Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Blaðsíða 59

Gestur Kristinsson:
Tvísýna
Mikið andskoti er kalt.
Þetta var fyrsta hugsunin á
þessum degi, sem var rðkrétt og
studdist við staðreyndir. Þegar ég
vaknaði til að hlusta á eitt-veðrið,
hafði ég opnað tækið, en spáin og
lýsingin höfðu einhvem veginn
farið fyrir ofan garð og neðan hjá
mér. Það var kannske engin furða
því landlega hafði verið í marga
daga og ekkert minnkunarmót
sjáanlegt kvöldið áður. Það var
heldur engin nýlunda, að veður-
fræðingur sjónvarpsins hafði
forðast að setja vindpílur á Vest-
fjarðamiðin eins og oft áður. Ég
hafði einnig með ákefð og af
ástríðu plægt og sáð Adamsakur
um kvöldið, í fullkomnu kæru-
leysi um, hvort af því leiddi van-
getu til að róa daginn eftir.
Veðurþulan bauð góða nótt og var
svo traustvekjandi í áherzlum sín-
um að ég greip símann til að ræsa.
Eins og oftast kom talsónn, allt
á tali. Eftir nokkrar tilraunir og
ýmiss konar hugleiðingar um
símaþjónustuna, fékk ég réttan
són, og innan stundar var búið að
kalla út allt liðið, landmenn og
sjómenn. Þá lá víst fyrir að koma
sér í föt, það gekk bærilega, og
kaffisopi ásamt sígarettu, kláruðu
að vekja af manni værðarslénið,
svo það síaðist inn í vitundina sem
bláköld staðreynd, að ég var að
fara á sjó.
Þegar ég kom út í dyrnar, blés
hvass vindur úr ANA og hríðar-
kófið var svo mikið að vart grillti í
næstu hús, þetta var þó ekki
ofankoma, heldur skafrenningur,
því upp úr kófinu sá í stjörnu-
bjartan himin. Þá skýrðist þetta
VÍKINGUR
með kuldann, en útlitið, — eins og
oft áður, tvísýnt.
Hvað skal gera?
Þessi spuming vaknar alltaf í
tvísýnu. Þá er að vega og meta,
með og móti.
í gegnum hugann fljúga minn-
ingaleiftur um: veður, útlit, afla,
atvik og atburði. Þetta raðast svo
upp í heillega mynd, nokkuð
margbrotna í fyrstu. Síðan er hún
einfölduð, strikað út og bætt inn í
eftir þörfum, þó er alltaf dregið
fram meira af hinu jákvæða.
Veiðimennskan er svo sterkur
þáttur í eðlinu, að til þess að full-
nægja veiðiþörfinni, og komast á
sjó, er oft litið fram hjá ýmsum
mikilvægum staðreyndum.
Stundum kemur þetta manni í
koll, stundum ekki og áhættan
kitlar, á þessu sviði eins og öðrum.
Á leiðinni niður að höfn, varð
ég þess var, að mínir menn voru
komnir á kreik. Mér sýnist sem
færðin muni reynast landmönn-
unum erfið við að aka lóðunum,
því víða hefur dregið í skafla og
sjálfsagt mun kófið takmarka út-
sýni bílstjórans.
Vi/S höfnina er kuldalegt um að
litast, jakahröngl um allan sjó, at-
hafnasvæðið þakið snjó, bátarnir
fannbarðir og lunningafullir af
snjó, það marrar og brestur í
freðnum endum og stundum
syrtir svo að, að almyrkt verður,
þó hafnarsvæðið sé vellýst.
Allt gengur samkvæmt venju,
þó talsvert dragist í tímann að
komast af stað. Það þarf að moka
snjó, bóma og blakkir eru freðnar,
falir fannbarðir, vélin gengur
óreglulega fyrst í fall, það drynur
hátt í spilinu, olían er ísköld og
kokkurinn á í erfiðleikum ineð að
fá líf í kabyssuna fram í.
Balarnir sveiflast aftur af bíl-
pallinum og eru settir inn í skýlið,
það ætti ekki að vera úldið á þeim
núna — allt freðið í einn stump.
Örugglega þarf að sprauta í þá
þegar farið verður að leggja, en
vel að merkja. Smúlslangan er
kolfreðin og verður að stinga
henni ofan í mótorhús.
Innan stundar er losað, aftur-
endi, forendi, það er keyrt í
springinn, báturinn skellur nokk-
uð fast í garðinn og snjór og klaki
hrynja alls staðar. — Það hefur
birt upp hríðarkófinu. — Við
snúum í höfninni og brátt horfir út
fjörðinn.
Þegar kemur út á vitann mætir
okkur frískur vindur af NA og
þung alda úr sömu átt. Ekki er það
nú of gott. Aftur byrjar baráttan
við tvísýnuna, en um nóg hafði
verið að hugsa í sambandi við
brottförina, nú hefur hægst um og
þá byrjar það. Hvert á að fara,
hvar fæst fiskur, hvar verður
sæmilegt veður, hvernig er fallið,
er stórstreymt, hvar halda togar-
arnir sig, eru fleiri bátar á ferð?
Þessum spurningum þarf að
svara ásamt mörgum fleiri. Hug-
urinn er í önnum, þó á ytra borð-
inu sé allt slétt og fellt, og jafnvel
að manni hrjóti gamanyrði af vör
við nærstadda, og tvíræð saga sé
vel þegin. Maður lítur í gamlar
dagbækur, almanak, og útvarps-
tækin suða með tilheyrandi braki
og brestum.
Til að byrja með er látið horfa á
Skálavíkina, hún hefur löngum
59