Náttúrufræðingurinn - 1940, Blaðsíða 25

NÁTTÚRUFRÆÐINGURINN
17
um. Að sögn hefir hún einnig náðst í sitt hvort skiptið á Madeira
og Azoreyjum. Talið er, að á Vestur-Indíum sé önnur undirteg-
und (Charadrius vociferus rubidus), sem sé þar staðfugl.
Skræklóan verpir á bersvæði í nánd við ár, vötn og tjarnir
eða sjávarstrendur (sjaldnar), en þó oft alllangt frá vatni.
Hreiðrið er í allskonar graslendi, ræktuðu og óræktuðu, og á
ökrum, en þó aldrei hulið gróðri, oft og tíðum einnig á gróður-
lausum eða gróðurlitlum melum o. s. frv. Hreiðrið er aðeins
grunn laut, stundum lauslega fóðruð innan með nokkrum gras-
stráum og stönglum. Oft er smásteinum, skeljum eða skelja-
brotum, viðar- eða stöngulbútum og ýmsu öðru raðað í kring-
um hreiðrið og jafnvel í hreiðurlautina sjálfa. Eggin eru 4, ým-
islega gulleit með dökkbrúnum eða svörtum blettum og dílum.
Foreldrarnir skiptast á um að liggja á eggjunum. Ungarnir
yfirgefa hreiðrið strax og þeir eru þurrir, en foreldrarnir sýna
þeim mikla umönnun, meðan þeir eru ungir. Útungunartíminn
er 24—28 dagar. Fæða skræklóunnar eru allskonar skordýr,
köngulær, ormar, sniglar og fleiri lægri dýr, og svo eitthvað
fræ ýmsra jurta. Hún gerir mikið gagn með því að eyða ýms-
um skaðsemdardýrum.
Skræklóan er mjög hávaðasöm og hljóðin, sem hún gefur frá
sér, eru mjög margbreytileg. Algengasta hljóðið tákna Ame-
ríkumenn með kill-deé kill-deé, en af því er ameríska tegundar-
nafnið dregið (sbr. einnig latneska tegundarnafnið og íslenzka
nafnið). Hún er talin vera einhver útbreiddasti og þekktasti
vaðfugl Norður-Ameríku, en vegna litarins og háværðarinnar
er hún mjög áberandi. Hvað það og ýmislegt fleira snertir, lík-
ist hún einna mest vepjunni í Evrópu. Amerískur fuglafræð-
ingur hefir komizt svo að orði, að þessi kviki og háværi fugl sé
kunnur næstum því hverjum einasta íbúa Bandaríkjanna.
7. Lltll hrossagaukur (Límnocryptes minimus (Brunn.)).
Fugl þessi fannst dauður í Vestmannaeyjum 22. des. 1938.
Haminn af honum hefi ég fengið til athugunar frá Þorsteini
Einarssyni kennara. Litli hrossagaukurinn hefir aldrei sézt hér
á landi áður, en þar sem hans þegar hefir verið minnzt í Nátt-
úrufræðingnum,3) verður hans ekki nánar getið hér.
1) Finnur Guðmundsson: Nýr fugl. Náttúrufr., IX. árg., 1939, bls. 44—45.
2