Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Blaðsíða 54

Eftirmiðdagskæling í sundlauginni. (Mynd Þ.H.)
og eintrjáningar með utanborðs-
mótora við staura í flæðamálinu.
Okkur leist skást á frumstæð-
asta þorpið til landtöku. Það eina
sem við sáum að tilheyrði tuttug-
ustu öldinni voru tómar áfengis-
flöskur enda voru flestir þorpsbú-
ar í áfengis- kókaín eða cannabis-
vímu. Húsin voru ekki gerð til að
halda vatni eða vindum, með
moldargólfi og teppi í hurðarstað.
í miðju þorpsins var eldstæði. Svo
var að sjá að íbúar þorpsins hefðu
framfæri af fiskveiðum á eintrján-
ingum. Reisulegasta húsið var í
eigu „maríu“ þorpsins. Áður en
við kvöddum gáfum við innfædd-
um nokkrar skreiðar. Karlarnir í
þorpinu gerðu sig líklega til að
þiggja að gjöf húfuna mína og skó
eins hásetans án nokkurs frum-
kvæðis af okkar hálfu. Afþökkuð-
um við slík vingjarnlegheit.
Innfæddum finnst sjálfsagt að
við sem erum búnir að aðrræna
Afríku í margar aldir sýnum í
verki yfirbót með höfðingskap og
gjöfum. Ég reyndi án árangurs að
segja innfæddum að ég væri kom-
inn af Síðuprestætt og Snorra í
Reykholti og að ég væri viss um að
ekkert þessa fólks hafi hagnast á
Afríkuviðskiptum og því ætti inn-
fæddir ekkert inni hjá mér.
Dagamir við Dawes liðu við
störf, grillpartí og fleira og urðu
fjórir að þessu sinni.
Þegar við komum að bryggju í
Port Harcourt var gullnegrinn
farinn á hausinn, annar kominn í
hans stað og allir búnir að fá þá
peninga er þeir áttu rétt á. Grikki
nokkur, Georg að nafni, var nú
oröínn fyrirliði líbanana og tók að
sér stjórn losunarinnar. Hann
hafði nær tveggja áratuga reynslu
af skipulagningu og verkstjórn í
Afríku og kunni tökin á innfædd-
um. Veðjaði hann við ísreals-
manninn um að losun þess er eftir
var í skipinu tæki þrjá daga. Hann
dreifði einnarnæruseðlum til allra
verkstjóra, kranamanna og fleiri
og lofaði meiru ef settu marki yrði
náð. Dugnaður Georgs og örlæti
tryggðu það að losun lauk þriðju-
daginn 23. september. Ef hann
hefði séð um alla losunina hefðum
við verið útlosaðir tæpum hálfum
mánuði fyrr.
Meðan við vorum ókomnir til
Kanaríeyja á suðurleið hafði út-
gerðin samið um flutning á full-
fermi af hveitifóðri frá Nígerðíu-
höfn til N-Evrópu. Síðar var
ákveðið að lesta í Port Harcourt.
En þar sem losun hafði dregist svo
mjög var samningurinn ógiltur og
urðum við að yfirgefa Port Har-
court tómir. Þar sem samningar
stóðu yfir um sama farm var
ákveðið að við færum niður að
54
VÍKINGUR