Sjómannablaðið Víkingur - 01.02.2000, Qupperneq 37

„Það eru nokkuð mörg síðan að bent var á, á ráðstefnu sem ég var á í
Noregi, að selastofnar myndu á næstu árum höggva veruleg skörð í
fiskistofna og menn eru að færa fyrir því rök að selir og hvalir séu að
taka til sín stóran hluta af framleiðslu fiskistofna í Barentshafi. Það má
færa fyrir því rök að niðurslagið í Barentshafinu, sé frekar vegna þess
hversu þessi dýr hafa fengið að nýta lífríki Barentshafsins óhóflega, en
vegna veiða.“
ræktunarsvæðum jarðar, um miðbaug. I
Iandbúnaði og iðnaði eru notuð efni sem ber-
ast til skautanna og ganga þaðan í lífríki sjáv-
arins. Að hluta setjast þau í fiskinn og fæðu
hans. Sjávarspendýrin eru síðasti hlekkurinn í
þessar keðju og í þeim safnast þessi þrávirku-
efni fyrir. Það er ekki langt síðan að fréttir
bárust um mengun í hrefnu sem veiddist við
Suðurskautslandið. Hugsanlega eigum við
eftir að standa frammi fyrir því, þegar viður-
kennt verður af öllum að grisja verði þessi
stofna, þá verði afurðirnar af þessum tegund-
um ónýtanlegar til manneldis vegna þess að í
holdi þeirra eða fituvef verði það mikið af
þrávirkum og mengandi efnum að afurðirnar
séu óhæfar til neyslu. Þá held ég að menn
verði komnir í hring, vítahring. Þetta getur
gerst á sama tíma og stóran hluta mannkyns
vantar fæðu. Þess vegna gæti farið svo að ein-
ungis verði hægt að nýta afúrðirnar í dýra-
fæðu eða urða þær. Þeta geta orðið afleiðing-
ar þess að hafa ekki náð saman með „náttúru-
verndarsamtökunum" um mengunarmálun-
um þar sem „náttúruverndarsamtökin“ hafa
haldið fram misskilinni friðunarstefnu gagn-
vart sjávarspendýrunum. Niðurstaðan er sú
að „náttúruverndarsamtökin“ og fiskveiði-
þjóðirnar hafa skaðast af því sem ég vil kalla
misskilda náttúruverndarstefnu. í stað þess
að halda uppi eðlilegri nýtingu á sjávarspen-
dýrunum hefðu allir betur sameinast í bar-
áttu gegn menguninni og áhrifum hennar."
Má skilja þig þannig
að þú sért að segja að
það geti verið nauð-
synlegt að veiða spen-
dýrin jafnvel þó ekki
finnist markaður fyrir
afurðirnar?
„Mín skoðun er tví-
mælalaust sú að það
verði að veiða. Við
munum þurfa að
veiða, hvort sem við
getum nýtt kjötið eða
ekki. Það er ömurleg
staðreynd að við skul-
um bíða, jafnvel ára-
tug eftir áratug, með
að halda þessum
stofnum í eðlilegu
jafnvægi og þegar vandamálið verður viður-
kennt verði svo komið að afurðirnar verða
það mengaðar að ekki verði unnt að leggja sér
þær til munns.“
Nú ert þú á Alþingi, munt þú beita þér fyr-
ir þessu máli á þeim vettvangi?
„Ég hef talað fýrir þessum máli lengi og hef
sagt að við verðum að ákveða hvort við vilj-
um nýta sjávarspendýrin í framtíðinni eða
sitja á ströndinni og horfa á lífríkið. Ég held
að við, sem aðrar fisvkeiðiþjóðir, eigum ekk-
ert val. Það verður að taka upp skynsamlega
nýtingu á þessari auðlind, því þetta er auðvit-
að auðlind ef hún er rétt nýtt. Ég veit ekki
hvort ég flyt tillögu um þetta, en það er ljóst
hver er hugurinn minn í málinu. Ég heyri að
hvorki forsætisráðherra né sjávarútvegsráð-
herra vilji hefja hvalveiðar, allavega ekki á
þessu ári. Þeir segja það geta gerst eftilvill á
næsta ári og þannig hefur þetta gengið. Á
meðan stjórnarflokkarnir hafa svo tryggan
meirihluta gerist kannski ekkert, en ég þykist
þess viss að einstaka þingmenn þessara flokka
vilja hefja veiðar.“ ■
Pólssvæði jarðar safna til sín mengunarefnum sem gufa upp á helstu ræktunarsvæðum jarðar, um miðbaug. í landbúnaði og iðnaði eru notuð
efni sem berast til skautanna og ganga þaðan í lífríki sjávarins. Að hluta setjast þau í fiskinn og fæðu hans. Sjávarspendýrin eru síðasti hlekkur-
inn í þessar keðju og I þeim safnast þessi þrávirkuefni fyrir.
Sjómannablaðið Víkingur
37