Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.03.1919, Síða 27

21
augum hins nýkomna manns. Þá tók hann að sér að
vaka, þangað til eiuhver vökumanna kæmi á flakk, án
þess nokkuð bæri á. Jakob gekk heim og svaf það
sem eftir var nætur. Næsta dag gengu varðmenn eftir
kaupi sínu. Jakob bar þá á þá, að þeir hefðu sofið
allir í einu. Hann kvaðst ennfremur geta sannað raeð
vottum, að stolið hefði verið um nóttina meðan þeir
sváfu og hvar þýfið væri geymt. Fengu þeir félagar
nú að vita, hversu þetta hafði til gengið. Launakrafan
féll niður. En orðrómurinn um hina ótryggu vöku-
menn barst út og varð öðrum til viðvörunar.
Þetta haust var einhver erfiðasti tími af allri æfi
Jakobs. Annirnar voru afskaplegar. Dag eftir dag var
ösin svo mikil, að Jakob hafði hvorki mathvíld eða
svefnfrið. Hann leyfði aðstoðarfólki sinu að fara á rétt-
um tima til máltiða, en hélt sjálfur áfram að vinna
allan daginn; neytti margan daginn ekki nema hveiti-
brauðsbita og kaffis, sem sent var í búðina. Gamall
maður, sem oft kom i búðina næstu árin á eftir, hefir
sagt þeim, sem þetta ritar, að hann hafi oftar en einu
Binni séð Jakob borða í búðinni úr engjafötu, eins og
heyskaparraann, sem ekki gefur sér tima til á þurkdegi,
nema rétt að tylla sér niður, meðan hann gleypir matinn.
Jakob sagði svo frá síðar, að sér hefði þetta haust
runnið til rifja aðstöðumunurinn við gömlu og nýju
verslunina. Honum fanst hálf undarlegt, að allur al-
menningur úr hálfri sýslu, ríkir og fátækir saman, skyldu
ganga fram hjá hinni fáguðu kaupmannsbúð, þar sem
húsrúm og öll tæki voru sæmileg, vel búnir menn sintu
afgreiðslunni og sérþekkingin í hásæti. Hins vegar var
búðin hans og vöruskemman — fjalakompan og mold-
argryfjan. Og hann sjálfur, miðaldra bóndi, kominn
úr annarlegum verkahring inn á svið, þar sem hann
var að svo ótal mörgu leyti byrjandi. En þrátt fyrir
allan aðstöðumuninn streymdi fólkið til hans, en kaup-
mannsbúðin stóð hálftóm. Leyndardómurinn var fólg-