Morgunblaðið - 16.06.2007, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 16. JÚNÍ 2007 37
Ég vil minnast
hennar Allýjar minn-
ar með þessum fáu
orðum, nú þegar ég
kveð hana eftir 36 ára
hjúskap, sem eigin-
maður og vinur.
Við söknuðinn og tómið, sem
verður við fráfall hennar, koma upp
í huga minn orð skáldsins.
Tíminn flýgur áfram og hann teymir mig á
eftir sér
og ekki fæ ég miklu ráðið um það
hvert hann fer.
En ég vona bara að hann hugsi
svolítið hlýlega til mín
og leiði mig á endanum aftur til þín.
Ég gaf þér forðum keðju úr gulli
um hálsinn þinn,
svo gleymdir þú mér ekki í dagsins amstri
nokkurt sinn.
Í augunum þínum svörtu horfði ég á sjálfan
mig um hríð
og ég vonaði að ég fengi bara að
vera þar alla tíð.
(Megas)
Það var mín stærsta gjöf í lífinu
að kynnast henni og fá að stofna
með henni fjölskyldu árið 1971, þeg-
ar við hófum búskap og fluttum í
litlu íbúðina okkar í Keldulandi 17,
þá nýgift. Tíu árum síðar byggðum
við húsið okkar í Hlíðarbyggð 42 í
Garðabæ og var Allý skipuleggjand-
inn og vissi hún vel hvað hún vildi
hvað útlit og staðsetningu hinna
ýmsu hluta varðaði. Guð gaf okkur
þrjú börn, sem við vorum afar stolt
af, þau líkjast móður sinni að dugn-
aði og mannkostum.
Alrún Magnúsdóttir
✝ Alrún Magn-úsdóttir fæddist
í Reykjavík 19. maí
1948. Hún lést á
kvennadeild Land-
spítalans 6. júní síð-
astliðinn og var
jarðsungin frá Há-
teigskirkju 14. júní.
Ævin okkar var
sem ljúfur draumur,
við unnum saman við
sameiginlegt fyrir-
tæki okkar og í frítím-
um okkar vorum við
alltaf saman og stund-
uðum hestamennsku
og sköpuðum okkur
aðstöðu í sveitinni þar
sem Allý undi sér
hvað best í kyrrðinni
við fuglasöng og
blómaangan og bjart-
ar nætur, þar sem
kyrrðin er svo mikil
að maður heyrir stráin í túninu vaxa
og frýs hestanna á hlaðinu.
Við eignuðumst marga hesta, en
hún átti þó bara einn, svo vænt þótti
henni um einkareiðhestinn sinn,
sem var hryssa og gaf okkur nokkur
folöld.
Minnisstæð er minningin þegar
hún beislaði hest sinn og sótti stóðið
í hagann og tók reiðskjóta sinn til
kostanna.
Ferðalög með börnunum okkar
voru fastur liður á hverju sumri,
innan sem utan landsteinanna. Allt-
af fann hún hugmyndir að ferðalög-
um. Ég minnist með þakklæti þeirr-
ar lífsgleði sem bjó með henni, alltaf
jafn jákvæð og úrræðagóð og fann
alltaf lausn á öllu.
Nú þegar kveðjustundin er komin
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Gunnar Ingimarsson.
Nú er hún elsku mamma okkar
farin. Það er sárt að hugsa til þess
að við sjáum hana ekki aftur.
Mamma var svo miklu meira en
bara mamma. Hún var alltaf tilbúin
að hlusta ef maður þurfti á að halda
og við gátum talað um allt við hana,
hún var svo góð vinkona og í raun
okkar besti vinur. Hún var alltaf svo
glaðlynd og manni leið alltaf vel í
kringum hana. Hún kenndi okkur
svo margt, sérstaklega eftir að við
urðum sjálfar mæður. Hún hafði
einstakt lag á börnum og börnin
okkar elskuðu hana. Hún var svo
blíð og góð amma, enda hændust
barnabörnin að henni.
