Náttúrufræðingurinn - 1938, Blaðsíða 40

34 NÁTTÚRUFRÆÐINGtJRINN
111111111111K11 ■ 11111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111 i 111111111111111111111111111111111111111111111
Álftaveiðar á íslandi.
Náttúrufræðingnum hafa borizt tvær eftirfarandi greinar
um álftaveiðar hér á landi, og þakkar hann sendendunum fyr-
ir þær.
í 4. hefti Náttúrufræðingsins 7. árg. er getið um það, að sagt sé
að svanir falli stundum til jarðar ef þeir heyra org.
Þegar ég var barn að aldri, norður í Skagafirði, bjó á Brúna-
stöðum Jóhann P. Pétursson, dannebrogsmaður, merkur maður og
sannorður. Sagði hann mér að hann hefði »argað niður« álftir.
Kvað hann álftir stundum verða svo magndofa af hræðslu, ef þær
óvænt heyrðu há org, að þær eins og mistu flugið og féllu til
jarðar. Væri þá hægt að taka þær. Ég efast ekki um að Jóhann
hefur sagt þetta satt, en um almenna veiðiaðferð mun ekki hafa
verið að ræða á þennan hátt.
Þorsteinn Jónsson
frá Mælifelli.
Grein yðar „Álftarveiðar á íslandi", sem birtist í síðasta
hefti Náttúrufræðingsins, gefur mér tilefni að greina yður frá
eftirf arandi:
Fyrir mörgum árum var ég, sem oftar, í göngum á
Víðidalstunguheiði. Ég var þá 15 eða 16 ára. Þá var það morg
un einn, er ég, ásamt öðrum manni, sem var fullorðinn, vor-
um að fara af stað til þess að smala, að við sjáum stóran álfta
hóp. Maðurinn, sem með mér var, segir þá eitthvað á þá leið,
að við skyldum reyna að arga álftirnar niður og veiða þær.
Samstundis fórum við að öskra svo sem rödd okkar frekast
leyfði, og ekki munu þau hljóð hafa verið fagurleg. En hvað
skeði? — Jú, álftirnar görguðu, sem mest þær máttu og hertu
flugið; en allmikið hik og fum kom á þær sumar. Álftirnar
flugu sína leið, en við vorum vonsviknir og sneyptir yfir, hve
veiðibrella okkar varð árangurslaus. En í álftahóffaum voru
fullorðnar álftir, og þegar hik kom á ungana við óhljóðin í okk-
ur félögum, görguðu þær sem mest þær máttu, og hafa eflaust
á þann hátt forðað ungum sínum frá bráðum bana. Reynsla
þeirra hefir kennt þeim, að öruggast væri að láta vængina bera
sig burtu frá öllu því, er tortryggilegt væri.