennarinn sem
leggur línurnar. Við urðum, held ég,
enn betri vinkonur fyrir vikið. Hún
var líka einstaklega hugmyndarík og
opin. Á milli þess sem hún sýndi mér
afrakstur heimaæfinga vikunnar var
mikið spjallað. „Heyrðu Elín, hef-
urðu heyrt um …“ og svo fuku einn
eða tveir brandarar.
Litla Emma, algjör kópía af pabba
sínum og augasteinn hans. Ég hafði
gaman af því að heyra hvað pabbi
hennar var ótrúlega montinn af af-
kvæminu í þeim afmælisboðum, sem
við hittumst í, á fyrstu æviárum
Emmu. Emma sagði þetta og gerði
hitt. Emma byrjaði snemma að lesa
og lærði vísur og ljóð eins og að
drekka vatn. Fyrir stolti pabbans
var innistæða. Barnið var í raun og
veru einstaklega vel af guði gert.
Mamman var hógværari, en eftir að
við kynntumst betur í gegnum viku-
lega píanótíma var ljóst að Emma
Katrín átti ekki aðeins frábæran
pabba, heldur alveg einstaka
mömmu. Hún veitti Emmu þá stað-
festu og einbeitingu sem til þurfti til
að skila glæsilega af sér náminu, auk
þess að vera henni ástrík móðir.
Emma átti tvo bræður, sem henni
voru báðir mjög hugleiknir. Baldvin,
sá stóri, sem verndaði hana og hugs-
aði svo óendanlega fallega um í veik-
indunum. Greipur, sá litli, sem
Emma tók eins og litla barnið. Þol-
inmóð og dugleg að hafa vit fyrir.
Reyndar var það nú svo, að þegar
Greipur fór líka að læra á píanó eins
og Emma, þá var Emma búin að
læra hvernig foreldrar barna í Su-
zukitónlistarnámi kenna börnum
sínum að vinna. Þá takta notaði hún
óspart á Greip.
Mér er minnisstætt, þegar pabbi
Emmu sagði fyrir nokkru að hún
væri svo kraftmikil og fyrirferðar-
mikil að stundum þætti þeim nóg
um. En þegar hún væri ekki heima
þá væri svo tómlegt, að þau biðu
óþreyjufull eftir að fá hana heim. Nú
þarf fjölskyldan að takast á við þessa
erfiðu staðreynd og það er örugglega
ekki auðvelt verkefni. En ég veit að
þau munu komast í gegnum það og
standa enn þéttar saman.
Ég er þakklát og stolt af því að
hafa kynnst og fengið að eiga sam-
leið með Emmu Katrínu Gísladóttur.
Megi algóður guð vernda og styrkja
fjölskyldu hennar, þegar þessi þungi
harmur er nú að þeim kveðinn.
Bjartar minningar um einstakt barn
munu ylja öllum þeim sem hana
þekktu.
Elín Hannesdóttir.
Af hverju? Hvað ef? Þessi litlu orð
verða að svo stórum spurningum
sem ekki fást svör við þegar litlu lífi
er kippt úr þessum heimi. Maður
ósjálfrátt endurmetur tilgang lífsins
en fær engan botn. Okkar kynni af
Emmu Katrínu urðu strax við fæð-
ingu hennar og sáum við fram á að
nýfædd dóttir okkar, Oddný Lind,
eignaðist vinkonu í götunni, og varð
sú raunin. Smáangar, saman á leik-
skóla, urðu þær perluvinkonur og
nánast óaðskiljanlegar fram á síð-
asta dag. Emma varð fljótt mikill
heimilisvinur og kom oft til okkar
eftir skóla ásamt Oddnýju og léku
þær sér saman fram eftir degi.
Emma Katrín var mikill snillingur
og kurteis. Má ég? spurði hún iðu-
lega og gerði aldrei neitt án þess að
spyrja um leyfi. Hún átti það líka til,
allt frá því að hún fór að tala, að
koma til okkar hjóna og spjalla.