Mamma gerði allt vel sem hún tók
sér fyrir hendur. Henni fannst gam-
an að elda, enda var hún listakokk-
ur. Hún hafði mikinn áhuga á
handavinnu og miðlaði kunnáttu
sinni til okkar. Hún prjónaði til
dæmis lopapeysur á alla fjölskyld-
una, sem voru mikið notaðar í hesta-
mennskunni. Við eigum mjög góðar
minningar frá hestaferðum og sveit-
inni. Í öllum hestaferðum var
mamma yfirreddarinn því að hún
hugsaði alltaf um allt fyrir alla og
passaði að allir væru rétt klæddir og
liði vel. Þegar við vorum í svona
ferðum hópuðust allir í kringum
hana og svo heyrði maður hlátra-
sköll. Það leið öllum svo vel í kring-
um hana, hún hafði svo mikla út-
geislun og smitandi hlátur, svo
skemmtilegan hlátur. Það var svo
gaman þegar hún fór í hláturskast.
Þá gátum við ekki annað en hlegið
með, hún hló svo innilega. Sveitin
var okkar sælureitur og þær voru
ófáar stundirnar þar sem við sátum í
hjólhýsinu okkar, töluðum saman og
spiluðum á spil. Sterkustu minning-
arnar okkar eru úr sveitinni og að
vera innan um alla hestana okkar.
Við gátum ekki verið nær nátt-
úrunni en þar og þangað sótti
mamma styrk þegar hún var orðin
veik. Henni þótti gaman að ferðast
og voru mamma og pabbi dugleg að
ferðast með okkur krakkana út um
allt.
Við eigum eftir að sakna mömmu
mikið. Það er svo skrýtið að eiga
ekki eftir að heyra í henni aftur, að
geta ekki hringt og spjallað við hana
og heyrt hana segja: „Hæ, elskan
mín.“ Öll símtölin byrjuðu þannig og
þau voru ófá. Það voru margar
gæðastundir sem við áttum með
mömmu, stundir sem gleymast aldr-
ei. Það eru þær stundir sem ylja
okkur núna. Minningin um mömmu
lifir í hjarta okkar og hún mun ávallt
eiga sess þar. Það er með sárum
söknuði að við kveðjum mömmu
okkar. Við þökkum fyrir þann tíma
sem við áttum með henni og fyrir
allar góðu minningarnar.
Leiddu mína litlu hendi,
ljúfi Jesús, þér ég sendi
bæn frá mínu brjósti, sjáðu,
blíði Jesús, að mér gáðu.
(Ásmundur Eiríksson.)
Elsku mamma, hvíldu í friði.
Þínar dætur
Guðmunda og Harpa.
Nú er stundin runnin upp sem ég
hef kviðið svo lengi fyrir, móðir mín
er farin yfir móðuna miklu og hve
mikið ég sakna hennar. Ég sam-
gleðst mömmu því nú er hún komin
á betri stað þar sem þjáning er ekki
til staðar en við tekur sæld og vellíð-
an og ekki þarf hún lengur að berj-
ast við þann ömurlega sjúkdóm sem
hrjáði hana síðustu árin. Eftir
stöndum við sem stóðum henni næst
með hryggð og söknuð í hjarta. Mik-
ilvægt er fyrir okkur að taka út
sorgina sem fylgir slíkum missi en
eftir því sem tíminn líður þá situr
eftir ljúf minning um manneskju
sem gat brætt jöklasal með sinni
einstöku hlýju, brosi og mýkt.
