Morgunblaðið - 16.06.2007, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. JÚNÍ 2007 35
aði Svenni því til að þeir væru syna-
bræður og hefur sú nafngift haldist
við þá frændur síðan. Á Brúnalaug
byggðu þeir sitt fyrsta hús sem varð
búkofinn okkar og var nefndur Álf-
heimar, byggður 1957, þá voru þeir
10 ára. Báðir áttu þeir eftir að verða
smiðir. Nokkuð snemma var svo
byrjað að vinna í gróðurhúsunum, oft
fannst okkur ansi vel heitt og erfitt að
halda það út. Það kom fyrir að pabbi
sagði: „Jæja, nú er ekki meira að
gera, þið megið eiga frí það sem eftir
er dagsins.“ Eitt af því sem Svenni
hafði mjög gaman af frá unga aldri
var að gefa öllum aukanöfn, þar
fengu flestir sinn skerf.
Fjölskyldan flyst aftur til Hvera-
gerðis 1964. Hér hefur Svenni búið
alla tíð síðan.
Við sendum Möggu og fjölskyld-
unni okkar innilegustu samúðar-
kveðju og biðjum góðan Guð að
styrkja þau.
Víst er það sárt, er hverfur hinzta von
í húmið inn,
ó vinur kær! Ó bjarti, blíði son!
ó bróðir minn!
Allt er nú breytt – og önnur jörð en var,
og undarlegir skuggar flögra þar.
En – okkar skjól, þá ógna veðrin ströng,
er ástin þín.
Hún kemur enn og syngur okkar söng,
unz sólin skín.
Allt, sem er hreint, er hafið yfir grand:
þín hjartablóm, þitt fagra draumaland.
Hver er sú nótt, er hljóminn svæfa má
í hjarta manns?
Hvert er það bál, er eytt fær æðstu þrá
í eðli hans?
Lífið er sterkt, þótt standi á yztu nöf,
– að stendur af sér jafnvel dauða og gröf.
Hvíl þú í ró við lands þíns ljósa barm,
ó ljúfi vin!
Bros þitt er geymt – og bak
við þyngstan harm
er bjartast skin.
Þakklát og bljúg sem blóm, er hneigja sig,
við breiðum krónu lífsins yfir þig.
(Jóhannes úr Kötlum)
Með saknaðarkveðju
Mamma, Sigurbjörg,
Svanhvít og fjölskyldur.
Látinn er fyrir aldur fram mágur
okkar, svili og kær vinur, Sveinn
Steindór Gíslason, eftir erfiða bar-
áttu við illvígan sjúkdóm.
Svenni byrjaði ungur að vinna í
byggingariðnaði, lærði trésmíði og
varð trésmíðameistari. Segja má að
það orð ætti að rita með stórum staf í
hans tilfelli því leitun er að jafn vönd-
uðum og nákvæmum vinnubrögðum.
Þá var þekking hans og áhugi á bílum
mikill og sem dæmi um það má nefna
að húsbíll þeirra hjóna var smíðaður
frá grunni og bar eiganda vott um
ágæti.
Ég var 14 ára og að fara í skóla í
Hveragerði þegar ég flutti inn á
heimili þeirra Möggu systur, þau
nýbúin að eignast frumburðinn Árna
Steindór og hans átti ég að gæta og
hafa til kvöldmat fyrir Svenna þegar
hann kæmi heim úr Iðnskólanum.
Þetta með kvöldmatinn fór reyndar
fyrir ofan garð og neðan enda Svenni
mun betri við matargerðina en ég.
Hjá þeim var ég í 3 vetur og var nú
margt brallað á þeim tíma.
Í tilhugalífi undirritaðra bjuggum
við um tíma inni á heimili þeirra
Svenna og Möggu í Borgarhrauninu
og eftir að við hófum eigin búskap var
ávallt mikill samgangur á milli heim-
ilanna. Það var hjálpast að við hús-
byggingar, flutninga og margt fleira
eftir því sem við átti.
