Morgunblaðið - 06.07.2008, Blaðsíða 46

Morgunblaðið - 06.07.2008, Blaðsíða 46
46 SUNNUDAGUR 6. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR Steinsmiðja • Viðarhöfða 1 • 110 Reykjavík •  566 7878 • Netfang: rein@rein.is • Vönduð vinna REIN Legsteinar í miklu úrvali ✝ Kæru vinir, innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför elsku- legs eiginmanns míns, pabba okkar, afa, sonar og tengdasonar, TÓMASAR JÓNSSONAR, Þrastarhólum 6, Reykjavík. Sérstakar þakkir flytjum við starfsfólki á Grensásdeild R3 fyrir frábæra umönnun og hlýju. Guð blessi ykkur öll. Guðrún Þórdís Axelsdóttir, Jón Axel Tómasson, Anna María Garðarsdóttir, Tómas Örn Tómasson, Anna Lísa Jónsdóttir, Gunnar Þór Tómasson, Hildur Sigfúsdóttir, afabörn, Guðrún Júlíusdóttir, Guðrún E. Jónsdóttir. ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og útför eiginmanns, föður okkar, tengdaföður og afa, JÓNS ÓLAFSSONAR, Fjallalind 59, Kópavogi. Sérstakar þakkir færum við starfsfólki gjörgæsludeildar Fjórðungssjúkrahússins á Akur- eyri fyrir einstaka umhyggju og hlýhug í veikindum hans. Einnig þökkum við golfklúbbum sem hafa heiðrað minningu hans. Ingigerður Eggertsdóttir, Lára Guðrún Jónsdóttir, Guðmundur Ingi Skúlason, Ásta Sigríður Jónsdóttir, Pétur Marinó Jónsson, Helga María Guðmundsdóttir, Jón Skúli Guðmundsson. Með örfáum orðum viljum við minnast samstarfsfélaga okk- ar og vinkonu sem við kveðjum allt of snemma úr þessari jarðvist. Jónína var skemmtilegur og brosmildur samstarfsmaður með hlýja og bjarta nærveru, sem gaf okkur mikið. Kynni okkar hófust á taugalækn- ingadeildinni þar sem unnið var saman í teymi með erfiðan mála- flokk, en vinnubrögðin einkennd- ust af léttleika, einlægni og gleði. Eftir að Jónína hætti störfum á LSH vegna aðstöðuleysis og gerð- ist sjálfstætt starfandi söknuðum við hennar mikið. Við héldum þó sambandi okkar áfram með símtöl- um og heimsóknum, en Jónína átti það líka til að líta við hjá okkur í vinnuna. Það var aðdáunarvert hversu kraftmikil hún var í störf- um sínum, jafnvel eftir að hún veiktist. Við stöllurnar horfðum aðdáunaraugum til hennar og ósk- uðum henni alls hins besta. Við nöfnurnar þrjár áttum góða tíma þegar við tókum okkur til og fórum saman á námskeið í maga- dansi. Það var mikið gaman og mikið hlegið og stefnan var að halda dansi áfram til skiptis heima hjá hver annarri eftir að Jónína Björg kom með 3 magadansbelti frá útlandinu handa okkur. Þetta stóð þó yfir í styttri tíma en til stóð vegna anna hjá okkur öllum þrátt fyrir sterkan vilja. Það voru slæmar fréttir sem við fengum þegar Jónína veiktist af al- varlegum sjúkdómi. Verri voru þó fréttirnar þegar hún veiktist aftur rétt fyrir s.l. jól, því að við héldum að hún væri þá komin yfir veikindi sín. Þrátt fyrir erfið veikindin hvarf aldrei hennar sterki persónuleiki og stutt var í brosið og glensið. Við erum afar þakklátar fyrir þau ár sem við fengum að vera samferða og njóta vináttu hennar. Við sendum eiginmanni, börnum og stórfjölskyldu hugheilar samúð- arkveðjur. Megi ykkur veitast styrkur í sorg ykkar. Jónína Hallsdóttir, Jónína H. Haflíðadóttir, Theodóra K. Frímann. Það var haustið 1984 sem við kynntumst Jónínu, er við hófum saman nám í félagsráðgjöf við Há- skóla Íslands. Við vorum samhent- ur hópur og góðir félagar sem hafa haldið í þau tengsl sem þar urðu til. Ótímabært fráfall Jónínu er okkur mikið reiðarslag, sem og öll- um sem hana þekktu. Það einkenndi Jónínu einna helst að hún var góður félagi, hjálpsöm, dugleg og samviskusöm. Það var því ekki að ástæðulausu að okkur skólasystrum hafi þótt gott og skemmtilegt að vinna með henni. Það voru ófáar stundirnar sem við Jónína Björg Guðmundsdóttir ✝ Jónína BjörgGuðmundsdóttir fæddist 11. septem- ber 1961. Hún lést á Landspítalanum við Hringbraut 13. júní síðastliðinn og fór útför hennar fram frá Dómkirkjunni í Reykjavík 25. júní. unnum saman að verkefnum í lesað- stöðunni okkar í Nóa- túni og oft var unnið langt fram eftir nótt- um og um helgar. Svo mikið vorum við þar að á stundum var það eins og annað heimili okkar. Einnig var unnið að verkefnum heima hjá Jónínu í Álakvíslinni en þar var ætíð opið til verk- efnavinnu ef það hentaði. Jónína lagði ætíð rækt við fjölskyldu sína og heimili og því þótti það bara já- kvætt þegar hægt var að sameina nám og viðveru heima. Það var ekki háttalag Jónínu að láta mikið á sér bera, hún var dagfarsprúð og hæglát en í góðra vina hópi gat hún verið hrókur alls fagnaðar. Þess minnumst við nú. Að námi loknu höfum við haldið tengslum og fylgst hver með annarri. Sem fé- lagsráðgjafi vann Jónína ætíð af mikilli samviskusemi og elju og í störfum sínum bar hún mikla virð- ingu fyrir þeim einstaklingum sem hún vann með. Eftir nokkurra ára vinnu á Borgarspítalanum og síðan Landspítalanum naut hún sín sér- staklega í vinnu með Landssam- tökum áhugafólks um flogaveiki, LAUF, Gigtarfélaginu og öðrum hagsmunasamtökum sjúklinga. Það voru forréttindi að fá að kynn- ast Jónínu í námi og starfi. Við vottum Hnikari, börnunum, for- eldrum og allri fjölskyldu hennar innilega samúð okkar. Minning hennar lifir. Skólasysturnar úr fé- lagsráðgjöf; Björk, Halldóra, María, Kristín og Sigrún. Þrátt fyrir að það sé ótrúlega erfitt að trúa því þá er hún Jóna frænka dáinn. Ég og fjölskylda mín áttum margar yndislegar stundir með henni og fjölskyldu hennar. Jóna var allaf svo jákvæð og hrók- ur alls fagnaðar í fjölskylduboðum og ekki síst á okkar árlegu Graf- arlækjamótum. Þar var Jóna alltaf til í að taka þátt í öllum leikjum og glensi, hvort sem það var að syngja „Vejle, vejle“, eða væli væli eins og við kölluðum það, í karókí eða að skella sér í stígvélaspark eða róðr- arkeppni á Hjallaláni. Við höfum alltaf verið stolt yfir að hafa fengið að taka þátt í lífi hennar og Hnik- ars og litið upp til þeirra og þeirra drifkraft, hjálpsemi og alúð sem allir fundu fyrir. Samverustundir með ykkur fékk mann til að langa til að bæta sig, því samband Jónu og Hnikars byggðist á samstöðu, jákvæðni og gleði. Líf Jónu var fullt af lífsgleði og viljastyrk; allt er hægt ef viljinn er fyrir hendi. Ekkert var vandamál, bara mis- jafnlega erfitt að framkvæma. Ef litið er til baka kemur alltaf upp í hugann brosandi andlit Jónu: „Hvað eigum við að gera, hverjum get ég hjálpað?“ Núna þegar Jóna okkar er dáin er skilið eftir stórt skarð í fjölskyldunni okkar, sem við verðum að hjálpast að við að lifa með. Þrátt fyrir þá miklu sorg sem umlykur okkur núna finnum við fyrir óendanlega miklu þakk- læti fyrir allar þær stundir sem við áttum með henni. Við huggum okk- Einn helsti frum- kvöðull lyftinga og vaxtarræktar á Ís- landi er fallinn frá. Flestum sem tengjast þeim íþróttum er mæta vel kunnugt um frumherjastarf Finns Karlsson- ar. Færri vita hverskonar garpur Finnur var sjálfur. Í bókinni „Heil öld til heilla – saga ÍR í 100 ár“ sem Ágúst Ásgeirsson reit, segir frá lyft- ingamóti sem haldið var í gamla ÍR- húsinu á bernskudögum lyfting- anna. Í frásögn af mótinu sagði Vísir að formaður lyfingadeildar ÍR og brautryðjandi hennar, Finnur Karlsson, væri sérfræðingur í einni erfiðustu grein lyftinga svonefndu „krulli“. „Lyfti Finnur 56 kg en gild- andi Norðurlandamet var fyrir af- rekið 50 kg“. En hann var einnig lið- tækur handknattleiksmaður og íshokkíspilari. Það þurfti líka meira en meðalmenni til að gera atlögu að heimsmeti Sovétmannsins Alexeevs í snörun. Það gerði Finnur en þótt ekki hafi nú tekist að slá metið sýndi tilraunin kjark og einurð. Það var því að vonum að þeir fé- lagar og heimsstjörnur Alexeev og Belginn Reding yrðu óstyrkir þegar Finnur birtist óvænt á HM í lyft- ingum í Manilla 74. Reyndar var hann fararstjóri en loft var lævi blandið í morgunverðarsalnum. Gerði Finnsi sér þá lítið fyrir og gaf Reding fyrirmæli um að útvega sér smjör. Varð stórstjarnan kringileit fyrir bragðið. Og nú víkur sögunni til Danaveldis, líklega til ársins 82. Á Gothersgade rak Sven Ole Thor- sen (sem lék á móti Arnold í Conan) líkamsræktarstöð. Var hann þar við æfingar ásamt Jesper Jensen NM Finnur Agnar Karlsson ✝ Finnur AgnarKarlsson fædd- ist í Kaupmanna- höfn 17. apríl 1941. Hann lést á heimili sínu 12. maí síðast- liðinn. Útför Finns Agn- ars hefur farið fram í kyrrþey. meistara í vaxtar- rækt. Birtist þá Finn- ur þar og tók þegar til við að „krulla“ hinar ótrúlegustu þyngdir. Svo fór að Hollywood- hetjurnar lutu í gras og snautuðu á brott. Vinátta mín við Finn spannaði hart- nær 30 ár. Nú er þeirri veislu lokið. Svo margar, svo góðar minnigar sitja eftir. Já og þakklæti fyrir órofa tryggð og hjálp- semi. Ógleymanlegar stundir, sögur og skoðanaskipti. Allt sem hann kenndi mér í sambandi við vaxtar- ræktina. Upp í hugann kemur eitt atriði. Árið 1986. Skrifari og Jón Páll Sig- marsson sátu við kné meistarans og námu.Við vorum eins og litlir dreng- ir. Maður taldi sig kláran en Finnur vissi um flest betur. Finnur Karls- son fór ekki alltaf með löndum. Hann sigldi ótrauður út á reginhöf (viðskipta og athafna) ef því var að skipta. Stundum var logn og lá- deyða, stundum haugasjór. Ekki græddist honum fé svosum, enda ekki tilgangurinn. En hann var með í leiknum. Það voru hans ær og kýr og átján sauðir. Ekki verður hér svo við skilið, að ekki verði minnst á eitt sem var eins og rauður þráður hjá Finnsa. Það var sú djúpa, einlæga virðing og ást sem bar til konu sinnar. Aldrei barst Guðrún í tal án þess að hann mælti fallega til hennar. Dóttir hans, Guð- rún litla, skipaði líka stóran sess hjá honum og var velferð hennar Finni ákaflega hugleikin. Þeim og öðrum ástvinum votta ég dýpstu samúð. Ég veit að ég get mælt fyrir munn allra íslenskra unnenda hverskonar lóða- sports og þakkað Finni fyrir hans góða framlag og forystu í þágu þeirra íþrótta. Góður drengur er genginn en það er skylda okkar hinna að halda merkinu á lofti. Valbjörn Jónsson. Vinur og félagi til margra ára, Finnur Agnar Karlsson, er fallinn frá. Það kom mér talsvert á óvart, því ekkert fararsnið var á mínum deginum áður. Þá áttum við langt og skemmtilegt