Samvinnan - 01.08.1969, Blaðsíða 19

Konan .........
nýtt sögulegt fyrirbæri
stjórnuðu þeim vel með tölvum
og öðrum vísindatækjum, til að
koma í veg fyrir offjölgun og
úrkynjun. Þær litu betur eftir
ungum stúlkum en nú tíðkast og
leyfðu þeim ekki að verða mæð-
ur fyrr en æskilegt væri. Allt
uppeldi barna tæki miklum fram-
förum og fólk yrði að læra að
hugsa kvenlega, jafnt piltar sem
stúlkur. Herir yrðu leystir upp,
aðrir en Hjálpræðisherinn, en
hermenn sendir til að græða upp
eyðimerkur og gera þær byggi-
legar. Nokkur herskip yrðu varð-
veitt sem sögulegar minjar, en
engin ný smíðuð né heldur her-
flugvélar. Vélakostur yrði gerður
hæggengari en hann er nú og
hávaðaminni. Vísindaþekkingu
yrði haldið við og miklu við
hana aukið og nýjar leiðir fundn-
ar til að hagnýta reynslu frá
einu sviði á öðru. Engu fyrir-
tæki yrði stjórnað miður en
menn stjórna nú hænsnabúum og
kúabúum. Mjög tæki að draga
úr glæpum og óknyttum, allt nið-
ur í 10—15% af því sem nú
gerist. Nýjar rannsóknir yrðu
gerðar til eflingar kvenlegri
hugsun, þeim brotum sem til
eru yrði safnað saman, og ný
vísindi, friðarfræði og aðrar
skyldar greinar, yrðu til. Um leið
væri dregið úr mörgum þrúg-
andi kenningum karlaveldisins.
Á löggjafarþingum myndu kon-
ur sitja og hafa með sér einn og
einn karlmann sem eins konar
skrautfjöður og viðurkenningu á
því að karlkynið ætti sér nokk-
urn tilverurétt. í stjórn yrði sett-
ur einn karlmaður og gegndi
hann embætti blómamálaráð-
herra. Pólitíkin yrði kvenleg og
miklu fágaðri en nú gerist. Lýð-
skrumarar yrðu kældir niður og
settir á fyrrgreind lyf. Öll fjár-
mál breytast, með því að hætt
verður að greiða vexti, og gengis-
fellingar verða lagðar niður og
mjög dregur úr allskonar fjár-
svikum og braski, enda verða
flestir lögfræðingar konur eða
starfa undir eftirliti kvenna.
Dagblöð taka miklum stakka-
skiptum, ritstjórar verða hug-
sjónakonur, lítið verður sagt frá
glæpum og illvirkjum, og hern-
aðartíðindi verða engin. Æðstu
konur landa halda ráðstefnur í
suðrænum löndum á vetrum, en
norðlægum að sumri til þess að
sjá svo um að ekki gangi neitt
úr skorðum í veröldinni og
vandamál verði leyst meðan þau
eru viðráðanleg. Alþjóðlegt mál
verður tekið upp og lært í skól-
um allra landa og ritað og talað
þannig að fólk geti skilið hvert
annað. Nokkrar kennslubækur
verða gefnar út, sem eru eins um
heim allan, þar á meðal ein um
hlutverk móðurinnar, önnur um
uppeldi samvizkunnar og tillits-
semi við aðrar manneskjur o.
s. frv.
Stórkostlegustu framfarirnar
verða þó í ræktun eyðimerkur-
svæða og annarra landshluta,
sem nú teljast óbyggilegir, því
fjármagn það, sem notað er nú
til hervæðingar, verður hagnýtt
til þeirra þarfa, og margir þeirra
karlmanna, sem eftir verða á
jörðinni, fá þar atvinnu og um
leið fræðslu í því að láta náttúr-
una vinna með sér, en ekki á
móti. Hugsjónakonur munu leita
lausnar á grundvallarspurningu
firringarinnar og finna hana, svo
að verk mannanna og afrek tækn-
innar verði manneskjum ekki til
bölvunar, heldur blessunar. Wú-
wei-kenningin verður skilin og
hagnýtt og nýtt stillilögmál fund-
ið, svo að skortur og óhóf eyð-
ist, og hætt verður framleiðslu á
hégómlegum hlutum og skað-
legum.
Þar sem hið forna mæðraveldi
er hjúpað hulu forsögunnar og
hugsun þess er nú aðeins að
finna í skáldskap og dreifðum
brotum fornrita og nútíðin er
mjög ólík hinni gráu forneskju,
verða konurnar að skapa hug-
sjónafræði mæðraveldis framtíð-
arinnar, líkt og þegar menn
reisa úr rúst forna borg, sem
eytt hefur verið með ofbeldi og
síðar sandi orpin og mold. Það
verður ekki auðvelt verk, enda
líta margar menntakonur svo á
að lausnin sé sú að bæði kynin,
konur og karlar, eigi að fá það
sem þeim ber og búa saman í
sátt og samlyndi á jörðu, svo
lengi sem mannkynið á eftir ó-
lifað. Það er eins konar náttúru-
réttarhugsun, áður kunn úr hug-
sjónasögunni. Vafamál er hvort
hún nægir þegar annað kynið
ógnar öllu lífi á jörðu með fram-
ferði sínu. Kjarni málsins er að
konurnar hafa ekki fengið (eða
vilja þær ef til vill ekki?) sinn
hlut í forystunni í mannfélögum
samtíðar vorrar, og þar af leið-
andi hafa þær heldur ekki getað
lagt sitt fram til lausnar þeim
vanda, sem við er að stríða, en
hann er nú fólginn í innri hætt-
um frá þeim öflum, sem í menn-
ingunni búa. í þriðja heiminum
stríða menn enn við ytri hættur,
skort, fátækt, fáfræði, vanheilsu,
— en einnig við mjög sterka
ástríðu: Hvernig er auðið að út-
rýma andstæðingum, þeim s^m
hugsa eitthvað annað og gera
annað en það, sem vér viljum?