Þurfti að spyrja mikið og segja frá
miklu, enda hafði hún ótrúlega frá-
sagnargetu miðað við aldur. Ekki
var orðaforðinn síðri og hún hafði
ákveðnar skoðanir á hlutunum, jafn-
vel pólitík. X-D, það var málið, mað-
ur varð oft á tíðum forviða þegar
barnið opnaði munninn og tjáði sig
um ýmis mál, hvernig veit hún það?
En nú er Emma Katrín farin frá
okkur og það skarð sem hún skilur
eftir verður ekki fyllt, það kemur
ekki alltaf maður í manns stað. Tóm-
leikinn er mikill og tilfinningin und-
arleg.
Við viljum bara minna fólk á að
vera gott við sína nánustu, því að við
vitum ekki hvað við höfum þá lengi.
Það er ekki spurt að aldri þegar kall-
ið kemur.
Við viljum votta Gísla, Grétu,
Baldvini og Greipi okkar dýpstu
samúð og trúum því að minningin um
yndislega stelpu muni leiða þau
gegnum sorgina og styrkja.
Sigurgeir, Stella og dætur,
Neshömrum 6.
Skutlurnar okkar Emmu eru í hill-
unni, þar sem hún gekk frá þeim.
Þær fljúga ekki meir. Samt finnst
mér að hún komi bráðum í gættina,
bjarthærð og falleg hnáta, og stingi
upp á því að við förum í flugkeppni
með skutlunum, sem við skírðum
Sæfaxa og Skýfaxa. Emma átti Ský-
faxa. Það fylgdi nafninu að fljúga
hátt og lengi.
Myndirnar af Emmu koma upp í
hugann ein af annarri. Við, starfs-
fólkið í Valhöll, höfum notið heim-
sókna hennar og hún lífgaði svo
sannarlega upp á vinnudaginn.
Hún var ekki há í loftinu, þegar
hún kom með teikningarnar sínar og
gaf okkur. Kíkti rétt yfir skrifborðs-
röndina með glettni í bláum augum.
Teikningarnar urðu flóknari og
hún var rétt fjögurra ára þegar hún
var farin að lesa og skrifa skýringar
með myndunum.
„Á ég að syngja fyrir þig,“ sagði
hún einn daginn. Svo söng hún af
hjartans lyst fyrir okkur starfsfólkið.
Hún kunni óvenjumargar vísur og
ljóð og naut sín vel í hlutverki söng-
konunnar.
„Veistu hver tannálfurinn er,“
spurði hún eitt sinn og sýndi mér
skarðið. „Ég er búin að missa tönn.“
Hún var hissa á því að ég hafði ekki
heyrt tannálfsins getið. Ég naut þess
auðvitað að heyra hana segja frá
þessum furðulega álfi.
Þegar Emma kíkti inn til mín fékk
ég alltaf skemmtilegar sögur af því
sem hún var að fást við hverju sinni.
Það var gaman að fylgjast með hvað
hún þroskaðist hratt. Hún var
óvenjulega skörp lítil hnáta og glögg
á umhverfi sitt. Hún sagði okkur frá
viðfangsefnunum í skólanum og þau
virtust vera henni mjög auðveld.
Heimsóknirnar til mín enduðu yf-
irleitt alltaf á skutlukeppninni okkar.
Við gerðum okkur skutlur, sem báru
alltaf sömu nöfn, þó að þær væru
endurnýjaðar og fullkomnaðar eftir
því sem árin liðu. Keppnin var háð á
ganginum fyrir framan skrifstofurn-
ar. Markmiðið var að skutlurnar
okkar kæmust alla leið inn í mið-
stjórnarherbergi Sjálfstæðisflokks-
ins. Þetta er töluverður spotti og við
Emma gerðum alls konar tilraunir
með nýjar gerðir af skutlum til að við
næðum settu marki. Við breyttum
vængjum og stéli, allt eftir því
hvernig skutlurnar flugu og hve mik-
ið vantaði upp á að þær kæmust alla
leið inn í miðstjórnarherbergið.
Síðasti skutluleikurinn okkar
gekk ljómandi vel, það vantaði smá-
vegis upp á að við næðum alla leið.
