Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Blaðsíða 24

.
:"•;:":»•;. ¦

#*•!**%
Þú hefur ekki sagt við mig eitt skemmtilegt orð l tvo daga.
Prófessor nokkur vaknaSi kl. 4 um
nótt við aS síminn hringdi. Eg get
ekki sofið fyrir gelti og ýlfri í hund-
inum yðar sagði æst rödd nágranna-
konu.
Þakka yður fyrir, umlaSi prófess-
orinn hálfsofandi. Kl. 4 nóttina eftir
hringdi síminn hjá nágrannakonunni:
Eg ætla bara að láta ySur vita, kæra
frú, að ég á engan hund, sagði pró-
fessorinn.
*
í nótt dreymdi mig konuna yðar.
Og hvað sagði hún?
Ekkert.
Þá hefur þaS ekki verið konan mín.
— HugsaSu þér, hún Soffa erfSi
200 þús. kr. eftir frænda sinn, sem
hefir ekki einu sinni séð hana, hvað
þá heldur meir.
— Nú, það skýrir auSvitað málið.
JrítíaktiH
Það er ekki hægt að gera börn góð
meS því að gera þau hamingjusöm,
en þaS er hægt að gera þau ham-
ingjusöm mrð því að gera þau góð.
— Vinur minn, sagði gömul kona
viS lítinn snáSa. Varst það þú, sem
stalst eplunum mínum úr garðinum
mínum í gær.
— Nei, ég þótti of lítill, en þeir
lofuðu mér að ég skyldi fá aS vera
með á næsta ári.
*
— Eg ætla að fé gert við skemmda
tönn, sagSi drengurinn. Tannlæknir-
inn er því miður ekki við í svipinn,
sagði stúlkan.
Það var leiðinlegt. GetiS þér ekki
sagt mér hvenær hann verður ekki
við næst.
MaSur nokkur sem var hátt uppi,
slangsaði fram hjá áfengisverzlun og
datt endilangur á gangstéttina, Eldri
kona, sem gekk framhjá, opnaSi dyrn-
ar og kallaöi inn: Auglýsingaspjaldið
ykkar hefir oltið um koll!
*
Maður nokkur stóð og glápti á
veiðimann nokkurn, sem dró hvern
fiskinn af öSrum en henti þeim jafn-
óðum í vatnið aftur. Loksins beit
smátittur á hjá honum og dró maður-
inn hann varlega í land og lét í veiSi-
pokann. — Hvernig stendur á því að
þú hendir hinum stóru en hirðir þá
litlu, spurði maðurinn undrandi.
Steikarapannan mín er svo lítil.
Ef nú báturinn sekkur, sagSi kon-
an hrædd. Hverjum ætlarðu þá að
bjarga fyrst, barninu eða mér1?
Mér, sagði maðurinn samstundis.
*
Þú heldur víst að ég geri eins og
allar hinar, að ég flytji heim til
mömmu, sagði eiginkonan eftir hörku-
rifrildi viS mann sinn. En þar skjátl-
ast þér, góði. Eg ætla að biðja hana
mömmu aS koma hingaS.
Áður sagðir þú alltaf aS ég væri
allur heimurinn fyrir þig.
Já, — en síSan hefur mér fariS
fram í landafræði.
*
Það var stór heræfing. Liðsforing-
inn henti sér á jörSina og hrópaSi:
„Eg er fallinn, þér takið við stjórn-
inni, Johnsen lðiþjálfi".
— Eg hef tekiS stjórnina, svaraði
Johnsen. Komið strax með skóflur.
224
Mikið lielv . . . er hann timbraður.
Bernard Shaw sagði eitt sinn, að
það sem kæmi sér verst fyrir hinn ó-
sannsögla væri ekki það, aS enginn
tryði honum, heldur hitt, aS hann
þyrði engum að trúa sjálfur.
Á bænum Hóli hafSi þaS boriS við
oftar en einu sinni, aS kviknað hafði
í bæjarhúsinu og þótti ýmsum nóg
um, er hefir orðið tilefni að eftirfar-
andi vísu eftir hinn kunna hagyrðing
Máskóga Stefán:
Þótt Hekla verSi glóða geld
og gaddur á Kötlubóli.
Og skorti Víti allan eld,
er alltaf neisti á Hóli.
*
Eitt sinn tók Bernard Shaw þátt í
samkvæmi, sem haldið var til fjáröfl-
unar í góðgerSaskyni. Að borðhaldinu
loknu fór hann og bauð einni aðalfor-
göngukonunni upp í dans. Hún var
stórhrifin af því aS dansa viS hinn
fræga rithöfund.
— Að hugsa sér að þér skylduð
bjóða mér upp!
— Kæra frú, sagði Shaw, er hann
tók hana danstökunum. Þetta er allt
saman góðgerðastarfsemi, er þaS
ekki1?
VÍKINGXJB