Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.05.1917, Qupperneq 21

19
Fyrsta verkið er það, að hrossaframleiðendur myndf
með sér allsherjar félagsskap með svipuðu sniði og
Sláturfélag Suðurlands, þ. e. a. s. sölufélag, þar sem
félagsmenn séu skyldir til að selja úttiutningshesta ein-
göngu gegnum félagið.
Til að koma slíku félagi á þyrfti duglegur og vel
fær maður frá sambandsfélaginu að ferðast um öll þau
héruð, þar sem hrossarækt er stunduð, halda fundi með
bændum, mynda deildir og undirbúa heildarsamband
deildanna. Sölufélagið gengi síðan inn í samband sam-
vinnufélaganna og sæi yfirstjórn heildsölunnar um fram-
kvæmdirnar út á við. Einstöku menn halda því fram,
að hvert kaupfélag ætti að annast um sölu hrossanna
úr því héraði, þar sem þau starfa. Það mun þó tæp-
lega rétt. Hrossasalan getur ekki komist í verulega
gott horf, nema hún sé í höndum einnar stjórnar fyrir
land alt. Mun það skýrast betur, þegar rætt er um
útflutninginn (meðferð hestanna) og fyrirkomulag söl-
unnar erlendis. En áður en meir er vikið að þvi at-
riði, verður að minnast lítið eitt á hina hlið málsins,.
vöruvöndunina. Hún er að allmiklu leyti fólgin í lcyn-
öótum, en sumpart í bættri meðferð. Búnaðarfélagið
ætti vitanlega að hafa forgöngu á því sviði, og haga
aðgerðum sínum bæði eftir kröfum kaupenda og reynslu
búvísindanna hinsvegar. Verður það aldrei of brýnt
fyrir hrossaframleiðendum, að vöruvöndunarhliðina má
ekki vanrækja, og að Búnaðarfélagið hlýtur að telja
sér bæði ljúft og skylt að beitast fyrir gagnlegum um-
bótum á þessu sviði. Yrði þar jafnan að haldast sam-
vinna milli Búnaðarfélagsins og þeirrar deildar sam-
vinnufélagsskaparins, sem fengist við hrossasöluna.
Gera má ráð fyrir að framkvæmdarstjóri heildsöl-
unnar kysi að hafa sér við hönd einn mann, sem sér-
staklega hefði með höndum hrossasöluna. Ber þar fyrst
til, að það yrði mikið verk. Sérþekkingu eigi litla
þyrfti til að inna það af hendi, og sú þekking mundi
2*