Dagur er að kveldi kominn. Á
morgun taka konurnar við og
leiðrétta það, sem hér er missagt,
og auka við það sem bendir í
rétta átt. Sagan um mæðraveldið
er fyrst og fremst fyrir ykkur
sögð. Jóhann Hannesson.
Aase Eskeland:
Er konan uppfinning þessarar
aldar? Ef dæma má af langflest-
um sagnfræðingum og kennslu-
bókahöfundum, má næstum slá
því föstu. Á löngum skeiðum sög-
unnar hefur það ekki verið talið
til góðra siða að nefna aðrar
„sögulegar“ konur en Maríu —
hún var til vonar og vara hrein
mey. Það verður Kleópatra aft-
urámóti varla talin hafa verið,
enda er hennar miklu sjaldnar
getið.
Nú eru að vísu sem betur fer
til aðferðir, sem gera mönnum
kleift, nánast í mótsögn við
sögulegar heimildir liðinna alda,
að álykta, að einnig á svoköll-
uðu menningarsvæði okkar hafi
verið til konur og það jafnvel
svo þúsundum skiptir og um
þúsundir ára. Menn halda því
jafnvel sumir fram, að allan
þennan tíma hafi konur verið til
í nokkurnveginn jafnmörgum ein-
tökum og karlmenn — og á
sumum skeiðum jafnvel í tals-
vert fleiri eintökum, vegna þess
að þær hafi öfugt við karlmenn-
ina ekki nema að litlu leyti gert
sér það að frístundagamni að
drepa hver aðra með skipulegum
hætti.
Þráttfyrir þessa stærðfræði-
legu staðreynd var konan semsé
ekki til í sögulegum skilningi, ef
svo má orða það, fyrr en á þess-
ari öld.
Yfir því er reyndar óþarft að
gráta nema þurrum tárum; saga
mannkynsins, þ. e. a. s. karl-
mannsins, er ekki yfirvættis göf-
ug þegar á heildina er litið.
Miklu skammarlegri er þó að
sínu leyti óskrifuð saga konunn-
ar; einn meginkaflinn í þeirri
sögu ber yfirskriftina „Verk sem
aldrei voru unnin“ eða „Svik
konunnar við sjálfa sig og hinn
helming mannkynsins".
Áður en lengra er haldið er
nauðsynlegt að gera nánari grein
fyrir einu atriði: Ég er ekki
„kvenréttindakona", en ég virði
og met mikið af starfi kvenrétt-
indahreyfingarinnar og þann und-
irstöðuárangur sem þetta um-
fangsmikla og afarerfiða starf
hefur fært okkur; þar er tví-
mælalaust langsamlega mikil-
vægastur kosningarétturinn og
óskoraður réttur til pólitískra
starfa.
Og það er í þessu efni sem við
bregðumst að heita má fullkom-
lega nú og verðskuldum því í
rauninni ekki heldur, til góðs
eða miður góðs, neitt rúm í sögu
líðandi stundar. Við hagnýtum
ekki þau sjálfsögðu réttindi sem
aðrir hafa fært okkur; við hrækj-
um á óþreytandi viðleitni hinna
góðu forvígismanna réttindabar-
áttunnar með því að hagnýta
ekki réttindin, með því að sitja
með hendur í skauti og láta heim-
inn, landið, borgina, sveitina eft-
ir sem áður stjórna sér sjálf
eða lúta stjórn karlmannsins
eins, sem getur í ákveðnum og
talsvert mörgum mikilvægum
þjóðfélagsmálum næstum verið
eitt og hið sama.
Við öxlum ekki ábyrgðina, og
það er ógæfa okkar og þá um
leið ógæfa heimsins.
Það er rétt, jafnvel þó við
takmörkum sjónarsviðið við
Norðurlönd ein, að konan hefur
ekki enn öðlazt öll þau réttindi
sem maðurinn siglir með undir
glaðlegri veifu sjálfsagðra hluta.
Þetta er rétt, og fylla mætti
þykkar bækur með dæmum um
það. Þó er það smávægilegt í
samanburði við þá staðreynd, að
við færum okkur ekki í nyt þau
grundvallarréttindi sem okkur
hafa fyrir löngu verið tryggð.
Löggjöf Norðurlanda leggur „nú
þegar“ grunninn að mannfélagi,
ekki bara karlmannasamfélagi.
Svo er sjálfsagt að bæta því við,
að finna má ótal gloppur á ein-
stökum lögum, ekki sízt þeim
sem varða fjölskyldu, hjónaskiln-
að, atvinnukjör og umfram allt
launamisrétti. Þarvið bætist það
sem er enn verra: fordómar,
hefðir, sem eru ekki í lögum,
en miklu lífseigari en nokkur
lagabókstafur: „Þannig á það að
vera“.
Nei, þannig á það ekki að vera
frá þeim degi sem konur, einnig
kvenréttindakonur, gera sér í al-
vöru grein fyrir, að þegar bezt
lætur gegna þær nú því hlut-
verki að vera sífellt að lagfæra
og umbæta og endurnýja, sífellt
að leitast við að fjarlægja það
lagagjall, er karlmannasamfélag-
ið framleiðir látlaust sem auka-
getu við eigið ágæti. Þær fáu
konur — af einhverjum ástæð-
um einatt nefndar kvenréttinda-
konur — sem vinna að stjórn-
málum eða taka beinan þátt í
19