Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1998, Blaðsíða 51

Neptun skírður Arnar. Sigurður
skipstjóri flytur raeðu.
Rússarnir hirtu allt
Sigurður skipstjóri og Siggi Bryn. voru á
fullu við að fára yfir sín mál því af nógu var að
taka. Voru þeir alltaf að spyrja mig hvort ég
kæmi ekki bara með þeim í siglinguna og
höíðu miklar áhyggjur af að hafa ekki ein-
hvern sem þeir gætu treyst í vélinni. Voru
farnar að renna á mig tvær grímur því eins og
fyrr segir var ekki ætlunin að ég færi í sigling-
una. Var ég búinn að hafa samband heim við
Óskar framkvæmdastjóra út af þessu og
heyrði ég á honum að óneitanlega liði honum
betur að vita af heimamanni í vélinni á leið-
inni. Var ég að veltast með þetta þessa dagana.
Einn daginn er ég niðri í vélarúmi. Kemur
þá þangað maður og ávarpar mig á nánast
lýtalausri íslensku. Er þarna kominn færey-
ingur, Morteinsen að nafni. Hafði hann með
sölu skipsins að gera og var þarna kominn til
að fylgjast með.
Geklt Einar nú frá kaupsamningnum og
þar með var Skagstrendingur orðinn eigandi að
þessu skipi. Frekar illa gekk að losna við Rúss-
ana og voru þeir að sniglast um borð í einn eða
tvo daga á eftir.
Eftir að þeir voru farnir þá var allt óþarfa
drasl, sem skilið hafði verið eftir í klefunum,
hreinsað í burtu og sluppum við auðveldlega
frá því. Þannig stóð á því að við lágum, þá
komnir á flot á ný, utan á einhvers konar
skólaskipi, rússnesku. Hafði Sigurður samið við
áhöfnina á því að þeir mættu eiga það sem við
bentum á, en það voru aðallega gamlar dýnur
og rúmföt. Einnig voru þarna gamlir ísskáp-
ar sem lítill fengur var í en þetta hirtu Rúss-
arnir allt. Var ótrúlegt að sjá hvernig viðskiln-
aðurinn var eftir rússnesku áhöfnina. (Reynd-
ar hafði hún verið svipuð hjá Grænlendingun-
um þegar þeir afhentu rækjutogarann sem
minnst var á fyrst í þessari greinj.Vorum við
mjög fegnir að losna svona auðveldlega við allt
þetta drasl og minntist ég hvernig áhöfnin á
Arnari hafði hvítskúrað allt út úr dyrum áður
en við afhentum hann.
Allur rússneski kosturinn sem var urn borð
var gefinn skipstjóranum enda höfðum við
afar takmarkaðan áhuga á að lifa á því fæði á
ferðalaginú. Var keyptur nýr kostur fyrir okk-
ur en því miður gleymdist margt.
Eitt vandamál var um borð sem við höfðum
áhyggjur af en það var að skipið var undirlagt í
óværu nokkuri sem ber nafnið kakkalaklti.
Var þessi ófögnuður alls staðar og sérstaklega í
borðsal og eldhúsi. Höfðum við pantað tugi
lítra af eitri til að reyna að útrýma þeim.
Hinn nýi Arnar
Nú skyldu fara fram fánaskipti og hafði
Sigurður mikinn viðbúnað f sambandi við það.
Var öllum sagt að fara aftur á skutpall en þar
var fánastöng með rússneska fánanum. Dró
Vladimir hann niður og Sigurður dró svo
þann íslenska að hún. Hélt hann stutta ræðu
og nefndi skipið síðan Arnar og er þetta sá
fjórði í eigu Skagstrendings sem ber þetta
nafn. Eftir þetta fóru allir inn í skipstjóra-
klefa og þar var skálað í kóresku kampavíni
(dísætum fjanda). Þar hélt Sigurður aðra ræðu,
sínu lengri en hina fyrri og tók ég vídeó-
myndir af öllu saman. Stóð þá Vladimir upp
og hélt ræðu á sinni sérstöku ensku og var
gerður góður rómur að henni.
