Náttúrufræðingurinn - 1958, Qupperneq 58

200
NÁT T Ú R U F RÆÐINGURINN
falið að stjórna öllum vísindarannsóknum í hinum mikla Maud-
leiðangri Amundsens 1917—1925, en úr því lá leið hans vestur
yfir haf. Hann varð aðstoðarmaður við þá deild Carnegie-stofn-
unarinnar í Washington, senr fjallar um jarð-segulmagn, en við
þá stofnun var hann tengdur sem Research Associate 1926 og aftur
á árunum 1928—1940. Hann var prófessor í veðurfræði við jarð-
eðlisfræðistofnun safnsins í Bergen (Det Geofysiske Institut, Berg-
ens Museum) á árunurn 1926—31, en 1931—36 starfaði hann að
jarðeðlisfræðirannsóknum við stofnun Chr. Michaelsens. Ennfrem-
ur stjórnaði hann vísindarannsóknunum í sambandi við Nautilus-
leiðangurinn 1931. Þá var hann forstjóri Scripps-stofnunarinnar í
La Jolla, Kaliforníu og prófessor við „University of Southern Cali-
fornia" á árunum 1936—48. Hvarf hann þá til Noregs og varð
prófessor í jarðeðlisfræði við háskólann í Osló (1949) og forstjóri
heimskautarannsóknarstofnunar Norðmanna (Norsk Polarinstitut,
1948).
Harald Sverdrup liafði mörgum skyldum að gegna, en þrátt
fyrir það var hann frjósamur rithöfundur, og yrði það of langt
upp að telja, sem eftir hann liggur. Hann skrifaði nær því ótelj-
andi greinar í ýmis tímarit, einkum ensk og bandarísk. A fyrri
árum sínum gaf hann út skýrslu um árangur Maud-leiðangursins,
hann skrifaði ferðalýsingu í rit Roald Amundsens: „Nordpstpas-
sagen“ (1921) og bókina „Tre Ár i Isen med Maud“ (1926), auk
doktorsritgerðarinnar, sem áður er nefnd. Þessum kafla í rithöf-
undarferli lians lauk með bókinni: „Hvorledes og hvorfor med
Nautilus“ (1931). Á síðari árum skrifaði hann meðal annars, með
öðrum, liina miklu handbók um höfin („Tlie Oceans“, 1942),
kennslubók í haffræði fyrir veðurfræðinga („Oceanographv for
Meteorologists", 1942) og haffræði („Havlære", 1957).
Sverdrup hlotnaðist fjöldi viðurkenninga og heiðursmerkja og
verður það ekki talið upp hér.
Haralcl Sverdrup var hámenntaður maður og fjöldi mannlegra
viðfangsefna heilluðu hug hans. Fyrst hneigðist hugur hans að
hernaðarfræði, þá að veðurfræði, en mestan hluta ævi sinnar helg-
aði hann sjófræði. Þegar hann kom aftur til Evrópu, var það því
eðlilegt, að hann yrði einn í hópi þeirra Norðmanna, er störfuðu
í sambandi við Alþjóðahafrannsóknaráðið, og svo varð og. Hann
var aðalfulltrúi Noregs hjá ráðinu á árunum 1948—1956, formað-
ur sjófræðinefndar ráðsins (Hydrographical Committee) 1950—1956,