Þegar við fórum að velta því fyrir
okkur að flytja í sveit og vildum
skoða það sem í boði var á milli Ak-
ureyrar og Reykjavíkur þá buðust
þau Svenni og Magga strax til þess
að fara með okkur. Síðan þá höfum
við oft gantast með að það væri
Svenna að kenna/þakka að við end-
uðum á Bálkastöðum. Því það var
hann sem stoppaði og spurði hvort
við vildum nú ekki skoða bæinn þann
áður en við héldum heim á leið. Það
var heldur ekki að því að spyrja, þau
voru mætt á Bálkastaði daginn eftir
að við fluttum og hjálpuðu okkur við
að koma okkur fyrir. Þau eru mörg
handtökin sem hann Svenni á hér hjá
okkur í smíðum; við íbúðarhúsið, í
fjárhúsunum, í girðingarvinnu og víð-
ar. Hefur aðstoð hans reynst okkur
ómetanleg.
Alltaf var sjálfsagt að við fjölskyld-
an fengjum gistingu í Álfafelli þegar
við vorum á Suðurlandi þó þar væru í
heimili tvö móðursystkini okkar
Möggu. Eins var það með stelpurnar
okkar sem dvöldu oft á tíðum hjá
þeim, ekki síst yfir sumarið eða um
helgar eftir að þær fóru í mennta-
skóla.
Við höfum ferðast mikið saman í
gegnum tíðina og voru þær ófáar
páskaferðirnar okkar norður á Ak-
ureyri hér á árum áður. Þá eru óupp-
taldar aðrar ferðir okkar um landið,
meðal annars mjög skemmtileg ferð
síðasta sumar.
Svenni var ávallt fljótur að sjá
spaugilegu hliðarnar á málunum.
Hann var stríðinn á góðlegan hátt og
fann uppnefni á flesta sem mörg hver
hafa fest sig í sessi, samanber Lilli,
Bangsarnir, Verpó og Frímann. Um-
gengni sýnir innri mann og var um-
gengni Svenna við fólk og allt hvað-
eina öðrum til fyrirmyndar.
Hvar var þessi magnaða mildi,
nú myrkvar í sálu, það finn.
En minning um glaðværð og gildi
greypt er í huga minn.
(ÁJE)
Svenni, við þökkum þér af heilum
hug fyrir samfylgdina. Magga, Árni,
Sibba Sara, Eva Rós og fjölskyldur,
innilegar samúðarkveðjur.
Sigurlaug og Árni Jón.
Við viljum minnast hans Svenna
með nokkrum orðum. Við systur höf-
um alltaf átt greiðan aðgang að heim-
ili þeirra Möggu móðu í gegnum tíð-
ina og þau boðin og búin að gera allt
fyrir okkur. Strax á unga aldri vorum
við heimagangur hjá þeim og eftir að
við fluttum á Bálkastaði dvöldum við
oft hjá þeim um lengri eða skemmri
tíma. Á sumrin komum við meðal
annars til að fara á sundnámskeið,
taka þátt í 17. júní hátíðarhöldum eða
til almennrar skemmtunar. Allt fram
til dagsins í dag höfum við, ásamt
fjölskyldum okkar, notið þess að
heimsækja þau Svenna og Möggu og
höfum við systurnar oft talað um þau
sem okkar annað sett af foreldrum.
Eiginmenn okkar tengdust Svenna
einnig vel og þótti okkur vænt um
það.
Eins og hér má lesa á milli lína þá
hafa þau reynst okkur óskaplega vel
og langar okkur að nefna hér nokkur
dæmi um hvernig þau hafa dekstrað
við okkur systur í gegnum tíðina.
