Skinfaxi - 01.11.1954, Blaðsíða 15

SKINFAXl
111
-J)ijuróur Ljunnariion, ^Jdáiavíh :
ÞE(^$KAPARSKÓL 1
Sá, sem dvelur um skeið meðal æsku nágranna-
þjóðanna, og uppalenda hennar, kemst ekki hjá þvi
að heyra rætt um herskyldnna, — þessa kvöð, sem
allir hraustir drengir verða að inna af hendi innan
við tvítugsaldurinn sem eins konar fórn i þágu föður-
lands þeirra. Hér er heldur ekki um að ræða neina
smáræðis fórn, sem hver æskumaður verður að leggja
fram. Á okkar mælikvarða er hún ótrúlega stór, og
eigum við sennilega mörg erfitt með að skilja það til
fulls í fljótu hragði. Þessa starfsfórn, sem æskumað-
urinn verður að færa ættjörð sinni á mesta þroska-
skeiði lífsins, leysir hann af hendi á löngum tíma. Sá
tími er, hér i nágrannalöndunum, frá 16 mánuðum
og upp í 24. í flestum þeirra er tíminn nú orðinn 2
ár.
Þegar málum er þannig liátlað, — þegar liver
æskumaður verður að fórna ættjörð sinni tveimur
af beztu árum ævi sinnar, hlýtur það á margan hátt
að grípa inn í framtíðaráætlanir hinna ungu. Já, vísl
er það svo, og varð ég víða áþreifanlega var við það.
Kennaraneminn þarf t. d. að færa ættjörðinni sína
fórn, áður en hann lýkur prófi. Guðfræðineminn þarf
að sjálfsögðu að gera það líka, og allir aðrir, hvaða
sérgreinir eða störf, sem þeir hafa hugsað sér að
stunda.
En þótt hér sé um að ræða stórkostlega fórn, seni
hver æskumaður verður að leggja fram, og heimili
hans, lieyrist enginn mögla. Oft heyrist að vísu, að
þessi kvöð sé nokkur liemill á námsbraut margra, og