Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Page 10

Úr bókinni „Strangest of <dl“ eftir Frank Edwards.
MÖrg skip hafa horfið við
hafsbrún og örlög þeirra, eða á-
hafnar, aldrei verið ráðin. Ein-
staka sinnum hafa skip fundist,
aðeins til að gera örlög þeirra
enn óráðnari .
Seglskipið, sem lá í vogi við
suðurenda Chile, svaraði ekki
kveðjum frá brezka skipinu
Johnson. Niður úr möstrum þess
löfðu kaðalslitur og það sem eft-
ir var af seglunum var grænt af
elli. Á Johnson var settur út bát-
ur, er þeir nálguðust skipið sást
að skipskrokkurinn var allur
mosagróinn, þó mátti óglöggt
lesa nefnið, „Marlborough, Glas-
gow“ á bógnum.
Skipið var mjög illa farið, var-
færnislega klifruðu þeir um borð
aftarlega á skipinu. Þilfarið var
allt að grotna í sundur, á stýris-
hjólinu hékk beinagrind af
manni, klædd fataslitrum, þögult
vitni um skyldurækni.
Þrjár beinagrindur lágu á þil-
fari, manna, sem sýnilega höfðu
neytt síðustu krafta til þess að
skríða í áttina að lúkarsopinu.
Beinagrind skipstjóra og
tveggja yfirmanna fundust við
uppganginn að lyftingu. Alls
fundust 17 beinagrindur um borð
í seglskipinu, 'sumar í koj'um
sínum, eins og dauðinn hefði
vitjað þeirra í svefni. Timbur-
farmur skipsins var óhreyfður
og fúnaði með skipinu. Frekari
athugun fór ekki fram, þar sem
ástand skipsins var þannig að
hættulegt var að ferðast um það.
Skipið Johnson hélt ferð sinni
áfram til New Zealands, þar gaf
skipstjórinn skýrzlu um atburð-
inn. Athuganir sýndu að „Marl-
borough" hafði farið frá Little-
ton, New Zealand í janúar 1890.
Áhöfnin var 23 menn, undir
stjórn Hird skipstjóra. Tveim
vikum síðan fréttist af henni
á Magellan sundi, síðan fréttist
ekkert af henni þar til hún
fannst, árið 1913, á vognum við
Chile.
Marlborough hafði þá verið á
reki um Kyrrahafið í 23 ár, eitt
fyrir hverja sál um borð. .. .
Fiskimennirnir á Easton
Beach, Rhode. Islands, ruku upp
til handa og fóta árið 1950, er
utan af hafi kom stórt seglskip,
með þöndum seglum, þeir skutu
úr byssum, kölluðu og veifuð.
Allt kom fyrir ekki, en rétt áður
en skipið tók niðri, bar stór flóð-
alda skipið yfir rifin og upp í
sand. Þarna lá skútan óskemmd
og morgunsólin skein á þönd
seglin.
Fiskimennirnir nálguðust
skipið, er bar nafnið „Seabird".
Enginn svaraði köllum þeirra
svo þeir klifruðu um borð, ekk-
ert kvikt fundu þeir um borð ut-
an eitt óhrjálegt hundsgrey. Það
sauð á katli í eldhúsinu og fersk-
ur tóbakseimur var í matsal.
Leiðarbókin sýndi að skipið
hafði yerið undir stjórn Johns
Durham, harðgerðs skipstjóra,
sem margir af fiskimönnunum
könnuðust við. Leiðarbókin sýndi
ennfremur að skipið var á heirn-
leið frá Honduras, hlaðið hita-
beltisharðvið, fu.ru og kaffi.
Einnig sást, að þeir höfðu miðað
Branton Reef, sem er í skerja-
klasanum utan við Newport, sem
var heimahöfn skipsins. Fiski-
menn, sem komu að landi síðdeg-
is, upplýstu að þeir hefðu siglt
framhjá „Seabird“ um morgun-
inn, veifað og kveðjunni verið
svarað af Durham skipstjóra.
Hvers vegna skipið hafði verið
yfirgefið, rétt utan við heima-
höfn þess, tókst ekki að upplýsa.
f margar vikur lá skútan á sand-
ströndinni og þrátt fyrir tilraun-
'r tókst ekki að ná henni á flot,
en eina óveðrsnótt hvarf hún.
Hvað um hana varð veit enginn,
kannske áhöfnin hafi sótt hana.
Það var suðaustanstrekkingur
og úfinn sjór, 28. febrúar 1855,
í grárri morgunskímunni sigldi
seglskipið „Marathon“ uppi
seglskipið „James Chester“,
jafnvel úr talsverðri fjarlægð
mátti sjá að skipið var vanhirt
og virtist stjórnlaust. Engum
merkjum var svarað, svo þrátt
fyrir úfinn sjó ákvað skipstjór-
inn á „Marathon“ að manna bát.
Eftir mikinn barning tókst þeim
að klöngrast um borð. Allt var í
megnustu óreiðu á skipinu, en
engin merki manndráps eða bar-
daga sáust, né heldur fundust
vopn. Allir bátar voru á sínum
stað, nóg vatn og vistir, farmur
var og óhreyfður, og þrátt fyrir
óreiðuna var skipið fyllilega sjó-
hæft. Áttaviti fannst ekki og
ekki heldur skipsskjölin. Sér-
fræðingar töldu ekki útilokað að
skútan hefði haft aukaléttbát á
þilfari. (Eigandi skipsins taldi
það ósennilegt). En jafnvel þó
slíkur bátur hefði verið um borð,
verður það óráðin gáta, hvaða
atburðir hafa fengið harðnaða
sjómenn til þess að yfirgefa sjó-
hæft skip úti á miðju hafi....
Stór fljótabátur, „Iron Mon-
tain“, sigldi frá Vicksburg
Missisippi, í Júní 1872, báturinn
hefir ekki síðan sézt. Atburður-
inn féll í gleymsku, er hið glæsi-
lega fljótaskip „Mississippi
Quee.n“ hvarf nokkrum mánuð-
um síðar.
Mississippi Queen, var talið
eitt af glæsilegustu fljótaskipum
Ameríku, langar biðraðir af far-
þegum biðu hvar sem hún lagði
að bryggju.
Fjölskyldur óku um óravegu,
til þess að standa við fljótið og
horfa á hina fljótandi höll sigla
framhjá, ógleymanlegur atburð-
ur.
VÍKINGUR
210