Náttúrufræðingurinn - 1962, Blaðsíða 45

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
139
2. mynd. Tekin um páska 1901 við rætur Mýrdalsjökuls að suðvestan. Á skír-
dag var þarna jafnfallinn snjór, en á föstudaginn langa gerði NA-hvassviðri og
skafhríð. Þegar veðrinu slotaði var brekkan alsett fiigrum og margbreytilegum
rifsköflum.
Ljósm.: Stefán Bjarnason.
leggur yfir veginn, þegar vindur stendur þvert á hann í skafrenn-
ingi. Þeir eru oftast mjög þéttir fyrir og því ónotalegir yfirferðar,
þótt þeir séu eigi háir. Hér áður voru gerðar sleðabrautir eftir
mýrum og flóum með því að skera burtu þúfur og slétta leiðina.
Ef skafhríð gerði þvert á brautina, og snjór ekki mikill, lagði sila
þvert yfir liana af hverjum þúfnakolli meðfram henni. Gat sleða-
færi þá orðið ónotalegt og jafnvel þungt. Það var kallað silafœri.
~ Hið sarna kemur oft fram á þýfðu landi eltir hríðarbylji. Þá
leggur sila þúfu af þúfu, en græfur á milli.
Rifskaflar eru algengir á sléttu, snævi þöktu landi eða jöklum
eftir stórhríðar. Ef vindur er hóflegur og jafn, myndast venjulega
sléttar og kúptar fannir, sem oft eru kallaðar þiljar. En þegar
vindur verður byljóttur og sveipóttur, getur hann grafið rásir í
þiljurnar og myndað langa skafla eða hryggi. Ef áttin breytist,
koma rásir og skörð gegnum hina eldri skafla, og verður yfirborðið