Náttúrufræðingurinn - 1940, Blaðsíða 47

N ÁTTÚRUFRÆÐIN GURINN 139
svo vel fest á öllum köntum, að flugurnar kcmizt ekki inn þó
glugginn sé opinn. Einnig er þetta mikil vörn gegn því, að götu-
ryk og sót berist inn um gluggana.
Þegar mikið er um flugur úti, ætti að hafa húsdyrnar sem
styzt opnar. Ekki má láta rusl eða rotnandi efni liggja óbyrgð í
kringum húsin. Áburðarhauga og safnþrær þarf að byrgja eða
hylja með jarðvegi, ef ekki er annað fyrir hendi. Og síðast en
ekki sízt þarf að hylja sorphaugana, sem eru við sveitabæi og
kaupstaði. Á þessa staði leita flugurnar til þess að verpa og
margfaldast.
Flugutegund sú, sem hér hefir verið gerð að umtalsefni, heitir
á vísindamáli Musca domestica L. Til skamms tíma hefir hún
verið lítt þekkt hér á landi, en síðustu missirin hefur henni fjölg-
að mjög, og stafar það líklega af hlýnandi veðráttu.
Sumarið 1939, hið heitasta, sem komið hefir hér á landi um
langt skeið, var svo mikið af flugu þessari í Reykjavík, að margir
kvörtuðu undan áreitni hennar, því hún beinlínis sótti á fólk
til þess að setjast á andlit þess og hendur.
En sú fluga, sem lengst af hefir verið okkar aðalhúsfluga, er
hin svonefnda litla húsfluga (Fannia canicularis L.), og er hún
algeng hér á landi. En hún er miklu umfangsminni en hin og á
allan hátt meinlausari. Ýmsar aðrar flugnategundir eru alltíðir
gestir í híbýlum manna, en það eru ekki reglulegar húsflugur,
heldur flugur, sem eiga heima úti á víðavangi, en flækjast, oft
aðeins af tilviljun, eftir því, sem bezt verður séð, inn í hús
manna, um opna glugga eða dyr. Öllum þessum flugum er sjálf-
sagt að útrýma eftir föngum, því allar eru þær til óþrifnaðar,
og alltaf stafar af þeim sýkingarhætta.
Geir Gígja.