Ég er þakklátur fyrir að hafa átt
hana sem móður. Ekki get ég beðið
um betri æskuár en ég fékk og það
má með sanni segja að barnæskan
mín hafi verið fullkominn. Ég er al-
inn upp við slíkan munað að eiga
foreldra sem hafa gefið mér ást,
hlýju og hamingju. Ég ólst upp með
mömmu og pabba hér á mölinni en
þar sem foreldrar mínir voru ávallt
náttúrubörn þá gafst mér tækifæri
til þess að kynnast hinni dásamlegu
hlið náttúrunnar og það er eitthvað
sem maður býr að alla tíð. Rétt eftir
fæðingu mína þá ákváðu mamma og
pabbi að fara út í hestamennsku og
ólst ég þar af leiðandi upp þannig að
sveitin var aðeins í fimm mínútna
fjarlægð og það eru forréttindi sem
ég þakka fyrir.
Mamma hafði mikið gaman af
hestunum og öllu því sem fylgdi
þeim, hvort sem það var að umgang-
ast þá, ríða út eða ferðast um landið
á þeim. Það má segja að það hve
áhugasöm hún var gagnvart þessu
sporti lýsi henni best. Áhuginn fyrir
lífinu og hversu mikið hún hafði
gaman af því að ferðast og vera með
okkur fjölskyldunni er lýsandi dæmi
um hvers kyns manneskja mamma
var, alltaf tilbúin í allt.
Ég kveð móður mína úr þessu lífi
með söknuði og hjartað er uppfullt
af góðum minningum.
Magnús Þór Gunnarsson.
Þegar hraglandinn loksins er að
sleppa af okkur takinu hérna á
þessu fallega landi og sumarið að
halda innreið sína berast okkur þær
sorgarfréttir að Alrún vinkona okk-
ar í næstum fjörutíu ár sé látin. Hafi
loks orðið að lúta í lægra haldi fyrir
þessum illvíga sjúkdómi sem
krabbameinið er, en hún hafði barist
af æðruleysi við þennan vágest í
nokkur ár.
Við kynntumst í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur á vorönn ’68 og lærðum
þar að elda, skúra og skrúbba, jafnt
sem saumaskap og aðrar dyggðir
sem prýða mega góðar húsmæður
og höfum haldið hópinn tólf „stelp-
ur“ síðan. Lengi framan af hittumst
við einu sinni á ári en eftir því sem
við uxum upp úr barnastússi og hús-
byggingum fórum við að hittast oft-
ar, þó ekki endilega formlega. Sum-
ar fóru saman í leikfimi og aðrar
stofnuðu „skötuvinafélagið“, og fóru
út að borða skötu á Þorláksmessu
og þó að ein okkar flytti hinum meg-
in á jarðarkringluna þá var alltaf
tenging okkar á milli.
Allý kom alltaf með góðan anda í
hópinn, alltaf jákvæð og hafði alltaf
eitthvað gott til málanna að leggja.
Hún bar með sér bros og glaðværð
og mýkt í umhverfið.
Maður staldrar ósjálfrátt við þeg-
ar jafnaldra kveður þó svo að ára-
fjöldi segi ekkert um líkur á lengd
lífs en óneitanlega er það eitthvað
svo endanlegt að sjá á eftir vinkonu í
blóma lífsins.
Við sendum Gunnari og börnun-
um og fjölskyldum þeirra okkar ein-
lægustu samúðarkveðjur, og ekki
síst litlu barnabörnunum sem fara á
mis við að kynnast yndislegri ömmu.
„Húsó“hópurinn.
✝ Hjörtur Jónssonfæddist á Flat-
eyri við Önundar-
fjörð 24. júní 1933.
Hann lést á Land-
spítala við Hring-
braut 8. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru hjónin
Jón Sveinbjörnsson,
f. á Brekku á Ingj-
aldssandi 25. sept-
ember 1899, d. 6.
júlí 1954, og Svan-
björg Arngríms-
dóttir, f. á Jarðbrú í
Svarfaðardal 26. maí 1903, d. 16.
júlí 1988. Bróðir Hjartar var Arn-
grímur Kjartan, f. 5. september
1926, d. 2. febrúar 1973.
Eiginkona Hjartar er Helga
Erla Guðbjarts-
dóttir, f. 14. septem-
ber 1933. Sonur
þeirra er Jón Svan-
berg, f. 13. júní
1970. Synir hans
eru Daníel Freyr, f.
