Morgunblaðið - 25.05.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. MAÍ 2007 35
✝ Elín Friðriks-dóttir fæddist í
Vestmannaeyjum 6.
október 1922. Hún
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 20. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Friðrik Ingimund-
arson, f. á Skarðs-
hjáleigu í Mýrdal
17.9. 1894, og
Sveinbjörg Sveins-
dóttir, f. á Eyrar-
bakka 2.4. 1898.
Systkini Elínar eru
Svanhvít, Matthildur og Friðrik
sem er látinn.
Maki Elínar var Símon Guð-
jónsson skipstjóri og útgerðar-
maður, f. í Neskaupstað 15.3.
1921, d. 7.11. 2003; þau slitu
samvistir. Synir þeirra eru: 1)
Ólafur Haukur, f.
24.8. 1947, maki
Guðlaug María
Bjarnadóttir; börn
þeirra eru Freyr
Gunnar, Elín Sig-
ríður og Unnur
Sesselía; 2) Birgir
Svan, f. 3.1. 1951,
maki Stefanía Er-
lingsdóttir; þau
slitu samvistir.
Börn þeirra eru
Steinar og Símon
Örn; 3) Guðjón, f.
11.4. 1964, maki
Jóna Karen Jensdóttir. Börn
þeirra eru Berglind, Oddný og
Guðjón; dóttir Berglindar er
Birta Sól.
Útför Elínar verður gerð frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði í dag
og hefst athöfnin klukkan 11.
Allar mæður spilla sonum sínum
með eftirlæti. Sonum Elínar Frið-
riksdóttur leyfðist ekki að ganga í
óhreinum fatnaði. Þeir urðu að
gjöra svo vel að rífa sig úr bol,
sokkum og brók og fá þetta
mömmu í hendur. Það var rosalega
pirrandi að mega ekki einu sinni
vera í fótbolta með hné og rass út
úr buxunum. Í hvert skipti sem við
komum heim af bryggjunum ilm-
andi af slori var viðkomandi dreg-
inn fram í þvottahús, stungið ofan í
stóran stamp og spúlaður með
slöngu. Mamma, láttu ekki svona, af
hverju má maður ekki vera skít-
ugur?
Í stofunni heima var saumað,
ekki bara á okkur strákana, heldur
á konurnar í hverfinu. Áslaug
beinasleggja var lögð upp á stofu-
borð, ofan á smjörpappír, og móðir
okkar bjó í hvelli til snið með krít
og skærum. Hókus, pókus, og innan
stundar var orðinn til kjóllinn sem
vantaði til að bjarga ballinu um
kvöldið. Hún Ella Friðriks hafði
töfra í fingrunum og gat breytt
gömlum frakka í jakkaföt eins og að
drekka vatn.
Það var ekki mulið undir Elínu,
hvorki fyrr né síðar. Úti í Vest-
mannaeyjum stundaði frændgarð-
urinn allur sjó. Sjórinn gaf og sjór-
inn tók. Friðrik og Sveina voru
dugnaðarfólk, hann var formaður á
vélbáti, en veikindi settu strik í
þann reikning. Sveina vann á fisk-
reitunum, og enginn dó úr hungri.
Systkinin í Skipholti fóru ung að
vinna, annað var ekki í boði. Tíu ára
gömul hljóp Elín litla með kaffi-
flöskuna í ullarsokki frá Skarðshjá-
leigu í Mýrdal upp í vitann á Dyr-
hólaey. Þrettán ára var Elín komin
í vist hjá Bridde bakara í Reykja-
vík. Hún sneri aldrei aftur út í Eyj-
ar.
Elín kynntist Símoni Guðjóns-
syni, ungum skipstjóra austan úr
Neskaupstað, og þegar síldin fyllti
Hvalfjörð haustið 1947 fæddist
þeim sonur. Fyrsta veturinn bjuggu
þau í sumarhúsi við Elliðaárnar, og
á meðan Símon sótti síldarfarma í
Hvalfjörðinn sótti Elín vatn í El-
liðaárnar. Synirnir urðu þrír. Elín
elskaði þá umfram allt og lét einskis
ófreistað að gera þá að góðum, heið-
arlegum og, umfram allt, snyrtileg-
um piltum. Þeir reyndu auðvitað
allt hvað þeir gátu til að vera hort-
ugir og skítugir. En þegar allt er
skoðað hafði hún betur; sá sem gef-
ur öðrum allt er ósigrandi.
