Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Side 18

virtu umyrðalaust dómsorð Al-
þjóðadómstólsins. Sú breytni
Norðmanna er í beinu samræmi
við þá lífsskoðun og erfðavenju,
sem kemur fram í hinum forna
kveðskap Sigdrífumálum, að best
sé að menn kunni að rista mál-
rúnir til þess að mál þeirra verði
leyst á dómþingi og hefnd aflögð.
Norðmenn hafa frá því þeir
töpuðu málinu fyrir Alþjóðadóm-
stólnum ekki reynt að ganga á rétt
annarra þjóða en okkar íslend-
inga með landvinningum eða
auðlindaásælni.
Þeir hafa nú undanfarið reynt
að koma að fullu og öllu í veg fyrir
að íslendingar fái haldið þeim
siðferðilega og sögulega rétti sem
þeir eiga til hins foma Sval-
barða-eyjarinnar Jan Mayen og
ganga þannig á rétt frændþjóðar
sinnar án minnsta tillits til hags-
muna hennar eða fortíðar.
Gegn því eiga íslendingar að
rísa og krefjast jafnréttar til eyjar-
innar og meiri réttar til vemdar og
nýtingar hafsvæðisins umhverfis
hana.
Útbúum lyfjakistur fyrir skip
og báta.
Eigum ávallt tilbúin lyfja-
skrín fyrir vinnustaði, bif-
reiðar og heimili.
INGÓLFS APÓTEK
Hafnarstræti 5. Sími 29300
Kona var að kenna dóttur sinni
bíblíusögur og segir:
— Og svo sagði guð við högg-
orminn, eftir að hann hafði freist-
að Evu: — Þú skalt skríða á kviði
þínum og eta mold alla þína ævi.
Þá spyr dóttirin:
— Hvernig komst hann áfram
áður?
Nýgift hjón voru að sýna kunn-
ingjum sínum íbúðina. Hún var
mjög þægileg og höfðu hjónin
hvort sitt svefnherbergið.
— En hvað gerið þið? spurði
einhver, ef ykkur langar til að vera
saman.
— Þá flautar hann, sagði unga
konan, — og ég fer inn til hans.
— En leiðist þér þá ekki, ef
hann flautar ekki? var þá spurt.
— Þá fer ég bara í dyrnar og spyr:
- Varstu að flauta, elskan?
Hans og Anna voru hjón í
kaupstað á norðurlandi. Hans var
smiður, mesti hæglætismaður, en
Anna svarkur hinn mesti og var
jafnvel talin halda framhjá bónda
sínum. Þau höfðu lítilsháttar
greiðasölu og hýstu gesti. Danskur
slátrari leigði eitt haust hjá þeim
hjónum.
Hann var góður heim að sækja
og ærið kvenhollur. Mátti heyra
inn til þeirra hjóna ef gestir voru
hjá slátraranum.
Eitt kvöld heyra þau, að kven-
maður er inni hjá þeim danska.
Anna verður fokhneyksluð en
einnig forvitin og segir við bónda
sinn: — Boraðu nú gat á þilið svo
ég geti séð inn til þeirra.
— O, þess þarf ekki, segir Hans
með mestu hægð. — Gatið er
þarna síðan þú varst hjá honum
síðast.
Þokkalegur endir á fyrsta Marsleiðangrinum!
18
VÍKINGUR