Skinfaxi - 01.11.1954, Blaðsíða 18

114
SKINFAXI
ýmsar spurningar og sýnir frain i hugann. Er ekki
kominn tími til að við gerum okkur fulla grein fyrir
þessum mikla uppeldismismun? Ættum við ekki að
atliuga sem fyrst, hvort mörg og sterk rök hníga ekki
að því, að hver æskumaður íslands og meyja leggi
fram einliverja ákveðna fórn til uppbijí/gjandi starfa
í þjóðíélaginu? Er ekki einmitt sérstaklega vel við
eigandi, að vegna ]>ess, að hér er engin herskylda,
færi íslenzk æska, bæði stúlkur og piltar, ættjörð
sinni hliðstæða fórn til jákvæðra, aðkallandi starfa,
sem alls staðar bíða iðjusamra handa?
Og allt í einu hirtist heillandi sýn. Ég sé þúsundir
íslenzkra æskumanna og meyja ganga árlega, glöð
og djörf, undir öruggri stjórn, til margs konar upp-
hyggjandi starfa til heilla fyrir land og lýð. Ég sé
þau vinna að margþættum nytjastörfum, svo sem garð-
yrkju, vegagerð, framræslu, sandgræðslu, skógrækt,
aðkallandi byggingum og mannvirkj agerð o. fl. o. fl.
Ég sé að allir vinna af fúsleik og skyldurækni, með
vaxandi trú á nauðsyn og þroskagildi vinnunnar. En
yfir starfinu hvílir heiðríkja og hjartsýni æskunnar.
Ég heyri, að unga fólkið segir glaðlega sín á milli,
að störf þessi vinni það álweðna mánuði sem ofur-
litla þakklætisfúrn til ætjarðar sinnar fyrir marg-
víslega aðstoð og þægindi, sem þjóðfélagið veilir því,
og einnig í þakkarskyni fyrir þau forréttindi, sem
það nýtur um fram æskulýð flestra annarra þjóða,
— að þurfa ekki að leysa af hendi neina herskyldu í
tvö löng ár.
Og áður en langl liður, sé ég þegnskaparstörf ís-
lenzka æskufólksins bera ríkulega ávexti. ísland, ætt-
landið okkar góða og kæra, breytir smám saman um
svip. Það verður, í margs konar lillili, hyggilegra og
fegra, af því að hörn þess eru fórnfús og dugmikil,
og samtaka til góðra og nytsamra verka. Og ég heyri