Fyrst ber að nefna fallegu, rauðu
stígvélin en þau birtist Svenni með
óvænt og alveg óumbeðinn handa
einni okkar. Þá eru það pylsurnar í
sjoppunum í Ártúnsbrekkunni en
það þótti ekki tiltöku mál að stoppa í
hverri ferð og jafnvel bæði á leiðinni
inn og út úr bænum fyrir „svanga“
ferðalanga. Mysingur var eitthvað
sem við gátum alltaf gengið að vísum
þar eins og heima hjá okkur, en einni
okkar fannst hún víst ekki fá nóg af
honum heimafyrir og sagðist einfald-
lega aldrei fá mysing heima. Fyrir
vikið sá Svenni til þess að hún fengi
mysing eins og hún gat í sig látið þeg-
ar við dvöldumst hjá þeim. Þessu
dekstri lauk ekki þótt barnskónum
væri slitið og var Svenni alltaf dug-
legur að bjóða fram aðstoð sína ef við
stóðum í framkvæmdum. Reyndist
sú aðstoð ómetanleg.
Þegar við lítum til baka og hugsum
um Svenna þá birtist hann okkur sem
traustur, rólyndur maður en engu að
síður með góðlegt glott og kímni í
augum. Enda ekki að ástæðulausu að
hann fékk viðurnefnið Svenni stríð
frá einni okkar.
Samferð okkar mun ávallt í háveg-
um höfð.
Elsku Magga, Árni, Sibba Sara,
Eva Rós og aðrir fjölskyldumeðlimir,
við vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð og vonum að góður Guð styðji
ykkur á erfiðri stund.
Bangsarnir
Þórey Arna, Sóley Lára og
Valey Sara.
Góður vinur er fallinn frá langt um
aldur fram. Við kynntumst Sveini
Gíslasyni fyrir um fjörutíu árum,
þegar hann kynntist Magneu eigin-
konu sinni, sem er besta vinkona Vig-
dísar. Við vorum ung og hress og nut-
um lífsins bæði í vinnu og leik.
Fljótlega komu í ljós mannkostir
Svenna. Hann var mikill húmoristi
þótt hann færi ekki með hávaða í
þeim málum. Hann var fljótur að sjá
hinar kómísku hliðar mannlífsins.
Sveinn var afskaplega ljúfur mað-
ur og bóngóður, gat ekki neitað fólki
um greiða, ef hann gat leyst úr mál-
inu. Hann kinkaði kolli og leysti svo
málið án bægslagangs. Hann var
traustur maður og orðheldinn og
sagði ekki styggðaryrði um nokkurn
mann. Sökum mannkosta sinna var
Sveinn vel látinn og vinsæll og fólk
talaði af hlýhug um Svenna.
Sveinn lagði fyrir sig húsasmíðar
og vann lengst við það starf. En um
tíma vann hann við garðyrkju, nokk-
uð sem hann var alinn upp við.
Svenni og Magga voru samhent
hjón, sem stóðu saman í blíðu og
stríðu, komu upp þremur mannvæn-
legum börnum og tengsl þeirra við
börnin voru náin og sterk. Barna-
börnin voru sólargeislar á heimili
þeirra og Svenna var mjög annt um
velferð barna og barnabarna.
Við kveðjum nú Svein eftir fjörutíu
ára samfylgd og vináttu. Allt í einu er
hann okkur horfinn og kemur ekki
aftur. Við ornum okkur við hlýjar
minningar. Við sendum Möggu,
börnum og barnabörnum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Megir þú hvíla í friði, gamli vinur.
Guð blessi minningu Sveins Gísla-
sonar.
Vigdís Karlsdóttir,
Gunnar I. Birgisson.
Mig langar að minnast Svenna í
Álfafelli, eins og margir kölluðu
hann, með nokkrum orðum. Ég vissi
frá því ég var barn hver Svenni var
en kynni okkar hófust fyrir alvöru
þegar ég sótti um vinnu hjá honum
vorið 1986. Starfið fékk ég og hann
varð þar með fyrsti vinnuveitandi
minn eftir að ég lauk námi frá Garð-
yrkjuskólanum. Þau hjónin, Svenni
og Magnea Árnadóttir, ráku þá garð-
yrkjustöð í Álfafelli í Hveragerði. Þar
voru ræktuð afskorin blóm og potta-
plöntur af mikilli alúð og mér fannst
ég hafa himin höndum tekið að kom-
ast inn í þennan blómaheim. Svenni
var skemmtilegur vinnuveitandi.