Sjómannskonur voru mæður, eig-
inkonur, bústjórar, heimilislöggur,
skraddarar, sálusorgarar, lána-
stofnanir, og öllum þessum emb-
ættum gegndi móðir okkar með
sóma. Elín og Símon slitu samvistir.
Elín hóf nýtt líf.
Á sviðinu birtist vinsæll starfs-
maður á spítala, og ómissandi
amma. Þessi amma byrjaði um-
svifalaust að gera það sem hún
kunni svo vel: að spilla barnabörn-
unum með ómældri elsku. Þannig
liðu fáein björt og góð ár. Svo byrj-
aði Alzheimersjúkdómurinn að
segja til sín. Fimmtán ára vegferð
með þeim vágesti er langur tími.
Hrafnista í Hafnarfirði var síðasta
heimili Elínar. Þar launaði heim-
urinn henni loksins gott með góðu:
sú einstaka elskusemi sem móður
okkar var sýnd á þeim stað hlýtur
að benda til þess að mannkyninu sé
viðbjargandi.
Konan sem gaf allt sem hún átti
og heimtaði ekkert á móti hefur
kvatt. Dagleiðin langa inn í nótt er
nú gengin.
Ólafur Haukur Símonarson
Guðjón Símonarson.
Amma Ella er dáin. Ég veit þó
ekki hvort hægt sé að kalla síðustu
ár ævi hennar einhvers konar líf.
Alzheimer-sjúkdómurinn hafði
hrifsað hana frá okkur. Læst hana
inn í stofufangelsi með engri von
um náðun. Öll þessi ár hefur maður
reynt að hugsa um góðu stundirnar.
Minningarnar frá Stóragerði. Um
ýsu í raspi og hinn merkilega rétt
sem við strákarnir kölluðum rúpu;
um þær stundir sem ég átti einn
með ömmu við eldhúsborðið þar
sem við hlustuðum á Vilhjálm Vil-
hjálmsson syngja Lítill drengur;
um gerviplönturnar sem stundum
voru vökvaðar og útsaumuðu mynd-
irnar á veggjunum; um ruggustól-
inn með bleika áklæðinu og dýnuna
í kjallaranum sem dregin var fram
þegar við fengum að gista. Ég hefði
þó gjarna viljað kynnast Elínu sem
fullorðinn maður. Spjalla við hana
um lífið og tilveruna og reykja með
henni eins og eina Gold Coast við
eldhúsborðið.
Ég hef átt erfitt með að sætta
mig við að vera ókunnugur drengur
í augum ömmu minnar. Ég hef
grátið þegar ég hef heimsótt hana
og ekki skilið af hverju sjúkdóm-
urinn þurfti að banka upp á hjá
henni. Síðustu árin hefur það samt
gefið mér mikið að heimsækja hana
upp á Hrafnistu. Maður getur ekki
annað en dáðst að dugnaði hennar
og elju. Amma Ella gafst ekki upp
fyrr en í fulla hnefana. Hún vildi
aldrei sitja kjurr og leiddi ótrauð
föður minn um gangana þótt hring-
urinn styttist með hverju árinu.
Þrátt fyrir að þjást af sjúkdómi sem
sviptir þig minninu, málinu og á
endanum lífinu hefur amma Ella
kennt mér margt. Hún hefur kennt
mér að maður verður alltaf að halda
áfram. Maður má aldrei gefast upp
eða hætta göngunni þrátt fyrir þúf-
ur á veginum. Ég er stoltur af
ömmu Ellu og kveð hana með sökn-
uði og tárum.
Símon Birgisson.
Kæra móðir.
Ég naut þeirrar náðar sem börn
gjarna njóta að fá vera skugginn
þinn allt fram á unglingsár. Það var
ófátt sem þú höndlaðir með, það
dróst að þér fólk sem lagði hjarta
sitt á eldhúsborðið, fólk sem þurfti
að hugga, hressa, greiða, sauma á,
steypa í tennur. Og flestir fengu úr-
lausn mála. Þú hafðir bæði reisn og
lífsorku sem var til skiptanna. Og
aldrei held ég þú hafir íhugað upp-
gjöf þó gæfi á bátinn.
