Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Side 15
Carpathia leggur af stað eftir ao hafa bjargað 700 mönnum.
Vissulega var hægt að setja út
a flest í sambandi við slysið. En
þa,r var líka margt að læra.
Skipaverkfræðingar sáu nú,
að nauðsynlegt var að hafa skilj-
Urnar milli vatnsþéttu rúmanna
asegilega háar. Stjórnarvöld og
skipaeigendur sáu einnig nauð-
synina á því að láta sérhvert skip
hafa björgunarbáta fyrir allan
Þann mannfjölda sem á skipi
hverju er. Einnig með tilliti til
^ftskeytaþjónustunnar lærðu
munn að brynja sig gegn því að
Uaarstödd skip kæmust hjá að
heyra neyðarkallið SOS.
Stuttu eftir Titanicslysið skrif-
aði enskt dagblað á eftirfarandi
ieið:
»>Margar lýsingar eru á hetju-
afrekum farþega og skipverja.
®ugar sérstakar hetjufrásagnir
eru af vélafólkinu. Ekki einn
vélstjóri bjargaðist og við vitum
dælur og ljósavélar voru í
gangi allan tímann. Þessir menn
v°ru á verði sínum allt til dauð-
ans. Ekki uppi á þilfari undir
kerum himni með möguleika á
björgun, heldur niðri í vélarúm-
inu og kyndirúmunum við sín
skyld'ustörf. Þessir menn sýndu
alveg sérstaklega mikinn sálar-
styrk, þar sem þeir mættu ekki
einungis sömu hættu og allir aðr-
ir, heldur og til viðbótar alls-
konar sprengingarhættu, sem gat
orsakað bruna og miklar kvalir.
Engan þessara manna finnum
við meðal þeirra, sem björguðust,
og enginn varð þeirra var á þil-
farinu".
Samkvæmt skýrslum kemur
einnig í ljós að skipstjóri, loft-
skeytamenn og allir stýrimenn
voru á sínum stað allt fram á
síðustu stund.
En enska þjóðin skyldi vel bar-
áttu mannanna undir þiljum og
framlag þeirra til björgunarinn-
ar.
1 tilefni þessa var sérstakt
minnismerki reist í Southampton
til minningar um þá 32 vélstjóra,
er létu lífið um borð í Titarúc.
Það liggur ekkert á drengir
tlndir þessari fyrirsögn langar mig
11 að skrifa nokkur orð um atvik
St!rn henti mig og félaga minn á sjón-
Vtn fyrir 45 árum. En félaginn heit-
lr Þórður Maríasson á Suðureyri við
^úgandafjörð.
hað var í byrjun síldveiða sumariS
1917. Yi5 vorum á bát sem Ingvi hét
ísafirði, og vorum við sendir
n°rður a<5 Hesteyri til þess að sækja
^fldartunnur, sumar saltfullar og aðr-
ar tómar. Viö vorum með tvo stóra
llPpskipunarbáta í togi. Nú er komið
Hosteyrar, byrjað að Iesta alla
^tana fullar tunnur látnar í lestina
á þilfarið, og bátamir einnig fyllt-
ir af fullum tunnum að því búnu er
látið háfermi af tómum tunnum á öll
sl;iPÍn. Nú er lagt af stað heimleiðis.
að var töluverð vindbára á móti inn
Hesteyrarfjörð. Við Þórður vorrnn í
aftari bátnrnn, einnig vora tveir menn
1 beim fremri og enn tveir í stýris-
VÍKINGUB
húsinu á Ingva, sem því miður litu
aldrei aftur. Við Þórður stýrðum og
dældum til skiptis því að alltaf gaf
á. Eg er nýkominn að dælunni og
stend með bakið við tunnuhlaðann.
Þá finn ég að það kemur hreyfing
á tunnuhlaðann og sé að báturinn er
fullur af sjó. Eg held í dæluna en
tunnumar hendast allar aftur af bátn-
um en Þórður er horfinn. Mér varð
það, að ég svamlaði fram eftir bátn-
um sem ekki hvolfdi úr sér, og fer að
draga hann að hinum bátnum og þeg-
ar ég á eftir h. u. b. hálfa bátslengd,
þá skellur önnur bára á hann og
kippir mér fram af en ég missti ekki
af festinni sem betur fór, en komst
upp í hinn bátinn. Þá voru strákam-
ir sem sáu hvað okkur leið, komnir
langleiðina heim að Ingva og þegar
við vomm orðnir þrír þá gekk það
nú betur.
Þegar báturinn rak stefnið upp
undir skutinn, þá litu drengir aftur
og stöðvuðu vélina og við komumst
upp í Ingva. En nú var ekki hægt
vegna háfermis að renna lífbátnum
í sjó, svo við urðum að skera hann
niður. Svo fórum við þrír í bátinn
til þess að huga að Þórði, sem við
hugðum dauðan, því hann var ósynd-
ur með öllu, og var þá helzt að leita
innan um tunnumar sem flutu um
allan sjó. Þá heyrum við allt í einu
þessi eftirminnilegu orð, sem frásögn-
in byrjar á, „það liggur ekkert á,
drengir". Hann bjargaði sér með
þeim undursamlega hætti ásamt snar-
ræði, að um leið og tunnumar hent-
ust aftur af, þá greip hann eina
þeirra sinn hvorri hendi í laggimar,
þannig að hann hélt henni þvert yf-
ir brjóstið, höfuðið stóð upp undan
tunnunni annars vegar en stígvéla-
tærnar hins vegar.
Nú er sagan ekki lengri og vona ég
ef Þórður á eftir að lesa þessa grein,
að þá muni hann gamlan félaga.
Guðjón E. Sveinsson.
215