Hann var léttur í lund og alltaf til í
smá glens og grín. Hann hafði mjög
gaman af því að útbúa góðlátleg upp-
nefni á vini og fjölskyldumeðlimi og
ég fékk um tíma nafnið Inga gamla á
löppinni vegna þess að ég þurfti að
ganga í vinnuna um nokkurra mán-
aða skeið. Svenni var líka einn af ör-
fáum sem komist hefur upp með að
kalla mig Ingu án þess að ég hafi
maldað í móinn. Það bara passaði ein-
hvern veginn þegar hann sagði það.
Í Álfafelli voru miklir bílaáhuga-
menn á þessum árum þar sem voru
þeir Svenni, Árni sonur hans og vinir
hans nokkrir sem allir voru nýkomn-
ir með bílpróf. Ég þurfti því litlar
áhyggjur að hafa af bílnum mínum,
hann fór iðulega heim fyrir helgar
nýþveginn, bónaður og jafnvel ný-
smurður líka. Ekki mátti á milli sjá
hver var áhugasamastur í þessu
brasi, 17 ára pjakkarnir eða sá fer-
tugi.
Ég vann í Álfafelli í um 3½ ár og
naut þess út í ystu æsar. Eftir að ég
hætti þar þá minnkuðu samskiptin
eðlilega en í litlu samfélagi eins og
Hveragerði þá missir maður ekki svo
glatt sjónar á þeim sem maður þekk-
ir. Ég hélt áfram að rekast á Svenna
og Möggu á ýmsum stöðum og fylgj-
ast með þeim og þau með mér. Það
var mikið reiðarslag að heyra af veik-
indum hans nú í vetur og hversu
hratt meinið lagði góðan dreng að
velli.
Um leið og ég þakka Svenna
ánægjuleg kynni, sendi ég Möggu,
Árna, Sibbu, Evu Rós og fjölskyldum
þeirra mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Inga Lóa.
Sveinn vinur okkar og félagi hefur
nú kvatt eftir stutta baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Við slík tímamót koma
fjölmargar minningar upp í hugann
um samskipti og samverustundir
með þeim Möggu og Svenna, eins og
þau voru ævinlega kölluð hér á
Hrauni. Magga kom hingað fyrst
barnung en fjölskylda hennar bjó
hér meðan þau voru að byggja sér
hús í Þorlákshöfn. Hún var síðan hér
í mörg ár kaupakona, eins og það var
kallað. Er Svenni kom inn í líf henn-
ar hófu þau búskap í Hveragerði þar
sem þau hafa búið æ síðan. Traust
vinátta myndaðist fljótt með okkur
og urðu þau eins og ein úr fjölskyld-
unni á Hrauni, enda búin mannkost-
um sem eftirsóknarvert var að kynn-
ast. Þegar litið er aftur um farinn
veg og þeirra samskipta sem orðið
hafa milli okkar stendur upp úr
tryggðin, gestrisnin og hlýhugurinn.
Í fari Svenna var margt sem prýð-
ir mannkostamann, tryggð, heiðar-
leiki, reglusemi, hógværð, glettni og
gamansemi. Hann var góður verk-
maður. Vandvirkni og natni voru
hans aðalsmerki. Það fór ekki mikið
fyrir honum við vinnu, en honum
vannst vel og handbragðið var óað-
finnanlegt. Hann var eftirsóttur tré-
smiður, sérstaklega í verk þar sem
reyndi á góðan frágang. Við fengum
að njóta starfskrafta hans við upp-
byggingu og í viðhaldi, bæði úti og
inni. Það var lærdómsríkt að vinna
með Svenna. Hann skipaði ekki fyr-
ir, heldur lagði fram álit sitt á hóg-
væran hátt þannig að eftir var tekið.
