Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1957, Blaðsíða 5

og við gátum ekki náð til neins
björgunarbátanna. í námundavið
okkur 16, sem héngum í borð-
stokknum stjórnborðsmegin, var
gúmmífleki. Einn okkar, Heinz
Ki-aás, að mig minnir, tók að
fikra sig í áttina til hans. Ég
heyrði hann hrópa: „Björgunar-
fleki fram á“. Jafnskjótt var mér
litið til annars skipstjórnarlær-
lings, sem ríghélt sér í borðstokk-
inn skammt frá mér. Hann var
sautján ára, og ótti lýsti úr and-
liti hans, er Pamir tók dýfu nið-
ur í ógurlegan öldudal. Það brak-
aði í hverju tré; skipið rétti sig,
hófst upp á öldutopp, og ofsi
hvirfilvindsins næstum reif okk-
ur með sér. Skyndilega hneig
skipið niður í djúpan dal, og um
leið buldu ógnarlegir sjóir á
skrokk þess, svo hrikti í hverju
tré. Ógurleg öldufjöll risu hvar-
vetna umhverfis; ég var gripinn
geigvænlegum ótta, er þessir
öldurisar löðrunguðu Pamir með
þunga þúsunda smálesta og hót-
uðu að má skip vort af yfirborði
sjávar.
„Gott im Himmel“, sagði ein-
hver við hlið mér með rödd, sem.
lýsti æðislegri hræðslu, og áður
en nokkur okkar gæti hindrað
það, klifraði hinn skelfdi ungl-
ingur yfir borðstokkinn og varp-
aði sér í ólgandi hafið. Gríðar-
alda selngdi líkama hans utan í
kinnung skipsins og malaði hann.
Við vorum á að gizka 15 menn,
sem héngum í borðstokknum,
stjórnborðs megin fram á;
skyndilega, er ég þurrkaði salt-
vatnið úr augum mér, sá ég, að
við vorum aðeins orðnir 9. Og
enn fækkaði: einn hinna 9, mað-
ur með andlit afmyndað af ótta
og sársauka sleppti taki sínu á
borðstokknum og rann viðstöðu-
laust niður næstum lóðrétt þil-
farið og marðist til bana, er
hann skall í hinn borðstokkinn.
Lengi á eftir hljómaði dauðaóp
hans fyrir eyrum mér.
Það varð æ erfiðara að átta
sig, því að himinninn var hul-
inn óveðursskýjum og regnið
lamdi okkur í andlitið. Pamir var
nú alger leiksoppur ofviðrisins,
bylgjurnar köstuðu því á milli
sín og kaffærðu það ofan í freyð-
andi öldudali. Mér er erfitt um
að segja hvað ég hugsaði einna
helzt. En ég var viss um, að nú
ætti ég að deyja. Skammt frá mér
heyrði ég einhvern biðja. Það
var Hans Wirth. Við hlið hans
var Karl Diimer, einn matsveina
okkar, dálítið frumlegur ásýnd-
um í kokksbúningi sínum og
ríghélt sér með sterklegum hönd-
um sínum og fótum.
„Við verðum að komast burt“,
heyrði ég Dúmer hrópa, eftir að
ógurleg alda hafði nýlega tröll-
riðið skipinu. „Skipinu hvolfir
þá og þegar“. Ég mjakaði mér
smám saman í áttina til hans.
Það var eitthvað við þennan 24ja
ára mann, hinn elzta okkar, sem
vakti traust og kjark minn, er
mest reið á. Um leið og Pamir
tók dýfu eina ofan í öldudal,
heyrði ég óp. Sjórinn gekk yfir
höfuð mér svo ég náði ekki and-
anum. Dálítið lengra fram á sá
ég h. u. b. 18 skipstjórnarlær-
linga með línu og nokkra björg-
unarhringa. Dúmmer hefur
sennilega líka fengið auga á
þeim, því að hann kraflaði sig
nær. „Komið þangað með þeim“,
hrópaði hann gegnum óveðurs-
gnýinn. Nú reið skipið upp á
öldukamb og hrikti í öllum
skrokk þess; hallinn jókst meir
og meir“. Flýtið ykkur, því hún
er að hvolfa“. Við mjökuðum
okkur nær Dúmmer, og okkur
fannst sem hann væri einhvers
konar frelsari, sem væri okkar
eina björgunarvon. „Skerið okk-
ur línu!“ öskraði hann.
Hnífurinn minn var á burtu,
en nú lyfti alda skipinu og ég
litaðist um. Nokkur andartök
liðu án þess að ég kenndi ótta;
svo mun og hafa verið um flesta
hina, því að nú börðust menn
fyrir lífi sínu og línan var björg
okkar. Fjöldi kaðla hékk í reið-
anum og endar þeirra slógust til
yfir höfðum okkar. Okkur tókst
að ná í endann á ca. 15 metra
löngum kaðli og Dúmmer horfði
leitandi eftir björgunarhringj-
um. Þrír til fjórir bjarghringir
voru í um 7 metra fjarlægð,
lengra fram á, þar sem sjórinn
Seglskip í fárviðri.
hvolfdist freyðandi inn yfir öldu-
stokkinn. ,,Bíðið“, hrópaði Dúm-
mer og tók að handstyrkja sig
meðfram borðstokknum í áttina
að bjarghringjunum. — „Bíðið!“
Ég virti Dúmmer fyrir mér
með eftirvæntingu og forvitni og
óskaði mér, að ég hefði til að
bera snarræði hans. Nú þuml-
ungaði hann sig til baka til okk-
ar með bjarghringana, — nú var
hann rétt kominn fyrir borð, er
skipið tók djúpa dýfu. Skipið
hallaði svo, að ég stóð ekki leng-
ur í fæturna, heldur hékk í lausu
lofti. Pamir þeyttist upp á nýja
öldu. Mikið vatn var nú komið
í skipið og það tekið að sökkva.
Ég vissi, að dagar þess voru nú
senn taldir, — brátt myndi það
hvolfa og sökkva, eða hreinlega
sogast niður í öldudal. Nú færði
sjórinn það í kaf að nýju, síðan
heyrði ég Dúmmer hrópa: „Þi-æð-
ið línuna gegnum hringina!“
öðrum enda línunnar var stung-
205