Sjómannablaðið Víkingur - 01.12.1998, Síða 35

Fékk aldrei þakkir
„Eitt árið var pabbi munstraður 351 dag á
sjó. Hann mátti ekki við því að missa tekjur
með því að taka sér frí þegar siglt var með afl-
ann eins og sumir gerðu. Því tók hann sér
aldrei frí. Hann var óskaplega duglegur sjó-
maður og frægur fyrir það. Þekktur fyrir að
bæta á sig verkum nýliðanna sem láu ælandi í
koju. Ég get tekið dæmi um hvað ég þekkti
hann pabba Iítið. Eitt sinn kom á skrifstofu
mína maður sem hafði verið með honum til
sjós. Maðurinn fór að segja mér af öllum þeim
sjó af Ijóðum sem pabbi hafði kunnað. Ég vissi
ekkert um þetta og hafði aldrei heyrt hann
fara með nein ljóð. Fyrir skömmu vomm við
systkinin að fara í gegnum gömul bréf for-
eldra okkar. Mig rak í rogastans að lesa bréfin
frá pabba. Ég vissi ekki að hann hefði haft
svona mikið vald á rituðu máli. Hann skrifaði
hárrétt þótt hann hefði varla lokið barnaskóla.
Pabbi ólst upp á Vatnsleysuströnd og gekk í
minnsta barnaskóla í heimi. Var munaðarlaus
því móðir hans dó úr spönsku veikinni. Pabbi
ólst hins vegar upp hjá góðu fólki en fór korn-
ungur á sjóinn. Þetta sýndi mér enn einu
sinni hvað ég vissi lítið um þennan mann. Ég
skal alveg viðurkenna að það er í mér svolítið
reiði út af þessu. Útgerðin sem þessir menn
unnu hjá áratug eftir áratug af stakri hollustu
og samviskusemi sýndi þeim aldrei minnsta
virðingarvott. Ég held að faðir minn hafi farið
frá Einari Þorgilssyni & Co án þess að nokk-
ur þar hafi sagt svo mikið sem þakka þér fyr-
ir. Pabbi jaskaði sér út í vinnu því hann hafði
mikinn metnað til að vinna fyrir fjölskyldu
sinni. Vildi sjá vel fyrir móður minni sem
hann tilbað til æviloka. Ég hygg að foreldrar
hennar hafi ekki verið alltof ánægð með ráða-
haginn. Þau bjuggu þó hjá okkur alla tíð og
enginn var þeim betri en pabbi. En ég held að
þau hafi óskað henni efnaðara mannsefnis.
Svo var þetta þannig að það var rekin versl-
un á vegum Einars Þorgilssonar og þar vor-
um við í reikningi. Af einhverjum undarleg-
um ástæðum var það svo að þegar búið var að
gera upp reikninginn í búðinni voru öll laun-
in hans pabba yfirleitt búin. Það kom í minn
hlut sem elsta barnsins að fara mjög ung að
sækja peninga á kontórinn. Viðmótið var æv-
inlega eins og ég væri að biðja um peninga að
gjöf en ekki að ég væri að sækja laun. Því leyfi
ég mér að segja að þetta var ekkert annað en
þrælahald. Er nokkur fúrða þótt maður yrði
ekki besta vinkona Ihaldsins!“
Fengu sér svolítið brennivín
-Svo við víkjum aftur að jólunum. Minnt-
ust þið pabba þíns eitthvað sérstaklega þegar
jólin gengu í garð?
„Ekki man ég til þess. Mig langað hins veg-
ar afskaplega mikið til að senda honum jóla-
kveðju í útvarpinu. En mamma tímdi því
ekki. Því gera kveðjur til sjómanna á hafi úti
mig meyra enn þann dag í dag. Ég minnist
þess ekki að við höfúm fengið honum gjafir til
að fara með í jólatúrinn. I hæsta lagi að við
krakkarnir höfum teiknað myndir handa
honum eða eitthvað slíkt. Hann hafði gjarnan
miklar myndaseríur af okkur krökkunum hjá
sér um borð. En tilfinningaböndin við pabba
voru ekkert mjög sterk. Svo skal því ekki
neitað að óþægilega oft kom það fyrir þegar
þessir menn komu örvita af þreytu í land að
þeir helltu í sig svolitlu brennivíni. Það var nú
ekki akkúrat það sem okkur krökkunum lík-
aði. Því varð allt tilfinningasamband kolruglað.
Þegar ég var barn fannst mér pabbi vera
drykkfelldur og hugsaði ekki út í hversu sjald-
an það var í rauninni sem hann drakk. Löngu
seinna sögðu gamlir skipsfélagar hans mér að
pabbi hefði aldrei bragðað áfengi í erlendri
höfn þegar siglt var með aflann. Hann þoldi
vín illa og hefúr ekki viljað taka neina áhættu
á að lenda í einhverjum vandræðum.11
Sjómannablaðið Víkingur
35