Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1979, Qupperneq 36

vesæli og hási póstbátur, sem flýt-
ur sér frá aftur um leið og hann er
lagstur að, rétt eins og við séum öll
pestargemlingar. Hvernig væri
það að vera reiðari? Reykja sveran
vindil og keyra í bíl.
Að lokum gat Einar ekki setið
lengur einn að þessum hugsunum,
hann varð að trúa einhverjum
fyrir þeim. Hvernig í ósköpunum
skyldi það vera að reykja svíra-
vindil og keyra í bíl? Einar fékk
góðar undirtektir, en það var ekki
um að ræða að hann yrði reiðari.
Hann gat ekki einu sinni deilt með
þremur og þaðan af síður lagt
saman tvo þriðjunga. Varla var
hægt að hafa það á móti honum,
þeir eru ekki margir reiðararnir,
sem geta það. En til voru þeir, sem
kunnu þrisvar sinnum töfluna og
að hagræða þriðjungum, þeir
stungu saman nefjum og ein, zwei,
drei, þeir höfðu pantað línuveið-
ara frá Noregi. Hreppurinn átti að
eiga bátinn, og til að koma í veg
fyrir allt klúður völdu þeir gamlan
stýrimann til að stjórna útgerð-
inni. Kaupmaðurinn, Magnús
Jógvan, maldaði ögn í móinn til
að byrja með, honum fannst hann
vera sjálfkjörinn í starfann, en svo
róaðist hann. Stýrimaðurinn var
duglegur við landbúnaðinn og átti
eina grákollótta kú. Hann kallaði
saman hreppsnefndina, Tarnoví-
us, Abraham, Kaj Erik hjá Mar-
enu og Jens Fjallatind. En hvað
átti báturinn að heita? Þeir horfðu
hver á annan og sátu lungan úr
degi og brutu heilann. Þegar hver
fór til sín um kvöldið höfðu þeir
ákveðið að hafa verðlaunasam-
keppni um nafngjöfina. Sá sem
kæmi með bezta nafnið á bátinn
fengi 20.000 krónur í verðlaun.
Það er ekki annað en sanngjarnt,
fannst Tarnovíusi, hann hafði set-
ið úti í horni og skrifað nokkrar
uppástungur á pappírsmiða.
Og nú hófust heilabrot mikil og
hugarleikfimi meiri en áður hafði
þekkst í sögu byggðarinnar. Erfitt
36
er að skera úr um hver verið hafi
mestur nafnamaður í byggðinni,
en rekamaðurinn Sámal Mathías
mun hafa náð langt. Svitinn draup
af hverju hári, konan hafði rekið
börnin á dyr og hafði ekki undan
að bera oní hann kaffi. Haugar af
seðlum risu upp af borðinu. Gulir
og hvítir pappírspokar, slitur af
Dimmu og Fjórtánda, allt var út-
krassað af uppástungum.
— Jakobína, hvernig líkar þér
nafnið Hafsins gyllta snekkja?
kallaði hann til konunnar. í hvert
skipti, sem honum kom nýtt nafn í
hug varð hann að segja konunni
frá því. Jakobína skein eins og sól í
heiði og líkaði allt vel.
— Heyrðu, Jakobína, hvað
finnst þér um nafnið Gulljatan?
Eða Peningakassinn? kallaði
Sámal Mathías og skrifaði niður
nöfnin.
— Þetta er orðið eins og bjarg-
ræðisvegur, Jakobína, hvar ertu,
heyrirðu mig? Þetta er eins og að
tína hagalagðra fyrir rúning.
Þegar skilafresturinn var út-
runninn og komið að því að gera
út um hver hefði unnið, höfðu
fleiri þúsundir tillagna borizt. Út-
gerðarnefndin kom öllum uppá-
stungunum fyrir í kassa og tók til
starfa. Það var snemma morguns.
Um kvöldið höfðu engin úrslit
borizt frá þeim og menn voru
orðnir óþolinmóðir. Afar óþolin-
móðir. Sámal Mathías hafði marg
verið þarna fyrir utan og hann var
ekki sá eini.
— Nei, nú nenni ég þessu ekki
lengur, sagði Abraham, við getum
ekki setið hér í það óendanlega,
skipið verður að fá nafn til að
komast út á sjó og fiska. Nú sting
ég hendinni niður í seðlahrúguna
og það verður að ráðast hvert
nafnið verður, þetta gengur ekki
lengur.
Hinir voru honum sammála,
þeir voru svo uppgefnir að þeir
gátu ekki annað en verið honum
sammála. Það kann að þykja
skrítið, og þó fór það nú þannig,
að þegar Abraham kom með
höndina upp úr kassanum hélt
hann á seðli, sem á stóð: Hið
rauða gull, og þar fyrir neðan stóð
hans eigið nafn. Þá voru hinir ekki
lengur sammála honum. Hið
rauða gull? Hlægilegt nafn á skipi,
ef þeir skírðu skipið slíku nafni
yrðu þeir ekki einungis sjálfum sér
til skammar heldur byggðinni
allri.
— Nei, en hvað segið þið um
þetta nafn, sagði Jens, hann hafði
einnig verið með höndina niðri í
kassanum, Þjóðveldið, það er gott
nafn, þið fáið ekki annað betra.
Kaj Erik hjá Marenu reif af
honum seðilinn og það var eins og
hann grunaði, Jens Fjallatind
hafði sjálfur skrifað þessa uppá-
stungu. Þess vegna fór hann einn-
ig í kassann og sagði, að fyrir sitt
leyti ætti skipið að heita Siglarinn
skjóti. Hann átti þá tillögu sjálfur,
en ef hann átti að vera alveg
hreinskilinn, þá sæi hann ekki að
þeim tækist að finna betra nafn,
og þar með væru þessar 20.000
krónur svo gott sem sínar. Þá voru
þeir komnir til botns. Lengra varð
ekki farið. En það átti eftir að
rakna úr vandanum. Það var
Tarnovíus, sem leysti þá úr sjálf-
heldunni. Hann kom með breyt-
ingartillögu. Ef þeir tóku eitt orð
úr hverri af þessum þremur upp-
ástungum þá fengu þeir nafnið
Hið siglandi veldið, og gátu þar
með skipt peningunum á milli sín,
og þar sem hann var nú sá, sem
fram kom með þessa miðlunartil-
lögu, þá gæti hann fengið fjórða
partinn af verðlaununum, hann
fór ekki fram á meira. Vafalaust
yrðu menn fokvondir út af þessari
niðurstöðu, en hver er ekki reiðu-
búinn að taka á sig svolitlar
skammir fyrir fimmþúsund kall?
Ekki hafði Tarnovíus á móti því.
Og það höfðu hinir ekki heldur.
En Sámal Mathías hafði verið svo
handviss um að þessar 20.000
VÍKINGUR