Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Side 19

MARGT SKEDURA SÆ
Það var látið reka einhvers-
staðar út af Skálum á Langa-
nesi. Staðarákvörðun skiptir
ekki máli. Logn var á og hoku-
slseðingur en töluverð og þung
alda. Nýr dagur var að fæðast
í heiminn og sást lítið út frá
skininu, sem valt þunglamalega
1 lognöldunni. Þetta var í vöku-
lok.
Við vorum þrír vökufélagar.
ásamt stýrimanni í brúnni. Einn
stóð við stýrið, sem nú slóst lít-
dlega fram og aftur, því að
skipið var alveg ferðlaust. Við
hinir stóðum hálfdottandi, hver
við sinn opinn brúargluggann,
létum svalt og kalt morgun-
ioftið leika um okkur. Við vor-
htn svefnlitlir eftir látlaust strit
"ndanfarinna daga og biðum
fress eins að vökunni létti og
matsveinninn kæmi upp. Allt í
einu sneri félagi minn. sá er við
bakborðsgluggann stóð, sér við
°£ sagði: „Það'kom upp selur
aftan við skipið". Ég gekk yfir
að glugganum, en sá ekkert. —
»Hann hlýtur að koma upp aft-
og skoða okkur betur“, sagði
félagi minn. „lánaðu mér riffil-
lnn þinn“. Eg vissi að hann var
a.fbragðs skytta, og ef hann sæi
selinn í skotfæri, væru dagar
»kobba“ taldir. Þessi riffill. er
Uln getur, var ágætis verkfæri.
Ég hafði fest kaup á honum í
Englandi fyrir nokkrum árum
°g þekkti hann eins og lófa
*ninn. Ég tók.hann með mér um
f'onð um vorið og nú hékk hann
a veggnum í kortaklefanum, yf-
lr höfðinu á skipstjóranum, sem
Svaf þar nú. „Taktu hann“,
Sagði ég, „skotin eru í efstu
^úffunni undir kortaborðinu".
^ élagi minn opnaði með vanið
nurðina að kortaklefanum sem
VaR aftur af brúnni, læddist inn
kom að vörmu spori með
viffilinn og þrjú skot. „Gamli
niaðurinn sefur eins og saklaust
oarn, ég vona að hann vakni
VÍKINGUR
ekki við kvellinn". Hann vatt
sér nú út úr brúnni, niður stig-
ann og gekk aftur eftir þilfar-
inu. Nokkra stund stóð hann á
afturþilfarinu og skimaði í all-
ar áttir. „Kobbi“ gamli hefur
sennilega verið búinn að svala
forvitni sinni og skoða okkur
nóg, því að hann sást ekki koma
upp aftur.
Ég fór nú einnig niður úr
brúnni og gekk til félaga míns
þar sem hann stóð á afturþil-
farinu, hélt á rifflinum og sneri
hlaupinu niður. „Hérna, taktu
við vopninu“, sagði hann og
rétti mér, „ég fer unp í brú“.
Ég tók við rifflinum. stóð í
sömu sporum og renndi augun-
um yfir hafflötinn. Það var óð-
um að birta og þessi morgun-
þoku-slæðingur var að lyfta sér.
Skipið tók þéttings veltu og ég
sté til á þilfarinu. Þungur hvell-
ur kvað við og skotið hljón úr
rifflinum, niður um þilfarið við
fætur mér.
Ég stóð í sömu sporum sem
negldur niður. Félagi minn
hafði rétt mér riffilinn hlað-
inn og bóginn uppspenntan og
hveimig gat mér dottið í hug að
maður svo vanur skotvopnum
gerði slíkt? Ég mun hafa gripið
í gikkinn þegar skipið valt, —
og svo fór sem fór.
Nú stóð ég þama eins og lam-
aður og í huga mér sá ég káet-
una. Undir fótum mér, á þeim
bletti sem ég stóð, vissi ég að
2. vélstjóri svaf og ég vissi
einnig að kúlan myndi hafa far-
ið niður úr þilfarinu eins og
hnífur í gegnum ost. Nú sá ég
vélstjórann dauðan í hvílunni,
og skipið á heimsiglingu með
fánann í hálfa stöng. Hvað átti
ég að taka til bragðs?
Ég gekk hægt eins og hálf-
drukkinn að káetukappanum og
staðnæmdist þar. Átti ég að
vekja skipstjórann, sem svaf
uppi í kortaklefa? Ef til vill
„Hans Egede“.
hefði hann vaknað við hvellinn.
Nei, niður skyldi ég sjálfur, —
hvað sem það kostaði.
Ég sneri mér við í káetuupp-
ganginum og gekk lafhægt aft-
urábak niður brattan stigann.
Hurðin að káetunni var lokuð
og ég nam staðar andartak og
hlustaði. — Steinbögn. — Ekki
stuna eða hósti. Það eina sem
hevrðist voru þessi venjulesru
hljóð, er skinið valt á loímöld-
unni. því að vélin var ekki í
írangi. Þessi hlióð þekkti éer vel.
Marrið í nótabátunum í útsleem-
um uglunum og sláttinn íaftnr-
sevlinu. sem hékk unni mátt-
laust í loominu. — Það voru
önnur hljóð sem ég hlustaði eft-
ir.
Ég tók um látúnshringinn í
káetuhurðinni og sneri honum
hægt, læddist inn um gættina og
lokaði á eftir mér. Káetan var
þannig, að í henni voru tvær
hvílur. bakb. og stjórnb.megin
og bekkir undir. Borð var á
milli bekkianna. Matsveinninn
svaf í stiórnborðshvílu en 2. vél-
stióri í bakborðshvílu og sneru
báðir höfðum aftur. Sitt hvoru
megin niðurgöngu og fram úr
aðalkáetu voru tvö lítil herbergi
— svaf 1. vélstjóri í öðru en
stýrimaður í hinu. Þeir voru
báðir á valct.
Ég studdi baki að hurðinni
og skimaði í kringum mig. Hálf
rokkið var þarna niðri en lagði
skímu á gólfið við fætur mér.
niður um lítið Ijósop. Þessi litla
Ijósskíma færðist fram og aftur
um káetugólfið, eftir því hvern-
ig skipið valt. Tjöld voru dreg-
in fyrir hvílur og engin hreyf-
ing sást.-------
Ekki veit ég hve lengi ég stóð
þarna á káetugólfinu, gleiðum
fótum. í buga mér veltust ótal
hugsanir. Lifði vélstjórinn enn,
helsærður, eða lá hann dáinn
þarna í hvílunni á bak við tjald-
219