Náttúrufræðingurinn - 1994, Qupperneq 59

5. mynd. Arekstrarstaðirnir eru dökkir á að líta. Myndin var tekin með Hubble-sjónaukan-
um undir lok júlí og er í réttum litum. Svo sem sjá má eru dökku blettirnir mjög áberandi
þó svo að hinir stærstu séu ekki allir inni á þessari mynd. Dökki bletturinn sem myndaðist
við árekstur sjöunda brotsins og um er getið að framan er við jaðar reikistjörnunnar efst
til hœgri á myndinni. Ef myndin prentast vel má sjá hversu mikil stœrð hans er. Mynd
Geimferðastofnun Bandaríkjanna (Jet Propulsion Laboratoiy).
MÓÐIR jÖRÐ ER EKKI ÓHULT
Fyrirfram töldu menn að árekstrar liala-
stjörnunnar SL9 við Júpíter myndu engin
áhrif hafa hér á jörðinni og vissulega var
það rétt. Þeir færðu mönnum þó sönnur á
að slíkir árekstrar við jörðina eru mögu-
legir. Ummerki eftir árekstra loftsteina eru
vel þekkt á jörðinni og útdauði risaeðlanna
m.a. rakinn til slíks áreksturs (Haraldur
Siguðsson 1993). Þá hefur Steinar Þór
Guðlaugsson (sjá grein í þessu hefti)
nýlega uppgötvað stórt far, sem gæti verið
eftir loftstein eða halastjömu, undir botni
Barentshafs. Þann 30. júní árið 1908 varð
gífurleg sprenging yfir Tunguska í Síbiríu
og felldi hún tré á rúmlega 2000 fer-
kílómetra svæði. Talið er að þar hafi verið
á ferðinni lítið brot úr halastjörnu eða
loftsteinn. Hann hefur líklega verið nokkrir
tugir metra í þvermál og um 100.000 tonn.
Hann sprakk í um 6 km hæð með sprengi-
krafti sem svarar til um 2000 Hiroshima-
kjarnasprengja og hlutir hristust í meira en
800 km fjarlægð frá staðnum. Sem betur
fer gerðist þetta yfír strjálbýlum svæðum
Síbiríu og því varð manntjón fremur lítið,
137