Andvari - 01.06.1964, Síða 23

ANDVARI
ANNA BORG
21
leik hennar. Skapsmunir Önnu Borg eru í slíkum hlutverkum hreinir og beinir,
en Salome, „litla prinsessan" Oscars Wilde, er flókin, úrkynjuð persóna, fjarri
því hugarfari, sem Anna Borg mótar í ástríðufullum hlutverkum.
Vorið 1937, eftir sjö ára brottveru, hafði Poul Reumert þegar verið gestur
á Kóngsins Nýjatorgi í „Dauðadansinum" með Bodil Ipsen. Nú tengdist hann
frá 1937—38 aftur þjóðleikhússviðinu, sem er hið sanna heimkynni listar hans.
Líka var haft á orði, að Anna Borg mundi snúa aftur til Konunglega leikhússins.
Eitt leikár enn varð hún saint „utan múranna" án gildrar ástæðu. Thorvald
Larsen greip nú tækifærið og réð hana til Folketeatret, þar sem hún lék í
Mussolini-leikritinu „Sigrinum" eftir Kaj Munk. Hún var Angelica, kona ein-
ræðisherrans, og ásamt Nicolai Neiiendam og August Liebmann stuðlaði hún
að því að gefa sýningunni í Nörregade stærð og gildi, þó að þetta sé meðal
veikari leikrita Kaj Munks. Anna Borg var sterk og fögur í hlutverki eigin-
konunnar, en þrátt fyrir tíguleik hennar var erfitt að fá áhorfendur til að gleypa
við ýmsu, sem Munk hefur íþyngt persónum sínum með. Sambandið milli
Angelicu og páfans er næstum óviðráðanlegt, en jafnvel það var Önnu Borg
kleift.
* * *
Snemma sumars 1938 voru þau Anna Borg og Poul Reumert aftur á ís-
landi, áður en hún réð sig á ný til Konunglega leikhússins. Þar léku þau í boði
Norræna félagsins „Tovaritsch" og „Það er kominn morgunn" við mikið lof.
Fyrsta leikárið í Konunglega leikhúsinu færði henni hvorki meira né minna en
fimm ný hlutverk auk Möllu í „Andbýlingunum", sem hún færði nú yfir á
þetta stóra svið, eftir að hafa áður reynt hlutverkið í Árósum. Fjögur af þessum
nýju hlutverkum voru þó ekki verulega þýðingarmikil, — nema hvað hún var
með og var boðin velkomin aftur á þetta leiksvið, þar sem hún hafði unnið sína
fyrstu sigra. Hún byrjaði sem „Eliante“ í veikri, nýrri uppfærslu á „Mannhatar-
anum" eftir Moliére, þar sem Eyvind Johan-Svendsen gat alls ekki valdið aðal-
hlutverkinu, sem Poul Reumert hafði leikið með glæsibrag fyrir áratug, áður
cn hann yfirgaf leikhúsið 1930. Anna Borg miðlaði Eliante af göfugu kveneðli
sínu og tignarlegu fasi, og þegar „Hugsjónamaður' var að nýju settur á svið
ekki fullri viku síðar, gaf hún hinni ungu drottningu Mariamme fegurð sína, og
um leið var framsögn hennar þroskaðri en fyrr. Hún lék heimasætuna Lailu í
„Anna Sofie Hedvig" eftir Kjeld Abell á nýársdag 1939, sem boðaði örlög-
þrungið ár. Hér sýndi hún, að hún var í sannleika konungborin, annað fékk
hún ekki tækifæri að sýna. í næsta verkefni, „Þess vegna skiljum við“, gafst
henni hins vegar tækifæri að gera oss ljósan uppruna sinn, Þetta borgara-