Morgunblaðið - 17.04.2008, Síða 36

36 FIMMTUDAGUR 17. APRÍL 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
Góður vinur er
horfinn yfir móðuna miklu. Með
nokkrum orðum langar mig að
minnast Ástvaldar Magnússonar,
svila míns. Honum kynntist ég fyrir
rúmum 50 árum er ég tengdist fjöl-
skyldunni á Breiðabólstað á Fells-
strönd. Vinátta okkar hjóna og Ást-
valdar og Nennýjar konu hans var
ætíð einlæg og trygg. Þau hjónin
áttu oft leið vestur í Dali og dvöldu
þar sumarlangt í sumarbústaðnum í
Brekku. Oft litu þau inn á leið sinni
þangað og voru þau ætíð aufúsu-
gestir.
Valdi var alltaf kátur og spaug-
samur. Hann gerði að gamni sínu
við börnin og átti auðvelt með að sjá
spaugilegar hliðar á ýmsum hliðum
tilverunnar. Mér er minnisstæð ein
af fyrstu ferðum mínum vestur í
Dali. Við urðum þá samferða þeim
Nenný og Valda vestur, á leið í af-
mæli tengdaföður míns. Farkostur-
inn var Landroverjeppi, ekkert sér-
lega þægilegt farartæki, en glatt
var á hjalla í bílnum alla leiðina,
sungið, látið fjúka í kviðlingum og
sagðar gamansögur og hermt eftir
af mikilli list, svo að ferðin varð öll
hin skemmtilegasta. Þar komst ég
að því hve auðvelt Valdi átti með að
setja saman vísur og segja
skemmtilega frá. Nokkrar vísurnar
man ég enn. Tónlistin var ríkur
þáttur í lífi Valda og fjölskyldunnar
allrar. Hann hafði sjálfur mjög fal-
lega söngrödd. Hann söng í hinum
vinsæla kvartetti Leikbræðrum,
Breiðfirðingakórnum og Karlakór
Reykjavíkur, en söngferil hans að
öðru leyti þekkja aðrir betur og
geta eflaust rakið betur en hér er
gert. Það mátti heita fastur liður að
hann tæki lagið með Magnúsi syni
sínum á tyllidögum stórfjölskyld-
unnar frá Breiðabólstað. Tónlistin
hefur einnig fylgt börnum hans og
barnabörnum gegnum árin. Valdi
var mjög hagur og vandvirkur og
átti mörg handtökin í þeim íbúðum
sem fjölskyldan bjó í gegnum tíðina.
Eins gerði hann upp gamla muni og
húsgögn af miklum hagleik svo þau
urðu eins og ný. Mér er efst í huga
okkar persónulegu kynni. Við hjón-
in og fjölskyldan áttum ótal stundir
með þeim Valda og Nenný og nutum
gestrisni þeirra og hlýju.
Við hjónin viljum þakka Valda
trygga og einlæga vináttu í meira en
hálfa öld og sendum börnum hans
og fjölskyldum þeirra innilegar
samúðarkveðjur.
Við þökkum Valda samfylgdina
og ég veit að hann hverfur nú inn í
vorið sem vaknar í Dölum og vor-
nóttin geymir í dögginni tveggja
gengin spor. Blessuð sé minning
Ástvaldar Magnússonar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Kær frændi og vinur hefur kvatt.
Allt frá því að við fyrst munum eftir
okkur hefur Valdi föðurbróðir okk-
ar verið í námunda við okkur með
sína hlýju og glaðlegu nærveru.
Valdi hafði gott minni og sagði ein-
staklega skemmtilega og lýsandi
frá. Það er okkur ógleymanlegt þeg-
ar við fórum með honum vestur í
Fremri-Brekku í Saurbæ á áttræð-
isafmæli hans og hann rifjaði upp
atburði sem gerðust endur fyrir
löngu á uppvaxtarárum þeirra
bræðra. Þarna naut frásagnargáfa
Valda sín sem aldrei fyrr, hann
þekkti hverja þúfu og hvern stein og
rifjaði upp sögur af fólki og atburð-
um sem gerðust áratugum fyrr. Og
þar var af nógu að taka. Bræðurnir í
Brekku voru hugmyndaríkir og
Ástvaldur Magnússon
✝ ÁstvaldurMagnússon
fæddist á Fremri-
Brekku í Saurbæj-
arhreppi í Dalasýslu
29. júní 1921. Hann
andaðist á Landspít-
alanum í Fossvogi
aðfaranótt fimmtu-
dagsins 27. mars
síðastliðins og var
útför hans gerð frá
Langholtskirkju 7.
apríl.
miklir hagleiksmenn.
Vafalaust hafa að-
stæður á afskekktu
sveitaheimili ekki
leyft að hægt væri að
fá allt sem hugurinn
girntist. En þá var
bara að skapa það
sjálfur úr því efni sem
bauðst. Það vafðist
ekki fyrir þeim
bræðrum að smíða
reiðhjól úr gjörðum
og öðru því sem við
höndina var. Eða að
grafa fyrir sundlaug í
túnjaðrinum og bjóða sveitungum
til leiks.
Valdi var listasmiður og afar
vandvirkur. Honum var það líka
mikið ánægjuefni að miðla af þeirri
þekkingu sinni til okkar sem vorum
skemmra á veg komin í iðninni. En
það gat verið taugatrekkjandi þegar
Valdi strauk fingrinum eftir fjölinni
að loknu verki. Það voru ekki við-
höfð mörg orð, en einhvern veginn
alveg ljóst hvernig hafði tekist til.
Vandvirkni hans lýsti sér í öllu því
sem hann tók sér fyrir hendur. Og
fallegri rithönd höfum við ekki séð,
nema ef þeir bræður kunni að hafa
verið jafnokar á því sviði.
Frændi okkar var ættfróður og
kunni margar sögur af áum okkar
langt fram í ættir. En ekki síður lét
hann sér annt um samferðamenn
sína og velferð þeirra og fylgdist vel
með. Aldrei hitti hann okkur öðru
vísi en að grennslast fyrir um
hvernig okkur vegnaði. Og þegar
yngsta systir okkar varð einhvern
veginn útundan í fjölskylduboði þá
tók Valdi til sinna ráða og lék sér við
hana.
Og svo er það söngurinn, sem var
stór þáttur í lífi Valda, allt til hinstu
stundar. Aldrei var haldin fjöl-
skylduveisla öðru vísi en að þar væri
spilað og sungið. Þar skein vand-
virknin í gegn eins og í öllu öðru í lífi
hans. Þegar við frændurnir í fjöl-
skyldubandinu, sem við kölluðum
Breiðagerðisbandið, tókum full-
hressilega á því var Valdi fljótur að
kippa í taumana. „Ekki svona sterkt
strákar. Syngjum mjúkt og músík-
alskt – og skýran textaframburð.“
Valdi var í kvartettinum Leik-
bræðrum sem naut mikilla vinsælda
meðan hann starfaði. Æ síðan var
hann mikill áhugamaður um kvart-
ettsöng og studdi og hvatti menn til
dáða á þeim vettvangi með marg-
víslegum hætti.
Það er ómetanlegt að hafa notið
frændsemi og vináttu Valda öll
þessi ár. Minningarnar um hann og
hans ástkæru Nenný, sem lést fyrir
rúmu ári, eru okkur dýrmætar perl-
ur. Við biðjum algóðan guð að styðja
börn hans og fjölskyldur þeirra.
Halldór, Ragnheiður, Lára,
Ásthildur Gyða og Erna, börn
Torfa og Ernu, og fjölskyldur
þeirra.
Við hjónin kynntumst Ástvaldi
Magnússyni fyrst þegar við vorum á
unga aldri, eða fyrir rúmum sextíu
árum. Við nýkomin austan úr Rang-
árvallasýslu til Reykjavíkur og
byrjuð að búa þar, Ástvaldur og
Guðbjörg Helga úr Dalasýslu. Við
vorum nágrannar fyrstu búskapar-
árin og með okkur tókst vinátta sem
aldrei hefur borið skugga á. Árið
1956 sóttum við saman um bygging-
arlóð undir tvíbýlishús í heimunum
og fengum úthlutað lóð í Álfheimum
19. Ástvaldur útvegaði arkitekt og
byggingameistara en við múrara-
meistara. Við fengum leyfi hjá
meisturunum til þess að vinna við
bygginguna allt það sem við gætum
leyst vel af hendi. Ástvaldur var
fæddur smiður og tók hann að sér
að reisa húsið frá grunni og smíða
alla glugga í það. Við meðeigendur
gerðum allt sem við gátum undir
öruggri stjórn Ástvaldar. Eftir
rúmt ár fluttum við í húsið.
Aldrei féll styggðaryrði frá íbúum
á neðri hæðinni en fallegur tenór
húsbóndans með píanóleik frúarinn-
ar barst gjarnan upp þegar færi
gafst frá mikilli vinnu. Sumir lýsa
upp æviveginn. Við erum þakklát
fyrir þann tíma sem við vorum þeim
samtíða í Álfheimum og áfram höfð-
um við samband, sama gleðin alltaf
þegar við hittumst. Okkur er í
fersku minni þegar Ástvaldur bauð
okkur á konsert Karlakórs Reykja-
víkur sem haldinn var í Ými. Áður
en tónleikarnir byrjuðu sótti hann
okkur og heima hjá þeim beið okkar
veisla og spjall. Síðan fórum við
saman í Ými. Þar söng Ástvaldur
tenór með karlakórnum, sem söng
af sinni alkunnu list. Í hléinu var
Nenný heiðruð fyrir aðstoð við kór-
inn, hún var þar undirleikari og
einnig með Leikbræðrum, alltaf
þegar með þurfti. Eftir konsert
gekk Ástvaldur hægum skrefum að
bíl sínum og ók okkur heim með
miklum glæsibrag. Þau héldu svo
áfram heim til sín, hann við stýrið
en Nenný með fullt fangið af blóm-
um í framsætinu. Þetta var síðasta
skipti sem við vorum fjögur saman.
Við þökkum þeim og börnum
þeirra allar björtu minningarnar og
vottum afkomendunum okkar
dýpstu samúð.
Ingibjörg og Ingólfur.
Þeir tínast í burtu einn og einn
„strákarnir okkar“ sem luku prófi í
Samvinnuskólanum við Selvogsgötu
árið 1944. Við vorum 36 talsins,
„strákar og stelpur“. Það var glaður
og samheldinn hópur. Af sjáanleg-
um ástæðum er hann ekki lengur
svipur hjá sjón. Nú kveðjum við
einn þeirra, félaga okkar Ástvald
Magnússon. Að honum er mikil eft-
irsjá. Útgeislun hans og hlýja var
sérstök. Hann var mjög háttvís og
heldur til hlés í framkomu, en fyllti
þó stórt rými þar sem hann var. Því
verður skarðið stærra sem myndast
við brotthvarf hans í okkar hópi,
sem hefur staðfastlega hist á fimm
ára fresti í rúm 60 ár og reyndar oft-
ar nú á seinni árum.
Í þessum bekkjarteitum hefur
Ástvaldur verið ómissandi. Hann sá
um sönginn, stjórnaði honum af
festu og fjöri. Oftast lagði konan
hans okkur lið, tónlistin var þeim
sameiginleg ástríða. Hún spilaði
undir á píanó og taldi ekki eftir sér
að spila svo lengi sem við vildum
syngja. Og var það stundum ansi
lengi. Hún hét Guðbjörg Helga
Þórðardóttir en hún lést 22.2. 2007.
Eftir þann missi varð Ástvaldur
aldrei samur.
Þegar ég hugsa til hans fylgir
alltaf tónlist og söngur. Hann var
ungur maður þegar hann stofnaði
söngkvartettinn Leikbræður ásamt
fleirum. Þeir urðu strax afar vinsæl-
ir og landskunnir. Í Karlakór
Reykjavíkur starfaði hann og söng
áratugum saman.
Ég tel víst að samstarfsmenn og
söngfélagar í gegnum árin muni
minnast hans og rekja störf hans og
lífshlaup, það læt ég þeim eftir.
Ég veit að ég tala máli okkar allra
skólafélaga Ástvalds, sem höfum átt
samleið með honum frá því að við öll
vorum ung og stöndum nú eftir og
kveðjum þegar hann leggur í ferð-
ina miklu. Við þökkum honum vin-
áttu, tryggð og ljúfan söng sem við
nutum með honum. Við biðjum hon-
um fararheilla. Ég fullyrði að þær
ferðabænir eru ósviknar. Börnum
Ástvalds og öðrum aðstandendum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Auður Thoroddsen.
Kveðja frá Karlakór
Reykjavíkur
Enn á ný er höggvið skarð í þann
stóra hóp manna sem komið hafa að
starfi Karlakórs Reykjavíkur.
Ástvaldur Magnússon, mikils
metinn félagi, er fallinn frá á 87. ald-
ursári. Hann gekk til liðs við kórinn
árið 1964 og starfaði með honum um
áratugaskeið, uns hann flutti sig yf-
ir í kór eldri félaga. Með þeim söng
hann þar til hann dró sig í hlé á síð-
asta ári.
Hann söng 2. tenór og minnast fé-
lagar hans þess hve músíkalskur
hann var og öruggur. Sönggleði
hans fékk líka útrás í söngkvartett-
inum Leikbræðrum, sem hann skip-
aði ásamt Torfa bróður sínum sem
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýju vegna andláts og útfarar ástkærrar eiginkonu
minnar, móður okkar, tengdamóður, ömmu og
tengdadóttur,
SOFFÍU THORARENSEN
frá Akureyri,
Álfkonuhvarfi 61,
Kópavogi.
Kjartan Tómasson,
Elísabet Kjartansdóttir, Jón Örn Pálsson,
Ármann Kjartansson, Klara Eiríka Finnbogadóttir,
Lára Guðleif Kjartansdóttir, Gunnar Magnússon,
Elísabet Sigurðardóttir
og barnabörn.
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og
hlýhug við andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUNNARS V. ARNKELSSONAR
fyrrv. kaupmanns,
Hrafnistu,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki Hrafnistu í
Reykjavík.
Sigríður Símonardóttir,
Valgerður Kr. Gunnarsdóttir, Guðmundur Sv. Sveinsson,
Símon Á. Gunnarsson, Guðrún M. Benediktsdóttir,
Kristján Gunnarsson, Sjöfn Sigþórsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og lang-
amma,
LAUFEY MAGNÚSDÓTTIR
frá Enni í Viðvíkursveit,
verður jarðsungin frá Sauðárkrókskirkju
laugardaginn 19. apríl kl. 14.00.
Sigurberg Hraunar Daníelsson,
Guðný S. Kristjánsdóttir,
Eindís G. Kristjánsdóttir, Haraldur Þór Jóhannsson,
Ragnhildur Kristjánsdóttir, Magnús Antonsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi, sonur og bróðir,
ÚLRIK ÓLASON
organisti,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
miðvikudaginn 9. apríl.
Honum verður sungin sálumessa í Kristskirkju
í Landakoti föstudaginn 18. apríl og hefst athöfnin
kl. 13.00.
Margrét Árný Halldórsdóttir,
Andri Úlriksson, Ásdís Kjartansdóttir,
Halldór Óli Úlriksson, Hildigunnur Helgadóttir,
Örn Úlriksson,
Inga Dóra Þorkelsdóttir, Óli E. Björnsson,
afabörn og systkini.
✝
Þökkum af heilum hug auðsýnda samúð og vináttu
við andlát og útför ástkærs eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EINARS GUÐLAUGSSONAR,
Húnabrauð 30,
Blönduósi.
Minningin lifir.
Ingibjörg Þ. Jónsdóttir,
Skarphéðinn H. Einarsson, Sigrún Kristófersdóttir,
Jón Karl Einarsson, Ágústa Helgadóttir,
Kári Húnfjörð Einarsson, Ingunn Þorláksdóttir,
Magdalena Rakel Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.