10. apríl 1994 og
Atli Þór, f. 23. febr-
úar 2004. Sambýlis-
kona Jóns Svan-
bergs er Pálfríður
Ása Vilhjálmsdóttir,
f. 18. júní 1973.
Hjörtur var lengi
bakarameistari við
Héraðsskólann að Núpi, en síðar á
Flateyri við Önundarfjörð.
Útför Hjartar verður gerð frá
Flateyrarkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
Ég naut þeirrar gleði sem lítið barn
að búa á stað þar sem allir gengu inn
hjá öllum. Og ég var svo heppin að
geta hoppað úr rólunni og bankað á
glugga, og þá birtist snúður í útréttri
hendi. Og maður vaknaði við bakarís-
lykt. Bakarinn var nefnilega sterkasti
maður í heimi, og hann var dændi
minn. Hann var strákurinn sem hljóp
hraðar en allir hinir, og hann var mað-
urinn sem synti yfir Önundarfjörð áð-
ur en hann fylltist af sandi. Og, þegar
farið var að ná í svartfuglsegg, þá var
það dændi sem klifraði, og datt alla-
vega einu sinni í sjóinn. Við pabbi vor-
um orðin hrædd þegar hann kom
hlæjandi upp úr aftur. Þar er dænda
mínum rétt lýst, alltaf gat hann fund-
ið eitthvað til að hlæja að, og væri
hann sammála fylgdi oftast akkúrat
með. Þegar ég var lítil stelpa reyndi
hann stundum að útskýra fyrir mér
fuglana, og alltaf sagði ég lítið. Árum
seinna viðurkenndi ég að ég hefði
varla séð þá, enda gleraugna þurfi.
Ég hélt reyndar að óðinshanar væru
á stærð við hænur. Ári seinna fékk ég
nýju fuglabókina í jólagjöf.
Nú vil ég kveðja sterkasta dænda í
heimi með hans eigin orðum fyrir
nokkrum dögum: Ekki vera hrædd,
þetta er ekki búið.
Guð geymi þig,
Arna.
Hjörtur Jónsson
Hann Gunnar Hall-
dórsson er allur.
Það var sumarið
1987 sem við fórum í
heimsókn til Óskar, vinkonu okkar
í Bolungarvík og eitt af því fyrsta
sem hún gerði var að kynna okkur
fyrir foreldrum sínum og eru það
því hartnær tveir áratugir síðan
við kynntumst Gunnari. Það voru
notalegir dagar sem við áttum hjá
þeim hjónum, við drekkhlaðin
veisluborð og glettnar frásagnir af
mönnum og málefnum. Við höfðum
heilt einbýlishús með öllum þæg-
indum til afnota á meðan á dvöl
okkar stóð, en það mátti ekki
heyrast nefnt annað en að við
kæmum niður á Hlíðarveg í morg-
unverð, líkt og í aðrar máltíðir
dagsins. Við áttum eftir að njóta
gestrisni þeirra oftar og er mér
minnisstæð heimsókn fyrir 10 ár-
um, þar sem þau leiddu okkur um
merka staði í Bolungarvík og var
Gunnar ólatur við að upplýsa okk-
ur um það sem fyrir augu og eyru
bar. Gunnari var margt til lista
lagt. Hann verkaði heimsins besta
harðfisk, sauð skötu og færði upp
af fagmennsku, en auk þess var
hann hagmæltur vel, svo mjög að
aðkomumenn urðu svo hrifnir að
þeir fluttu kveðskap hans og gerðu
að sínum! Það var síðast í fyrra-
Gunnar Hjörtur
Halldórsson
✝ Gunnar HjörturHalldórsson
fæddist í Bolung-
arvík 30. maí 1924.
Hann lést á Sjúkra-
skýli Bolungarvíkur
28. maí síðastliðinn
og var útför hans
gerð frá Hólskirkju
í Bolungarvík 9.
júní.
sumar sem við kom-
um í heimsókn til
Gunnars í sjúkra-
skýlið og sáum við
þá að honum hafði
farið aftur, en þó var
ekki langt í húmor-
inn og gestrisnina.
