Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1982, Page 65

Nýgift hjón voru að sýna kunn-
ingjum sínum íbúðina. Hún var
mjög þægileg og höfðu hjónin
hvort sitt svefnherbergið.
— En hvað gerið þið? spurði
einhver, ef ykkur langar til að vera
saman?
— Þá flautar hann, sagði unga
konan, — og ég inn til hans.
— En leiðist þér þá ekki, ef
hann flautar ekki? var þá spurt.
— Þá fer ég bara í dymar og
spyr? — Varstu að flauta, elskan?
*
Einn af þeim sem komst lífs af,
þegar togarinn Jón Forseti fórst,
var spurður, hvort hann hefði ver-
ið kunnugur tilteknum manni,
sem var skipverji á togamaum.
— Já, já, sagði hann. — Það var
ágætur maður. Ég þekkti hann vel.
Hann fórst með mér á Jóni For-
seta.
¥■
Maður hringdi dyrabjöllunni,
og þegar geðveikralæknirinn lauk
upp, sá hann mann í purpuralitri
skyrtu, sautjándu aldar kyrtli og
með Napóleonshatt. Á fótunum
hafði hann spora, sem glamraði í
við minnstu hreyfingu, og um
mittið hafði hann bundið marglitri
silkisnúru, sem var fest við leik-
fangabrunabíl, sem hann dró á
eftir sér þegar hann var á gangi. í
annari hendi hélt hann á nokkrum
spýtubrjóstsykrum og í hinni á
fagurrauðu epli.
— Læknir, sagði hann afsak-
andi, — ég kom nú bara til að tala
við þig um hann bróður minn.
VÍKINGUR
Þórði brúarsmið þótti gott að fá
sér í staupinu með vinum sínum
og var þá jafnan minnislítill á eftir.
Eitt sinn er hann var við vinnu,
ódrukkinn með öllu, vildi svo til
að spýta lenti í hausinn á honum
svo hann rotaðist og lá þannig í sex
dægur.
Þegar hann raknaði við sér aft-
ur, varð honum fyrst að orði:
— Með hverjum var ég að
drekka núna?
Daníval bóndi á Litla- Vatns-
skarði var drykkfelldur og oft
skrítinn í tilsvörum.
Einu sinni kom hann drukkinn
að Stóra- Vatnsskarði. Hann þáði
þar góðgerðir, og er hann hafði
dvalið alllengi fylgdi Guðrún
húsfreyja honum til dyra.
Daníval fer nú á bak hesti sín-
um, situr nokkra stund þegjandi á
hestbaki, snýr sér síðan að hús-
freyju og segir:
— Segðu mér nú eins og er,
Guðrún mín. Er ég að koma eða
fara?