Sjómannablaðið Víkingur - 01.10.1962, Síða 31

af g'óðu tóbaki, og þegar þeir
drukku „Grogg“ — og þeir
drukku mikið „Grogg“ — lagði
ilmandi þefinn út af Jamaica
og Portorico.
Ágústa von Katjendorf
fleygði í þessu einu sinni enn
fötunni í sjóinn. U,m leið leit
hún til hans. Tollarinn rétti úr
sér og ætlaði að ganga til henn-
ar, en þá heyrði hann einhvern
koma að baki sér. Feitur mað-
ur kom kjagandi í áttina til
hans.
„Góðan daginn“. sagði maður-
inn og sveiflaði þumalfingri sín-
um upp að hattröndinni. „Góð-
an dag“, sagði tollvörðurinn og
virti manninn fyrir sér. Hann
þekkti hann ekki.
„Mikið dásemdar veður er í
dag“, sagði maðurinn. „Já“,
sagði tollarinn, „sumarið er
gott“. „En þetta kostar svita og
aftur mikinn svita“, sagði mað-
urinn og gekk enn eitt skref
nær. Tollarinn vék sér örlítið
aftur á bak og leit í áttina til
Ágústu von Katjendorf.
„Segið mér reyndar". hélt
anir og- það fæ ég ekki sé'S aS ætti
að vera óbærilega kostnaöarsamt. Því
ekki að fela sjómannasamtökunum að
b'amkvæma þessar þýðingar miklu að-
SerSir, það myndi marg borga sig.
H. H.
Franskir tottþjönar leita að eiturlyfjwn.
I
Alma Rogge: Saga
Vonbrigði tolleftirlitsmannsins
Timpi, tolleftirlitsmaður, hall-
aði sér fram á handrið legu-
bakkans og leit yfir spegilslétt-
an flöt flóans.
Við bryggjuna lá móflutn-
ÍÞgaskip, brúnt að lit með rauða
rák umhverfis kinnunginn. Tré-
bfynjurnar á hliðum skipsins
voru grasgrænar. Aftan á skip-
lnu beint ofan við stýrið var
komið fyrir skilti, þar sem
vandlega með gyltum stöfum
var málað nafn skipsins, „Aug-
ust von Katjendorf“.
Ágúst hét skipstjórinn. Hann
var rneð Ijósgrátt sjómanns-
hökuskegg. Heimaþorp hans var
Katjendorf. Menn nefndu hann
alltaf sama nafni og skip hans,,
°g hann bar nafn sitt sannar-
^oga með rentu.
Ágústa von Katjendorf, hin
hárúfna dóttir skipstjórans, var
einmitt að þvo þilfarið. Rauða
blússan hennar logaði bókstaf-
iega í sólarljósinu. Tollþjónninn
renndi oftar og oftar augunum
1 áttina til stúlkunnar. Hún
sótti sjó í lítilli fötu, sem hékk
1 kaðli er hún renndi niður í
sJóinn og skvetti á þilfarið til
bess að skola það. Þannig var
bezt að þrífa þilfarið. Tolleftir-
iitsmanninn langaði að hjálpa
henni, en það sæmdi víst ekki
stöðu hans.
Tolleftii'litsmaðurinn Timpi,—
við flóann aðeins nefndur toll-
ari — vissi hvert hlutverk hans
var. Hann hafði verið settur hér
til starfa til þess að uppræta
aiit smygl. Fyrirrennara hans
hafði mistekizt það. Hann var
°f góður vinur fólksins, sögðu
tollyfii’völdin og drakk of mik-
ið af „groggi“ með því.
Timpi, tolleftirlitsmaður, kom
ofan af landsbyggðinni, hann
var því enn algjörlega ókunnug-
ur fólkinu og átti nú að sýna
sinn ágæta sófl.
Timpe, tollari, andvarpaði og
leit á húsin umhverfis víkina.
Þau voru öll svo vinaleg með
sína tígulsteinaveggi, grænu og
bláu hurðir og hvítu glugga,
sem í voru marglit blóm. Og
jafn vinalegt var fólkið. Það
bauð honum góðan dag, er það
mætti honum og leit sínum bláu
augum upp í himininn og yfir
víkina, eins og það gæti eng-
um gert mein. Síðdegis þegar
farið var framhjá húsunum
lagði kaffiþef út, og það var
gott kaffi, og þegar maður
mætti karlmönnunum á kvöldin
þá ilmuðu reykjarpípur þeirra
^ÍKINGUR
231