Hann varð endilega
að hringja í Helgu
sína og láta hana
vita af komu okkar,
því það væri nú ann-
aðhvort að við fengj-
um kaffi, en Helga
svaraði ekki og varð
honum þá að orði að hún tylldi
orðið aldrei heima! Við þökkum
Gunnari góðar samverustundir.
Kæra Helga, börn og aðrir að-
standendur, ykkur sendum við
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Martha, Snorri og börn.
Margt happ hendir mann á lífs-
leiðinni. Ég var unglingur, stadd-
ur vestur í Bolungarvík á sjálfan
sjómannadaginn. Ég hafði sagt
afa mínum að mig langaði til að
komast á trillu um sumarið. Ég
hafði farið eina ferð með Húna
sumarið áður og taldi mig tilbúinn
í þessa vinnu. Afi tók þessu vel en
brosti svolítið út í annað, vafalaust
fannst honum ég nokkuð ungur
trillukarl. En afi vissi alveg hvað
hann ætlaði að gera. Og þegar
reiptogið stóð sem hæst á túninu
á bak við félagsheimilið rölti afi til
Gunnars Halldórssonar. Nú
brostu þeir báðir og höfðu líklega
gaman af uppátækinu. Og næsta
morgun kom Gunnar klukkan
fimm og vakti mig þar sem ég
svaf í afahúsi. Ég fór í nýju klof-
stígvélin og fór niður í Álftina með
stakkinn undir hendinni.
Í minningunni er sumarið æv-
intýri líkast. Vafalaust var það erf-
itt þó ég muni það ekki. Trillukarl-
arnir fyrir vestan draga ekkert af
sér, byrja snemma og skaka allan
daginn. Álftin var fjögurra tonna
trilla, vinalegir skellirnir í glóð-
arhausvélinni heyrðust langar leið-
ir. Sjómennskan á Álftinni með
Gunnari var líf mitt og yndi þetta
sumar og minningarnar góðar.
Sjórinn og landið, fiskar og fuglar,
Djúpið og firðirnir. Stundum sáum
við hvali eða hnísur. Um borð voru
líka sagðar sögur, margar sögur!
Og þegar Jónas Halldórsson var
um borð urðu þær enn fleiri og
stórkostlegri. Gunnar sagði líka
við mig að það væri allt í lagi að
ýkja svolítið, bara ef maður gerði
það vel! Sögur Gunnars voru
skemmtilegar, fullar af glettni og
kankvísi eins og hann sjálfur.
Gunnar var mér einstaklega
góður, kenndi mér að skaka, stýra,
taka kúrsinn, þekkja miðin og rata
heim. Hann ræddi við mig eins og
vin og kenndi mér að drekka hálf-
gert ketilkaffi. Gunnar var þolin-
móður og góður félagi, rólegur og
yfirvegaður en glaður og mjög
skemmtilegur þegar svo bar við.
Ég bar mikla virðingu fyrir „kall-
inum“ og þótti afskaplega vænt
um hann. Mér fannst ég vera al-
vöru trillukarl og gat rætt við hina
trillukarlana í Víkinni um miðin og
aflabrögðin. En alltaf dró „kallinn“
miklu meira en ég.
Ég lærði miðin í Djúpinu. Nú er
Gunnar farin á önnur og enn gjöf-
ulli mið. Ég hugsa ánægður til
sumarsins á Álftinni. Ég er afar
þakklátur fyrir að hafa fengið að
vera trillukarl með Gunnari Hall-
dórssyni og njóta vináttu hans æ
síðan. Minningarnar eru góðar en
söknuðurinn er sár. Ég votta að-
standendum Gunnars Halldórsson-
ar, skipstjóra á Álftinni, mína inni-
legustu samúð.
Ásgeir Haraldsson.