Skinfaxi - 01.07.1956, Qupperneq 12

60
SKINFAXI
Á síðustu árum hefur margt verið rætt um hina
auknu matvæla og eldsneytisþörf. Er það að vonum.
Að vísu eygir mannkynið mikla möguleika í kjarn-
orkunni. En atomöldin í þeim skilningi mun þó frem-
ur koma næstu kynslóð til góða. Á meðan kjarnorkan
er i deiglunni, liafa augu manna í æ rikara mæli
heinzt að uppsprettulind orkunnar, sem sífellt má
ausa af sqlinni sjálfri.
Sclarorka á þurrkasvæðum.
Undir árslolc 1054 var haldin í Nýju- Delhi á Ind-
landi ráðstefna vísindamanna um sólarorkuna. Var
efnt lii ráðstefnunnar af Sameinuðu þjóðunum, eða
sérdeildum þeirra, og Indlandsstjórn. Var þar sérstak-
lega rætt um þýðingu sólarljóssins fyrir þurr land-
svæði og eyðimerkur. Flest þessi landsvæði hafa litl-
ar prkulindir en meira en nóg sólskin.
Á einum degi í eyðimörkinni flæðir frá sólinni
jafnmikil orka á livern fermetra og framleiða má við
hrennslu á tiu kolatonnum. Sólin hellir yfir liálfan
hektara eyðimerkurlands jafnmikilli orku á degi
hverjum og leyst er úrlæðingi við sprengingu kjarn-
orkusprengju. Orku þessa mætti nytja, en enn hefur
maðurinn gert liarla lítið til að læra að notfæra sér
Jiana.
Nálægt Rajastlianeyðimörldnni í Indlandi húa
hændur við ákaflega frumstæða búskaparhætti. Á-
veituaðferðir þeirra hafa ekki breylzt í aldaraðir.
Áveitan f,er víðast fram á þennan hátt: Vatnið er tek-
ið úr 5—7 m djúpum brunnum og dregið upp i skinn-
skjólum. Þessir skinnbelgir eru fastir við langa laug,
sem leikur á ýlandi vinduási, en tveir hægfara uxar
annast dráttinn. Þegar skjólan er komin upp, tekur
hóndinn hana og hellir úr henni í áveituskurðinn. Síð-
an ganga uxarnir aftur á hak, og fatan sígur niður í