Lítil bjarthærð stúlka geislaði af
gleði, gekk frá skutlunum okkar á
hillunni, því við vorum sammála um
að breyta þeim ekki í bráð, því þær
væru svo góðar og færu eflaust alla
leið næst. Skutlurnar fljúga ekki
meir.
Við sitjum hnípin og syrgjum ynd-
islega litla vinkonu.
Kæru Gréta, Gísli, Baldvin og
Greipur. Ég samhryggist ykkur
meir en orð fá lýst og vona að allar
góðar vættir verði með ykkur.
Ágúst A. Ragnarsson.
Mig langar til að skrifa nokkur
minningarorð um frænku mína, hana
Emmu.
Ég man fyrst eftir Emmu áður en
hún fæddist. Þá var ég níu eða tíu
ára og við fjölskyldan frá Þórshöfn
vorum í Reykjavík í Kringlunni að
borða á Stjörnutorginu. Síðan man
ég að Gréta kom að hitta okkur og
hún var þá ólétt að henni Emmu. Ég
man ekki meira fyrr en Gréta var
farin og pabbi sagði að það færi
Grétu vel að vera ólétt. Það var líka
engin furða, það var svo ljómandi
lagleg stelpa í bumbunni.
Síðan fæddist Emma. Hún var
fjörug og ákveðin og það fór aldrei
framhjá neinum ef hún Emma Katr-
ín var á svæðinu því orkan í kringum
hana var svo mikil.
Þegar ég var tólf ára var ég
barnapía hjá Grétu og Gísla og var
að passa Emmu.
Einn daginn var Emma að leika
sér í að mig minnir einhvers konar
eldhúsleik. Ég sá að hún var bara til-
tölulega róleg og undi vel við sitt svo
ég ákvað að hafa mig hæga líka og
lesa aðeins í bók. Þegar ég hafði lesið
í smástund heyrði ég að það var allt
orðið hljótt. Í fyrstu fékk ég fyrir
hjartað og hélt að Emma hefði farið
út. En það var eiginlega ekki mögu-
leiki. þ.e.a.s. það hefði ekki farið
framhjá mér. Í móðursýkiskasti leit-
aði ég um allt hús ásamt Baldvini.
Síðan kallar Baldvin á mig úr holinu
og hann brosti og benti á sófann.
Emma hafði verið beint fyrir framan
nefið á okkur allan tímann þar sem
hún svaf ósköp vært í sófanum í hol-
inu. Mér var mjög létt.
Ég minnist Emmu sem stelpu sem
var fjörug, dugleg, ákveðin og stelpu
sem fannst rosalega gaman að
teikna.
Þó að kali heitur hver,
hylji dali jökull ber,
steinar tali og allt hvað er,
aldrei skal ég gleyma þér.
(Rósa Guðmundsdóttir)
Elsku Gísli, Gréta, Baldvin og
Greipur, ég votta ykkur alla mína
samúð og megi allt það góða í heim-
inum gefa ykkur styrk.
Bryndís Þórðardóttir.
Emma Katrín litla frænka er farin
frá okkur, einkennilegt að þurfa allt í
einu að tala um hana í þátíð. Vegir
Guðs eru víst órannsakanlegir.
Emma Katrín var bráðgreind og
skemmtileg lítil stúlka, kringum
hana var alltaf líf og fjör. Ég minnist
Emmu fyrst sem lítillar hnátu í
heimsókn hjá okkur á Þórshöfn, allt-
af syngjandi, spyrjandi spurninga af
öllu tagi, jafnt heimspekilegra sem
annarra. Hún gaf það ekki eftir að fá
svör við spurningum sínum – það
þýddi ekkert að svara henni út í hött.
Emma var félagslynd og glaðlynd,
hún var ekki búin að vera marga
klukkutíma á Þórshöfn þegar hún
hafði kannað sitt nánasta umhverfi
og eignast vinkonu í næsta húsi.
Emma Katrín var sannkölluð sam-
kvæmisdama og víst var hún bæði
SJÁ SÍÐU 34
Samúðar og
útfaraskreytingar
Bæjarhrauni 2 • sími 565 0300
Hafnarfirði