Svenni var þrautseigur og fylgdi
sínu eftir þótt ekki næðist það alltaf
fram í fyrstu lotu. Hann fylgdist vel
með og lagði rækt við skyldmenni
sín og vini. Gaman var að fylgjast
með þegar glettnin og stríðnin komu
upp í honum og sér maður fyrir sér
brosið sem færðist yfir andlit hans á
slíkum stundum. Hann átti til, í sinni
góðlátlegu stríðni, að gefa fólki önn-
ur nöfn og hélt þeim vel á lofti þann-
ig að þau munu fylgja viðkomandi
ævilangt. Svenni var „bíladellukall“
og átti alltaf góða bíla. Hann innrétt-
aði ferðabíl með Árna syni sínum og
ber hann merki góðs handbragðs
þeirra feðga. Á síðustu árum var
margur „rúnturinn“ tekinn um land-
ið á honum, enda nutu þau þess að
ferðast.
Gaman var að kynnast reglusemi
og gestrisni sem einkennt hefur
heimili þeirra. Alltaf var pláss fyrir
dætur okkar þegar þær voru í skóla í
Hveragerði og þurftu af einhverjum
ástæðum að dvelja þar tímabundið.
Magga og Svenni eignuðust þrjú
börn sem bera foreldrum sínum gott
vitni. Sú alúð og umhyggja sem þau
lögðu í uppeldi barna sinna bar vott
natni þeirra við allt sem þau tóku sér
fyrir hendur.
Við hjónin kveðjum góðan vin með
söknuði og sendum fjölskyldunni
samúðarkveðjur.
Sigríður og Hrafnkell.
Kveðja frá Skátafélaginu
Strók í Hveragerði og
St. Georgsgildinu í Hveragerði
Sveinn kom inn í skátastarfið með
barni sínu Evu Rós eins og margir
foreldrar gera.
Fljótlega var hann kominn í hús-
nefnd Skátafélagsins og sat þar í
rúman áratug.
Síðastliðinn vetur var nefndin að
finna lausn á húsnæðismálum skát-
anna eftir að skátaheimilið brann Þar
kom sér vel fagmennska Sveins við
ráðgjöf í nefndinni.
Sveinn og Magga kona hans gengu
svo í félag eldri skáta sem heitir St.
Georgsgildið í Hveragerði, þegar það
var stofnað árið 2000. Svenni sótti
helst alla dagskrárliði félagsins og
naut félagsskaparins. Kjörorð skát-
anna „ávallt viðbúinn“ átti vel við
Svein.
Þessi tvö félög votta Möggu og
fjölskyldunni allri sína dýpstu samúð
og þakkar góðum dreng samfylgdina.
F.h. Skátafélagsins Stróks og St.
Georgsgildisins
Helga Jósefsdóttir
gildismeistari.
30-50% afsláttur
af granít legsteinum
✝
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda samúð,
hlýhug og kveðjur við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa
og langafa,
ELISAR STEFÁNS ANDRÉSSONAR
vélstjóra,
Bogahlíð 14,
Eskifirði,
Aðalheiður Ingimundardóttir,
Ingimundur Elisson, Halla Jóhannesdóttir,
Guðni Þór Elisson, Lára Metúsalemsdóttir,
Andrés Elisson, Svana Guðlaugsdóttir,
Njóla Elisdóttir, Jón G. Ragnarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, tengdamóðir,
amma og langamma,
Kristín Ása Engilbertsdóttir,
Grýtu,
Djúpavogi,
lést á sjúkrahúsinu í Neskaupstað, þriðjudaginn
12. júní. Jarðarförin auglýst síðar.
Steingrímur Ingimundarson,
Ingimundur Steingrímsson,
Óskar Steingrímsson, Sólrún Sverrisdóttir,
Hafsteinn Steingrímsson, Kristbjörg Eiríksdóttir,
Ragnhildur Steingrímsdóttir, Vilberg M. Ármannsson,
Drífa Ragnarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.