Skinfaxi - 01.11.1954, Blaðsíða 9

SKINFAXI
105
töfrandi í sólskininu — en þér stendur engin ógn af
honum. Regnboginn, tákn sátta og friðar milli manns
og dularafla, teygir sig yfir gljúfrið, þar sem fossúð-
inn stígur upp í móti sólinni. Hér gætirðu unað lang-
ar stundir.
En „bussen vánter“, viS megum ekki verða of sein
að Geysi, bann „sprutar“, þegar honum er mál og
bíður ekki.
Sigurður Greipsson býður okkur til stofu, en þar
bíða okkar rausnarlegar veitingar béraðssambands-
ins Skarphéðins. En fólkið gengur treglega inn. Jens
Marinus og bóndinn Pedersen liafa nefnilega náð í
sinn hestinn hvor og brugðið sér á bak. Pedersen
hleypir á sprett, og við bíðum með öndina i hálsin-
um eftir að sjá hann steypast á liöfuðið. En Pedersen
steypist ekki á höfuðið.
Geysir kvað vera duttlungafullur, Sigurður Greips-
son segir, að bann sé ekki alltaf kurteis við gesti
sina. Kannski er áslæða til þess — eða er það nokkur
kurteisi við Gej'si að mata hann á sápu? Myndi bann
ekki kunna betur að meta vegabréf með mynd fag-
urrar konu eða aðra dýrmæta hluti úr jnissi ferða-
langsins? Höndin með vegabréfið liikar, e. t. v. er
sápuhroðinn hið eina, sem getur mildað Geysi.
Við horfum íliugandi á hverinn og Sigurð til skipt-
is. Smám saman er eins og binn siðarnefndi verði
aðalatriðið, þar sem hann gengur umhverfis hver-
inn með sápuskófluna í hendi eins og veldissprota eða
galdrastaf, horfandi svo íbygginn niður í djúpið, að
maður tekur ósjálfrátt að leggja við hlustir til að
nema af vörum hans þá töfraþulu, sem á að vekja
af dvala keisara allra lieimsins goshvera. En allt kem-
ur fyrir ekki. Ætlar liann að bregðast okkur? Von
kviknar — von dvínar.
Loks tekur fylkingin að riðlast. Við erum samt í
góðu skapi og geruni okkur sitthvað til gamans. Jen-