Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1981, Blaðsíða 40

að Árvakur ætti að fara í að
styrkja eyjuna, en hvernig á því
máli hefur verið haldið skal ég
ekkert um segja. Svo mikið er víst
að ennþá hefur ekkert verið gert.
í sjóinn með svartolíuna
Nú berst tal okkar Höskuldar
að mengun í sjó.
— Skinhelgin í sambandi við
lagatilbúning hér á landi er
makalaus, segir Höskuldur. Það
vantar ekki að það á að vera
HAPPDRÆTTI
DAS
60% af ágóð a varið til bygg-
ingar Dvalarheimilisins.
SKRIFSTOFA AÐALSTRÆTI 6
ASaluznboð Vesturveri.
Símar: 17117 og 17757
oW
SPARISJÓÐUR
VÉLSTJÓRA
BORGARTÚNI 18 - 105 RKYKJAVlK
PÓSTHÓLF 757 - SlMl 28577
Sjómenn beinið
viðskiptunum yðar
í yðar eigin
peningastofnun.
Afgreiðslutími ki.
09.15—16.00 alla
daga nema
fimmtudaga frá kl.
09.15—18.00
mengunarlögsaga hér við land.
Það er nefnilega svo fínt. En það
er ekkert gert í þeim efnum. Sigl-
ingamálastofnunin hefur fengið
að vísu það hlutverk að bregðast
við á réttan hátt ef stórslys verður
innan hafna. Annað er ekki gert.
Hér eru rúmlega 50 skuttogarar
sem brenna svartolíu. Þegar
brennsluolían er skilin um borð í
þessum skipum, þá er soranum
bara hent í sjóinn .. . mestu djöf-
ulsins drullunni sem er ekki hægt
að brenna er dengt í sjóinn!
Þetta er mál sem aldrei hefur
verið tekið inn í dæmið þegar tal-
að er um ágæti svartolíunnar. Ég
held að það séu komnir þrír eða
fjórir ofnar á öllu landinu sem
brenna svona svartolíusora. í
Vestmannaeyjum, Grindavík og
hér í Reykjavík eða Hafnarfirði.
Togarar frá Vestfjörðum,
Norðurlandi og Austfjörðum hafa
ekki önnur ráð en að henda þessu
í sjóinn. Þetta vita allir sem vilja
vita.
Olíufélögin mega til dæmis gera
ráð fyrir 2% afföllum á þeirri olíu
sem flutt er frá Evrópu til íslands.
Þetta er náttúrulega bara á papp-
írunum, en engu að síður viður-
kenna stjómvöld að 2% af þessari
olíu geti hugsanlega lent í sjónum
og þar er beinlínis gert ráð fyrir
því. Hér eru flutt inn um 500 þús.
tonn árlega svo að hver maður
getur séð hve afföllin mega vera
mikil. (Um 10 þús. tonn). Og þá á
eftir að dreifa olíunni!
— En ekki fer þetta allt í sjóinn?
— Nei, en það er reiknað með
þeim möguleika eins og ekkert sé
sjálfsagðara. Og á sama tíma setja
stjórnvöld lög um mengun. í öðru
orðinu er samþykkt að setja olíu í
sjóinn, en í hinu orðinu er það
bannað!
— Hvemig finnst þér öryggis-
málum sjómanna almennt háttað
ef við lítum á þætti eins og lífbáta
og slökkvitæki?
— Það hefur verið bent á, að
það væri ekki nóg að skoða bát-
ana einu sinni á ári, það þyrfti að
taka úrtaksprufur alveg eins og í
umferðinni. Ef í ljós kemur að
menn kunna ekki á þessi tæki, þá
á að kenna þeim á þau. Að vísu er
meðferð á öryggisútbúnaði báta
kennd í sérskólunum, en það er
ekki nóg. Enginn spyr að því hvort
það er vélstjóri sem fær aðstöðu til
að bjarga sér á gúmmíbát, eða
hvort það er háseti. Þessvegna
verður hver áhafnarmeðlimur að
kunna á þetta. Hugsunin að baki
þessu er sú, að hafa aðila sem
fylgist með því hvort mannskap-
urinn kunni að fara með þessi
tæki. Þetta er hlutur sem aðrar
þjóðir hafa þegar tekið upp og
Landhelgisgæslan er eini aðilinn
sem hugsanlega gæti gert þetta.
Það er til dæmis stór hluti sjó-
rnanna sem ekki kann að fara með
slökkvitæki og menn gætu jafnvel
drepið sig á þeim, bara vegna
vanþekkingar.
Einn hlut þyrfti hreinlega að
gera að skyldu um borð í hverju
einasta skipi, en það eru sérstakar
sjúkrabörur sem hægt er að hífa
upp í þyrlur. Þessar börur eru
komnar í báta í Danmörku og
hafa reynst mjög vel. Þá er ekkert
annað en að búa um sjúklinginn
og húkka börum á krókinn frá
þyrlunni.
Við Islendingar höfum verið
afar seinir að tileinka okkur ýmsar
nýjungar í öryggismálum. Það
virðist alltaf þurfa stórslys til þess
að menn átti sig á þessu. Það var
til dæmis ekki fyrr en eftir að ótal
slys höfðu orðið á skuttogurunum
að menn fóru að vinna með
hjálma um borð.
1 flugvélum er byrjað á því að
sýna farþegum notkun öryggis-
tækja bara þótt þeir fljúgi einu-
sinni frá Reykjavíkur til Akureyr-
ar. En sjómaðurinn sem gerir sjó-
mennskuna að ævistarfi sínu,
hann fær ekkert að vita.
G.A.
40
VÍKINGUR