Við bjuggum í þröngri kjallara-
íbúð en það var sama hve aumt hús-
næði þú hafðir til umráða, þú
breyttir því í höll töfra. Það fannst
okkur bræðrunum í það minnsta
þegar hátíðir fóru í hönd. Það lék
flest í höndum þínum. Þú saumaðir
lengi á okkur flest föt upp úr gömlu
og mér verður minnisstætt þegar
þú saumaðir á mig Roy Roggers-
skyrtuna. Það má ef til vill segja að
hamingja þín hafi verið hamingja
drengjanna þinna.
Þú hafðir gaman af því að fara út
að skemmta þér, glæsileg í heima-
saumuðum kjólum með hrafnsvart
hár. Þú naust þess að dansa og
elskaðir tónlist. Þínir uppáhalds-
menn voru Haukur Morthens og
Raggi Bjarna og það var ekki und-
antekning heldur regla að syngja
með kóngunum og útvarpinu.
Mér virtist þú hafa fágæt tök á
fólki sem var svolítið öðruvísi. Þú
gast tjónkað við drykkfellda sjó-
menn og illskeytta unglinga, þú
virtir og skildir þá sem lent höfðu
utangarðs. Sjálfur hef ég reynt að
tileinka mér þetta viðhorf.
Mig langar til að minnast á annan
eiginleika sem þú hafðir í óvenju
ríkum mæli en það var gjafmildi og
höfðingsskapur. Ég man þess mörg
dæmi að þú læddir þínum síðustu
aurum í vasa okkar strákanna án
þess að við bæðum um þá og án
þess að þú væntir nokkurs í stað-
inn. Það var einnig alveg sama
hvaða heimshornaflakkara við
bræðurnir drógum heim með okk-
ur, alltaf var drifið upp kökudeig og
eldaður dýrlegur fiskur.
Það var ólýsanleg sorg að finna
hvernig sjúkdómurinn Alzheimer
tók þig smám saman frá okkur
börnum þínum og barnabörnum og
öðrum sem þekktu þig. Líklegt þyk-
ir mér að sjúkdómssagan spanni
tólf ár. Og vont gat lengi versnað að
því er mér fannst. Þér þótti best að
koma með manninum, mér, heim á
Urðarstíg, fá þér svart kaffi, sígar-
ettu, hlusta á Eyjalög og strjúka
kettinum. En þar kom að þú treyst-
ir þér ekki út af Hrafnistu.
Þrátt fyrir áföllin hélstu samt
áfram að vera þú og kannski var
það ekki síst frábæru starfsfólki
Hrafnistu að þakka að lífið hélt
áfram. Ég fór alltaf frá þér með
meiri gleði en sorg í huga. Þú varst
örugg í vinasamfélagi. Mig langar
til að enda þessi orð á því að þakka
starfsfólki Hrafnistu í Hafnarfirði
fyrir það starf sem það leysti af
hendi langt út fyrir það sem hægt
er að ætlast til eða sem því er laun-
að fyrir.
Ég kveð þig kæra móðir þakklátu
hjarta í þeirri vissu að þú munt ná
háttum í því landi ljóssins þar sem
mæðraorlofið er eilífðin sjálf.
Birgir Svan Símonarson.
Hún Elín tengdamóðir mín er nú
loksins búin að fá hvíldina frá þeim
illvíga sjúkdómi sem Alzheimer er.
Ég vil minnast hennar eins og hún
var þegar ég kynntist henni fyrst.
Elín var falleg kona, lítil og nett,
alltaf vel til höfð og skemmtilega
skapandi. Það var gaman að hlusta
á hana segja frá. Hún gæddi frá-
sögnina oft miklu lífi. Elín var ákaf-
lega listræn; hvort sem hún sat við
saumavélina eða raðaði upp blóm-
um, föndraði með barnabörnunum
eða braut saman þvottinn. Það var
oft gaman að sjá hvernig hún gat
komið hlutum fyrir. Hún sinnti
minnstu verkum með alúð og oft
naut ég þess að koma heim, eftir að
hún hafði verið að passa syni okkar,
og horfa yfir litla húsið mitt í Hafn-
arfirðinum eftir að hönd hennar
hafði strokið yfir.