samtal, eins og svo oft áður, göntuðumst og lékum á als oddi. Satt best að segja vonaðist ég til að njóta mun lengri samvista við minn góða vin en raunin varð. Mun ég því gefa honum ærlegt tiltal, fyr- ir uppátækið, þá er ég birtist fyrir handan. Ég kynntist Finni fyrst úti í Vest- mannaeyjum. Ég var bergnuminn, herðabreiðari mann og þykkari und- ir hönd hafði ég aldrei séð og með hið skemmtilegasta orðfæri, fyrir- myndarpenni og ræðumaður góður. Hafði allt til að bera sem mér þótti eftirsóknarvert. Í kringum Finn var aldrei lognmolla, vol eða víl. Hlut- irnir einfaldlega gerðust þar sem hann kom nærri. Það sem upphaf- lega dró okkur saman var áhugi á ólympískum lyftingum. Ég óstálp- aður unglingurinn en hann átta ár- um eldri. Því kom ekki til eins náins kunningsskapar og síðar varð. Finn- ur var ekkert að tvínóna við hlutina, lét smíða lyftingartæki og kom upp aðstöðu í gamla barnaheimilinu, Betlehem, við rætur Helgafells, en áður höfðum við strákarnir notast við netasteina og rafmagnsrör. Þarna kviknaði bál sem enn hefur ekki slokknað. Finnur var ein að- aldriffjöðurin að stofnun Lyftinga- deildar ÍR og síðar einn stofnfélaga LSÍ og gegndi trúnaðarstörfum um árabil. Hann telst því einn af frum- kvöðlum „The big three“ hérlendis, ólympískra lyftinga, kraftlyftinga og líkamsræktar. Eftir gosið í Heimaey 1973 áttum við mikið saman að sælda og voru ófá skiptin sem ég naut samvista við þau sæmdarhjón, Guðrúnu og Finn, og stóð heimili þeirra ævinlega opið fyrir mér og mínum. Því skal einnig haldið til haga að Finnur var magn- aðasti kokkur og sögumaður sem ég hef kynnst og skemmtilegur með af- brigðum. Stundvísi og áreiðanleiki voru honum í blóð borin. Allt sem hann sagði stóðst og gat ég treyst honum í hvívetna. Þegar ég kom heim frá námi í Danmörku, heldur óburðugur, sýndi Finnur svo um munaði að þar fór drengur góður. Hann bókstaflega tók mig upp á sína arma og styrktist þá og efldist vinskapur okkar að sama skapi. Finnur setti upp eina fyrstu líkamsræktarstöð landsins, eins og við þekkjum þær í dag, App- ollo í Brautarholti. Setti síðan hann upp sína eigin líkamsræktarstöð í Kjörgarði og flutti sig síðan um set í Borgartún. Hann er því einn braut- ryðjanda á þessu sviði eins og áður hefur komið fram. Þorláksmessu- og gamlárskvöldin á heimili þeirra hjóna voru einhverj- ar ánægjulegustu stundir í mínu lífi, en Finnur var húmoristi góður og sparaði sig hvergi á góðum stund- um. Í dag sitja eftir ljúfar minn- ingar. Þegar vin mér gæfan gaf, glaður þá ég boðið og leizt þá jafnan lífsins haf lygnt og sólu roðið. En oft fyrr en varði alda sveif yfir knör í skyndi, vininn mér úr höndum hreif, hjartans ró og yndi. (Páll J. Árdal.) Fyrir allar góðu stundirnar vil ég þakka og sendi Guðrúnu og fjöl- skyldu mínar innilegustu samúðar- kveðjur. Blessuð sé minning Finns Agnars Karlssonar. Friðrik Jósepsson. Morgunblaðið birtir minningar- greinar alla útgáfudagana. Lengd | Minningargreinar séu ekki lengri en 3.000 slög (stafir með bilum - mælt í Tools/Word Count). Ekki er unnt að senda lengri grein. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur, og votta þeim sem kvaddur er virðingu sína án þess að það sé gert með langri grein. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Minningargreinar
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.