Skinfaxi - 01.07.1956, Síða 8

56
SKINFAXI
um hvirfilbyljum. Maður á sér einskis ills von fyrr en
reiðarslagið kemur; hvinur heyrist, sandurinn tekur að
hringsnúast, öll vit fyllast af ryki. — En þegar maður
lítur upp er bylurinn kominn langt burt og skrúfast
áfram af skyndingu mikilli. Þessir hvirfilbyljir eru tíð-
ir í stillilogni, en oft eru þeir fyrirboði þess, að fari að
hvessa. — Og það er sannarlega leiðinlegt að sjá sand-
inn rjúka upp í glaðasólskini, ef dálítill strekkingsvind-
ur er. Þá er búið með góða veðrið hjá okkur, sem vinn-
um hér, því að sandbylur er hvort tveggja í senn óþrifa-
legur og uppáþrengjandi. Stundum getur rokið orðið
svo mikið, að við rétt sjáum sólina, þótt hún skíni í
heiði. — Það ber líka við, að sandurinn rjúki langt í
burtu frá þeim stað, sem við erum á, þótt hann bærist
þar lítið, og þá sjáum við mekkina rísa við himin, eins
og morlituð ský. — Og standi menn utan við sandinn
eða roksvæðið, og geti hvorft yfir það, þá má glögg-
lega greina muninn á því, hvort það er sandur, sem rýk-
ur, mold eða vikur. Mekkirnir bera það með sér á litnum.
Sandbylurinn er óttalegur, þegar rok er og jörðin
þurr eftir langvarandi sólskin. Þá umhverfist allt og
skafrenningurinn verður svo mikill, að varla er hægt
að anda. Þá skeflir sandinum. Það hefur komið fyrir,
að metrahár skjólgarður, sem við hlóðum daginn fyrir
slíkan storm, var algerlega kominn í kaf morguninn eft-
ir. — Það er engin von, að melurinn verði bráðþroska
í þessu róti, og þó undrast maður mátt hans og seiglu.
Lognið helzt enn, þegar við stöndum upp frá mat. —
Líklega ætlar að verða lygnt og kyrrt áfram.
,,Þar sem að áður akrar huldu völl.“
Óafvitandi og ósjálfrátt verður manni á að hugsa til
fyrri tíma, þegar litið er yfir þessar víðáttumiklu sand-
auðnir. Áður hafa skógarnir klætt þetta land, skýlt því
og haldið yfir því verndarhendi. — Hér þustu hinar
fornfrægu hetjur þessa héraðs um vellina á gammvökr-