Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.05.1917, Qupperneq 101

99
eftirspurnin hækkar það, þá leiðir ekkert annað af því
en það, að þegar þau vega hvort á móti öðru, þá hvorki
hækka þau verðið né lækka. Verðið lielzt þá óbreytt.
Framboðs og eftirspurnarverðið er þá jafnt, og það
verður söluverðið*.
Hér er fieira en eitt við að athuga. Fyrst það að
Þ. Þ. reynir að verja framboðs og eftirspurnarkenning-
una, þó að það sé auðsætt fyr í greininni að honum
þyki hún úrelt, og að hennar fylgendur séu fáir, og
hafi »sérstöðu« meðal auðfræðinganna. En auðséð er
að þrátt fyrir öll ólíkindalætin rennur honum samt
blóðið til skyldunnar, að verja þennan garð En verri
er þó sú kórvilla, því að það hlýtur að veia blekking,
gerð af ásettu ráði, að láta eins og eg haldi því fram,
og þaö sé minn málstaður, að þegar framboð og eftir-
spurn standast á, þá verði hlutirnir verðlausir. Einmitt
það sem eg tók fram sem hlægilega vitleysu, en eðli-
lega afieiðingu af rangri kenningu andstæðinganna, það
á að vera mín slcoðun, sem Þ. Þ. fer svo að hrekja á
sína vísu. Þessi blekkingartilraun var því ósamboðn-
ari sæmilegum manni, sem höf. lét dragast hátt á ann-
að missiri að birta »ritdóm« sinn, eins og væri tilgang-
urinn sá, að eiga hægra með að snúa út úr og rang-
færa efnið, af þvi að það var lesendanum eigi í fersku
minni. Þriðja gullkornið í þessari tilfærðu grein Þ. Þ.
er sú tilraun sem hann gerir þar til að komast hjá að
nefna sannvirði eða framleiðslukostnað, sem komi fram
þegar framboð og eftirspurn standast á. Hann segir:
»Verðið helzt þá óbreytt«. En hvaða verð? Og hver
er orsök þess verðs? Það segir hann ekki, eða vill
ekki segja. Þykir réttara að geyma það bak við tjaldið.
— Geta má þess, af því hefir dálitla menningarsögulega
þýðingu, að þessi rangfærsla Þ. Þ., sem var lélegasti
parturinn í allri grein hans, hvernig sem á var litið,.
vakti mesta aðdáun fyrir skarpleika og lærdómi Þ. K
7*