Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Blaðsíða 15

Vissulega var hægt að setja út
a flest í sambandi við slysið. En
Þar var líka margt að læra.
Skipaverkfræðingar sáu nú,
að nauðsynlegt var að hafa skilj-
umar milli vatnsþéttu rúmanna
nægilega háar. Stjórnarvöld og
skipaeigendur sáu einnig nauð-
synina á því að láta sérhvert skip
nafa björgunarbáta fyrir allan
Pann mannfjölda sem á skipi
hverju er. Einnig með tilliti til
*°ftskeytaþjónustunnar lærðu
menn að brynja sig gegn því að
n&rstödd skip kæmust hjá að
heyra neyðarkallið SOS.
Stuttu eftir Titanicslysið skrif-
aði enskt dagblað á eftirfarandi
leið:
»,Margar lýsingar eru á hetju-
aírekum farþega og skipverja.
^ngar sérstakar hetjufrásagnir
eru af vélafólkinu. Ekki einn
vélstjóri bjargaðist og við vitum
ao" dælur og ljósavélar voru í
gangi allan tímann. Þessir menn
v°nj á verði sínum allt til dauð-
ans. Ekki uppi á þilfari undir
kerum himni með möguleika á
Carpathia leggwr af stað eftir a(f hafa bjargað 700 mönnum.
björgun, heldur niðri í vélarúm-
inu og kyndirúmunum við sín
skyld'ustörf. Þessir menn sýndu
alveg sérstaklega mikinn sálar-
styrk, þar sem þeir mættu ekki
einungis sömu hættu og allir aðr-
ir, heldur og til viðbótar alls-
konar sprengingarhættu, sem gat
orsakað bruna og miklar kvalir.
Engan þessara manna finnum
við meðal þeirra, sem björguðust,
og enginn varð þeirra var á þil-
farinu".
Samkvæmt skýrslum kemur
einnig í Ijós að skipstjóri, loft-
skeytamenn og allir stýrimenn
voru á sínum stað allt fram á
síðustu stund.
En enska þjóðin skyldi vel bar-
áttu mannanna undir þiljum og
framlag þeirra til björgunarinn-
ar.
1 tilefni þessa var sérstakt
minnismerki reist í Southampton
til minningar um þá 32 vélstjóra,
er létu lífið um borð í Titarác.
Það liggur ekkert á drengir
"ndir þessari fyrirsögn langar mig
11 að skrifa nokkur orð um atvik
Sem henti mig og félaga minn á sjón-
^m fyrir 45 árum. En félaginn heit-
r PórSur Maríasson á, SuSureyri vi?5
S%andafjöro\
^að var í byrjun síldveiða sumariS
J-917. ViS vorum á bát sem Ingvi hét
Ira Isafir<5i, og vorum vifS sendir
n°r6ur aS Hesteyri til þess að sækja
Sll3artunnur, sumar saltfullar og atSr-
ar tómar. ViS vorum með tvo stóra
^Ppskipunarbáta í togi. Nú er komið
11 Hesteyrar, byrjað að lesta alla
atana fnllar tunnnr látnar í lestina
JS á þilfarið, og bátarnir einnig fyllt-
af fullum tunnum aS því búnu er
atiÖ báfermi af tómum tunnum á öll
^Pin. Nú er lagt af stað heimleiðis.
að var töluverð vindbára á móti inn
Hesteyrarfjörð. Við Þórður vorum í
itari bátnum, einnig voru tveir menn
Peim fremri og enn tveir í stýris-
^ÍKINGUII
húsinu á Ingva, sem því miður Iitu
aldrei aftur. Við Þórður stýrðum og
dældum til skiptis því að alltaf gaf
á. Eg er nýkominn að dælunni og
stend með bakið við tunnuhlaðann.
Þá finn ég að það kemur hreyfing
á tunnuhlaðanin og sé að báturinn er
fullur af sjó. Eg held í dæluna en
tunnurnar hendast allar aftur af bátn-
um en Þórður er horfinn. Mér varS
það, að ég svamlaði fram eftir bátn-
um sem ekki hvolfdi úr sér, og fer að
draga hann að hinum bátnum og þeg-
ar ég á eftir h. u. b. hálfa bátslengd,
þá skellur önnur bára á hann og
kippir mér fram af en ég missti ekki
af festinni sem betur fór, en komst
upp í hinn bátinn. Þá voru strákarn-
ir sem sáu hvað okkur leið, komnir
langleiðina heim að Ingva og þegar
við vorum orðnir þrír þá gekk það
nú betur.
Þegar báturinn rak stefnið upp
undir skutinn, þá litu drengir aftur
og stöðvuðu vélina og við komumst
upp í Ingva. En nú var ekki hægt
vegna háfermis að renna lífbátnum
í sjó, svo við urðum að skera hann
niður. Svo fórum við þrír í bátinn
til þess að huga að Þórði, sem vi?5
hugðum dauðan, því hann var ósynd-
ur með öllu, og var þá helzt að leita
innan um tunnurnar sem flutu um
allan sjó. Þá heyrum við allt í einu
þessi eftirminnilegu orð, sem frásögn-
in byrjar á, „það liggur ekkert á,
drengir". Hann bjargaði sér með
þeim undursamlega hætti ásamt snar-
ræði, að um leið og tunnurnar hent-
ust aftur af, þá greip hann eina
þeirra sinn hvorri hendi í laggirnar,
þannig að hann hélt henni þvert yf-
ir brjóstið, höfuðið stóð upp undan
tunnunni annars vegar en stígvéla-
tærnar hins vegar.
Nú er sagan ekki lengri og vona ég
ef Þórður k eftir að lesa þessa grein,
að þá muni hann gamlan félaga.
Guðjón E. Svemsson.
215