Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Side 7

Albert Engström:
Elgnr skipstjóri — Saga
Þessi saga gerðist fyrir mörgum
árum síðan. Við sigldum utan af
rúmsjó inn á fjörðinn til þess að
liggja þar við akkeri yfir nóttina.
Það var farið að skyggja og við
ókunnugir á þessum slóðum, þess
vegna vörpuðum við akkeri á vík
einni undir lágum hólma. Rétt í
því að við lögðumst heyrðum við
áraslög og bátur nálgaðist okkur.
Hann virtist koma beint innan úr
skóginum.
„Halló“.
„Halló“.
„Hafa herrarnir ekki sjókort?“
„Jú, en það er byrjað að skyggja
og....“
„Hér er ófœrt að liggja. Það
hvessir í nótt. Réttast að hala upp
aftur. Ég skal leiðbeina herrunum
inn á Víkina mína. Ég heiti Elgur
skipstjóri".
Við kynntum okkur og létum ó-
spart í ljós þakklæti okkar. Elgur
skipstjóri kom um borð til okkar
og batt bátinn sinn við skútuna okk-
ar. Hann var hávaxinn, hvítskeggj-
aður öldungur með arnarnef, mjög
geðfeldur maður.
Okkur hafði ekki unnizt tími til
þess að fella seglin, áður en hann
kallaði til okkar og brátt klauf því
skútan svartan vatnsflöt fjarðarins.
Elgur stýrði beint á land. Við litum
hvor á annan, en þegar minnst
varði opnaðist vík, sem að vísu var
sýnd á sjókortinu, en við höfðum
ekki þorað að leita að í kvöldhúm-
inu. Á víkinni lá skúta bundin við
gríðarstórt dufl.
„Þarna liggur skútan mín“, sagði
Elgur skipstjóri. „Hér er slæmur
haldbotn, en duflið mitt er fast. Það
er bezt, að herrarnir bindi sinn bát
við I-Iimininn, það heitir báturinn
minn. Það verður bálhvasst i nótt,
ég finn það á loftinu. Ég er gamall
sjómaður".
Við sigldum upp að hliðinni á
Himninum og Elgur skipstjóri stýrði
bát okkar svo mjúklega að honum
VÍKINGUR
að þægilegt var fyrir okkur að
stökkva um borð í hann með festar-
enda okkar. Þetta var auðsjáanlega
ekki í fyrsta skipti, sem skipstjór-
inn lagði þannig að. „Himininn“
var stór stokkbyrtur bátur, klæddur
koparþynnum og fágaður eins og
viðhafnarstofuhúsgagn. Við létum í
ljós aðdáun okkar á því hve bátur-
inn var glæsilegur og traustlega
byggður.
„Já, hann er ágætur", sagði Elgur
skipstjóri. „Hann er líka heimili
mitt“.
„Býr ekki skipstjórinn hér í ná-
grenninu? Ég meina,---------af því
að skipstjórinn hefur dufl hér að
liggja við“.
„Nei, ég bý í bátnum“.
„Árið um kring?"
„Já, árið um kring. Og í þessari
vík hef ég aðalstöðvar mínar. Finnst
herrunum það undarlegt? Er frelsið
ekki öllu öðru dýrmætara? Frelsið
er ekki mannleg uppfinning, þess
vegna er það svo dýrmætt. En þjóð-
félagið hafa mennirnir fundið upp,
þess vegna er það illt.“
Gamall heimspekingur hugsuðum
víð. Frumlegur sérvitringur, sem
vel kann að haga orðum sínum.
„Við vitum ekki á hvern hátt við
eigum að þakka þér þá vinsemd, sem
þú hefur auðsýnt okkur. Ef til vill
mundi skipstjórinn vilja koma um
borð í okkar bát og snæða þar
kvöldverð, svona rétt til tilbreyt-
ingar, og drekka svo með okkur glas
af púnsi á eftir?“
„Nei, þakka fyrir, ég er þegar bú-
inn að snæða, og auk þess get ég
aldrei snúið mér við i þessum ný-
tízku bátum. Púns drekk ég
aldrei. .“
„Ef til vill viský?“
„Nei, ekki heldur, en ef herrun-
um skyldi geðjast sæmilega að
gömlu jamjka þá eru þeir velkomnir
að drekka toddy um borð í mínum
bát, þegar þeir hafa etið kvöldverð.
Hentar það? Verið þá vel komnir“.
Innan skamms stigum við aftur
um borð í „Himininn" fullir for-
vitni. Elgur skipstjóri opnaði fyrir
okkur og fylgdi okkur undir þiljur.
Tekanna úr silfri suðaði á spíritus-
suðuvélinni og rússnesk teglös
skinu á glampandi fögrum silfur-
bakka. Allt var hér fínt og fágað
eins og í brúðuherbergi. Borð úr
rauðviði], skinnklæddir legubekkir
og mjúkur dúkur á gólfi. Einkenni-
legast af öllu var þó loftið í káet-
unni. í það var strengdur dökk-
blár silkidúkur, og á hann var
stjörnuhimininn, — bæði hálfhvel-
in? — málaður, stjörnurnar gylltar,
en vetrarbrautin silfurlituð.
Á rauðviðarhurð, sem felld var
niður úr einum veggskápnum, stóð
sextungur, sæúr og áttaviti.
„Velkomnir herrar mínir og gjörið
svo vel að fá ykkur sæti. Teið er
senn til reiðu. Ég er að leggja áhöld
mín til hæfis eins og þið sjáið. Vera
má að eitthvað birti í lofti, og ef
svo fer verð ég að gera staðará-
kvörðun“.
„Staðarákvörðun?"
„Já, það er alveg nauðsynlegt
margra hluta vegna, — og alveg sér-
staklega fyrir mig.“
„Skipstjórinn hefur áhuga á
stjörnufræði?“
„Auðvitað. Og leiðin er löng og
erfið. Það verður alltaf erfiðara og
erfiðara, að halda réttu striki, eftir
því sem lengra kemur, og eftir því,
sem innbyrðis afstaða stjarnanna
breytist meira. En nú skálum við“.
Þetta var sannarlega undarlegur
fugl. Ilvað átti hann við með staðar-
ákvörðun? Breytingu á innbyrðis
afstöðu stjarnanna? Langri og erf-
iðri leið?
„Ætlar skipstjórinn að leggja í
langferð?“
„Já. Það verðum við víst allir að
gera fyrr eða seinna“.
Maðurinn hafði auðsjáanlega lausa
skrúfu. Ekki þó að hann talaði um
dauðann, við það var ekkert athuga-
vert. En hvaða hvaða gagn mundi
hann hafa af sextung og áttavita á
þeirri ferð?
„Jæja, skál. Rommið er gott? Er
eklci svo? Það var lán að ég sá herr-
ana rétt í því, að ég var að leggja
207