Morgunblaðið - 27.09.2008, Blaðsíða 21

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. SEPTEMBER 2008 21
og segir listamönnum í hvaða röð þeir eigi að
fara fram á svið og taka við fagnaðarlátum
áhorfenda. Þetta er nauðsynlegt vegna þess
að stundum láta söngvarar eins og fífl og ríf-
ast um það hver eigi að fara fyrstur fram
fyrir tjaldið. Yfirleitt gengur þetta þó vand-
ræðalaust fyrir sig.
Ég söng árið 2003 í Toscu í Metropolitan.
Sýningin gekk gríðarlega vel. Það var mikið
klappað, hrópað og kallað og ég var í sjöunda
himni. Jonathan kallaði á þrisvar á mig og
sagði mér að fara fram fyrir tjaldið og taka á
móti fagnaðarlátum. Þegar ég var búinn að
því gekk ég til hans þar sem hann stóð ásamt
söngvurum. Ég var svo yfirmáta hamingju-
samur að ég tók Jonathan, sem er pínulítill
og grannur, í fangið, lyfti honum upp og rak
honum rembingskoss á báðar kinnar að
ítölskum sið. Allt í einu fannst mér ég vera
með lík í fanginu. Hefði ég sleppt Jonathan
þá hefði hann pompað niður því hann var al-
gjörlega líflaus. „Láttu mig niður, láttu mig
niður,“ margtuggði hann og ég lét hann síga
niður. Kollegar mínar skellihlógu. Jonathan
tók þessu sem algjörri niðurlægingu. Ég sá
að ég hafði komið málum í klúður í galgopa-
hætti og einlægri gleði.
Ég hef ekki séð Jonathan síðan þetta gerð-
ist. Hann skrifaði harðort bréf til umboðs-
manns míns og sagði að ég væri brjálaður
maður. Síðan hef ég ekki sungið í Metropolit-
an og á það sennilega ekki eftir meðan
Jonathan ræður þar ríkjum.
Þetta er allt í lagi hvað mig varðar. Ég
lifði ameríska drauminn í tuttugu ár, söng í
New York, Chicago, Las Vegas, Dallas, San
Francisco. Þetta er svosem orðið ágætt.
Þannig að ég er bara ánægður með þetta
eins og það er. En kveðjustundin hefði alveg
getað verið smekklegri.“
Það varð hér leiðindamál fyrir nokkrum
árum þar sem þú varst gagnrýndur fyrir
frammistöðu í Kastljóssþætti. Tókstu þá
gagnrýni nærri þér?
„Ég tók mjög nærri mér skrifin um þetta
mál en það er löngu liðið. Taugarnar til Ís-
lands eru sterkar og hafa styrkst verulega
síðustu ár. Í gamla daga þegar ég var niðri í
bæ með kunningjum mínum að kvöldlagi þá
komu strákarnir á mótorhjólunum, negldu
niður við gangstéttina og hrópuðu: „Þú ert
flottastur! Hæ óperumaður!“ Það varð hlé á
þessu um tíma. Þeir eru byrjaðir á þessu aft-
ur. Samt er ég ekki endilega hluti af þeirra
menningarheimi. Mér finnst magnað þegar
þeir gera þetta. Þá er stríðið unnið ef það var
þá eitthvert stríð.“
Unaðsleg pylsuferð
Hvað er framundan hjá þér?
„Það er ýmislegt. Nú er ég að læra hlut-
verk Parsifals í óperu Wagners sem ég mun
syngja á næsta ári í óperuhúsinu í Róm. En
má ég ekki í þessu viðtali óska vini mínum
Atla Heimi til hamingju með sjötugsafmælið?
Fyrir nokkrum árum skrifaði hann óperu og í
henni er aría Sigurðar fáfnisbana sem tekur
um tuttugu mínútur. Atli Heimir hefur lokið
þessari óperu en ég veit ekki einu sinni hvað
hún heitir. Ég gæti vel hugsað mér að syngja
í íslenskri óperu, eins og þessari sem ég veit
að er til.
Ég sinni kennslu á Ítalíu og mun halda því
áfram. Á heimili okkar Sigurjónu við Garda-
vatnið, sem er paradís á jörð, er ég með stúdíó
þar sem ég kenni. Meðal nemenda eru sjö Ís-
lendingar og þeir hafa verið miklu fleiri.
Stimpill minn er til dæmis á Gissuri Páli Giss-
urarsyni sem er einn af okkar fínustu ungu
óperusöngvurum í dag. Annar nemandi sem
ég er mjög stoltur af er Hlöðver Sigurðsson.
Svo er frænka mín Jóna Fanney Svavarsdóttir
að taka miklum framförum og hefur verið hjá
mér vel á annað ár. Og Rannveig Káradóttir,
rúmlega tvítug, sem kom til mín á námskeið í
fyrra. Hún sagði við mig: „Þú átt að koma
mér upp á svið.“ Og það ætla ég að gera.
Íslensku nemendurnir eru inni á gafli hjá
okkur Sigurjónu. Við borðum stundum saman
eins og stórfjölskylda og Jóna er þarna eins
og andamamma. En sem kennari vil ég bara
árangur, árangur og ekkert annað en árang-
ur.“
Ertu mikill fjölskyldumaður?
„Ég dái fjölskyldu mína og ver hana með
kjafti og klóm. Um daginn, í rokinu og rign-
ingunni, var ég að koma af æfingu og gekk
að Bæjarins bestu og sagði við sjálfan mig:
Kannski ég reyni að upplifa aftur yndisleg-
asta kvöld sem ég hef nokkurn tíma lifað á
ævi minni. Það var fyrir tuttugu og fjórum
árum. Þá kynntist ég Sigurjónu og við feng-
um okkur pylsu og kók í hræðilegum kulda
og gengum hringinn í kringum Tjörnina.
Þannig að tuttugu og fjórum árum síðar
fékk ég mér pylsu til að minnast þessa fund-
ar okkar. Ég upplifði talsverða unaðstilfinn-
ingu í þessari pylsuferð.
Ég hef verið heppinn. Ég eignaðist ynd-
islega konu. Hún er stórkostleg manneskja.
Þegar ég kynntist henni var hún leikkona en
var tilbúin að gefa leikferil sinn upp á bátinn
til að taka þátt í þessum dansi mínum. Ég
var ekki endilega tilbúinn að samþykkja að
hún hætti að leika en hún tók af skarið. Hún
hefur verið aðalleikstjóri minn í rúmlega
tuttugu ár. Ég nýt krafta hennar og lista-
mannshæfileika og það kemur fram í flestu
sem ég geri. Þetta er að minnsta kosti
tveggja manna tak ef vel á að takast. Við
ákváðum að gera þetta saman og gerðum
það. Árin mín með henni hafa verið dásam-
leg á allan hátt. Ég er mjög heppinn mað-
ur.“
Morgunblaðið/Kristinn