Morgunblaðið - 18.07.2008, Blaðsíða 26

26 FÖSTUDAGUR 18. JÚLÍ 2008 MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
✝ Egill Jónssonfæddist í Hof-
felli í Nesjum hinn
14. desember 1930.
Hann lést á Heil-
brigðisstofnun Suð-
austurlands hinn 12.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans voru
hjónin Halldóra
Guðmundsdóttir
húsmóðir, f. í Hof-
felli 1.6. 1901, d. 4.8.
1985 og Jón Jónsson
Malmquist bóndi,
síðast í Akurnesi, f.
á Kleifarstekk í Breiðdal 12.10.
1888, d. 26.3. 1956. Systkini Egils
eru: Hallgerður, f. 27.5. 1920, d.
17.6. 2001, Björg, f. 14.9. 1922,
Guðmundur, f. 26.1. 1924, Skúli, f.
11.1. 1926, Anna, f. 10.8. 1927,
Unnur, f. 25.1. 1929, Þóra Ingi-
björg, f. 28.5. 1933, Hanna, f. 5.10.
1937, Pétur Haukur, f. 2.11. 1939,
Droplaug, f. 27.11. 1943 og Ragn-
ar, f. 5.7. 1946. Egill ólst upp í Hof-
felli, fyrst með foreldrum sínum
og systkinum, en þegar þau fluttu
að Akurnesi varð hann eftir þar
hjá móðurforeldrum sínum, þeim
Valgerði Sigurðardóttur og Guð-
mundi J. Hoffell og átti þar sitt
heimili til fullorðinsára.
Egill kvæntist hinn 25.12. 1955
Halldóru Hjaltadóttur, f. í Hólum í
Nesjum 3.1. 1929. Foreldrar henn-
ar voru Anna Þórunn Vilborg Þor-
leifsdóttir húsmóðir, f. 13.11.
1893, d. 7.6. 1971 og Hjalti Jónsson
bóndi og hreppsstjóri í Hólum, f.
6.8. 1884, d. 21.7. 1971. Börn Egils
og Halldóru eru: 1) Anna, f. 28.3.
1955. Maki 1, Vignir Hjaltason, f.
1.1. 1951, þau skildu. Synir þeirra
er Guttormur Jökull, f. 25.2. 1985.
Egill lauk búfræðiprófi frá
Bændaskólanum á Hvanneyri árið
1950 og búfræðikandidatsprófi frá
sama skóla 1953. Árið 1955 stofn-
aði Egill, ásamt eftirlifandi eig-
inkonu sinni Halldóru Hjaltadótt-
ur, nýbýlið Seljavelli í Nesjum og
hófu þau búskap þar.
Egill var ráðunautur Bún-
aðarfélags Íslands 1954–1955 og
síðar héraðsráðunautur Búnaða-
sambands Austur-Skaftfellinga
1956–1980. Egill gegndi fjölmörg-
um trúnaðarstörfum, má þar
nefna: skólanefnd Bændaskólans á
Hvanneyri, stjórn Áburðarverk-
smiðjunnar, stjórn Búnaðarfélags
Íslands, stjórn Framleiðnisjóðs
landbúnaðarins, stjórn Byggða-
stofnunar þar sem hann var einnig
formaður í 4 ár og formaður fag-
ráðs í Landgræðslu Íslands. Hann
var fulltrúi á Búnaðarþingi í 41 ár
1954–1995, og sat í hreppsnefnd
Nesjahrepps í 20 ár 1962–1982.
Árið 1979 var Egill kosinn á
þing fyrir Sjálfstæðisflokkinn í
Austurlandskjördæmi, hann sat á
þingi til ársins 1999 er hann lét af
þingmennsku. Á Alþingi vann
hann m.a. ötullega að byggða-
málum, málefnum landbúnaðarins
og landgræðslu. Þar sat hann m.a í
fjárlaga- og landbúnaðarnefnd og
var formaður hennar um tíma.
Auk þess kom Egill að útgáfu-
málum og ritstörfum, hann sá
ásamt fleirum um útgáfu bókanna
Jódynur – hestar og mannlíf í
Austur-Skaftafellssýslu og Jökla-
veröld – Náttúra og mannlíf.
Egill verður jarðsunginn frá
Bjarnaneskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.
eru: a) Egill, f. 5.2.
1977, maki Klara Ís-
feld Árnadóttir, f.
20.6. 1977, þau
skildu. Dætur þeirra
eru Steinunn Anna, f.
25.11. 1998 og Saga,
f. 21.9. 2003. b) Hjalti
Þór, f. 24.1. 1978,
maki Guðrún Ingólfs-
dóttir, f. 10.3. 1979.
Börn þeirra eru Sal-
vör Dalla, f. 9.5.
2003, Siggerður
Egla, f. 29.3. 2005 og
Kári, f. 25.5. 2007. c)
Ólafur Páll, f. 3.10. 1984, maki
Unnur Eva Arnarsdóttir, f. 23.6.
1982. Synir þeirra eru Arnar
Hrafn, f. 6.7. 2005 og Vignir Val-
ur, f 17.11. 2006. Maki 2, Ari Guðni
Hannesson, f. 16.2. 1960. Fóst-
ursonur Önnu og Ara er Guðjón
Bjarni Óskarsson, f. 12.7. 1986. 2)
Valgerður, f. 13.11. 1956, maki Ás-
geir Núpan Ágústsson, f. 1.1. 1959.
Börn þeirra eru Valgerður, f. 10.7.
1992 andvana, Reynir, f. 12.9.
1993, og Þórður, f. 12.9. 1993. 3)
Hjalti, f. 11.4. 1960, maki Birna
Jensdóttir, f. 6.3. 1953. Börn
þeirra eru Halldóra, f. 13.7. 1985,
Óskar Smári, f. 22.12. 1987, d.
28.12. 1987, og Fjóla Dögg, f. 23.3.
1990. Sonur Birnu er Þorbjörn
Gíslason, f. 7.4. 1971. 4) Eiríkur, f.
13.7. 1962, maki Elín Oddleifs-
dóttir, f. 22.5. 1965. Börn þeirra
eru Ásta Steinunn, f. 5.4. 1991, Eg-
ill, f. 1.9. 1993, Sigurborg, f. 21.1.
2000, og Oddleifur, f. 14.8. 2001.
Einnig ólst upp hjá þeim Agli og
Halldóru Orri Brandsson, f. 16.12.
1948, maki S. Harpa Guttorms-
dóttir, f. 16.4. 1958. Sonur þeirra
Ég er lítil stelpa og stend við stofu-
gluggann á Seljavöllum. Mér er
þungt í sinni, því pabbi er að fara til
Reykjavíkur á búnaðarþing. Þetta er
ein af mínum fyrstu minningum sem
tengist samveru okkar pabba, en
með okkur var mjög kært, því voru
fjarvistir hans að heiman mér erfið-
ar.
Pabbi og mamma hófu búskap á
Seljavöllum er ég var ársgömul og á
6 næstu árum komu hin systkini mín.
Þrátt fyrir mikið starf við uppbygg-
ingu nýbýlisins, auk þess sem faðir
minn gegndi mikilvægum störfum út
á við, var ekki kastað til höndum við
uppeldi barnanna, og þar skiptust
verkin jafnt.
Pabbi var einstaklega umhyggju-
samur faðir, jafnvel einum of að mér
fannst, sérstaklega eftir því sem ég
varð eldri. Hann var okkur krökk-
unum góður og nærgætinn, hafði
gott lag á okkur. Ég gat verið þver
og stefnuföst, en hann var sérlega
laginn að fást við mig. Við systkinin
sóttumst mikið eftir því að vera í ná-
vist hans, enda skemmtilegur faðir.
Var hann oft með eitthvert okkar
með sér eða jafnvel öll við störf
heima og jafnvel að heiman ef því var
að skipta.
Fyrsta skóladaginn fylgdi pabbi
mér í skólann. Hann lét ekki þar við
sitja heldur fylgdist vel með mér í
námi og var alltaf boðinn og búinn til
að aðstoða. Við áttum margar og
skemmtilegar samverustundir yfir
leiðinlegum reikningsbókum, alla
mína barnaskólatíð og jafnvel leng-
ur. Þrátt fyrir mikið annríki, var eins
og hann hefði alltaf nægan tíma fyrir
börnin sín.
Þótt störf hans út á við tækju frá
okkur tíma, nutum við líka góðs af
þeim. Þeim fylgdu ferðalög um sýsl-
una, og oftar en ekki tók hann okkur
með. Margir áttu líka leið að Selja-
völlum vegna starfa hans og þannig
eignaðist fjölskyldan marga góða
vini.
Sjálfstæðisflokksstefnan var eitt
af þeim gildum sem við áttum að
rækta með okkur enda vorum við öll
sjálfstæðismenn löngu fyrir 10 ára
aldur og þegar ég ung stúlkan kynnti
honum fyrsta mannsefnið mitt, var
spurning númer 1. Hvar er hann í
pólitík? Þegar ég eignaðist fyrsta
strákinn minn kom aldrei annað til
greina enn hann yrði skírður Egill,
svo vænt þótti mér um föður minn.
Barnabörnin hafa sannarlega ekki
farið varhluta af umhyggju hans og
ræktarsemi, og á erfiðleikatímabili í
lífi minnar fjölskyldu voru hann og
Seljavellir skjól og athvarf.
Fyrir nokkrum dögum stóð ég við
stofugluggann á Seljavöllum. Mér
var orðið ljóst að faðir minn væri að
leggja upp í sína síðustu ferð. Þó að
mér liði eins og forðum, var dýrmætt
að finna og muna að þau gildi sem
lögð voru inn með uppeldinu voru
enn til staðar líkt og dýrgripir sem
ekki einu sinni tíminn fær grandað.
Það er hinn eini raunverulegi fjár-
sjóður, sem einni manneskju getur
hlotnast. Á kveðjustund er ég þakk-
lát pabba fyrir svo margt, en mest
fyrir að hafa gefið mér yndislega
æsku, fyrir allt sem hann hefur gert
fyrir strákana mína en fyrst og
fremst fyrir það að með umhyggju
sinni og ást og góðu uppeldi lagði
hann grunninn að þeirri manneskju
sem ég er í dag.
Guð geymi þig, elsku pabbi minn,
og gefi mömmu og okkur öllum styrk
á sorgarstundum.
Anna.
Nú er komið að kveðjustund og
langar mig að minnast pabba með
nokkrum orðum.
Hann var að mörgu leyti afskap-
lega sérstakur og góður faðir. Á okk-
ar yngri árum þá hafði hann okkur
krakkana alltaf með í öllum sínum
verkum, alveg sama þó við gerðum
kannski meira ógagn en gagn.
En hann líka kenndi okkur fljótt
að taka þátt í störfunum og snemma
fórum við að verða þátttakendur í
búrekstrinum. Það hefur verið mikið
átak fyrir foreldra mína að stofna og
reisa nýbýlið á Seljavöllum fyrir
rúmri hálfri öld. En þau höfðu allt
sem til þurfti, þekkingu, dugnað,
heiðarleika, ást og kærleika að
ógleymdri hjálpsemi sveitunganna,
það var sú hagfræði sem þá gilti og
gildir enn.
Þegar hann fór á þing urðu ákveð-
in straumhvörf í hans lífi. Þing-
mennskan átti ákaflega vel við hann
og var hann þingmaður Austfirðinga
í tæp tuttugu ár sífellt af miklum
áhuga, af lífi og sál. Oft átti hann ann-
ríkt en aldrei leið sá dagur að hann
hringdi ekki heim að Seljavöllum til
þess að fá fréttir af fólkinu sínu og
búskapnum, og ef hann var ekki bú-
inn að hringja um tíuleytið á kvöldin
var maður viss um að það væri eitt-
hvað að. Pabbi var allt í senn stjórn-
málamaður með mjög mikla þekk-
ingu á landbúnaði enda sat hann á
búnaðarþingi í 41 ár og var ráðunaut-
ur í á 3. tug ára, jafnframt sem
byggðarmálin voru honum mjög
hugleikin. Hann naut sín vel sem for-
maður Byggðarstofnunar, þar lét
hann verkin tala, eins og í öllu öðru
sem hann tók sér fyrir hendur.
Hann var líka góður bóndi, bæði
hvað varðar jarðrækt og búfjárhald.
Þá spáði hann einnig mikið í náttúr-
una, jöklana og byggðina alla og var
hugfanginn yfir hvað gróðurinn er
mikið að sækja fram hér í sýslu, í því
hafa átt þátt breyttir búskaparhætt-
ir, ræktunarstarf bænda og hlýnandi
veðurfar. Nú á vordögum þegar hann
var orðinn veikur kom það best í ljós
hvað áhugi hans á gróðri var mikill. Í
sinni síðustu ferð sem hann fór að
skoða kornakurinn tók hann sýnis-
horn úr akrinum til að sýna mér
sprettuna. Mamma setti síðan þessi
strá í vatn svo sýna mætti fleirum.
Það er táknrænt á þessari stundu að
ég tók eftir því að á dánardegi hans
hafði kornið borið ax. Það er eins
með kornið og allt sem hann tók sér
fyrir hendur, það skilaði árangri.
Það fer vel á því að pabba skuli
vera valinn legstaður í nýstækkuðum
kirkjugarði við Laxá. Þar sem hann
mun hvíla sést vel til Hoffells á aðra
hönd og heim að Seljavöllum á hina.
Þetta eru þeir staðir sem voru hon-
um kærastir meðan hann lifði.
Að lokum vil ég þakka öllu því
góða fólki sem annaðist pabba í veik-
indum hans. Sérstaklega þá góðu
hjúkrun og umönnun sem hann naut
á hjúkrunarheimilinu á Höfn þann
síðasta hálfa mánuð sem hann dvaldi
þar.
Blessuð sé minning föður míns.
Eiríkur Egilsson.
Hann afi minn er dáinn, þetta er
staðreynd sem erfitt er að sætta sig
við. Hann var einstaklega góður
maður sem hugsaði vel um allt og
alla. Ég hef verið heppinn að alast
upp í því umhverfi sem hann byggði
upp ásamt ömmu. Hann var stór
þáttur í lífi okkar og hans er sárt
saknað núna. Við áttum margar sam-
verustundir í gróðursetningu og að
hugsa um rófurnar okkar, t.d. að
reyta arfa og taka þær upp. Hann
var þingmaður í tuttugu ár og sýndi
okkur stoltur alþingishúsið og bauð
okkur gjarnan í mat þar þegar við
vorum í Reykjavík. Hann var líka
mikill áhugamaður um fótbolta og
síðast horfðum við saman á EM og
skemmtum okkur vel. Honum þótti
alltaf jafngaman að fylgjast með fót-
bolta hvort sem það var í sjónvarpinu
eða koma og horfa á okkur frænd-
urna spila. Margir segja að svona
gamlir menn séu tilbúnir til að deyja
en ég veit að hann var það ekki.
Hann elskaði lífið og hefði vilja lifa
mikið lengur og halda áfram að láta
gott af sér leiða. En allt kom fyrir
ekki, hann varð að láta í minni pok-
ann í veikindum sínum í þetta skipt-
ið. Ég sakna hans sárt en ég veit að
með tímanum víkur sorgin fyrir öll-
um þeim góðu minningum sem ég
mun varveita í hjarta mínu alla tíð.
Hvíldu í friði elsku afi minn.
Undir bláhimni blíðsumarsnætur
barst’u í arma mér rósfagra mey.
Meðan döggin í grasinu grætur,
gárast tjörnin í suðrænum þey.
Ég var snortinn af yndisleik þínum
ástarþráin er vonunum felld.
Þú er ljósblik á lífshimni mínum,
þú ert ljóð mitt og stjarna í kveld.
Ég vil dansa við þig meðan dunar
þetta draumblíða lag sem ég ann.
Meðan fjörið í æðunum funar
og af fögnuði hjarta mitt brann.
Og svo dönsum við dátt – þá er gaman
meðan dagur í austrinu rís.
Og svo leiðumst við syngjandi saman
út í sumarsins paradís.
(Magnús K. Gíslason frá Vöglum.)
Reynir Ásgeirsson.
Hún var dýrmæt stundin sem ég
átti með afa rúmum tveimur vikum
fyrir andlátið. Við fórum yfir lands-
málin líkt og svo oft áður. Á meðan
bar amma á borð sínar sautján sortir
um leið og hún tók þátt í umræðun-
um með okkur. Við ræddum um
vegastæði og göng, pólitíkina, liðna
tíma og hina ýmsu áfanga og áorðin
verk, sem sum hver voru unnin fyrir
tilstuðlan og forgöngu afa.
Fram á síðasta dag var hann enn í
eldlínunni og leyfði hann mér ávallt
að fylgjast með. Hann vissi sem var
að áhugi minn á störfum hans og
verkum var mikill og hafði alltaf ver-
ið. Mér þótti ávallt mikið til þess
koma að fá að umgangast hann og
vera í kringum hann og gestina sem
bar að garði, sem oftar en ekki voru
þingmenn og ráðherrar.
Fannst mér afar tilkomumikið að
afi minn væri þingmaður. Það var
enda frægt í fjölskyldunni er ég var
inntur eftir því, 3ja ára gamall, hvað
ég ætlaði mér að verða þegar ég yrði
stór. „Stór og feitur eins og afi og
fara á þing,“ var svarið.
Afi fylgdist grannt með mér líkt og
hinum barnabörnunum. Hann var
áhugasamur um manns eigin vel-
gengni og fylgdist af áhuga með
skólagöngunni og öðru sem maður
tók sér fyrir hendur. Þrátt fyrir að á
stundum virtist sem hann hefði meiri
metnað fyrir manns eigin hönd en
maður sjálfur, þá var aldrei um neina
pressu að ræða af hans hálfu.
Það að alast upp í návist jökla mót-
aði afa og varð eflaust kveikjan á
áhuga hans á jöklum og jarðvísind-
um. Ein af ferðum okkar til Reykja-
víkur var skömmu eftir Gjálpargosið
1996. Báðir vorum við dolfallnir yfir
allri dýrðinni er við ókum yfir Skeið-
arársand, en eflaust fór ýmislegt í
gegnum huga afa á leiðinni. Hann
hafði aflað sér nokkurrar þekkingar
á jöklum og jarðvísindum og hafði
lagt það til nokkrum árum áður á Al-
þingi að koma upp rannsóknarstöð í
jöklavísindum er hefði aðsetur í
Öræfum, enda taldi hann að mörgum
spurningum væri enn ósvarað um
áhrif íslenskra jökla á náttúrufar
landsins.
Rannsóknarstöðin var honum hug-
leikin fram á síðasta dag og hafði
hann áform um að koma slíkri stöð
upp, en nær bernskuslóðum sínum
en upphafleg áform stóðu til. Þróttur
og hans og þrek dvínaði þó síðustu
dagana svo ekki varð úr að hann
fengi að sjá hana rísa. Það verður þó
að teljast Guðs gæfa að hann fengi
hvíldina. Það hefði ekki verið afa
samboðið að taka þátt í lífinu öðruvísi
en eins og hans verður minnst, dug-
miklum og blátt áfram!
Auk þess að minnast afa með sökn-
uði leitar hugur minn óneitanlega til
ömmu þessa dagana. Hún hefur
ávallt verið klettur við hlið afa. Auk
eljusemi, dugnaði og fastheldni afa
er velgengni hans ekki síður styrkri
stoð og stuðningi ömmu að þakka.
Megi Guð vera með þér amma mín
og gefa þér styrk í allri sorginni.
Ólafur Páll.
Ég mun alltaf muna eftir afa sem
mjög góðum og heiðarlegum manni,
hann var mér mikil og góð fyrir-
mynd. Þegar ég hugsa til afa koma
ótal hlutir uppí huga minn. Það væri
ógerlegt að fara að telja upp alla þá
hluti sem ég gerði með honum, en
ætla ég að nefna nokkra. Alltaf um
verslunarmannahelgi nú hin seinni
ár fóru allir Seljavallamenn og
nokkrir fleiri í óvissuferð þar sem afi
var í fararbroddi. Þetta voru ógleym-
anlegar ferðir en urðu því miður ekki
mjög margar. Ég man alltaf svo vel
eftir því að hann stoppaði við hverja
einustu plöntu og útskýrði hana fyrir
okkur, þó mest fyrir yngstu kynslóð-
inni.
Afi kenndi mér margt og nýtti ég
mér þekkingu mína á fótbolta til hins
ýtrasta við að launa honum kennsl-
una. Við eyddum ófáum stundum
niðri í sjónvarpsholi horfandi á
„þennan blessaða fótbolta“ eins og
hún amma segir alltaf, og það var
undantekningarlaust kaffi og með
því, eftir hvern leik. Það er einnig
ótrúlegt þegar maður lítur í átt að
Seljavöllum og rennir huganum til
þess að fyrir 53 árum komu afi og
amma hér að óbrotnu landi og afi
byrjaði að grafa fyrir íbúðarhúsinu
þeirra með stungureku. Til þess hef-
ur þurft mikinn dugnað og kjark.
Eins og ég sagði áðan þá var afi af-
skaplega góður maður og gaf sér allt-
af tíma í að kenna mér eitthvað nýtt.
Afi kenndi mér marga hluti en mig
langar sér í lagi að nefna þá þrjá
fyrstu sem koma upp í huga minn.
Hann kenndi mér að keyra, fór ég
alltaf með hann sama bíltúrinn hvern
einasta dag og stundum tvisvar sama
dag. Afi kenndi mér líka að tefla og
með góðri hjálp hans og pabba er ég
orðinn þokkalegur skákmaður. Síð-
ast en ekki síst vil ég nefna plöntu-
sáningu og þó að það séu líklega ein 5
ár síðan ég sáði síðast plöntu man ég
nákvæmlega upp á hár hvernig mað-
ur ber sig til við það og þá sér í lagi
við lúpínusáningu, sem afi var óend-
anlega duglegur við.
Um leið og ég þakka afa fyrir allar
góðu stundirnar sem við áttum sam-
an bið ég góðan guð að varðveita
ömmu og styrkja hana á þessari
sorgarstundu.
Egill Eiríksson.
Afi var mjög sérstakur maður og
flestir þekkja hann fyrir störf hans á
opinberum vettvangi, en ég þekki
hann best fyrir það hvernig afi hann
var og hvað hann var mikils virði fyr-
ir okkur sem stóðum honum næst.
Eins og flestir ef ekki allir vita þá
var hann mikið fyrir landgræðslu og
fengum við barnabörnin að taka þátt
í því áhugamáli með honum. Hann
tók upp á því að sá lúpínu í reit upp
við fjall eins og við köllum það. Það
var að sjálfsögðu enginn smá reitur,
sem var honum líkt. Okkur fannst
hann allavega alveg nógu stór þegar
við fórum með honum og tíndum
stærsta grjótið og plöntuðum heilum
ósköpum af plöntum. Mér fannst
þetta ekkert sérstök iðja á meðan á
því stóð en í dag er ég ævinlega
þakklát fyrir þann tíma sem ég eyddi
með honum þarna upp frá.
Við vorum heilu dagana þarna með
honum úti í guðsgrænni náttúrunni
sem er nú með miklum fjólubláum
blæ því lúpínan hefur sáð sér og vax-
ið mikið seinustu ár. Hann sagði okk-
ur skemmtilegar sögur, sérstaklega
þegar við tókum okkur kaffipásur,
því ekki vildi hann að neinn væri
svangur.
Þegar sáningunni á lúpínunni var
lokið fórum við oft uppeftir og kíkt-
um á árangurinn, löbbuðum um girð-
inguna og athuguðum hvort það
Egill Jónsson