Þegar þarna var komið var Einar búinn að
ganga frá samningi við Vladimir og tvo aðra
vélstjóra um að sigla skipinu heim. Konan
hans Vladimir átti að koma með sem farþegi.
Það breyttist svo seinna því hún var forkur
duglegur til vinnu og fékk kaup fyrir sína
vinnu við þrif.
Þá kom að ráðningu kokksins og hafði kom-
ið til tals að konan hans Vladimirs yrði kokkur
en það vildi Sigurður eldd og réði kokkinn sem
fyrir var en það var kona að nafni Valentína.
Eftir á að hyggja var ráðning þessi umdeilanleg
þar sem kona þessi kunni lítið til verka. Vél-
stjórarnir tveir, sem ráðnir voru, heita Vla-
dimir Kalygin og Anatoly Kopinov. Ágætis
náungar þegar maður fór að kynnast þeim.
Eftir að hafa ráðfert mig við fjölskylduna var
ég nú ákveðinn í að fara þessa ferð en lengi var
ég á báðum áttum.
Tveir aðrir íslendingar höfðu bæst í hópinn
en það voru 2. stýrimaður sem heitir Björn
Þórðarson og maður ffá Siglingamálastofnun,
Magnús Kristjánsson, sem skyldi skoða skipið
og gefa út hafferiskírteini að skoðun Iokinni.
Hafði Guðbjörg, konan mín, komið á þá
pakka til mín sem í var íslenskur jólamatur
og fleira. Ekki var þó ætlunin að Magnús
sigldi með. Vorum við þannig níu alls, 4 ís-
Iendingar og 5 Rússar sem sigldu skipinu
heim.
Eitt var það sem Sigurður skipstjóri lét út-
búa á síðustu stundu en það var stimpill með
Arnars nafninu. Var stimpill þessi afar mikil-
vægur í sambandi við alla fyrirgreiðslu fyrir
skipið þar sem kvitta þurfti á öll skjöl og
stimpla hversu ómerkileg sem þau voru.
Engar undirskriftir dugðu aðeins stimpillinn.
PUSAN ER FALLEG BORG
Lítill tími hafði gefist til að skoða sig um í
borgini en Pusan er stærsta hafnarborg S-
Kóreu með 5 milljónir íbúa. Þetta er falleg
borg og er byggð í hæðum og nokkrum halla.
Frekar kalt var þegar við vorum þarna eða 8 til
10 stig, enda desember. Fannst mér fólkið
þarna vera mjög afskiptalaust. Það virtist hafa
það nokkuð gott og var upp til hópa áberandi
vel klætt. Ævintýralegur manngrúi var á göt-
unum á kvöldin og tók ég eftir að mjög mikið
var um handvagna sem voru útbúnir sem lít-
11 eldhús. Þar var aðallega eldað sjávarfang og
fjölbreytnin ótrúleg. Leist mér alls eldti á
suma réttina og guð má vita hvaða kvikindi
þetta voru. Einhver órói var í mönnum þarna
þar sem nýlega hafði komist upp um mútu-
mál hjá æðstu ráðamönnum. Voru hermenn í
8-10 manna hópum á götuhornum, tilbúnir
að skerast í leikinn ef eitthvað bæri út af.
Við höfðum alltaf borðað á hótel Sorabol. Þar
voru nokkrir veitingastaðir sem við prófuðum
og mátti segja að maður hafi borðað allt frá uxa
og niður í marglyttu úr sjó þó ekki hafi ég vilj-
að borða hana í mörg mál. Alltafvar komið með
prjóna með matnum, fylgdust þjónarnir með
okkur og komu með áhöld ef þeim leist ekki á
aðfarirnar við notkun prjónanna. Furðulega er
þó auðvelt að nota þá. Allur rnatur var allt
öðmvísi en við áttum að venjast.
Fagrar meyjar á stjákli
Eitt kvöldið fórum við út að versla og enduð-
urn í neðanjarðar verslunarhverfi, óhemju
Sjómannablaðið Víkingur
51