Einu gleymi ég aldrei. Þegar við
bjuggum á Rifi heimsótti Elín okk-
ur til að vera viðstödd skírn eldri
sonar okkar. Það geisaði stormur
en hún lét óveðrið ekki aftra sér.
Mætti brosandi með blómvönd og
tertu í farteskinu. Hún var guð-
móðir drengjanna minna beggja.
Hún veitti okkur ómetanlega hjálp
og stuðning í veikindum Steinars
eldri sonar míns, hún kom líka til
okkar þegar við bjuggum á Hall-
ormsstað og kynntist þá vel Símoni
litla sem þá var að verða eins árs.
Það voru sólskinsdagar.
Ég votta aðstandendum Elínar
mína dýpstu samúð og kveð með
söknuði mína gömlu tengdamóður.
Stefanía Erlingsdóttir.
Elín Friðriksdóttir
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
KRISTINN GUNNARSSON,
Ártúni 4,
Hellu,
verður jarðsunginn frá Oddakirkju laugardaginn
26. maí kl. 13:30.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hans er bent á Styrktarsjóð langveikra barna.
Unnur Einarsdóttir,
Eiður Einar Kristinsson, Anna Björg Stefánsdóttir,
Guðni Gunnar Kristinsson, Ingibjörg Gunnarsdóttir,
Guðlaugur U. Kristinsson, Svanhildur Guðjónsdóttir,
Áslaug Anna Kristinsdóttir, Sverrir Már Viðarsson,
Kristrún Sif Kristinsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Hjartans þakkir sendum við öllum vinum og vanda-
mönnum fyrir auðsýnda samúð og vináttu vegna
fráfalls elskulegrar móður okkar, ömmu og
langömmu,
ÖNNU NIKULÁSDÓTTUR.
Ólafur Reynir Sigurjónsson, Brynhildur Aðalsteinsdóttir,
María Knútsdóttir, Alf Bengtsson,
Tómas J. Knútsson, Magga Hrönn Kjartansdóttir,
Björn Ingi Knútsson, Jóna Kristín Þorvaldsdóttir,
barnabörn og langömmubörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og systir,
HREFNA MAGDALENA STEFÁNSDÓTTIR,
fóstra,
Boðagranda 3,
Reykjavík,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
miðvikudaginn 23. maí.
Útförin fer fram frá Neskirkju fimmtudaginn
31. maí kl. 13.00.
Kristján Geir Pétursson, Henný Hinz,
Sindri Pétursson,
Sigríður Stefánsdóttir,
Elínborg S. Kjærnested, Símon Kjærnested,
Borghildur Stefánsdóttir,
Sverrir Stefánsson,
og barnabörn.
✝
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir og afi,
ÖRN ÁSGEIRSSON,
Hraunbæ 198,
Reykjavík,
lést aðfaranótt fimmtudagsins 24. maí á
Landspítala við Hringbraut.
Útförin verður auglýst síðar.
Þórey Sævar Sigurbjörnsdóttir,
Sigurður Rúnar Karlsson, Þórunn Magnúsdóttir,
Hrafnhildur Arnardóttir,
Ásgeir G. Arnarson, Jóhanna Rósa Kolbeins.,
Gunnar Örn Arnarson, Bella Freydís Pétursdóttir,
Bjarki Þór Arnarson, Ingveldur Gísladóttir
og barnabörn.
Morgunblaðið birtir minningargreinar alla útgáfudagana.
Skil | Greinarnar skal senda í gegnum vefsíðu Morgunblaðsins: mbl.is –
smella á reitinn Senda efni til Morgunblaðsins – þá birtist valkosturinn
Minningargreinar ásamt frekari upplýsingum.
Skilafrestur | Ef birta á minningargrein á útfarardegi verður hún að berast
fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstudegi ef útför er á mánudegi
eða þriðjudegi). Ef útför hefur farið fram eða grein berst ekki innan hins til-
tekna skilafrests er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. Þar sem pláss
er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli, sem nánustu aðstandendur
senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá, sem fjallað er
um, fæddist, hvar og hvenær hann lést, um foreldra hans, systkini, maka og
börn og loks hvaðan útförin fer fram og klukkan hvað athöfnin hefst. Ætlast
er til að þetta komi aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í
minningargreinunum.
Myndir | Ef mynd hefur birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd er ráðlegt að
senda hana á myndamóttöku: pix@mbl.is og láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningargreinar