Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2000, Blaðsíða 23

andi slasaðist i umrætt sinn og sé um að
kenna vanbúnaði um borð í skipi stefnda og
gáleysi starfsmanna stefnda. Beri útgerðin,
sem eigi og geri út skipið, bótaábyrgð á tjóni
kokksins.
Hann kveður ótvírætt af læknaskýrslum að
hann hafi hlotið meiðsl sín vegna slyssins um
borð í skipi stefnda 13. mars 1995. Læknar
hafi ekki greint meiðsl hans rétt og jafnframt
hafi skipstjórnarmennirnir ekld meðhöndlað
sig á réttan hátt. Honum hafi ekki verið kom-
ið strax í land, ekki hafi verið tekin af honum
lögregluskýrsla og sjópróf hafi ekki verið
haldin íyrr en löngu eftir að umræddur tjóns-
atburður átti sér stað. Skipstjórinn hafi borið
það fýrir rétti í sjóprófum, sem haldin hafi
verið síðar, að hann hafi ekki metið stöðuna
rétt. Hann hafi talið að ekki þyrfti að hafa
samband við lögreglu út af atvikinu þó að það
hafi hvarflað að honum að gera það. Kokkur-
inn telur að vegna þessa beri að skýra allan
vafa sér í hag.
Málsástæður útgerðarinnar
Utgerðin byggir sýknukröfu sína á því að
umrætt slys hafi ekki orðið með þeim hætti
að útgerðin beri á því bótaábyrgð að lögum.
Kokkurinn hafi verið vanur sjómaður og
verið að sinna venjulegu og eðlilegu verki um
borð í skipinu í umrætt sinn. Óumdeilt sé að
veltingur skipsins hafi valdið því að kokkur-
inn missti jafnvægið og slasaðist, en slíkt geti
alltaf gerst á Islandsmiðum, einkum yfir vetr-
armánuðina. Ekki sé hægt að fallast á það að
útgerð eða eigendur skipa beri að lögum á-
byrgð á slíku, heldur hljóti þetta að teljast ó-
happatilvik.
Útgerðin hafnar því að skipið hafi verið
vanbúið og sá vanbúnaður hafi verið orsök
slyssins.
Læsingabúnaður umræddrar hurðar hafi
verið ósköp venjulegur og í engu frábrugðinn
því sem tíðkist um borð í skipurn og reyndar
víðar. Ekltert bendi til þess að læsingabúnað-
urinn hafi gefið sig, enda hafi ekkert séð á
honum eftir óhappið. Allt eins líldegt sé því,
að hurðinni hafi eldd verið almennilega lokað
heldur aðeins hallað aftur. Það að hurðin hafi
opnast út en ekki inn eins og teikningar geri
ráð fýrir sé atriði sem ekki verði heimfært
undir saltnæman vanbúnað. I því efni sé eng-
in algild regla og engin skynsamleg rök styðji
það að hurðir skuli endilega opnast inn en
ekki út við aðstæður sem þessar. I umræddu
tilviki sýnist einfaldlega eðlilegra að hurðin
opnist út en ekki inn, enda muni það vera
venjan.
Þá kveðst útgerðin ekki geta fallist á það að
veiðarfærabúnaður, sem verið hafi urn borð í
skipinu í umrætt sinn, geti talist vanbúnaður
skipsins. Hafi þetta í engu verið frábrugðið
því sem tíðkist á svipuðum skipum og engar
athugasemdir hafi verið gerðar við að hann
væri um borð.
Þeirri málsástæðu að sigling skipsins hafi í
umrætt sinn verið gáleysisleg er mótmælt af
hálfu útgerðarinnar þar sem ekkert Iiggi fýrir
í málinu sem styðji þá fullyrðingu. Skipið
hafi verið á venjulegri siglingaleið til Vest-
mannaeyja. Ekki sé um það deilt að veður
hafi verið slæmt, en hins vegar ekld neitt fár-
viðri og ekki verra veður en gengur og gerist á
íslandsmiðum á þessum árstíma. Hraði
skipsins hafi verið u.þ.b. 7 sjómílur á klukku-
stund, sem sé ekki full ferð og ekki geti talist
óvarleg sigling.
Það kunni að vera rétt að skipið hafi oltið
óvenju mikið. Alkunna sé hins vegar að skip
velti mismikið og séu misgóð sjóskip. Út-
gerðin kveðst hins vegar ekki fallast á það að
bótagrundvöllur geti byggst á því að skip velti
mikið. Aðalatriðið sé það, að skipið hafi haft
gilt haffærisskírteini og því ljóst að útgerð og
eigendum þess hafi verið heimilt að halda því
til veiða. Þá bendir útgerðin á að kokkurinn,
sem sé vanur sjómaður og hafði að auki verið
skipverji á skipinu um nokkurra mánaða
skeið, hafi mátt vera við því búinn að skipið
tæki hressilegar dýfur og hafi því átt að gæta
þess að vera í aðstöðu til að halda sér eða grípa
í eitthvað ef á þyrfti að halda. Hafa beri í huga
þá meginreglu að menn verði almennt að
kunna fótum sínum forráð og kveðst stefndi
fullyrða að með eðlilegri aðgæslu og varkárni
hefði stefnandi ekki misst fótanna og slasast.
Þá bendir útgerðin á að enginn annar um
borð hafi orðið fyrir meiðslum eða lent í erf-
iðleikum á sama tíma. Því telji útgerðin að
hér hafi farið saman óhappatilvik og óaðgæsla
kokksins og beri því að sýkna útgerðina af
kröfum stefnanda.
Niðurstaða
Svo sem fýrr greinir reisti kokkurinn kröf-
ur sínar á hendur útgerðinni á því, að útgerð-
in beri bótaábyrgð á tjóni hans þar sem van-
búnaður um borð í skipinu og gáleysi starfs-
manna hans hafi með samverkandi hætti
valdið því að stefnandi varð fýrir umræddu
slysi.
Fram hefur komið í málinu að kokkurinn
var vanur sjómaður og hafði verið skipverji á
umræddu skipi um nokkurra mánaða skeið.
Hann mátti því vera við því búinn að skipið
tæki snöggar dýfur og bar því að gæta fýllstu
varúðar. Upplýst er að engir aðrir um borð
lentu í erfiðleikum eða urðu fýrir meiðslum á
sama tíma og kokkurinn slasaðist. Að öllu
framansögðu verður að telja ósannað að van-
búnaður um borð í skipinu eða gáleysi starfs-
rnanna hafi valdið því að kokkurinn varð fýr-
ir umræddu slysi. Verður að telja að tjón hans
verði eingöngu rakið til óhappatilviks og óað-
gæslu hans í umrætt sinn. Ber samkvæmt
framansögðu að sýkna útgerðina af öllum
kröfum kokksins í máli þessu.
Rétt þykir að málskostnaður falli niður. ■
Sjómannablaðið Víkingur
23